De geschiedenis van de Federal Reserve sinds 2008 is er één van abject falen om misbruik bij de grote megabanken van Wall Street te bestrijden en vervolgens te proberen haar eigen sporen uit te wissen met een onophoudelijke geldstroom dat ophoopt tot een plas van biljoenen dollars, terwijl het Amerikaanse Congres de andere kant op kijkt.
Jelena McWilliams is een door president Trump benoemd persoon en
momenteel voorzitter van de Federal Deposit Insurance Corporation
(FDIC), het federale agentschap dat
verantwoordelijk is voor het
verzekeren van de deposito's van commerciële banken en
spaarverenigingen in de Verenigde Staten.
McWilliams kent ook haar weg in Wall Street. In haar cv bij de FDIC
lezen we dat "voordat zij in dienst trad, was zij voor bedrijfs- en
effectenrecht verantwoordelijk bij Morrison & Foerster LLP in Palo
Alto, Californië, en Hogan & Hartson LLP (nu Hogan Lovells LLP) in
Washington, DC". Als bedrijfsjurist "vertegenwoordigde zij
beursgenoteerde en particuliere ondernemingen bij fusies en overnames,
effectenaanbiedingen, strategische zakelijke ondernemingen,
investeringen in durfkapitaal en algemene zakelijke aangelegenheden."
McWilliams gebruikte haar ervaring m.b.t. Wall Street bij haar
werkzaamheden van 2012 tot 2017 in de functies van adjunct-stafdirecteur,
chief counsel en senior counsel bij de US Senate Banking Committee,
waar ze de voormalige Republikeinse commissievoorzitters Richard
Shelby en Mike Crapo hielp bij hun inspanningen om Wall Street te
dereguleren, en om bv. onderdelen van banken als gevolg van de
Dodd-Frank financiële hervormingswetgeving los te weken of op te
heffen. De Dodd-Frank wetgeving was in 2010 onder de
Obama-administratie aangenomen.
McWilliams was deze week in New York om een toespraak te houden op een
conferentie over commercieel onroerend goed. Andrea Riquier, een
verslaggever voor de nieuwsorganisatie MarketWatch (onderdeel van Dow
Jones), kreeg de gelegenheid om
een interview met haar te houden over
een aantal onderwerpen.
Over de reden waarom de Federal Reserve nu honderden miljarden dollars
per week doorsluist aar Wall Street-effectenbedrijven, de eerste keer
dat dit via de repomarkt gebeurde sinds de financiële crisis, ging het
gesprek als volgt:
Riquier: “Kunnen we het hebben over de recente explosie op de
repomarkt? Wat is er gebeurd? Ik heb een collega die zegt dat als
zoiets gebeurt, de markt ons iets probeert te vertellen".
McWilliams: “Ja. (Lacht.) De ironie hiervan is dat ik ceo's van grote
banken heb ontmoet die in de markt zijn en eerlijk gezegd zitten op
meer dan een biljoen dollars aan contanten. Ik vraag me af waarom
precies, waarom zijn ze niet op de markt gekomen, omdat ze erkenden
dat er een tekort was en dat ze geld hadden kunnen verdienen. Dus
ontmoeten we nu hun treasurers and chief risk officers om precies te
begrijpen waarom.
Als het regels zijn, moeten we ervoor zorgen dat we ze begrijpen. Als
ze geld vasthouden - cash - en Amerikaanse schatkistpapieren omdat
onze regels dit vereisen, en dat ervoor zorgt dat liquiditeit niet op
de markt komt, moeten we dat oplossen. Omdat je een liquide
marktplaats wilt en deze naadloos zou moeten werken, toch? We weten
niet zeker of dat het grootste onderdeel is van wat er is gebeurd,
maar als we eenmaal met alle grote banken hebben gepraat, hebben we
een beter inzicht".
Voordat we ingaan op onze mening waarom dit geen openlijke reactie van
McWilliams is, willen we memoreren dat de hoofden van federale
bankregelgevers een geschiedenis hebben van liegen tegen het
Amerikaanse publiek, vooral wanneer een grote Wall Street-bank in de
problemen zit. Sheila Bair vervulde de functie van McWilliams aan het
roer van de FDIC tijdens de financiële crisis. Ze was één van die
zeldzame ambtenaren die vond dat Amerikanen de waarheid verdienden en
ze schreef een boek, Bull By the Horns, om het grote publiek de vuile
handelingen uit te leggen die plaatsvonden tijdens de grootste crash
van Wall Street sinds de Grote Depressie.
Bair geeft in haar boek aan dat ze geloofde dat twee toezichthouders
van de megabank, Citigroup, niet eerlijk waren tegenover het
Amerikaanse volk over de ware toestand van Citigroup. Die
toezichthouders waren John Dugan (een voormalige banklobbyist) bij het
Office of the Comptroller of the Currency (OCC) en Tim Geithner,
toenmalig president van de Federal Reserve Bank van New York. (De New
York Fed is de instelling die momenteel honderden miljarden dollars
per week naar Wall Street sluist zonder enige uitleg aan het
Amerikaanse volk over wat de liquiditeitscrisis veroorzaakt.)
Bair schrijft het volgende:
By November [of 2008], the supposedly solvent Citi was back on the
ropes, in need of another government handout. The market didn’t buy
the OCC’s and NY Fed’s strategy of making it look as though Citi was
as healthy as the other commercial banks. Citi had not had a
profitable quarter since the second quarter of 2007. Its losses were
not attributable to uncontrollable ‘market conditions’; they were
attributable to weak management, high levels of leverage, and
excessive risk taking. It had major losses driven by their exposures
to a virtual hit list of high-risk lending; subprime mortgages,
‘Alt-A’ mortgages, ‘designer’ credit cards, leveraged loans, and
poorly underwritten commercial real estate. It had loaded up on exotic
CDOs and auction-rate securities. It was taking losses on credit
default swaps entered into with weak counterparties, and it had relied
on unstable volatile funding – a lot of short-term loans and foreign
deposits. If you wanted to make a definitive list of all the bad
practices that had led to the crisis, all you had to do was look at
Citi’s financial strategies…What’s more, virtually no meaningful
supervisory measures had been taken against the bank by either the OCC
or the NY Fed…Instead, the OCC and the NY Fed stood by as that sick
bank continued to pay major dividends and pretended that it was
healthy.
Tegen november [van 2008] was de zogenaamd solvabele Citi terug in de
touwen, en had (de bank) opnieuw steun van de overheid nodig. De markt
geloofde niets va de strategie van de OCC en NY Fed om het eruit te
laten zien alsof Citi net zo gezond was als de andere commerciële
banken. Citi had sinds het tweede kwartaal van 2007 geen winstgevend
kwartaal meer gehad. De verliezen waren niet te wijten aan
oncontroleerbare 'marktomstandigheden'; ze waren te wijten aan zwak
management, hoge niveau's van leverage en buitensporige risico's. Het
had grote verliezen als gevolg van hun blootstellingen aan een
virtuele hitlijst van risicovolle leningen; subprime hypotheken,
‘Alt-A’ hypotheken, ‘designer’ creditcards, hefboomleningen en slecht
onderschreven commercieel onroerend goed. Het was volgestopt met
exotische CDO's en effecten met een veilingtarief. Het leed verliezen
op credit default swaps afgesloten met zwakke tegenpartijen, en het
had vertrouwd op onstabiele volatiele financiering - veel kortlopende
leningen en buitenlandse deposito's. Als u een definitieve lijst wil
maken van alle slechte praktijken die tot de crisis hadden geleid,
hoefde u alleen maar naar de financiële strategieën van Citi te kijken
... Bovendien waren door het OCC of de New York Fed vrijwel geen
zinvolle toezichtmaatregelen tegen de bank genomen. In plaats daarvan
stonden de OCC en de NY Fed paraat terwijl die zieke bank grote
dividenden bleef betalen en deed alsof het gezond was.
Er zijn tegenwoordig zoveel parallellen met de problemen die Bair
beschreef over wat er tien jaar geleden gebeurde dat het absoluut een
koude douche is dat zo'n enorme mislukking bij de hervorming van Wall
Street had kunnen plaatsvinden - en dat in een zogenaamde democratie.
Maar terug naar de in onze ogen onzinnige verklaring van McWilliams
over hoe de FDIC de “treasurers en chief risk officers” van de Wall
Street-banken ontmoet heeft om te begrijpen waarom de rentetarieven
voor overnachtleningen op 17 september stegen van de typische 2% naar
10%, waardoor de New York Fed om de laatste, ultieme geldschieter van
de markten is geworden.
Het is meer dan zeven weken geleden dat de huidige liquiditeitscrisis
plaatsvond, waaruit blijkt dat er één of meer financiële bedrijven
zijn waaraan Wall Street geen leningen meer verstrekt en/of dat de
grote banken het nodig vinden om liquide middelen vast te houden,
omdat ze misschien binnen niet al te lange tijd wel een soort crash
verwachten.
Als u de FDIC zou zijn, wiens taak het is om de veiligheid en
soliditeit van federaal verzekerde banken te waarborgen en om paniek
en een run op een bank te voorkómen - dan springt u toch zeker binnen
24 uur deze situatie - en niet zeven weken later?
En het duurt niet zeven weken om die gesprekken met “treasurers en
chief risk officers” bij een hele reeks banken te voeren, omdat er
slechts vier banken zijn waarmee u moet praten om snel te kunnen
beoordelen wat er aan de hand is.
Op 30 juni van dit jaar hadden deze vier banken volgens gegevens van
de FDIC het leeuwendeel van de deposito's bij de grootste banken in de
Verenigde Staten: JPMorgan Chase had $ 1,6 biljoen; Bank of America
had $ 1,44 biljoen; Wells Fargo was goed voor $ 1,35 biljoen; en
Citigroup's Citibank iets meer dan $ 1 biljoen aan deposito's. Die
vier banken, zo gek als dit soort machtsconcentratie is, zijn goed
voor $ 5,45 biljoen aan deposito's.
En er zijn verschillende "smoking guns" die rechtsreeks wijzen naar
JPMorgan Chase, die de FDIC aan een kruisverhoor moet onderwerpen over
wat er aan de hand is.
Op 1 oktober meldde David Henry van Reuters het volgende:
Analysts and bank rivals said big changes JPMorgan made in its balance
sheet played a role in the spike in the repo market, which is an
important adjunct to the Fed Funds market and used by the Fed to
influence interest rates…Publicly-filed data shows JPMorgan reduced
the cash it has on deposit at the Federal Reserve, from which it might
have lent, by $158 billion in the year through June, a 57% decline.
Analisten en bankrivalen zeggen dat grote veranderingen die JPMorgan
in haar balans heeft aangebracht, een rol hebben gespeeld in de piek
in de repomarkt, wat een belangrijke aanvulling is op de Fed Funds-markt
en door de Fed wordt gebruikt om rentetarieven te beïnvloeden... Uit
openbare gegevens blijkt JPMorgan het geld dat het bij de Federal
Reserve heeft gestort en waarvan het mogelijk had geleend, verminderde
met $ 158 miljard dit jaar tot en met juni, een daling van 57%.
Elke leek, laat staan een federale toezichthouder met de werkervaring
van McWilliams, moet weten dat als een bank met $ 1,6 biljoen aan
deposito's snel $ 158 miljard in handen moet krijgen (waardoor de
alarmbellen bij de toezichthouders af gaan) door 57% van zijn reserves
te pakken van de New York Fed, is dit geen kleinigheid. Het is dan
zaak binnen 24 uur een groep bankonderzoekers binnen de bank te
plaatsen en op korte termijn een geloofwaardig antwoord te geven aan
het Amerikaanse volk.
Jamie Dimon, voorzitter en CEO van JPMorgan Chase, heeft tijdens zijn
kwartaalcijfersgesprek op 15 oktober met bankanalisten al toegegeven
dat zijn bank zich op de cruciale dag van 17 september terugtrok om
overnachtleningen te verstrekken, toen de tarieven voor die leningen
pliepen tot 10 procent. Dimon zei dit over de reserves van zijn bank
bij de Fed in New York volgens
het transcript dat we op het internet
aantroffen:
But now the cash in the account, which is still huge. It’s $120
billion in the morning, and it goes down to $60 billion during the
course of the day and back to $120 billion at the end of the day. That
cash, we believe, is required under resolution and recovery and
liquidity stress testing. And therefore, we could not redeploy it into
repo market, which we would’ve been happy to do.
Maar nu het geld op de rekening, dat nog steeds enorm is. Het is $ 120
miljard in de ochtend en het daalt naar $ 60 miljard in de loop van de
dag en terug naar $ 120 miljard aan het einde van de dag. Dat geld is
volgens ons bij resolutie en herstel en liquiditeitstestsen vereist.
En daarom konden we het niet opnieuw inzetten in de repomarkt, wat we
graag gedaan zouden hebben.
Die reactie biedt zelfs geen klein beetje inzicht waarom JPMorgan
Chase dit jaar binnen een periode van zes maanden $ 158 miljard van de
Fed heeft weggegraaid en wat het daarmee heeft gedaan.
Op 3 november meldde Robert Armstrong van de Financial Times dat
JPMorgan Chase "meer dan $ 130 miljard aan overtollige contanten in
langlopende obligaties heeft geduwd en het aantal leningen dat het dit
jaar tot nu toe aanhoudt met $ 40 miljard heeft verlaagd. Het artikel
citeerde een institutionele belegger die dit zei over de acties van de
bank: "De schaal van wat JPMorgan doet is verbijsterend?.?.?. Migreren
van contant geld naar effecten terwijl de leningen vlak zijn". dat
"door hypotheek gedekte effecten het grootste deel van deze groei
vertegenwoordigen" in "langlopende" effecten. De verslaggever van de
Financial Times merkte ook op dat "door hypotheken gedekte effecten
het grootste deel van deze groei vertegenwoordigen" in "langlopende"
effecten.
Toevallig zijn door agency mortgage-backed securities één van de
instrumenten die de Fed in New York als onderpand accepteert in ruil
voor contant geld tegen de absurde rentevoet van 1,55% - dat is 8,45
procentpunt minder dan de vrije markt als prijs wilde voor overnacht
repo-leningen op 17 september, voorafgaand aan de interventies van de
Fed.
Even problematisch bij de grootste bank in de VS, legde JPMorgan Chase
in een recente SEC-aanvraag uit dat het enkele van zijn federaal
verzekerde deposito's gebruikt om zijn aandelenkoers met
aandeleninkoop te ondersteunen - wat verdere waarneming van echte
koersen op Amerikaanse markten ondermijnt. De formulering in de
documenten is als volgt: "In 2019 waren de verstrekte contanten het
gevolg van hogere deposito's en uitgeleende of verkochte effecten
onder terugkoopovereenkomsten, gedeeltelijk gecompenseerd door netto
betalingen op langlopende leningen ... contanten werden gebruikt voor
terugkopen van gewone aandelen en contante dividenden op gewone en
preferente aandelen."
Sinds 2013 heeft JPMorgan Chase $ 77 miljard uitgegeven om zijn eigen
aandelen terug te kopen. Dat is inclusief de obscene $ 17,01 miljard
die het in slechts de eerste negen maanden van dit jaar heeft
uitgegeven om die actie uit te voeren.
De rol van federaal verzekerde banken in de VS, gesteund door de
belastingbetaler, is om solide leningen te verstrekken aan gezonde
bedrijven en consumenten om de Amerikaanse economie te laten groeien,
goede banen en een hogere levensstandaard voor Amerikaanse burgers te
creëren en de VS concurrerend en innovatief op het wereldtoneel te
houden.
De geschiedenis van de Federal Reserve sinds 2008 is er één van abject
falen om misbruiken bij deze megabanken te bestrijden en vervolgens te
proberen haar sporen uit te wissen met een onophoudelijke geldstroom
dat ophoopt tot een plas van biljoenen dollars terwijl het Amerikaanse
Congres de andere kant op kijkt.
Tot op heden is er nog steeds geen enkele congreszitting gepland om
deze kwestie te onderzoeken.
