De Bank voor Internationale Betalingen (BIS) kennen we vooral van een recent rapport waarin de inzet van negatieve rentetarieven en opkoopprogramma's door centrale banken sterk wordt verdedigd. Gisteren publiceerde de "bank der centrale banken" een rapport met explosieve informatie. Voor wie het althans wil lezen.
Gisteren publiceerde de Bank for International Settlements (BIS)
een explosief rapport.
Het is het officiële verhaal van de Federal Reserve over wat de
oorzaak is van de verstoring van de markt voor overnachtleningen (repo-leningmarkt)
op Wall Street sinds 17 september, wat leidde tot meer dan $ 3 biljoen
in cumulatieve leningen van de New York Fed, uit hoofde van haar
functie van laatste, ultieme geldschieter.
De Federal Reserve heeft gezegd dat de repocrisis het gevolg is van
het feit dat bedrijven liquiditeit uit het systeem hebben gehaald om
hun driemaandelijkse belastingbetalingen te voldoen (een stelling die
gretig door de
mainstream media wordt
overgenomen), naast een grote veiling van Amerikaanse staatsobligaties
die worden afgerekend en toegevoegd aan de kasstroom. Dat excuus was
duidelijk nep omdat de Fed sinds 17 september wekelijks honderden
miljarden dollars aan de repomarkt heeft verstrekt, terwijl het
daarnaast ook nog verklaard heeft dat het van plan is deze activiteit
volgend jaar voort te zetten.
Het BIS-rapport zorgde voor het explosieve bericht dat de "Amerikaanse
repomarkten momenteel sterk afhankelijk zijn van vier banken als
marginale geldschieters." Vreemd genoeg was het BIS-rapport te timide
om de banken bij naam te noemen.
Zoals we regelmatig hebben opgemerkt, zijn er meer dan 5.000 federaal
verzekerde banken en spaarverenigingen in de VS, maar het grootste
deel van de activa, derivaten en risico's voor de financiële
stabiliteit van de VS zijn geconcentreerd bij slechts een handvol van
Wall Street's "universele" banken - zij die risicovolle
gokactiviteiten er op na houden, terwijl zij ook federaal verzekerde
deposito-banken bezitten. Gerangschikt naar vermogen, per 30 juni
2019, zijn dat de bankholdings van JPMorgan Chase, Bank of America,
Citigroup, Wells Fargo, Goldman Sachs Group en Morgan Stanley. Die zes
Wall Street-banken bezitten $ 8,9 biljoen van de $ 18,56 biljoen aan
activa bij de 5.213 federaal verzekerde banken en spaarverenigingen in
de VS. Dat zijn zes banken die 48 procent (!) van het totale vermogen
van 5.213 banken bezitten.
De risico's van een handjevol banken op de derivatenmarkt zijn zelfs
nog geconcentreerder. Volgens een
driemaandelijks rapport
van de federale regulator van nationale banken, het Office of the
Comptroller of the Currency (OCC), beheersen slechts vijf banken 82
procent van de $ 280 biljoen aan fictieve (nominale hoeveelheid)
derivaten bij de 25 grootste bankholdings. Derivaten speelden een
cruciale rol bij het opblazen van banken van Wall Street in 2008 en
resulteerden in de grootste bailout door de Amerikaanse
belastingbetaler en de Federal Reserve van elke branche in de
Amerikaanse geschiedenis.
Ondanks die epische crisis, die de ergste economische neergang in de
Verenigde Staten heeft veroorzaakt sinds de Grote Depressie, zijn Wall
Street-lobbyisten doorgegaan met het belemmeren van betekenisvolle
hervormingen en hebben ze de regering Trump er zelfs van overtuigd om
de inadequate regelgeving die het Congres in 2010 heeft aangenomen
onder de Dodd-Frank wetgeving voor financiële hervormingen, te
verzwakken.
Eén van de talloze manieren waarop Dodd-Frank is verzwakt, was om het
personeel en de begroting van het Office of Financial Research (OFR),
dat in het kader van Dodd-Frank werd opgericht (om een vroegtijdig
waarschuwingssysteem te bieden voor nieuwe risico's voor de financiële
stabiliteit in de VS banksysteem) te ondermijnen.
OFR gaf een ernstige waarschuwing voor de risico's van
bankenconcentratie
in een rapport dat het
in 2015 publiceerde. De OFR-onderzoekers vonden:
“Hoe groter de bank, hoe groter de potentiële overloop als deze
standaard wordt gebruikt; hoe hoger de hefboomwerking, hoe gevoeliger
het is om onder stress in gebreke te blijven; en hoe groter de
connectiviteitsindex, des te groter is het aandeel van de
standaardwaarde die in het banksysteem stroomt. Het product van deze
drie factoren biedt een algehele maat voor het besmettingsrisico dat
de bank voor het financiële systeem vormt. Vijf van de Amerikaanse
banken hadden bijzonder hoge besmettingindexwaarden: Citigroup, JP
Morgan, Morgan Stanley, Bank of America en Goldman Sachs."
De OFR-onderzoekers vonden in hetzelfde rapport ook dat:
“Een bank met grote buitenlandse activa en grote intrafinanciële
systeemverplichtingen is een potentiële bron van overlooprisico. Als
een groot waardeverlies in buitenlandse activa ertoe zou leiden dat
een dergelijke instelling zou falen, zouden de verliezen kunnen worden
overgedragen aan de rest van het Amerikaanse financiële systeem. Vijf
banken hadden grote buitenlandse activa (meer dan $ 300 miljard) en
Citigroup en JPMorgan hadden voor grote bedragen aan zowel
buitenlandse activa als intrafinanciële systeemverplichtingen...
Nogmaals, de grootste banken zijn het meest met elkaar verbonden en ze
zijn betrokken bij de meest grensoverschrijdende jurisdictie.”
Deze onderlinge verbondenheid van een handvol Amerikaanse megabanken
werd eerder in een document uit 2011 over de financiële crisis van
2008 uitgewerkt door de financiële onderzoekster Jane D'Arista, een
rapport voor de Money and Banking Conference in Buenos Aires. Zij
schreef:
“Onderlinge verbondenheid is één van de kritische clusters van
gerelateerde oorzaken van de crisis. Het was het gevolg van de
buitengewone groei van de schuldenlast in de financiële sector, die
hogere hefboomratio's en stijgende niveaus van speculatieve handel
voor de eigen rekeningen van instellingen mogelijk maakte. Naarmate
het bedrag aan kortlopende leningen en leningen bij financiële
instellingen toenam, werden markten voor repo-overeenkomsten en
commercial paper primaire financieringsbronnen, waardoor een keten
ontstond die het lot van veel instellingen en verschillende financiële
sectoren verbond met de prestaties van enkele van de grootste en
verergerde systemische kwetsbaarheden. Verhoogde winsten en
compensatie maskeerden de groeiende kwetsbaarheden in het systeem,
maar de crisisuitkomst was onvermijdelijk gegeven:
- de opbouw van niet-duurzame schulden voor individuele instellingen
en het systeem als geheel;
- systemische onderkapitalisatie, doordat opgeblazen posities buiten
de balans en buiten het balanstotaal het risico van dalende prijzen en
het potentiële verlies van financiering verhoogde, en;
- het verhoogde potentieel voor verlies van vertrouwen als
ondoorzichtige markten voor financiering en over-the-counter (otc)
derivaten verhoogde de onzekerheid over prijzen, transactievolumes en
de posities van tegenpartijen."
Als bewijs dat de marktdruk toeneemt, bood de New York Fed vanmorgen $
25 miljard aan in een repo-lening van 28 dagen, aan 24 handelshuizen
van Wall Street (primary-dealers). Er was een grote vraag naar dat
geld - met biedingen ingediend voorin totaal $ 43 miljard. De New York
Fed verstrekte alleen de geplande $ 25 miljard aan leningen, wat
betekent dat $ 18 miljard aan benodigde liquiditeit niet opgevuld is
gebleven. Bovendien heeft de New York Fed $ 56,40 miljard verstrekt in
een overnacht repo-lening.
Het probleem met alle verhalen die tot dusverre in de media zijn
opgedoken in de repo-kredietcrisis, is dat deze markt historisch
gezien dagelijks meer dan 1 biljoen dollar aan leningen in de VS heeft
omgezet. Aangezien de Fed slechts ongeveer $ 100 miljard per dag
verstrekt kan het niet anders dan dat de grootste banken en
geldmarktfondsen leningen verstrekken aan tegenpartijen die volgens
hen (voor hen) goede risico's zijn. Dit ondersteunt onze stelling dat
de grootste banken zich terugtrekken van leningen aan instellingen die
door hen als een slecht risico worden beschouwd of sterk zijn
verbonden met een instelling die als een slecht risico wordt beschouwd
- zelfs voor een overnacht-lening omdat de instelling overdag een
faillissement zou kunnen aanvragen.
Dit is precies het scenario dat er in 2008 toe leidde dat kredieten
opdroogden en banken weigerden elkaar geld te lenen.
Als toevoeging aan de stelling dat de crisis niet verbetert, zei de
Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin vorige week donderdag
tijdens vragen van het House Financial Services Committee dat de New
York Fed vorige week werd opgeroepen voor de Financial Stability
Oversight Council (F-SOC) om vragen te beantwoorden over wat er is
gebeurd met het goed functioneren van de repo-kredietmarkt.
F-SOC bestaat uit de hoofden van elke grote federale toezichthouder
van banken en Wall Street. Het werd ook gecreëerd onder de Dodd-Frank
wetgeving voor financiële hervormingen om een nieuwe epische
financiële crisis zoals die van 2008 te voorkómen.
PS. Op de site van Zerohedge een interessant artikel over het BIS-rapport.
Link hier.
Afdrukken Doorsturen
