Op de rol van de Federal Reserve en het Amerikaanse Congres valt heel wat aan te merken. De geldpersen die de New York Fed weer heeft aangezet zijn vooral aan het werk ten faveure van Wall Street. Waar blijft de toezichthouder die eens eindelijk haar taak gaat uitoefenen, namelijk toezicht houden? En wanneer wordt dat Congres er eens wakker?
Op 19 januari 2011 heeft de Federal Reserve
een video op YouTube
uitgebracht om het publiek te kalmeren over zijn onverantwoordelijke
geldcreatie. De woordvoerder van de Fed in de video was (destijds hun
Senior Adviseur) Steve Meyer, nu een adjunct professor in Finance aan
The Wharton School.
Destijds zat de Federal Reserve midden in zijn tweede ronde van
Quantitative Easing, kwantitatieve versoepeling (QE2) en Meyer
verklaart in de video het volgende: "De Fed zal niet continu grote
hoeveelheden effecten blijven kopen." De Fed wilde op deze manier de "tijdelijke"
aard van zijn ongekende acties benadrukken, vandaar dat het deze
verklaring van Meyer op het scherm zette (zie screenshot). Meyer meldt
vervolgens het volgende over de Fed: "De aankopen zijn een tijdelijke
maatregel om de economie te helpen herstellen."
Maar de aankopen van de Fed waren niet tijdelijk. Op 13 september 2012
kondigde de Fed QE3 aan, waarmee de Amerikaanse centrale bank aangaf
dat het "door een hypotheek gedekte effecten zou kopen met een tempo
van $ 40 miljard per maand." En op 12 december 2012 breidde de Fed QE3
uit met de aankondiging dat het "door zou gaan extra
hypotheekobligaties op te kopen met een tempo van $ 40 miljard per
maand" en zou ook "langerlopende schatkisteffecten kopen ...
aanvankelijk met een tempo van $ 45 miljard per maand".
Tegen 2015 had de Federal Reserve zijn balans verhoogd tot $ 4,5
biljoen, van de $ 800 miljard die het was geweest vóór de financiële
crisis. Ondanks alle beloften van de Fed om zijn balans te "normaliseren",
staat zijn balans vandaag op een duizelingwekkende $ 4 biljoen,
terwijl op 17 september van dit jaar de Fed ten faveure van Wall
Street een nieuwe, massale geldpompende operatie begon.
Officieel bevindt de VS zich nog steeds in een economische expansie
met een werkloosheidspercentage van 3,5% (PDF
hier), een van de laagste percentages in de
afgelopen halve eeuw, en toch heeft de Fed de massale
geldpomptransacties naar Wall Street "in ere" hersteld.
De kwantitatieve versoepelingsprogramma's van de Fed hadden iets
gemeen met het door het Amerikaanse Congres goedgekeurde Troubled
Asset Relief Program (TARP). Beide waren glimmende instrumenten om het
publiek af te leiden van de obsceen gigantische geldtrechter die de
Fed in het geheim aan Wall Street bood via een mengelmoes van te veel
acroniemen die niemand kon bijhouden.
Toen het Levy Economics Institute alles bij elkaar optelde, kwam de
eindscore uit op $ 29 biljoen aan cumulatieve leningen en andere
vormen van opluchting om Wall Street te redden.
Zie grafiek 16 op deze link - PDF.
(De $ 29 biljoen omvat $ 1,85 biljoen aan aankopen van door hypotheken
gedekte effecten van een agentschap die een overlap vertonen met een
deel van de kwantitatieve versoepelingsoperaties van de Fed.)
In de Fed-video confronteert Steve Meyer de kijkers ook met de olifant
in de kamer: hoe komt de Fed aan al dit geld om Wall Street te redden
voor zijn hebzuchtige excessen die ertoe leidden dat het zichzelf
opblies.
Meyer zegt dit om 3:42 minuten op de video:
You may wonder how the Fed pays for the bonds and other securities it
buys. The Fed does not pay with paper money. Instead, the Fed pays the
sellers’ bank using newly created electronic funds, and the bank adds
those funds to the sellers’ account. The seller can spend the funds or
can simply leave them in the bank. If the funds stay in the bank, then
the bank can increase its lending, purchase more assets, or build up
the reserves it holds on deposit at the Fed. More broadly, the Fed’s
securities purchases increase the total amount of reserves that the
banking system keeps at the Fed.
...
Whether the Fed’s purchases lead to an increase in the amount of money
circulating in the economy depends on what banks do with the new
reserves and on what sellers do with the funds they receive.
U vraagt zich misschien af hoe de Fed betaalt voor de obligaties en
andere effecten die zij koopt. De Fed betaalt niet met papiergeld. In
plaats daarvan betaalt de Fed de bank van de verkoper met behulp van
nieuw gecreëerde elektronische fondsen, en de bank voegt die fondsen
toe aan de account van de verkoper. De verkoper kan het geld uitgeven
of gewoon bij de bank laten. Als de fondsen bij de bank blijven, kan
de bank haar kredietverlening verhogen, meer activa kopen of de
reserves opbouwen die ze bij de Fed in deposito houdt. Meer in het
algemeen verhogen de aankopen van effecten van de Fed de totale
hoeveelheid reserves die het banksysteem bij de Fed aanhoudt.
...
Of de aankopen van de Fed leiden tot een toename van de hoeveelheid
geld die in de economie circuleert, hangt af van wat banken doen met
de nieuwe reserves en van wat verkopers doen met de fondsen die ze
ontvangen.
Het grote probleem met deze verklaring is het gebruik van het woord
"bank". Vóór 1999 waren banken traditionele deposito-instellingen die
federaal verzekerde deposito's van de doorsnee Amerikaan binnenhaalden
en dat geld leenden aan kredietwaardige bedrijven en consumenten om zó
de Amerikaanse economie te laten groeien en de VS concurrerend te
houden op het wereldtoneel.
Maar in 1999, nadat de Clinton-regering de Glass-Steagall Act, die het
Amerikaanse financiële systeem 66 jaar lang veilig had gehouden door
de combinatie van federaal verzekerde deposito-banken met de
risicovolle casino's op Wall Street te blokkeren, had
ingetrokken, verloor het woord "bank" had zijn traditionele betekenis
als het gaat om de nieuwe conglomeraten op Wall Street.
Het meest opvallende voorbeeld van wat deze megabanken zijn geworden,
werd onthuld in 2012 toen bekend werd dat JPMorgan Chase, de grootste
"bank" in de Verenigde Staten, honderden miljarden dollars van zijn
federaal verzekerde "bank" had gebruikt om te gokken in exotische
derivaten in Londen, waardoor uiteindelijk ten minste $ 6,2 miljard
van het geld van de cliënten verloren ging.
Wat dit nieuwe bankmodel ook heeft gedaan, is deze megabanken op Wall
Street in staat te stellen de grootste inkomens- en
rijkdomongelijkheid in de VS te creëren sinds eind jaren 1920 (vóór de
aanname van de Glass-Steagall Act in 1933) door super goedkoop geld
van de Federal Reserve te gebruiken om hun eigen aandelen terug te
kopen, hun aandelenkoersen op te pompen en hun topmanagers vervolgens
te belonen met miljoenen aandelen waarvan
de koersen werden gemanipuleerd.
Om deze situatie nog meer een slapstickfilm van de Keystone Cops te
laten lijken, moet het Congres nog steeds een hoorzitting houden over
de laatste interventies van de Fed om Wall Street te redden. Dit volgt
op de beslissing van het Congres in de Dodd-Frank-wetgeving voor
financiële hervorming van 2010, die de ergste financiële ineenstorting
sinds de Grote Depressie (vanwege hebzucht en corruptie op Wall
Street) moest aanpakken, om de Federal Reserve de belangrijkste taak
te geven om toezicht te houden op de grootste bank
houdstermaatschappijen op Wall Street.
Dat werk staat nu onder toezicht van de New York Fed, dezelfde
regionale Fed-bank die het grootste deel van die $ 29 biljoen naar
Wall Street heeft geleid tijdens de financiële crisis en dezelfde
Fed-bank die vandaag de dag de geldpersen heeft aangezet.
Regelmatig krijgen wij mails over het Amerikaanse Federal Reserve
systeem. Om die reden zullen we hier wat meer informatie over geven.
Het Federal Reserve-systeem dat belast is met het bepalen van het
monetaire beleid in de Verenigde Staten bestaat uit een raad van
bestuur in Washington DC en 12 regionale Federal Reserve-banken. De
Raad van Gouverneurs functioneert als een onafhankelijke
overheidsinstantie - de Raad wordt benoemd door de president van de
Verenigde Staten, maar de financiering komt van de regionale Federal
Reserve banken.
Langzaam, als een kleine goudvis in een grote tank met water die in de
loop van de tijd uitgroeit tot een monstervis die in staat is om iets
anders in de tank op te vreten, heeft één van de 12 regionale Federal
Reserve-banken unieke bevoegdheden gekregen die niet worden gedeeld
door de 11 andere regionale Federal Reserve banken.
Dit is slechts een gedeeltelijke lijst van hoe de New York Fed uniek
is onder zijn collega's:
# De president van de New York Fed zit permanent in het Federal Open
Market Committee (FOMC). De presidenten van de andere 11 regionale
banken roteren in de FOMC.
# Hoewel er geen wet is die vereist dat de Fed in New York de enige
regionale Fed Bank moet zijn om de open-markttransacties van de FOMC
uit te voeren, heeft het sinds 1935 deze unieke functie.
# Het is de enige regionale Fed Bank met een eigen handelsvloer en
doorkiesnummers naar de grootste bedrijven op Wall Street.
# Het is de enige regionale Fed Bank die mag ingrijpen op
valutamarkten.
# De Fed in New York, uniek onder de regionale Fed-banken, slaat goud
op van en voor buitenlandse centrale banken, overheden en
internationale agentschappen.
# De Fed in New York speelde een unieke controlerende rol bij de
uitbetaling van biljoenen dollars aan leningen aan buitenlandse en
binnenlandse banken tijdens de ineenstorting van Wall Street in de
periode 2007 - 2010.
# En, problematisch, terwijl het de goede wil van Wall Street-bedrijven
nodig heeft om zijn open-markttransactiesmandaat uit te voeren,
functioneert het tegelijkertijd als een primaire toezichthouder voor
enkele van de grootste bedrijven.
De afgelopen jaren hebben we een reeks belangenconflicten bij de Fed
in New York aan onze lezers gemeld, belangenverstrengelingen die door
geen enkele andere financiële toezichthouder zou worden getolereerd.
DIn de Board of Directors zijn bijvoorbeeld routinematig de CEO's van
dezelfde Wall Street-bedrijven opgenomen die zij reguleert.
Sandy Weill, de voormalige voorzitter en CEO van Citigroup, diende
twee ambtstermijnen in de raad, van 2000 tot 2006, toen Citigroup een
giftige tijdbom opbouwde van "Structured Investment Vehicles" -
gestructureerde beleggingsvehikels (buiten de balans opgenomen
schulden) en subprime hypotheekblootstellingen. Die vonden vanaf 2008
tot 2010 plaats en vereisen een redding door de belastingbetaler van
in totaal $ 45 miljard aan eigen vermogen, meer dan $ 300 miljard aan
activagaranties en meer dan $ 2 biljoen aan goedkope leningen van (u
raadt het al) - zijn eigen toezichthouder, de New York Fed.
Timothy Geithner, president van de Fed in New York vanaf 2003 tot aan
de crash van 2008, was ook de voorzitter van de Fed in New York toen
dit giftige brouwsel bij Citigroup gemaakt werd. Geithner werd na zijn
vijf jaar bij de Fed in New York de Amerikaanse minister van Financiën.
Meerdere insiders hebben boeken geschreven over wat zij beschouwden
als het voorkeursbeleid van Geithner voor Citigroup als minister van
Financiën.
In Confidence Men zegt Ron Suskind dat Geithner een opdracht van
toenmalig president Obama had genegeerd om Citigroup kleiner te maken.
Sheila Bair, voormalig hoofd van de FDIC tijdens de crisis,
portretteert Geithner in Bull By the Horns als de loopjongen van
Citigroup.
Mensen zou met recht moeten verwachten dat een toezichthouder, die de
grootste instorting van Wall Street sinds de Grote Depressie
regisseerde, door het Congres vleugellam zou zijn gemaakt. In plaats
daarvan heeft de Fed in New York manieren gevonden om overmoediger te
worden.
Begin 2012, toen JPMorgan een onhandelbare positie opbouwde in
illiquide, giftige derivaten in een donkere hoek van haar
handelsimperium in Londen, met behulp van de verzekerde deposito's van
haar bankklanten, zat haar voorzitter en CEO, Jamie Dimon, in de raad
van Board of Directors van de New York Fed. Terwijl zijn bank werd
onderzocht door de Fed van New York, bleef Jamie Dimon in de Board
zitten en diende hij zijn twee termijnen uit die eind 2012 eindigden.
Dit debacle werd bekend als de London Whale-affaire. JPMorgan heeft
tot $ 6,2 miljard aan verliezen geleden uit die derivaten.
In maart 2013 vertelde senator Carl Levin aan de permanente
subcommissie voor onderzoek van de senaat dat JPMorgan bij de
uitvoering van de London Whale-transacties "risico's heeft opgestapeld,
verliezen heeft veronachtzaamd, risicogrenzen heeft gemanipuleerd, net
als risicomodellen, het toezicht heeft ontweken en het publiek
verkeerd heeft ingelicht."
Klinkt dat als een onderneming van Wall Street dat bang is voor zijn
toezichthouders?
Terwijl dit allemaal gebeurde bij JPMorgan, was Bill Dudley werkzaam
als president van de Fed in New York en ontving zijn vrouw, Ann Darby,
een voormalige vice-president bij JPMorgan, ongeveer $ 190.000
per jaar aan uitgestelde compensatie van JPMorgan - een bedrag
dat zij tegemoet kan zien tot 2021, volgens de financiële
openbaarmakingsformulieren.
Volgens de website van de New York Fed zijn de werknemers onderworpen
aan hetzelfde statuut van belangenconflicten dat van toepassing is op
werknemers van de federale overheid (18 U.S.C. artikel 208). Volgens
dat statuut worden de conflicten van een echtgenoot het conflict van
de werknemer. Analyses door de advocaten van de New York Fed toondn
aan dat de vaste uitgestelde vergoeding van mevrouw Darby van haar
vorige werkgever noch een conflict vormde noch een ontheffing vereiste.
Het is voor iedereen die de tijd neemt om het bedrijfsmodel van de New
York Fed te bestuderen overduidelijk dat het deel uitmaakt van het
Wall Street-probleem en in deze structuur geen deel kan uitmaken van
de oplossing. De vraag is, hoe lang het duurt voordat het Congres zijn
oogkleppen voor dit gevaarlijke toezichtmonster af doet.