Landen als Duitsland en Nederland blijven hun grondgebied (en de kustlijn) volplempen met windmolens, vastbesloten om de verandering van het klimaat te stoppen. Alsof het klimaat bij de grens ophoudt. Eerder schreven we een kritisch artikel over de zonne- en windenergie. Vandaag een verhaal dat u niet gauw in de mainstream media zult tegenkomen: de Duitse "Energiewende" is mislukt, en het kost de Duitse burgers vele miljarden.
De Duitse Rekenkamer heeft de regering beschuldigd van een
catastrofaal verkeerd beheer van de groene energietransitie (die
Energiewende). De verspilling van middelen is "ongekend".
Iets meer dan een jaar vóór de "Meilenstein 2020" van het Duitse
klimaatbeleid, heeft het controleorgaan een beoordeling van het
catastrofale energiebeleid van de regering afgesloten. Duitsland zou
zijn doelstellingen voor zowel het verminderen van de uitstoot van
broeikasgassen als het verbruik van primaire energie alsook voor het
verhogen van de energieproductiviteit en het aandeel van hernieuwbare
energie in het vervoer, niet halen. Tegelijkertijd hebben
beleidsmakers het land met enorme kosten opgezadeld.
Hier volgt een grafiek waarop we Duitsland en Denemarken zien, de twee
landen die bijna een biljoen euro (!) aan wind en zonne-energie hebben
uitgegeven. Zij hebben de hoogste elektriciteitstarieven in Europa:
Zoals altijd het geval is, zal de mainstream media in zowel de VS als
Europa al het mogelijke doen om dit rampzalige beleidsdebacle voor de
publieke opinie verborgen te houden.
Dat het niet alleen in Duitsland tegenvalt met het energiebeleid valt
op te maken uit het feit dat EU-commissaris Miguel Arias Canete de
plannen om de 2030-klimaatdoelstellingen van de Europese Unie
officieel te verhogen, heeft opgegeven. In tegenstelling tot wat is
aangekondigd, heeft Cañete het voorstel niet bij de EU-lidstaten
ingediend. Dat vernamen wij op 28 september jl. van het Duitse
persbureau "Deutsche Press Agentur" in Brussel.
Dat idee kreeg tegenstand van onder meer van de Duitse bondskanselier
Angela Merkel en de Duitse industrie. Andere EU-landen hebben het ook
afgewezen. Het niet voldoen aan de Europese
klimaatdoelstellingen zal Duitsland miljarden euro's kosten. Volgens
een rapport betekent het Duitse tekort dat de overheid voor twee
miljard euro CO2-certificaten uit Oost-Europa moet kopen. We hebben
het vaker gezegd: die CO2-certificaten is pure luchthandel, schuiven
met geld om - in ieder geval optisch - "het klimaat te verbeteren".
Recentelijk schreven we ook een artikel over de rampzalige windmolens,
die - zoals Hans Wiegel eens zei - niet draaien op wind, maar op
subsidies. In Duitsland zijn er inmiddels bijna 30.000 van. Klinkt
veelbelovend, echter: de meest recente cijfers tonen aan dat de
beschikbare windenergiecapaciteit te verwaarlozen is.
Er zijn een paar partijen die profiteren van windenergie. Het zijn
landeigenaren (vanwege contractuele rechten), de bouwers van de
windturbines (en zij die het onderhoud eraan moeten uitvoeren) en de
milieulobby. Alle anderen zijn verliezers. In Duitsland draait grofweg
80% van de Duitse windparken met verlies. In de Duitse deelstaat
Hessen bijvoorbeeld heeft geen enkel nieuw geïnstalleerd windpark
opgeleverd wat was beloofd. Deze opbrengsten liggen tot 20% lager dan
was voorspeld. En de grootste verliezers zijn de belastingbetalers.
Naast het grootschalige en dure onderhoud is er nòg een groot probleem:
25% van de opgewekte windenergie is "afvalenergie", energie die niet
kan worden gebruikt omdat er geen vraag naar is. Deze afgedankte
energie wordt uiteindelijk op andere buitenlandse markten gedumpt. Het
echte schandaal is dat deze energie tegen negatieve prijzen of onder
marktprijzen wordt verkocht en tegen een vergoeding moet worden
afgestoten. De Duitse top-econoom Christoph M. Schmidt had eerder al
gezegd dat de Duitse Energiewende (overgang naar hernieuwbare energie)
éénn van de top drie programma's is die grondig hervormd moet worden,
omdat "de kosten ver uit de hand lopen" en dat het niet zal lukken
zonder een "enorm verlies aan welvaart".
Wij zijn dan opgezadeld met een regering die fors inzet op
hernieuwbare energie, en het grappige is dar de inkoopprijs van minder
vervuilend aardgas leidt tot een stijging van het resultaat. Dat is
dan ook de reden dat er in Europa massaal wordt ovetgeschakeld op
aardgas. Maar hier weten de dames en heren politici het kennelijk
beter....
Wanneer alle financiële ondersteuningsmechanismen (o.a. subsidies) die
door overheden worden verstrekt ter ondersteuning van duurzame
energiebronnen worden geëlimineerd, blijkt dat zowel
kapitaalinstallatie als langlopende bedrijfskosten de combinatie van
zonne-energie, onshore- en offshore-windenergie ongeveer elf keer méér
bedraagt dan het gebruik van conventionele gasgestookte
elektriciteitsopwekking in het algemeen.
En voor de landen die dom genoeg zijn om serieuze actie te ondernemen
tegen antropologische klimaatverandering constateren we drie stadia.
De eerste fase is om radicale veranderingen aan te brengen in het
elektriciteitsnet - zoals de regering van plan is met het om zeep
brengen van het gasnet en het te vervangen door dure,
milieuverpestende alternatieven. Dit resulteert in energie die erg
duur en vaak onbetrouwbaar wordt. De economie van ons land wordt dan
ernstig beschadigd als gevolg van de extra kosten, en bedrijven
vertrekken om te verhuizen waar de stroom goedkoper is. Gezinnen
worden zwaar getroffen en kunnen hun huis vaak onvoldoende verwarmen
en sommige hebben straks hun stroomtoevoer afgesloten omdat ze
dan de nieuwe hogere tarieven niet kunnen betalen.
Dit heeft dan weer tot gevolg dat de wens om klimaatactie te voeren
wordt verminderd, zoals we (zoals we in het begin van dit artikel
hebben gezegd) nu zien in Duitsland en de rest van de EU. De
klimaatdoelstellingen voor 2030 worden niet verhoogd (en zelfs niet
gehaald). Dit is de tweede fase.
De laatste fase in dit proces is deels ook al begonnen, aangezien
landen minder afhankelijk (willen) worden van hernieuwbare bronnen en
terugkeren naar fossiele brandstoffen. Dit is een langzaam proces met
kleine stappen.
We zullen het nog maar eens herhalen: politici zijn niet in staat van
anderen te leren als de les inhoudt dat ze zich af moeten wenden van
hun politieke agenda. Ooit een politicus megemaakt die erkent dat hij
of zij het bij het verkeerde eind had?