De meeste burgers denken dat het doel van centrale banken is om de economie te helpen door de inflatie te bestrijden en de financiële crisis te verzachten. Het is een sprookje dat bankiers en politici graag in stand houden. Immers: als dat werkelijk zo zou zijn, waar was dan de invloedrijkste centrale bank van de wereld, de Amerikaanse Federal Reserve, tijdens de crisis van 2007? In plaats van problemen op te lossen, verruimde het de crisis met zijn gemakkelijke geldbeleid.
Het algemene geloof onder gemiddelde burgers is dat het doel van
centrale banken is om de economie te helpen door de inflatie te
bestrijden en de financiële crisis te verzachten. Het is een sprookje
dat politici graag in stand houden. Maar als dat zo zou zijn, waar was
dan de invloedrijkste centrale bank van de wereld, de Amerikaanse
Federal Reserve, dan tijdens de crisis van 2007?
In plaats van problemen op te lossen, verruimde het de crisis met zijn
gemakkelijke geldbeleid.
Hoewel veel centrale banken geen overheidsentiteit zijn, is hun
primaire doel om geld te creëren ten behoeve van de overheid. Door
gedachtenloos geld bij te drukken creëren centrale banken een wankele
illusie van financiële stabiliteit. In werkelijkheid is elke centrale
bank een monopolie dat de productie van de distributie van valuta en
rentetarieven controleert. Het belangrijkste is dat het ook de
goudreserves controleert. Hoewel papieren valuta de steun van de
overheid zou hebben, is het de centrale bank die op elk gewenst moment
de waarde van de valuta controleert.
Eén van de eerste centrale banken ter wereld (de oudste is naar men
zegt de Sveriges Riksbank), de Centrale Bank van Engeland, werd in de
1694 opgericht als een regeling om koning-stadhouder Willem III in
staat te stellen zijn schulden af te betalen. Aangezien elk land zijn
eigen centrale bank heeft, is het door de overheid regelmatig als een
persoonlijke bankrekening gebruikt.
Met toestemming van hun regering drukken centrale banken geld voor het
gebruik van commerciële banken om tegen een bepaalde rentevoet uit te
lenen. Samen werken ze aan het opblazen van de geldhoeveelheid via een
systeem dat fractional-reserve banking wordt genoemd. Commerciële
banken zijn verplicht om een fractie van hun geld in reserve te houden.
Als iemand bijvoorbeeld € 1.000 stort, moet de bank 10% in de kluis
houden. Die € 100 kan niet worden uitgeleend. Het kan slechts € 900
uitlenen, waardoor twee afzonderlijke claims op die fondsen worden
gecreëerd: de oorspronkelijke storting van € 1.000 en de
daaropvolgende lener van de $ 900. De geldvoorraad in omloop is
kunstmatig verhoogd tot € 1.900. Dat is slechts een van de manieren
waarop centrale banken de fiat-geldvoorraad manipuleren.
Deze opgepompte geldvoorraad moedigt consumenten aan om grotere
schulden aan te gaan, om ged uit te geven en te accumuleren, schulden
die ze uiteindelijk moeilijk zullen kunnen terugbetalen, vooral onder
degenen met een laag inkomen.
Terwijl fiatgeld in een economie circuleert, beïnvloedt de prijs van
goederen die gekocht worden het eerst de bevolking met lagere inkomens
en druppelt het vervolgens langzaam naar beneden. De rijkere zullen
hun besteedbare valuta veel langer behouden dan de mensen aan de
onderkant van de samenleving. Naarmate de prijzen stijgen, kunnen de
rijken het zich nog veroorloven om benodigde goederen te kopen. Het
armere deel van de bevolking zal uiteindelijk veel minder kunnen kopen
dan voorheen.
Op deze manier helpen de centrale banken bij het creëren en
onderhouden van een afzonderlijk klassensysteem.
Tijdens de financiële crisis van 2007/8 drukten centrale banken geld
bij om de balansen van commerciële banken tegen lage rentes op te
kunnen pompen. De banken profiteerden hiervan, terwijl de toename van
het fiat-geld de consumentenprijzen opdreef. Tegelijkertijd verhoogde
het de waarde van activa, zoals aandelen en onroerend goed.
De gelukkigen die het zich konden permitteren aandelen en onroerend
goed vast te houden zagen een toename van hun activa. Degenen die
probeerden onroerend goed of woningen te kopen, konden zich de prijs
daarvan niet veroorloven omdat hun koopkracht afnam.
Centrale banken zijn er nooit geweest voor het algemeen belang. Hun
doel is om de elite en de machthebbers nòg rijker te maken. Rijkdom is
een ongelijkheid die deel uitmaakt van het leven; het beleid van
centrale banken kan deze ongelijkheden echter verergeren.
Het simpele feit is dat mensen beter af zouden zijn zonder de
monetaire manipulaties van de centrale banken. De regelingen van de
centrale verbreden alleen de inkomenskloof in plaats van deze te
dichten.
Het is (nog steeds) de machtige Federal Reserve die de wereldeconomie
bepaalt met zijn rentetarieven. President Donald Trump zal meer
bestuursleden van de Federal Reserve benoemen dan welke president dan
ook sinds Woodrow Wilson, één van de initiatiefnemers tot de
oprichting van de Federal Reserve. De hieraan ten grondslag liggen
Federal Reserve Act werd in het geniep - tijdens het kerstreces in
1913 - door het Amerikaanse Congres geloodst.
Daaraan voorafgaand hadden besprekingen plaatsgevonden op Jekyll
Island, waarin door een aantal bankers onder leiding van Paul Warburg
een gedetailleerd plan was uitgewerkt om de tegenstribbelende
Amerikaanse overheid een centrale bank op te dringen.
De banken beschikten nu over een effectief wapen: geld scheppen uit
het niets, waarvoor wel door dezelfde banken rente wordt gevraagd. Dat
recht op geldschepping is in 1913 toegeëigend door het bankenkartel en
met vaak grove middelen verdedigd, zoals met de moord op Kennedy. Door
de oprichting van de Federal Reserve gebeurde dus juist dàtgene waar
presidenten zoals Jefferson en Jackson tegen hebben gestreden. De
overheid verloor haar greep op het scheppen van geld en daarmee de
mogelijkheid om rente- en schuldenvrij geld in omloop te brengen. De
overheid was door het toedoen van corrupte bankiers en politici
definitief klant van het bankenkartel geworden (De feitelijke macht
ligt in de VS dus niet bij de Federal Reserve (er is niets federaals
aan deze centrale bank) en zelfs niet bij de grootbanken, maar bij de
groot-aandeelhouders van de Amerikaanse megabanken).
Tussen haakjes: even over die Paul Warburg. Hij werd de eerste vice-voorzitter
van de Federal Reserve, terwijl zijn broer Max Warburg tijdens de
Weimar Republiek zitting had ("Generalrat") in de Duitse Reichsbank
van 1924 to 1933. Als we vertellen dat die Max ook een dikke vinger in
de pap had bij het beruchte I.G. Farben, dan weet u zo ongeveer wat
voor gezellige familie die Warburgs zijn (geweest).
Vandaag de dag wordt er weinig aandacht besteed bij door Trump
genomineerde personen voor de Federal Reserve. De effecten van deze
afspraken zullen echter de komende decennia voelbaar zijn.
Tot nu toe heeft president Trump Richard Clarida, een gematigde
republikein, en directeur bij Pacific Investment Management Co.,
aangesteld om als plaatsvervangend voorzitter te fungeren onder
voorzitter Jerome Powell (ook door Trump benoemd). De tweede aangestelde van Trump is Michelle
Bowman, die als bankcommissaris voor de staat Kansas heeft gewerkt.
Beide genomineerden hebben een lange geschiedenis in de omgang met de
Federal Reserve en zullen waarschijnlijk de status-quo van gemakkelijk
krediet handhaven eerder dan ze ter discussie te stellen.
Dan hebben we ook nog John C Williams, het voormalige hoofd van de
Federal Reserve in San Francisco. Het was tijdens de ambtstermijn van
Williams dat Wells Fargo meer dan 3 miljoen valse accounts creëerde en
een boete van $ 1 miljard opgelegd kreeg voor misleidende auto- en
hypotheekverzekeringscontracten. Niemand van het criminele personeel
belandde in het gevang.
Het zal u niet verbazen dat Wall Street deze Federal Reserve-mensen
enthousiast heeft omarmd. Dat is niet verrassend, omdat ze de neiging
hebben om de toestroom van fiatgeld voort te zetten en de rente
kunstmatig laag te houden. Commerciële banken blijven de primaire
begunstigden van dit beleid. Ditzelfde beleid zal het aantrekken van
bedrijfsleningen gemakkelijk en aantrekkelijk houden omdat bedrijven
een onhoudbaar niveau van schulden opbouwen. Terwijl grote bedrijven
blijven speculeren met gemakkelijk krediet, moet de rest van de
bevolking op hun hoede zijn voor de gevolgen. Er is een zeepbel van
reusachtige proporties ontwikkeld.
De ondergang van Lehman Brothers in 2008 is misschien uit het
gezichtsveld (en geheugen) verdwenen nadat de Federal Reserve $ 16
biljoen spendeerde aan het redden van in problemen verkerende
financiële instellingen. Dezelfde situatie zou zich kunnen herhalen
als de megabanken een nieuwe ineenstorting ervaren wanneer hun
kredietnemers die gemakkelijke leningen niet kunnen terugbetalen. Om
deze reden zijn de benoemingen van president Trump bij de Federal
Reserve Bank misschien wel voor de hand liggend - immers het handhaven
van de status quo - maar zal het uitmonden in een enorme chaos en
crisis..... veel groter dan tien jaar geleden.
Trump heeft tijdens zijn verkiezingsrace dan wel hoog van de toren
geblazen wat betreft de Federal Reserve ("End the Fed"), feit is dat
hij het eenvoudige fiat-geldbeleid uit het verleden geheel heeft
omarmd. Hij heeft
Steve Mnuchin, een voormalige partner bij de
criminele organisatie Goldman Sachs, aangesteld als minister van
Financiën.
Tijdens de eerste helft van 2018 bloeide de Amerikaanse economie en
was het consumentenvertrouwen sterk. Maar dat was de situatie ook in
2007 toen een economische ineenstorting ondenkbaar leek. Helaas is de
Amerikaanse staatsschuld nu al boven de $ 23 biljoen uitgekomen, en om
hoeveel dollars we het dan hebben laat onderstaande video goed zien (hoewel
de staatsschuld daarin zelfs nog iets lager was).
Dankzij eenvoudig krediet zal de consumentschuld in de VS tegen het einde van
het jaar naar verwachting $ 4.000 miljard (!) bedragen.
Op dit moment hebben centrale banken vrije zeggenschap over de
economie. Ze kunnen in feite alles doen wat ze willen. We zien dat ook
goed bij de Europese Centrale Bank, waar we een idiote Italiaanse
bankier, die Griekenland op een frauduleuze manier de Europese UNe
inloodste, alles wat los en vast zit heeft opgekocht om het
kaartenhuis vooral niet te laten instorten. De rekening krijgen wij -
dankzij de eurozone - straks gepresenteerd.
Het is dan ook absolute noodzaak om deze onbeperkte macht weer in
handen van het volk (de volksvertegenwoordiging) te leggen, en dat kan
door o.a. het opnieuw instellen van de goudstandaard, waardoor de
waarde van de valuta op marktwaarde zou worden geplaatst in plaats van
kunstmatige grillen van de centrale bank. In een systeem met door goud
gedekte valuta zouden prijzen en beschikbaarheid van goederen nog
steeds fluctueren, maar zouden ze onderworpen zijn aan economische
omstandigheden in plaats van politieke grillen en bankierswensen. En
de fluctuatie zou aanzienlijk minder zijn.
Centrale bankiers maken nog steeds dezelfde fouten die ook in het
verleden gemaakt zijn. Terwijl ze het allemaal hebben over de
zogenaamde economische groei, kijkt iedereen een andere kant op bij de
al langere tijd oplopende schulden die binnenkort kunnen (en zullen)
instorten. En als dat gebeurt dan zal het wereldwijd een chaos creëren
met een omvang die de wereld nog nooit heeft gekend.