De Federal Reserve Bank van New York Fed heeft de vier meest gevaarlijke banken van Wall Street toestemming gegeven om lagere reserves voor verliezen op leningen te hebben dan in 2008, het jaar van de financiële crash. Corrupte politici hebben aangedrongen om dit met de coronapstimuleringswet mogelijk te maken. Een wet die vooral de hoogste 1% ten goede komt.
De New York Fed houdt toezicht op vier van de gevaarlijkste banken in
Amerika: Citigroup, JPMorgan Chase, Goldman Sachs en Morgan Stanley. Dieat is niet alleen onze mening, maar ze wordt ook gedocumenteerd door
gegevens van Amerikaanse federale instanties. Alle vier deze banken
bezitten federaal verzekerde commerciële banken die worden overeind
gehouden door de Amerikaanse belastingbetaler, terwijl ze ook nog gokken
op de aandelenmarkt via hun eigen Dark Pools en hun biljoenen dollars
aan derivaten. We hebben hier vaak over geschreven.
Alle vier deze banken ontvingen tijdens de financiële crash van
2007-2010, die werd veroorzaakt door hun hebzucht en corrupte
activiteiten op de derivaten- en subprime-markt, tientallen miljarden
dollars aan bailout-geld van de Amerikaanse belastingbetaler. De
verliezen van Citigroup waren zó groot dat het insolvent werd,
veranderde in een aandeel van 99 cent en waarvoor tòch in het geheim de
grootste bailout-operatie in de wereldwijde bankgeschiedenis werd
gehouden van dezelfde toezichthouder die het had toegestaan om een
vuurwerkfabriek voor derivaten te worden en het daarna op te blazen: de
New York Fed.
Met behulp van gegevens en grafieken van de Federal Reserve Bank of St.
Louis is nevenstaande grafiek samengesteld. Het laat zien dat vanaf het
eerste kwartaal van 2008, op weg naar de ergste financiële crisis sinds
de Grote Depressie, de reserves voor kredietverliezen voor het totaal
aan leningen bij alle Amerikaanse banken 1,55% bedroegen, vergeleken met
die van de New York Fed met 1,41%. Dat is een niet al te grote
ongelijkheid. Maar aangezien alle banken, die onder toezicht stonden van
de New York Fed, moesten worden gesteund, waren deze reserves
ontoereikend.
Kijk nu waar het banksysteem van de Verenigde Staten vandaag de dag
staat. Vanaf het vierde kwartaal van 2019 hadden alle banken een
kredietverliesreserve tot een totaal van 1,15% aan leningen, terwijl
banken onder toezicht van de New York Fed - waarvan enkele van de
gevaarlijkste banken in Amerika - een belachelijke reserve van het
kredietverlies hadden van 0,82%.
De reden dat deze politiek-vervlochten banken geen goede reserves voor
kredietverliezen willen aanhouden, is dat het de inkomsten die zij
kunnen rapporteren, opslokt. Het zijn die inkomsten waarmee de CEO's hun
obscene beloningen en terugkoop van aandelen kunnen rechtvaardigen.
Goede winsten ondersteunen ook de koers van de aandelen van de banken,
waardoor de CEO's hun aandelenoptiepakketten tegen een enorme meevaller
kunnen laten uitbetalen. Jamie Dimon, voorzitter en CEO van JPMorgan
Chase, is miljardair geworden door zijn aandelen-optiepakketten en
bankvergoedingen.
Om te laten zien hoe politiek-vervlochten deze banken zijn: het
stimuleringswetsvoorstel dat zojuist door de Amerikaanse Senaat is
aangenomen en naar verwachting vandaag voor een stemming van het Huis
van Afgevaardigden zal worden gebracht, bevat een stuk verlichting van
een nieuwe boekhoudkundige maatregel die deze banken zou hebben
gedwongen om een goede verliesreserves aan te houden. De maatregel heet
Current Expected Credit Losses of CECL (uitgesproken als Cecil) en door
Wall Street gefinancierde congresleden pleiten al maandenlang tijdens
hoorzittingen tegen het aanhouden van goede verliesreserves. Zij
en de kolossale banken op Wall Street kregen eindelijk hun wens vervuld.
De stimuleringswet bevat de volgende passage:
“(B) TIJDELIJKE ONTHEFFING VAN CECL-NORMEN.
- Niettegenstaande enige andere wettelijke bepaling, is geen verzekerde
bewaarinstelling, bankhoudstermaatschappij of een gelieerde onderneming
daarvan verplicht om te voldoen aan de Financial Accounting Standards
Board Accounting Standards Update No. 2016–13 ('Meting van
kredietverliezen op financiële instrumenten'), met inbegrip van de
huidige verwachte kredietverliezenmethode voor het schatten van
voorzieningen voor kredietverliezen, gedurende de periode die begint op
de datum van inwerkingtreding van deze wet en eindigt op de eerste van
(1) de datum waarop de nationale noodsituatie met betrekking tot de
nieuwe uitbraak van coronavirusziekte (COVID-19), op 13 maart 2020 door
de president afgekondigd op grond van de National Emergencies Act (50 16
USC 1601 en volgende), eindigt; of (2) 31 december 2020."
Accountantskantoor Deloitte meldde eerder dat de boekhoudregel waar de
Senaat net van heeft afgezien "alle financiële activa dekt en niet
alleen leningen". Dus dit was, misschien letterlijk, een gratis "ga uit
de gevangenis"-kaart voor sommige voor deze banken.
Nu we het toch over een gratis "ga uit de gevangenis"-kaart hebben:
JPMorgan Chase, die schuldig heeft gepleit in drie rechtszaken van
misdrijven die door het Amerikaanse ministerie van Justitie zijn
ingediend sinds 2014, is momenteel onderwerp in een strafrechtelijk
onderzoek wegens het veranderen van de tradingdesk voor edele metalen in
een racketeeringbedrijf, aldus de officier van justitie. Van Goldman
Sachs loopt er ook een strafrechtelijk onderzoek vanwege zijn rol in een
omkopings- en verduisteringsschandaal in Maleisië, bekend als 1MDB.
Verwacht niet dat de officier van justitie met deze zaken doorgaat
terwijl deze banken kapitaal verliezen en loze beloften doen om goede
Samaritanen te zijn voor hun creditcard- en hypotheekklanten.
Dat de nieuwe stimuleringswet vooral goed is voor de happy few, blijkt
bijvoorbeeld uit een verborgen bepaling in het stimuleringspakket waar
de
New York Times op
stuitte: het levert een potentieel enorme belastingmeevaller op voor
vastgoedontwikkelaars.... zoals Donald Trump. Het is een wetsvoorstel
dat rijke investeerders in staat stelt verliezen die door onroerend goed
worden gegenereerd, te gebruiken om hun belastingen op winsten uit zaken
als investeringen op de aandelenmarkt te minimaliseren. Hoewel sommige
mainstream media suggereren dat het artikel niet van toepassing is op de
bedrijven van de president en leden van het Congres, werd dàt element in
het wetsontwerp juist "per ongeluk" weggelaten.
In feite keurt het wetsvoorstel (aantoonbaar) $ 4,54 biljoen goed voor
een plutocratie-stabilisatiefonds. Een beetje veel, lijkt ons.
Nee, de wetgeving kent officieel grote ondernemingen (en hun welgestelde
aandeelhouders) niet rechtstreeks exponentieel meer steun toe dan gewone
werknemers of kleine ondernemingen.... maar in de praktijk is er alle
reden om aan te nemen dat dit zal gebeuren.
Officieel besteedt het wetsvoorstel $ 500 miljard aan het ondersteunen
van de zakelijke sector, met tientallen miljarden van die middelen
bestemd voor luchtvaartmaatschappijen en bedrijven die cruciaal zijn
voor de nationale defensie (en/of het militair-industriële complex)
zoals Boeing en General Electric.
Maar 454 miljard dollar van dat totaal gaat naar het ondersteunen van
nieuwe leenprogramma's van de Federal Reserve, die vooral grote
bedrijven ten goede komen. Om dit punt te verduidelijken: het is normaal
dat particuliere banken een 10-op-1-verhouding aanhouden tussen het
bedrag dat ze hebben uitgeleend en het bedrag dat ze daadwerkelijk "in
voorraad" hebben. De Federal Reserve heeft nog niet de exacte
hefboomratio gespecificeerd die ze zal toepassen op dat van het Congres
toegeëigende bedrag van $ 454 miljard, maar sommige
overheidsfunctionarissen hebben aangegeven dat 10-tegen-1 ongeveer klopt.
Wat betekent dat de toezegging van het Congres (potentieel) voldoende is
om het (vooral grote) Amerikaanse bedrijfsleven meer dan $ 4 biljoen ($
4.000 miljard!) aan gesubsidieerde financiering te verstrekken.
Er blijft onduidelijkheid over hoe deze gigantische pot met geld precies
zal worden verdeeld. Officieel ondersteunt die $ 454 miljard geen
leningen uitsluitend aan grote bedrijven, maar ook aan geselecteerde,
kredietwaardige kleine bedrijven, samen met staats- en lokale overheden.
Dat gezegd hebbende, is de algemene opvatting onder wetgevers en
verslaggevers dat het grootste deel van dit geld zal worden besteed aan
het verstrekken van krediet aan grote bedrijven (daarom zijn er
afzonderlijke delen van de wetgeving die zijn gewijd aan het verstrekken
van leningen aan gemeenten en o ja, er zijn ook nog burgers).
Sommigen vinden het verschil tussen de omvang van de financiering die
het wetsvoorstel voor grote bedrijven biedt - en die van de financiële
steun die het aan iedereen geeft - op zichzelf bezwaarlijk. Maar het
meest aanstootgevende aspect van het hulppakket voor bedrijven is het
gebrek aan voorwaarden. Progressieve Democraten hadden voorgesteld om
bedrijven die overheidsfinanciering aanvaarden voor de duur van de
crisis, een minimumloon van $ 15 voor hun werknemers vast te stellen,
werknemers in hun raden te vertegenwoordigen, aandeleninkopen af te
zweren en het publiek een aandelenbelang te geven in ruil voor het
risico nemen om in hun ondernemingen te investeren.
Geen van deze voorwaarden heeft het definitieve wetsvoorstel gehaald.
Volgens uitgelekte ontwerpen van de wetgeving wordt het de geredde
bedrijven verboden de komende zes maanden meer dan 10 procent van hun
werknemers te ontslaan (beter dan niets, maar niet geweldig). En
entiteiten die persoonlijk eigendom zijn van de Trump-familie komen niet
in aanmerking voor leningen van de Fed (hoewel die passage kennelijk de
eindversie niet gehaald heeft, en ze wel in aanmerking komen voor andere
vormen van voordelen voor bedrijven). Ondertussen zal minister van
Financiën Steve Mnuchin de macht hebben om de winsten die het publiek
met zijn investeringen zou kunnen behalen, te verbeuren en om
gesubsidieerde bedrijven de vrijheid te geven om de publieke middelen
over te dragen aan hun (overweldigend rijke) aandeelhouders in de vorm
van dividenden.
Sommigen twijfelen misschien aan het recht van de regering om
voorwaarden te dicteren aan bedrijven die de steun accepteren. Deze
crisis is immers niet analoog aan 2008, stellen zij. In tegenstelling
tot debanken van Wall Stree die 12 jaar geleden financiële steun
ontvingen, dragen de bedrijven die vandaag hulp zoeken geen directe
verantwoordelijkheid voor de ramp die hun voortbestaan bedreigt. De
Staat zelf is aantoonbaar verwijtbaar, vinden zij. Het was tenslotte het
late antwoord van de federale regering op de ontluikende pandemie die de
staatsregeringen ertoe dwong de meeste vormen van economische activiteit
effectief te verbieden. Dus waarom zou Uncle Sam de ondernemingen niet
compenseren die hen door zijn eigen nalatigheid in gevaar heeft gebracht,
in ieder geval in de vorm van vrijblijvende financiële steun?
Wat het wetsvoorstel in ieder geval niet is is een
reddingsplan voor het coronavirus. Het is een reddingsplan voor twaalf
jaar onverantwoord ondernemen dat deze bedrijven zo kwetsbaar maakte dat
een paar weken van disruptie ze zou vernietigen. Het kortetermijndenken
en het gebrek aan kapitaalreserves zorgden ervoor dat recordwinsten voor
investeerders in een badkuip met contant geld terechtkwamen. Het
probleem is niet dat bedrijven niet genoeg geld hebben om een pandemie
te overleven, maar dat ze hun kapitaalreserves hebben uitgegeven aan
beloningen voor bestuurders en dividenden in plaats van aan lonen en
productieve investeringen.
De Verenigde Staten zijn een grotesk ongelijke samenleving geworden
waarin in feite de bovenste 0,1% van de bevolking evenveel rijkdom voor
zich heeft opgeëist als de onderste 90% samen. Deze enorme ongelijkheid
in eigendom van activa wordt jaarlijks groter naarmate bedrijven
dividenden uitkeren aan degenen die rijk genoeg zijn om hun aandelen te
bezitten. En economische ongelijkheden vertalen zich onvermijdelijk in
politieke. Het kost tijd en geld om verkiezingscampagnes en
wetgevingsprocessen te beïnvloeden. Bedrijven kunnen gemakkelijk de
kosten dragen van effectief politiek engagement; hun gemiddelde
werknemer kan dat niet.
Om deze redenen is het erg moeilijk om de plutocraatvriendelijke regels
van de Amerikaanse markteconomie in gewone tijden te herschrijven. Het
lobbyvermogen van grote bedrijven, gecombineerd met de talloze
vetorechten van het Amerikaanse wetgevingssysteem, spannen samen om alle
pogingen tot structurele verandering te frustreren.
De pandemie heeft het machtsevenwicht tussen de openbare, semi-democratische
bestuursinstellingen (ook bekend als het CONgres) en de particuliere,
autoritaire bestuursinstellingen (ook bekend als bedrijven) tijdelijk
verschoven. Werknemers zouden juist nu hun krachten moeten bundelen om
het Amerikaanse bedrijfsleven - dat even op zijn rug iligt - aan te
pakken Het gaat erom deze kostbare kans te benutten om de rijken ter
verantwoording te roepen terwijl ze down zijn, dat wil zeggen, gebruik
te maken van hun tijdelijke zwakte om eerlijkere voorwaarden voor
werknemers, consumenten en belastingbetalers te waarborgen in het
sociale contract van de Amerikaanse economie.
In plaats daarvan laten de burgers in de VS zich weer manipuleren met
een lawine van goedkope kredieten die niet alleen de economische
royalisten van Amerika weer op de been helpen helpen, maar ze ook in
staat stellen hun macht uit te breiden. Als economische crises in het
verleden zeldzame kansen hebben geboden voor het bevorderen van
egalitaire hervormingen, hebben ze ook de consolidatie van plutocraties
gefaciliteerd. De komende maanden zullen grote, kredietwaardige
bedrijven in staat zijn om kleine, in problemen verkerende ondernemingen
- of anders hun activa - tegen een scherpe korting op te kopen, waardoor
ze zich voorbereiden op meevallers en een groter marktaandeel wanneer de
goede tijden terugkeren.
Maar omdat veel Amerikanen aan de rand van de afgrond staan, is de belofte van een postcheque van $ 1200
voor hen een "geschenk uit de hemel", en zal dit het corrupte speelveld, dat
voortdurend onder toezicht staat van de New York Fed, niet beëindigen.
[27 maart 2020]
