Het is nog maar een paar maanden geleden (afgelopen juni) dat de Amerikaanse Federal Reserve de massale terugkoop van eigen aandelen door de megabanken op Wall Street goedkeurde als onderdeel van haar jaarlijkse stresstests. Nu plukt de Federal Reserve de wrange vruchten van haar eigen overmoed. Vorige week kondigde de Fed aan dat het zijn geldpers voor Wall Street in een hogere versnelling zou laten draaien, voor een bedrag van $ 690 miljard per week. Vanmiddag (onze tijd) gooide het ruim $ 76,58 miljard naar de liquiditeitscrisis in Wall Street.
Volgens de documenten die JPMorgan Chase jaarlijks bij de Securities
and Exchange Commission (SEC) indient, heeft JPMorgan Chase sinds 2013
$ 77 miljard uitgegeven om zijn eigen aandelen terug te kopen. Dat
omvat maar liefst 17,01 miljard dollar die het in slechts de eerste
negen maanden van dit jaar heeft uitgegeven om zijn aandelen terug te
kopen.
Maar het schokkende nieuws is dit: volgens de SEC-bekendmakingen maakt
JPMorgan Chase gedeeltelijk gebruik van federaal verzekerde deposito's
van de doorsnee Amerikaan in het hele land in zijn meer dan 5.000
filialen om zijn aandelenkoers te ondersteunen door middel van de
terugkoop van eigen aandelen. De formulering in de aanvraag is als
volgt:
In 2019, cash provided resulted from higher deposits and securities
loaned or sold under repurchase agreements, partially offset by net
payments on long-term borrowing…cash was used for repurchases of
common stock and cash dividends on common and preferred stock.
In 2019 was het verstrekte contante geld het gevolg van hogere
deposito's en uitgeleende of verkochte effecten onder
terugkoopovereenkomsten, gedeeltelijk gecompenseerd door netto
betalingen op langlopende leningen ... contant geld werd gebruikt voor
terugkoop van gewone aandelen en contante dividenden op gewone en
preferente aandelen.
Als JPMorgan Chase niet $ 77 miljard had uitgegeven om zijn
aandelenprijkoers te ondersteunen met terugkoop van eigen aandelen,
dan zou het $ 77 miljard meer in contanten hebben gehad om aan
bedrijven en consumenten uit te lenen - de eigenlijke taak van zijn
commerciële bankfilialen. Voeg de tientallen miljarden dollars toe die
andere megabanken op Wall Street hebben gebruikt om hun eigen aandelen
terug te kopen en het is duidelijk waarom er een liquiditeitscrisis op
Wall Street is die de Federal Reserve dwingt honderden miljarden
dollars per week tegen het probleem aan te gooien.
Op 17 september liep de overnight lending rate (dat is over het
algemeen de rente die grote banken gebruiken om elkaar op de
overnight-markt te lenen en uit te lenen) op repo-overeenkomsten (repo's)
op van het typische bereik van 2% tot 10%, wat betekent dat enkele
zeer grote geldschieters zoals JPMorgan Chase zich terugtrokken uit de
kredietverlening. Dat dwong de Federal Reserve om bij te springen als
"lender of last resort", de eerste keer dat het dat op een
aanzienlijke manier deed sinds de financiële crisis.
Op 1 oktober
meldde David Henry van persbureau Reuters het volgende:
Analysts and bank rivals said big changes JPMorgan made in its balance
sheet played a role in the spike in the repo market, which is an
important adjunct to the Fed Funds market and used by the Fed to
influence interest rates…
...
Publicly-filed data shows JPMorgan reduced the cash it has on deposit
at the Federal Reserve, from which it might have lent, by $158 billion
in the year through June, a 57% decline.
Analisten en bancaire concurrenten zeggen dat grote veranderingen die
JPMorgan in haar balans heeft aangebracht een rol hebben gespeeld in
de piek in de repomarkt, wat een belangrijke aanvulling is op de Fed
Funds-markt en door de Fed wordt gebruikt om de rentetarieven te
beïnvloeden...
...
Uit openbaar ingediende gegevens blijkt dat JPMorgan de contanten die
het heeft gestort bij de Federal Reserve, waarvan het kan hebben
geleend, heeft verlaagd met $ 158 miljard in het jaar tot en met juni,
een daling van 57%.
Reuters meldde verder dat de opname van JPMorgan van zijn geld "goed
was voor ongeveer een derde van de daling van alle bankreserves bij de
Fed tijdens de periode."
Miljoenen gewone Amerikanen die in heel de VS naar hun lokale filiaal
van Chase gaan om elke week een deel van hun salaris te storten voor
onverwachte tegenvallers, doen dit omdat ze weten dat het geld
federaal verzekerd is. De meesten hebben geen idee dat Chase deel
uitmaakt van de uitgestrekte wereldwijde investeringsbank JPMorgan of
dat hun deposito's hebben geholpen om van Jamie Dimon, de CEO van de
bank, een miljardair te maken door middel van aandelenopties die aan
hem persoonlijk zijn toegekend, dankzij de inkoop van eigen aandelen
door zijn bank om de aandelenkoers positief te beïnvloeden, èn het
feit dat de bank in eigen interne dark pools handelt in aandelen
van de bank - terwijl de Securities and Exchange Commission de andere
kant op kijkt en het Congres zit te pitten.
Wat vooral interessant is aan de aandeleninkoop van JPMorgan Chase, is
dat het dollarbedrag elk jaar constant toeneemt, waardoor bijna altijd
een mooie stijging van de aandelenkoers wordt gegarandeerd. Dat helpt
te verklaren waarom Jamie Dimon de enige CEO is van een grote Wall
Street-bank die nog steeds aan het roer van zijn bank staat sinds de
financiële crisis en ondanks het feit dat de bank zichzelf schuldig
verklaarde tegen drie criminele aanklachten die de bank tijdens
Dimon's ambtstermijn door het Amerikaanse ministerie aan zijn broek
kreeg. Vorige maand werd de handelsdesk voor edele metalen van
JPMorgan Chase door het Amerikaanse ministerie van Justitie bestempeld
als een criminele onderneming en drie van haar handelaren werden
aangeklaagd volgens het RICO-statuut, dat doorgaans is gereserveerd
voor figuen uit de georganiseerde misdaad. (Verwacht wordt dat ten
minste nog één aanklacht over dezelfde zaak binnen de komende 30 dagen
zal worden uitgesproken door officieren van justitie, blijkt uit
opmerkingen van een officier van justitie in een recente rechtszitting.)
Thomas Hoenig, destijds vice-voorzitter van de Federal Deposit
Insurance Corporation (FDIC), stuurde in juli 2017 een brief aan het
Senate Banking Committee met de volgende opmerkingen:
[If] the 10 largest U.S. Bank Holding Companies [BHCs] were to retain
a greater share of their earnings earmarked for dividends and share
buybacks in 2017 they would be able to increase loans by more than $1
trillion, which is greater than 5 percent of annual U.S. GDP.
...
Four of the 10 BHCs will distribute more than 100 percent of their
current year’s earnings, which alone could support approximately $537
billion in new loans to Main Street.
...
If share buybacks of $83 billion, representing 72 percent of total
payouts for these 10 BHCs in 2017, were instead retained, they could,
under current capital rules, increase small business loans by three
quarters of a trillion dollars or mortgage loans by almost one and a
half trillion dollars.
[Als] de 10 grootste Amerikaanse bankholdings [BHC's] een groter deel
van hun inkomsten voor dividend en aandeleninkoop in 2017 zouden
behouden, zouden ze hun leningen met meer dan $ 1 biljoen kunnen
verhogen, dat is meer dan 5 procent van jaarlijks BBP van de VS.
...
Vier van de 10 BHC's zullen meer dan 100 procent van de inkomsten van
hun huidige jaar verdelen, die alleen al ongeveer $ 537 miljard aan
nieuwe leningen aan Main Street zouden kunnen ondersteunen.
...
Als aandeleninkoop van $ 83 miljard, wat neerkomt op 72 procent van de
totale uitbetalingen voor deze 10 BHC's in 2017, zou worden behouden,
zouden ze, volgens de huidige kapitaalregels, leningen voor kleine
ondernemingen met drie kwart biljoen dollar of hypothecaire leningen
met bijna 1,5 biljoen dollar kunnen verhogen.
In een indringend rapport (PDF
hier) in maart vorig jaar door Lenore Palladino,
Senior Economist en Policy Counsel aan het Roosevelt Institute, werken
inkopen van eigen bedrijfsaandelen als volgt:
Open-market share repurchases, often known informally as ‘stock
buybacks,’ occur when companies purchase back their own stock from
shareholders on the open market. When a share of stock is bought back,
the company reabsorbs that portion of its ownership that was
previously distributed among other investors. This reduces the amount
of outstanding shares in the market, resulting in an increase in the
price per share. The logic is that of supply and demand: when there
are fewer supplies available to purchase, then an upward demand will
increase share prices. In essence, then, stock buybacks raise share
prices artificially. The value of the stock goes up as a result of a
stock buyback, but without making the kinds of changes that would
improve the actual value of the company—through more efficient
production, new products, or better customer experience….
Terugkoop van eigen aandelen op de open markt, vaak informeel bekend
als "stock buybacks", vindt plaats wanneer bedrijven hun eigen
aandelen terugkopen van aandeelhouders op de open markt. Wanneer een
aantal aandelen wordt teruggekocht, neemt het bedrijf dat deel van
zijn eigendom opnieuw op dat eerder onder andere investeerders was
verdeeld. Dit vermindert het aantal uitstaande aandelen in de markt,
wat resulteert in een stijging van de koers per aandeel. De logica is
die van vraag en aanbod: wanneer er minder aandelen beschikbaar zijn
om te kopen, zal een opwaartse vraag de aandelenkoersen doen stijgen.
In wezen verhoogt inkoop van eigen aandelen kunstmatig dus die
aandelenkoersen. De waarde van het aandeel stijgt als gevolg van een
inkoop van aandelen, maar zonder het soort wijzigingen aan te brengen
dat de werkelijke waarde van het bedrijf zou verbeteren - door
efficiëntere productie, nieuwe producten of een betere klantervaring
....
Palladino heeft een vrij goed idee van wie er echt baat heeft bij deze
marktmanipulatie van aandelenkoersen. Zij schrijft:
One of the major problems with stock buybacks is that corporate
executives often hold large amounts of stock themselves, and their
compensation is often tied to an increase in the company’s earnings
per share (EPS) metric. That gives executives a personal incentive to
time buybacks so that they can profit off of a rising share price.
Usually a majority of corporate executives’ pay is from
‘performance-based pay,’ which is either directly paid in stock or
compensation based on rising EPS metrics (Larckar and Tayan).
That means that the decision of whether and when to execute a stock
buyback can affect his or her compensation by tens of millions of
dollars.
Despite these facts—that stocks constitute a substantial proportion of
executives’ pay, and that stock buybacks provide a way for executives
to raise their pay by millions of dollars—the rules that govern how
the company authorizes stock buyback programs fail to account for this
significant conflict of interest.
The decision to authorize a new stock buyback program is made by the
board of directors, including interested directors (those who hold
significant shares of stock).
The actual execution of buybacks is left to the executives and
financial professionals inside the companies, with no board oversight
as to the timing or amount of such buybacks, as long as the buybacks
stay within the limit previously authorized. As long as directors are
using their best ‘business judgment’ to authorize programs, there is
no recourse to hold directors accountable for extremely high
repurchase programs….
Een van de grootste problemen met het terugkopen van aandelen is dat
bedrijfsleiders vaak zelf grote hoeveelheden aandelen aanhouden, en
hun vergoeding is vaak gekoppeld aan een toename van de winst per
aandeel (eps) van het bedrijf. Dat geeft leidinggevenden een
persoonlijke prikkel om het tijdstip van terugkopen zodanig uit te
kiezen, dat ze kunnen profiteren van een stijgende aandelenkoers.
Meestal is het grootste deel van de beloning van managers van
bedrijven afkomstig van "prestatiegerelateerde beloning", die ofwel
direct in aandelen wordt uitgekeerdd of compensatie op basis van
stijgende eps-gegevens (Larckar en Tayan).
Dat betekent dat de beslissing of en wanneer een aandeleninkoop moet
worden uitgevoerd zijn of haar beloning met tientallen miljoenen
dollars kan beïnvloeden.
Ondanks deze feiten - dat aandelen een substantieel deel uitmaken van
het loon van leidinggevenden en dat aandeleninkoop een manier biedt
voor leidinggevenden om hun loon met miljoenen dollars te verhogen -
houden de regels die bepalen hoe het bedrijf aandeleninkoopprogramma's
autoriseert, geen rekening met deze significante
belangenverstrengeling.
De beslissing om een nieuw aandeleninkoopprogramma goed te keuren,
wordt genomen door de raad van bestuur, inclusief belanghebbende
bestuurders (degenen die aanzienlijke aandelen bezitten).
De daadwerkelijke uitvoering van terugkopen wordt overgelaten aan de
leidinggevenden en financiële professionals binnen de bedrijven,
zonder toezicht van de raad op het tijdstip of het bedrag van
dergelijke terugkopen, zolang de terugkopen binnen de eerder
toegestane limiet blijven. Zolang bestuurders hun beste "zakelijke
oordeelsvermogen" gebruiken om programma's te autoriseren, is er geen
mogelijkheid om bestuurders verantwoordelijk te houden voor extreem
hoge terugkoopprogramma's ...
Het was pas afgelopen juni dat de Federal Reserve de massale terugkoop
van aandelen bij de megabanken op Wall Street
goedkeurde als onderdeel
van haar jaarlijkse stresstests. Maar drie afzonderlijke federale
agentschappen hebben de stresstests van de Federal Reserve
bekritiseerd als zijnde ernstig gebrekkig.
Nu plukt de Federal Reserve de wrange vruchten van haar eigen overmoed.
Vorige week kondigde de Fed aan dat het zijn geldpers voor Wall Street
in een hogere versnelling zou laten draaien, voor een bedrag van $ 690
miljard per week. Vanmiddag (onze tijd) gooide het ruim
$ 76,58
miljard naar de liquiditeitscrisis in Wall Street.
Ondanks dit alles heeft het Amerikaanse Congres nog geen hoorzitting
gepland over de acties van de Federal Reserve en moet het nog steeds
de diepere oorzaken van de crisis onderzoeken. Senator Elizabeth
Warren heeft echter een brief gestuurd naar de Amerikaanse minister
van Financiën Steve Mnuchin en hem tot vrijdag de tijd gegeven om
gedetailleerd te reageren over wat de liquiditeitsproblemen veroorzaakt..