Alexej Navalny verspreidt onbewezen aantijgingen over de voormalig Duitse bondskanselier Gerhard Schröder in de Duitse mainstream media: Schröder is "Poetins loopjongen". Navalny wordt in de westerse mainstream media en door politici nog steeds ondersteund, maar eigenlijk zijn deze steunverleners in werkelijkheid de èchte (transatlantische) "loopjongens".
De voormalige SPD-bondskanselier Gerhard Schröder wordt op betrouwbare
wijze bekritiseerd voor de verkeerde dingen. Harde kritiek op de
politicus Schröder is terecht, alleen zijn staat van zondige diensten
uit de rood-groene regeringsperiode is lang en verontrustend: het
varieert van de introductie van Hartz IV tot de Kosovo-oorlog -
Schröder zal in Duitsland daarom in de eerste plaats worden herinnerd
als een destructieve politicus.
De activiteiten van Schröder hebben één positief aspect: ondanks alle
terechte kritiek is hij één van de weinige overgebleven constanten in
de relatie van Duitsland met Rusland. Schröder beschikt over een
directe lijn die nog steeds waardevol kan zijn in geval van
internationale escalatie en de verdere vernietiging van
Duits-Russische communicatiekanalen. Schröder zal vermoedelijk goed
worden betaald voor deze rol - maar is het geen belangrijke rol? Is
het in een onvolmaakte wereld niet beter om een onvolmaakte figuur
als Schröder als Duits-Russische link te hebben dan geen?
De opwinding in de Duitse mainstream media en bij politici over
Schröder's connecties met Rusland en zijn activiteiten voor Russische
bedrijven heeft tegenwoordig een nieuw hoogtepunt bereikt, omdat
Schröder publiekelijk het vooroordeel van Rusland voor de vermeende
vergiftiging van de Russische politicus Alexej Navalny had verworpen:
Navalny reageerde hierop in een interview met het Duitse "Bild". De
krant maakte beruchte beschuldigingen aan het adres van Gerhard
Schröder. "Schröder is de loopjongen van Poetin die moordenaars
beschermt", zei de krant, verwijzend naar Schröder's inzet voor de
Russische bedrijven Gazprom en Rosneft: "Er is een officiële betaling
en we twijfelen er niet aan dat er ook verborgen betalingen zijn."
Vooral vanwege deze laatste beschuldiging behoudt Schröder zich het
recht voor om juridische stappen te ondernemen, valt in de media te
lezen.
In het interview brengt Navalny nog meer onbewezen stellingen naar
voren. Zo zouden de twijfels van Schröder over de verantwoordelijkheid
van "het Kremlin" voor de gifaanval "vernederend zijn voor het Duitse
volk". Het moet gezegd worden: precies het tegenovergestelde is het
geval. Als één van de weinige prominente stemmen in de zaak Navalny
moet Schröder moedworden toegekend. Immers: de mainstream media en
politieke commentatoren die een dubieuze campagne van vooroordelen
volgen, vernederen zichzelf: zijn dit niet de èchte loopjongens - die
van de transatlantische en frackende lobbyisten? Zeker omdat Schröder
- in tegenstelling tot veel media en politici - géén definitief
oordeel velt over de zaak Navalny.
Misschien zijn we wel erg dom, maar waarom zou de Duitse
bondskanselier Angela Merkel besloten hebben de zaak Alexei Navalny
naar haar eigen land te brengen, hoewel advocaten kritiek hadden op
het ontbreken van een "verbindende facto": Navalny was tenslotte een
Russisch staatsburger en de vermeende vergiftiging zou in Rusland
gebeurd zijn. Is het zó vergezocht om aan te nemen dat de hele zaak
tot doel heeft om eerst Duitse politici in staat te stellen het "Nord
Stream 2"-project op een gezichtsbesparende manier te verlaten,
waardoor de sabotage van de zijde van VS en het verzet van een deel
van de EU is niet meer nodig is? Of is het zo dat op deze manier de
aanspraak van Berlijn op het leiderschap in de EU, die leed door het
geschil over de pijpleiding, op een nieuwe - strikt anti-Russische -
basis kan worden gehandhaafd?
Veel Duitse reacties op de huidige vermeende geopolitieke aanvallen op
de Duits-Russische relatie en op Nord Stream 2 kunnen als onwaardig
worden omschreven in vergelijking met het gedrag van Schröder. De zaak
Navalny wordt beschouwd als één van deze aanvallen. Als men al
speculeert, dan lijkt een anti-Russische aanval als achtergrond en
motivatie voor de Navalny-zaak aanzienlijk méér aannemelijk dan een
contractmoord door de Russische regering. Zie onze vorige artikelen
over de zaak Navalny. Maar deze interpretatie is ook geenszins bewezen
- maar wel voor de hand liggend. In hun ijverige pogingen om de
onbewezen aantijgingen tegen "het Kremlin" als bewezen te presenteren,
lijken veel Duitse politici en journalisten veel meer op "loopjongens"
dan Schröder - als loopjongens van het Amerikaanse imperium.
Als de rechtsextremist Navalny een activist was in Duitsland, zou hij
als neonazi worden weggezet - ook door de krant "Bild". Navalny is ook
op het politieke toneel onbeduidend in Rusland, maar als overlevende
martelaar van een vermeende gifaanval heeft hij propagandapotentieel.
In tegenstelling tot zijn optreden in westerse mainstream media is
Navalny politiek niet relevant in Rusland. Zelfs de "Deutsche Welle"
classificeert de kansen van de nationalistisch georiënteerde Navalny
in heel Rusland "in het lage eencijferige bereik". De uitdrukking "belangrijkste
Russische oppositiepoliticus", die massaal in de internationale
mainstream media en door politici wordt herhaald, is schromelijk
misleidend. Ook op Navalny is de woordkeuze van "loopjongen" (van de
transatlanten) van toepassing: zonder westerse propaganda zou de
Navalny-figuur in deze vorm niet bestaan. Hij is daarom uitermate
afhankelijk van deze steun.
Het onbewezen geraaskal van Navalny wordt momenteel niet op gepaste
wijze van de hand gewezen - in sommige gevallen wordt het zelfs
indirect bevestigd. Het optreden van journalisten over deze en een
andere zaak is schokkend: waar er warme gevoelens heersen voor Navalny
krijgt het showproces tegen Julian Assange een ijskoude ontvangst. Die
zit te verrotten in een Britse cel - in afwachting op uitlevering naar
de VS, waar ze hem figuurlijk aan de hoogste boom willen knopen.
Alleen het juridische "vonnis" in deze gerechtelijke klucht moet nog
uitgesproken worden.
De campagne om de Duits-Russische betrekkingen, die voor beide landen
(en de EU) belangrijk zijn, te verstoren, bereikt momenteel in veel
gevallen een hoogtepunt en de aanvallen gaan internationaal door. Het
EU-nepparlement roept op tot anti-Russische sancties en Polen legt
Gazprom raadselachtige miljardenboetes op. Opnieuw werd de OPCW, die
haar geloofwaardigheid grotendeels heeft verloren door de kwestie van
propaganda tegen Syrië, in stelling gebracht tegen Rusland.
In het Westen zijn de mensen door de mainstream media, politici en de
onophoudelijke stroom propaganda nu zó hartgrondig gewend aan anti-Russische
sentimenten dat ze zich misschien niet langer volledig bewust zijn van
de mogelijke gevaren van deze jaren van eenzijdig misbruik. Evenzo mag
de eerdere (schijnbare) gelijkmoedigheid van de Russen niet miskend
worden: men moet het afwachtende gedrag van Rusland niet als zwakte
interpreteren. Het land zou in de toekomst wraak kunnen nemen als de
Europese Unie als het op een dag afhankelijk zou blijken te zijn van
diensten van Rusland. Men moet altijd beseffen hoe moeilijk het is om
goede relaties op te bouwen - en hoe gemakkelijk het is om ze te af te
breken. Dit wordt momenteel ook benadrukt door de Russische
ambassadeur in Berlijn
in een interview: "Om
het vertrouwen te behouden, moet je het niet vernietigen. Het is
altijd moeilijker om relaties te herstellen dan om ze in een normaal
functionerende staat te houden. Vanuit ons standpunt is het op dit
punt belangrijk om wederzijdse beschuldigingen, ultimatums en
bedreigingen te vermijden. Omdat dat niet is hoe het werkt. Het
positieve potentieel van de Duits-Russische betrekkingen, dat in het
verleden zorgvuldig is opgebouwd, moet zorgvuldiger worden behandeld.
Het is jammer dat ik vandaag deze oproep moet doen aan enkele Duitse
politici en parlementsleden wier anti-Russische retoriek vaak alle
"rode lijnen" overschrijdt.