Loopt het Trump tijdperk ten einde en wordt de kandidaat van de Democratische partij de nieuwe president van de Verenigde Staten? Het heeft er alle schijn van, maar ook hier geldt het gezegde: "It ain't over till it's over".
Voordat het coronavirus toesloeg zorgden de minder gekwalificeerde werknemers
officieel voor een redelijk
volledige werkgelegenheid, de lonen stegen uiteindelijk, en meer in
het bijzonder aan de onderkant van de sociale schaal.
Het coronavirus had de doodsteek moeten luiden voor dit succes.
In de regel hebben de
blauwe staten (democraten) ervoor gekozen om strikte en langdurige
inperkingsmaatregelen te nemen. De Rode (Republikeinse) staten hebben
gekozen voor een lichte benadering, in de buurt van het Zweedse model.
Zowel in Amerika als in Europa is er geen sluitend verband waargenomen tussen
lockdowns en gezondheidsbeoordeling. Zowel in Amerika als in Europa
is er een duidelijk verband tussen lockdowns, vèrgaande
overheidsbemoeienis en sociaaleconomische
verwoesting.
De Verenigde Staten zijn daarom in tweeën gesplitst : blauwe staten die verwoest
zijn door de combinatie van indamming en rassenrellen, aangemoedigd
door gemeenteraadsleden, en rode staten die, na een zwakke lente,
al hun kracht hebben herwonnen. Nog voordat ze bij de verkiezingen
stemden, stemden Amerikanen met hun voeten: met honderdduizenden op de
vlucht uit de blauwe staten om de orde, vrijheid en welvaart in de
rode staten te herwinnen.
Landelijk vertaalde dit zich in een dramatisch herstel van de economie
in het derde kwartaal na de zware recessie in het tweede kwartaal.
Voor 2020 zou de recessie beperkt moeten blijven tot 3,5% van het BNP
in de Verenigde Staten, tegen een prognose van -8,3% voor de eurozone,
geschat zelfs voordat tot de tweede lockdown is besloten. Het
uiteindelijke resultaat zal dus veel erger zijn.
In 2020 is de
kloof groter geworden. Nu het nationale werkloosheidspercentage in d
VS daalt
tot 6,9% , is Amerika opnieuw dicht bij volledige werkgelegenheid,
terwijl Europa zich schrap zet voor een eindeloze winter van ellende
en massale werkloosheid.
Een zwart punt echter, en van omvang: het begrotingstekort, dat een
betreurenswaardige tweedelige consensus volledig heeft genegeerd.
In Parijs en Berlijn zorgde Donald Trump voor problemen. Zijn aanvallen op
Angela Merkel en Emmanuel Macron waren soms gerechtvaardigd als hij hen ervan
beschuldigde niet bij te dragen aan hun eigen verdediging, en de
persoonlijke aanvallen waren
vaak onnodig.
Zijn stijl was irritant en de Europese hoofdsteden zullen opgelucht
ademhalen. Vooral in Brussel is die opluchting groot - daar kunnen de
niet-democratisch gekozen opvreters nu schijnbaar ongehinderd hun
eigen agenda doordrukken. Uiteindelijk doet het er niet toe: Europa is al lange tijd
geen strategische prioriteit voor de Verenigde Staten.
Het grote succes van Donald Trump ligt op een ander terrein: het
Midden-Oosten. Oud-president Barack Obama had deze regio in geweld laten
verzinken: burgeroorlogen in Syrië en Jemen, de opkomst van de
Islamitische Staat, Iran spreidde overal zijn kwaadaardige tentakels
en vrede tussen Israël en zijn Arabische buren was ver weg. John
Kerry, die waarschijnlijk weer een nieuwe plaats in de regering Biden
lijkt te krijgen, legde uit dat het voor Israël onmogelijk was om een vredesakkoord te sluiten met zijn
buren zonder de voorafgaande toestemming van de Palestijnse leiding,
die decennia lang heeft aangetoond dat het dat niet doet en geen zinhad
om tot een dergelijke overeenkomst te komen: de situatie bevond zich
in een impasse.
Donald Trump verbrandde alle dogma's: hij verhuisde de Amerikaanse
ambassade naar Jeruzalem, hij trok zich terug uit Syrië, hij
executeerde de Iraanse generaal Soleimani. Elke keer voorspelden de
wijzen en experts een explosieve situatie, zelfs een Derde Wereldoorlog.
Het uiteindelijke resultaat was de historische ondertekening van de
overeenkomsten tussen Israël, de Verenigde Arabische
Emiraten en Bahrein. Het onmogelijke was uitgekomen.
Ten slotte heeft Donald Trump in het geval van China ook de kaarten opnieuw geschud.
De proriteit van Joe Biden was vooral om zijn familie rijker te maken door zijn
invloed te verkopen in ruil voor harde contanten. Donald Trump had gekozen voor een
benadering van confrontatie met deze opkomende dictatuur. Deze
benadering zal niet ter discussie worden gesteld.
Wat niemand in 2016 had kunnen vermoeden, is het geweld van de reactie
van de Democraten op de overwinning van Donald Trump. De nep "Russische
inmenging" bestaande uit nepbestanden, diplomaten zie bedrogen
zijn
door de FBI, afluisterpraktijken en valse informatie die meedogenloos over
drie jaar werd verspreid door de mainstream media: dit is waarschijnlijk het
grootste politieke schandaal in de geschiedenis van de VS. De
verstrengeling van de regering-Obama met de inlichtingendiensten (FBI en CIA), de
mainstream media en de Democratische Partij tot een ongekende onderneming om de
gekozen president te destabiliseren. Dat heeft de volle vier jaar
geduurd, en zal niet zomaar ophouden.
Mensen vergeten ook de afzettingsprocedure die in 2019 was gestart om te
voorkómen dat Donald Trump de massale corruptie van de familie Biden
in Oekraïne onderzoekt.
De rest van dit artikel zou normaal gesproken alleen voor abonnee's zijn, maar u
kunt het
hier lezen/downloaden (in PDF).
Wilt u kennismaken met onze weekend nieuwsbrief? Op de homepage van onze site
kunt u een recent exemplaar gratis downloaden.
[9 november 2020]
Afdrukken
Doorsturen
