In een tijd van internationale crises, waarin regeringen zich zouden moeten concentreren op het bieden van hulp aan personen en bedrijven die door het coronavirus worden verwoest, zijn centrale banken (met hulp van politici) bezig met nieuwe, vele honderden miljarden dollars grote bailouts voor banken en grote concerns. De werkelijke crisis begon in ieder geval drie maanden vóórdat het eerste geval van het coronavirus in China werd geconstateerd.
De grafiek die u vertelt hoe alle economische problemen van vandaag
de dag zullen eindigen, is niet de staafgrafiek van nieuwe sterfgevallen
als gevolg van het coronavirus in Italië versus sterfgevallen in andere
landen.Het is de grafiek die het aantal potentiële sterfgevallen laat
zien bij de banken en verzekeringsmaatschappijen die hebben zich
volgepropt met risicovolle derivaten en dienen als tegenpartijen voor
elkaar in een kleurrijke ketting van financiële besmetting.
Bovenstaande grafiek is waarom de Federal Reserve ongekende sommen
geld in alle richtingen van Wall Street smijt. Hoewel de Federal
Reserve de belangrijkste toezichthouder is van deze enorme
bankholdings, heeft ze geen idee heeft wie er echt in moeilijkheden
zit met derivatentransacties, behalve dat ze naar een grafiek zoals
hierboven kijkt.
Bovenstaande grafiek weerhield de Democraten in de VS er ook van de
wet op de fiscale stimulering af te tekenen die de Amerikaanse
minister van Financiën Steve Mnuchin een slushfonds van $ 500 miljard
zou hebben gegeven, waarbij de namen van de ontvangers van de bailouts
voor het publiek zouden kunnen worden geheim gehouden.
In januari 2007, voorafgaand aan de laatste financiële crisis,
handelde het aandeel van Citigroup tegen het voor opsplitsing
gecorrigeerde niveau van $ 550 per aandeel. Aan het einde van de
beursdag in New York, gisteren, bedroeg de aandelenkoers van Citigroup
$ 35,39. Als u een langetermijnaandeelhouder zou zijn in Citigroup,
dan hebben uw aandelen nog steeds 94% verloren op de hoofdsom,
exclusief dividenden. Nadat deze onderneming een door de
belastingbetaler (en de Federal Reserve) bailout had ontvangen, een
bailout die de grootste was in de bankgeschiedenis tijdens de
financiële crash van Wall Street van 2007 tot 2010, deed Citigroup een
1-op-10 reverse aandelensplitsing om zijn aandelenkoers op te poetsen.
Met andere woorden, als u voorheen 100 aandelen van Citigroup bezat,
had u nu slechts 10 aandelen tegen de aangepaste koers. Als Citigroup
dat niet had gedaan, zou er gisteren een slotkoers op de borden hebben
gestaan van $ 3,54 in plaats van $ 35,39.
Citigroup is het schoolvoorbeeld van alles wat er vandaag de dag mis
is met de bankenstructuur in het bananenland dat de Verenigde Staten
heet. Na zichzelf op te blazen met derivaten in 2008, kreeg het
concern het in december 2014 voor mekaar dat een belangrijk onderdeel
van de Dodd-Frank financiële hervormingswetgeving werd verwijderd, het
onderdeel waardoor derivaten uit federaal verzekerde banken zou worden
gedwongen. In 2016 stapte het op volle kracht in de derivaten die de
kern vormden van de financiële crisis in 2008, de Credit Default
Swaps.
Volgens het meest recente rapport van de toezichthouder van nationale
banken, het Office of the Comptroller of the Currency (OCC), heeft
JPMorgan Chase een blootstelling van $ 1,2 biljoen aan Credit Default
Swaps, terwijl Citibank een blootstelling heeft van $ 1,76 biljoen
voor een gecombineerd totaal van $ 2,96 biljoen op 30 september 2019.
Volgens hetzelfde rapport bedraagt de totale blootstelling aan Credit
Default Swaps onder alle nationale banken in de Verenigde Staten $ 3,7
biljoen, wat betekent dat alleen deze twee banken
verantwoordelijk zijn voor 80 procent van die blootstelling.
Vorige week vrijdag had JPMorgan Chase gedurende de afgelopen vijf
weken 39,3% van haar eigen vermogen verloren, terwijl Citigroup,
moeder van Citibank, 51,7% was kwijtgeraakt. Dat betekent dat JPMorgan
Chase slechts $ 256,68 miljard aan marktkapitalisatie had, vergeleken
met de magere $ 79,86 miljard van Citigroup.
Citigroup staat niet alleen in het opnieuw binnenhalen van derivaten.
Samen met JPMorgan Chase, Morgan Stanley, Goldman Sachs en Bank of
America hebben deze vijf bankholdings nu zeggenschap over een nominaal
(face amount) bedrag aan derivaten ter waarde van $ 230 biljoen, wat
overeenkomt met 85% van alle derivaten die in het bezit zijn van
Amerikaanse banken.
En hun tegenpartijen hebben een net zo twijfelachtige reputatie als op
het hoogtepunt van de crisis in 2008, wat leidde tot de grootste Wall
Street-bailout in de Amerikaanse geschiedenis. Het Financial Stability
Report 2017 van het Office of Financial Research (waarvan de begroting
en het personeel nu zijn gestript door de Trump-administratie) bevatte
deze waarschuwingstekst:
"..... enkele van de grootste verzekeringsmaatschappijen hebben
uitgebreide derivatenconnecties met Amerikaanse G-SIB's (Global
Systemically Important Banks). Voor sommige verzekeraars is het
evalueren van deze connecties met gebruikmaking van openbare
aanmeldingen moeilijk. Verzekeringsholdings rapporteren hun totale
derivatencontracten in bijzondere aanvragen, de zgn. geconsolideerde
algemeen aanvaarde boekhoudprincipes - de consolidated Generally
Accepted Accounting Principles (GAAP-aanvragen).
Verzekeraars zijn verplicht om uitgebreidere details over de
derivatencontracten van hun verzekeringsmaatschappij/dochterondernemingen
te rapporteren in wettelijke deponeringen, inclusief gegevens over
individuele tegenpartijen en type derivatencontract. Maar derivaten
kunnen ook worden aangehouden in andere gelieerde ondernemingen die
niet onderhevig zijn aan deze wettelijke bekendmakingen, wat
resulteert in aanzienlijk minder informatie over de derivaten van
sommige gelieerde ondernemingen dan vereist in de wettelijke
deponeringen van verzekeraars."
In het rapport genoemde verzekeringstegenpartijen waren Lincoln
National Corp., Ameriprise Financial, Prudential Financial, Voya
Financial en (zet u schrap!) AIG, de verzekeringsmaatschappij die
zichzelf in september 2008 opblies met Wall Street-derivaten en een
bailout van $ 185 miljard eiste - waarbij meer dan de helft van dat
bedrag voor afbetalingen via de achterdeur naar Wall Street en
buitenlandse mondiale banken ging, ondernemingen die het hadden
opgezadeld met derivaten - die gestructureerde weddenschappen waren
dat het hele kaartenhuis ineen zou storten. (Sommige van die fondsen
werden ook gebruikt om effectenuitleenprogramma's af te wikkelen met
banken van Wall Street en hedgefondsen.)
Hier vindt u
de grafiek (PDF) uit
het rapport van de Financial Crisis Commission die laat zien dat meer
dan de helft van$ 185 miljard aan bailout-geld dat aan AIG werd
gegeven in handen kwam van banken van Wall Street, buitenlandse
internationale banken en hedgefondsen om zijn afgeleide weddenschappen
en effecten kredietovereenkomsten af te betalen.
Het Financial Stability Report 2016 van het Office of Financial
Research bood meer gedetailleerde details, waarbij het volgende werd
opgemerkt:
“Eind 2015 bedroeg de derivatenblootstelling van Amerikaanse
levensverzekeraars, zoals gerapporteerd in de wettelijke documenten,
in totaal $ 2 biljoen aan nominale waarde. Deze $ 2 biljoen is
exclusief derivatencontracten die zijn aangehouden bij aangesloten
herverzekeraars, niet-verzekeringspartners en moedermaatschappijen die
geen wettelijke verklaringen hoeven in te dienen. Details over de
derivatenposities van deze entiteiten zijn niet openbaar beschikbaar."
Het rapport geeft verder aan dat er een gevaarlijke onderlinge
verbondenheid met een hoog besmettingspotentieel is ontstaan tussen
Amerikaanse levensverzekeraars en banken van Wall Street:
"Volgens wettelijke gegevens over rechtspersonen van
verzekeringsmaatschappijen zijn negen grote Amerikaanse en Europese
banken tegenpartijen van ongeveer 60 procent van de $ 2 biljoen aan
derivaten in de Verenigde Staten. Deze gegevens tonen aan dat ondanks
de centrale clearing de onderlinge verwevenheid van derivaten tussen
de Amerikaanse levensverzekeringssector en banken aanzienlijk blijft."
Deutsche Bank, waarvan de aandelenkoers regelmatig historische
dieptepunten heeft bereikt, is één van de Europese banken die sterk
verweven is met de derivaten van Wall Street.
De Amerikaanse minister van Financiën Steve Mnuchin kan dan wel
herhaaldelijk stellen dat dit een gezondheidscrisis is en geen
financiële crisis, we moeten niet vergeten wanneer de financiële
crisis daadwerkelijk begon: op 17 september 2019 - vijf maanden vóór
het eerste sterfgeval als gevolg van het coronavirus in de VS.
in een tijd van internationale crises, waarin regeringen zich zouden
moeten concentreren op het bieden van hulp aan personen en bedrijven
die door het coronavirus worden verwoest, zijn centrale banken (met
hulp van politici) bezig met nieuwe, vele honderden miljarden dollars
grote bailouts voor banken en grote concerns, waarvan de crisis in
ieder geval drie maanden voordat het eerste geval van coronavirus in
China werd geconstateerd, begonnen is.
Vooral de Amerikaanse Federal Reserve maakt het bont, en geeft meteen
- ongewild aan - dat paniek de beleidsbepalende factor is.
Zonder wat voor democratisch gekozen besluit dan ook is de Federal
Reserve vorige week een geheel nieuwe nationale wetgevende instantie
geworden. Het zal, zonder enig toezicht door het Amerikaanse Congres,
beslissen welke bedrijven ze wil redden en welke niet.
Terwijl ondernemingen en kleine bedrijven "miljarden" (aan leningen)
zullen ontvangen, zullen de megabanken en handelshuizen van Wall
Street opnieuw voor biljoenen dollars aan giftige effecten uit hun
balans kunnen weghalen, inclusief aandelen waarvan de koers is
ineengeklapt, via de Primary Dealer Credit Facility van de Fed.
De Federal Reserve kondigde ook aan dat haar aankopen van Treasury and
Mortgage-Backed Securities (MBS) nu onbeperkt zullen zijn, in plaats
van beperkt tot een totaal van $ 500 miljard. De reden voor die
verandering is dat de Fed vorige week alleen al 272 miljard dollar aan
schatkistaankopen en 68 miljard dollar aan MBS-aankopen heeft
weggespoeld, waarbij het al 340 miljard dollar van zijn toewijzing van
500 miljard dollar gebruikte - wat de markten er niet van weerhield om
het bijltje erbij neer te gooien.
De Fed heeft in feite haar eigen grenzeloze smeergeldfonds opgericht,
zonder verantwoording aan iemand en zonder toezicht van het
Amerikaanse Congres. Tijdens de financiële crisis heeft de Fed in het
geheim meer dan 29 biljoen dollar naar de banken en handelshuizen,
hedgefondsen, buitenlandse banken en centrale banken geleid, terwijl
ze een meerjarige rechtszaak voerde om geheim te houden wie het geld
kreeg. Er waren twee federale rechtbanken voor nodig en een afgewezen
beroep van het Amerikaanse Hooggerechtshof, samen met een door het
Congres verplicht gestelde audit door het Government Accountability
Office, om die informatie publiek te maken.
Het smeergeldfonds van de Fed kwam in het nieuws nadat toevallig
bekendgeworden was dat de Amerikaanse minister van Financiën Steve
Mnuchin probeerde zijn eigen fonds van $ 500 miljard zonder toezicht
te verstoppen in de fiscale stimuleringswet, die door het Congres in
beraadslaging was gebracht. Meerdere Democraten in het Congres
gingen op CNN uitleggen
waarom ze het voorgestelde wetsvoorstel hadden afgewezen.
[24 maart 2020]