Het is weer zo ver: de Federal Reserve heeft de geldkraan opnieuw verder open gezet. De voorzitter van de Fed verkoopt de nieuwe maatregelen als een teken van toenemende organische groei. Hij ontkent nog steeds dat het hier gaat om "quantitative easing". Wij weten wel beter.
De New York Fed zal nu tot $ 120 miljard per dag uitgeven aan goedkope
"overnight"-leningen aan effectenhandel-bedrijven in Wall Street, wat
een dagelijkse stijging van $ 45 miljard ten opzichte van de eerder
aangekondigde $ 75 miljard per dag betekent. Bovendien verhoogt het
zijn 14-daagse leningen aan Wall Street, een programma dat ook in
september zomaar uit de lucht kwam vallen, tot $ 45 miljard. Die
termijnleningen zijn sinds september twee keer per week verstrekt, wat
betekent dat er nòg eens $ 90 miljard per week zal worden aangeboden,
wat het totale wekelijkse aanbod op een verbazingwekkende $ 690
miljard brengt.
Opgemerkt moet worden dat als dezelfde Wall Street-bedrijven deze
leningen continu krijgen uitgekeerd, het in feite permanente leningen
zijn. We willen even in herinnering brengen dat precies dàt gebeurde
tijdens de instorting van Wall Street 2007-2010: sommige wankelende
casino's in Wall Street ontvingen individueel $ 2 biljoen (dat is $
2.000 miljard) aan cumulatieve leningen die twee en een half jaar
werden verlengd - zonder de toestemming of zelfs de kennis daarvan van
het Congres of het Amerikaanse volk.
Eén bank, Citigroup, ontving meer dan $ 2.5 biljoen aan
Fed-leningen, veel tegen een rentetarief van minder dan 1%, in een
tijd dat deze bank insolvent was en géén leningen op de open markt kon
krijgen - zelfs niet tegen hogere dubbelcijferige rentetarieven.
Deze (voorlopig) laatste aankondiging van de Fed komt na een
aankondiging van 11 oktober dat het een programma lanceert om $ 60
miljard per maand aan treasuries op te kopen en dat programma zal "minstens"
tot het tweede kwartaal van volgend jaar door lopen.
De Fed doet dit allemaal vanwege krapte op de markt voor een bepaald
type kortetermijnfinanciering, de zogeheten repurchase agreements of "repo's".
Banken en hedgefunds gebruiken dit soort korte leningen om hun
dagelijkse handelsactiviteiten te financieren.
Een repo staat voor een contante aankoop (verkoop) van effecten
gecombineerd met een gelijktijdig verkoop (aankoop) op termijn die met
dezelfde partij wordt afgesloten. De bank verkoopt dan een deel van
haar activa met de belofte die op zeer korte termijn terug te kopen.
Het ideale instrument om het een en ander weg te poetsen, of te
verbergen.
De zogenaamd tijdelijke oplossing begon in september, toen plotseling
de "overnight target rate" omhoog schoot en de Fed moest ingrijpen om
te voorkomen dat de trein zou ontsporen.
Kortetermijnliquiditeitsproblemen zeiden ze. Welnu, die lijken
tamelijk permanent te zijn geworden:
Wat begon als een langzame ommezwaai in de beleidsomkering van de
renteverhogingscyclus van vorig jaar en het doorvoeren op de
automatische piloot van Quantitative Tightening (QT), is nu veranderd
in volwaardige renteverlagingen en balansuitbreiding:
Voor de duidelijkheid: dit is geen tijdelijke sprong op de balans, dit
is het begin van iets groots. De balans van de Fed lijkt opnieuw te
gaan stijgen naar recordhoogtes. En de rente zal volgende week
waarschijnlijk verder omlaag gaan...... niet omdat de Fed dat wil,
maar omdat The Donald en de markten dat willen. We zullen toch niet
meemaken dat een Fed die dagelijks met tientallen miljarden dollars op
de markten intervenieert, diezelfde markten teleur gaat stellen door
de rentetarieven niet te verlagen?
De Fed zal alles doen omm de markten tevreden te stellen. Het is
nu immers de beleidsdoelstelling van de Fed om de bedrijfscyclus op
alle mogelijke manieren uit te breiden. En dat kunnen ze niet doen met
dalende aandelenkoersen. Dus zijn ze in versnelde, dagelijkse
interventiemodus. Omdat het nodig is. De vragen die beleggers zichzelf
moeten stellen zijn: wat als het niet genoeg is? En wat vertellen ze
ons niet? Waarom worden ze gedwongen tot deze historische onverwachte
maatregelen? Wat gebeurt er als ze de controle verliezen?
Wat de Fed in New York doet, is ongekend in de Amerikaanse
geschiedenis en toch zullen de mainstream media er vandaag maar
mondjesmaat informatie over verstrekken. We kunnen haast niet anders
dan concluderen dat banken kennelijk gewoon het vertrouwen in elkaar
verliezen nu ze het einde van deze economische cyclus beginnen te zien.
En zorgen over de handelsoorlogen helpen nu ook bepaald niet. Ze
positioneren zich defensief en anticiperen op liquiditeitsproblemen
als gevolg van onstabiele financieringsbronnen. Ze herinneren zich
2007 tot 2009 maar al te goed. Net als de New York Fed, die denkt dat
haar "medicijn"van toen nu óók weer werkt.
We noemen hier wat punten op van wat deze acties ongekend of zeer
dubieus maakt:
# Er is publiekelijk niets aangekondigd over een mogelijke crisis op
Wall Street wat deze enorme leningen en terugkoop van eigen middelen
rechtvaardigt of uitlegt;
# Het Congres heeft hierover geen enkele hoorzitting gehouden;
# Geen enkele door het Amerikaanse volk gekozen functionaris/politicus
heeft deze leningen geautoriseerd;
# De leningen worden niet verstrekt aan commerciële banken (die het
geld opnieuw kunnen uitlenen om de Amerikaanse economie te stimuleren).
De leningen gaan naar de primary dealers van de New York Fed, de
aandelen- en obligatiehandelaren in Wall Street die hedgefondsen tot
hun grootste leners rekenen; (Zie de afgebeelde lijst die slechts één
bank onder de 24 primary dealers telt.)
# Veel primary dealers zijn eenheden van buitenlandse banken waarvan
de aandelenkoersen in vrije val zijn geweest. De Fed verstrekt deze
leningen tegen een rente van ongeveer 2% - een rentevoet die deze
bedrijven in de open markt bij lange na niet konden krijgen;
# De Dodd-Frank-wetgeving voor financiële hervormingen van 2010 moest
dit soort misbruik door de Fed in New York beteugelen en in feite
stelt het dat het Congres moet worden geïnformeerd over welke banken
het geld ontvangen om er zeker van te zijn dat het niet, opnieuw,
wordt verstrekt aan slechte financiële instellingen, zoals gebeurde
tijdens de laatste crisis;
# Het Government Accountability Office (GAO) bestrafte, toen het zijn
audit van de reddingsprogramma's van de Fed van 2007 tot 2010
uitbracht, de Fed omdat het niet had aangetoond waarom het biljoenen
dollars naar Wall Street en buitenlandse banken sluiste. Ondanks het
GAO-rapport valt de Fed in New York weer terug op zijn oude trucjes;
# De Fed in New York is eigendom van de aangesloten banken in de regio.
Vertegenwoordigers van deze banken zitten in de Board of Directors.
Het is dus een duidelijke belangenerstrengeling als zij ook nog de
leiding heeft over deze reddingsactie die uiteindelijk zal moeten
worden betaald door de Amerikaanse belastingbetaler in geval de Fed in
New York tekortschiet;
# De Fed in New York is de regulator van de grootste bankholdings in
de VS. Maar het falen als regulator is de reden waarom dezelfde banken
massaal moesten worden gered in 2008 en dat is blijkbaar nu weer het
geval. In dit systeem ontbreekt elke vorm van "checks and balances";
# De moederorganisaties van vijf van haar primary dealers hebben
toegegeven schuldig te zijn aan criminele activiteiten - dat gebeurde
tijdens zaken diewaren ingesteld door het Amerikaanse ministerie van
Justitie, wegens fraude tegen het beleggende publiek. Het redden (door
middel van bailouts) van misdadigers en Wall Street-bedrijven met een
crimineel verleden houdt het morele risico in van méér wangedrag en
reddingsoperaties (bailouts).
Vanmorgen heeft de New York Fed $ 134,15 miljard naar Wall Street
gepompt in het kader van zijn nieuwe leningprogramma's. De $ 45
miljard aan 14-daagse leningen werd overschreven met $ 17,15 miljard,
wat betekent dat de vraag naar liquiditeit op Wall Street groeit, niet
daalt. Het Amerikaanse Congres en de mainstream media hebben hun werk
niet gedaan in de aanloop naar de epische Wall Street-crisis van 2008
en ze laten het óók nu weer gigantisch afweten.
