In het voorwoord van een publicatie van de Verenigde Naties, getiteld "The Cost of Disasters", wordt gesteld dat "dit werk gewicht geeft aan de rechtvaardiging voor klimaatactie". Het rapport is een ramp op zich: het bevat veel fouten.
Een paar maanden geleden publiceerde The Lancet , het "toonaangevende
medische tijdschrift", een artikel over de schadelijke effecten van
hydroxychloroquine, dat door alle mainstream media en politici werd overgenomen.
Het artikel was totaal nep. Het werd vrij snel als zodanig herkend en
uiteindelijk door het tijdschrift zelf ingetrokken.
Op 12 oktober publiceerde de UNDRR, de organisatie
van de Verenigde Naties die verantwoordelijk is voor het voorkómen van
natuurrampen, een klein boekje (PDF)met
de titel:
The Cost of Disasters.
In het voorwoord presenteert het hoofd van de UNDRR deze rampen als:
zeer snel toenemend en veroorzaakt door klimaatverandering.
De manstrean media, voorzover ze erover schrijven, herhalen deze boodschap in koor.
Laten we bijvoorbeeld
Le Figaro die er een
uitvoerig artikel aan wijdde, citeren : "Klimaatverandering
is de belangrijkste boosdoener in de verdubbeling van natuurrampen".
Deze uitspraak is nep, net zoals het artikel in de Lancet. Dit is
gemakkelijk aan te tonen - met name door te vertrouwen op de tekst van
het boekje zelf, dat onbewust gegevens over deze strekking verschaft.
Om de evolutie van natuurrampen te analyseren, presenteert het boekje,
gedurende twee perioden van 20 opeenvolgende jaren, twee soorten
cijfers: het aantal "rampen" en het aantal doden dat ze veroorzaakten,
zoals weergegeven in de volgende tabel.
Verder komt men met de volgende grafische voorstelling:
De goochelarij van de VN-studie bestaat erin alleen de eerste kolom
hierboven te beschouwen. Hieruit blijkt dat het aantal rampen tussen de
twee periodes met zo'n 75% is gestegen.
Deze manier van werken houdt een viervoudige fout in.
1) Het is gebaseerd op het concept van het aantal rampen, dat nogal onbeduidend is. Niet alle rampen zijn hetzelfde.
Neem bijvoorbeeld de aardbeving
in Haïti (220.000 doden) en een aardverschuiving (100 doden) en we praten
over twee totaal verschillende rampen. Die te vergelijken heeft vrijwel geen zin.
2) De gehanteerde methodiek gaat ervan uit dat de jaarlijkse
rampentelling in de eerste periode even goed was als in de tweede. We
hebben redenen om daar aan te twijfelen. Het verzamelen van informatie
over alle rampen die zich in alle landen van de wereld voordoen, is
een moeilijke en kostbare operatie. Voor aardbevingen hebben we een
serieuze indicator: de schaal van Richter.
Maar er is een probleem om te weten vanaf welke omvang (4, 5, 6?)
een aardbeving een ramp wordt. Hebben we voor andere soorten rampen
vergelijkbare indicatoren? En in hoeverre worden we in het Westen geïnformeerd over
"kleine"
rampen die bijvoorbeeld plaatsvinden in de wouden van
Congo of in de Gobi-woestijn?
De auteurs doen alsof ze dit gegeven niet begrijpen. De 4.212 rampen
van de jaren 1980-99 zijn de rampen die zich in ongeveer 90 landen
hebben voorgedaan. De 7348 van de jaren 2000-19 zijn de rampen die
zich in ongeveer 120 landen hebben voorgedaan. Het is niet verrassend,
en niet significant, dat het eerste cijfer kleiner is dan het tweede.
Op elke universiteit ter wereld zou een tweedejaars die zich schuldig
maakte aan zo'n grove vooringenomenheid ernstig aan zijn oren worden
getrokken.
De cijfers van het UNDRR-rapport zelf bevestigen deze fout.
Enerzijds is tijdens de tweede periode (ten opzichte van de eerste
periode) het aantal doden per ramp met meer dan 40% gedaald (zie tabel), wat
moeilijk te verklaren is anders dan door een betere verzameling van
informatie over het aantal rampen.
Aan de andere kant geeft het rapport het aantal rampen voor
elk van de afgelopen twintig jaar: dat is verre van dramatisch gestegen, dit
aantal is gestagneerd en heeft zelfs de neiging om af te nemen. Om de
geciteerde studie te laten zeggen dat het "twee keer zoveel
natuurrampen in 20 jaar" laat zien (zoals enkele media schreven), moet je
als journalist niet eens de moeite hebben genomen genoemde studie te
bekijken.
3) Het aantal doden is een betere (of minder slechte) indicator dan
het aantal rampen: meer additief en gemakkelijker te kennen. Zoals
blijkt uit de bovenste rij van de eerste tabel, bleef het aantal
mensen dat omkwam door natuurrampen in beide periodes nagenoeg gelijk
(+ 3%). Zoals we hierboven hebben gezien, verbergt deze stagnatie een
aanzienlijke afname.
Maar er is meer. Gezond verstand maakt het noodzakelijk om deze
verandering te relateren aan de wijziging van de bevolking (+ 31%). Voor
elke ramp zijn méér mensen gelijk aan méér doden. We zien dan dat de
ernst van natuurrampen, gemeten in sterfgevallen per hoofd van de
bevolking, niet is verdubbeld, maar integendeel met 20% is afgenomen
van de eerste naar de tweede periode. Het is moeilijk voor te stellen
dat goedbetaalde deskundigen van de Verenigde Naties dit niet
begrijpen. Het is daarom bewust (het nastreven van hun eigen agenda) dat ze deze -20% omzetten in een
forse plus. De oplettende lezer zal er echter niet intuinen.
4) Met betrekking tot de vermeende oorzaak van de vermeende enorme
toename van natuurrampen ("Hoofdschuldige: klimaatverandering"
schrijven de gevestigde media), zwijgt de "studie". Het biedt geen cijfers en geen argumenten.
Er is zelfs een tegenargument in het rapport te vinden: aardbevingen en tsunami's
waren verantwoordelijk voor 58% van de totale sterfgevallen als gevolg
van natuurrampen. Al in 2015 had de Franse president Hollande tijdens een reis
naar de Filippijnen een signaal gegeven door uit te leggen dat de
tsunami's die dit land hadden verwoest, het bewijs waren van de
opwarming van de aarde. Hij liet het zelfs zeggen door twee actrices,
beter bekend om hun charmes dan om hun wetenschappelijke publicaties.
Geologen in de wereld, die duidelijk weten dat aardbevingen van
de aarde komen en niet van de lucht, moesten hier hartelijjk om lachen. Voor minstens 58%
van de doden kan klimaatverandering absoluut geen verklarende factor
zijn, laat staan de hoofdschuldige.
Is er een verklarende factor voor de resterende 42% van de dodelijke
slachtoffers? Zelfs dat niet. Het IPCC - dat niet bepaald een hol is van
klimaatsceptici - publiceerde in 2012 een rapport over extreme
weersomstandigheden. De organisatie erkent expliciet dat het, door
ontwikkelingen in het verleden, een "zwak vertrouwen" heeft in de
hypothese van een verergering: winden, moesson, tropische cyclonen,
overstromingen, aardverschuivingen, droogte (intenser in sommige
gebieden, minder intens in andere) en zware regenval (iets meer dan
afname).
Dit rapport is vergelijkbaar met het bewuste artikel in de Lancet - alleen
erger. Het prestigieuze Britse tijdschrift faalde jammerlijk, maar het
erkende het en trok zijn artikel terug. De Verenigde Naties zullen de
valse aard van hun beweringen over natuurrampen niet erkennen.
De kranten die er over schreven nog minder. De hoge VN-functionaris
zegt in zijn voorwoord: "Dit werk geeft gewicht aan de
rechtvaardiging voor actie op het gebied van het klimaat".
Het maakt
hem niet uit of het nep is. Zoals Orwell in 1984 zo ongeveer zei is liegen voor een goed doel de waarheid vertellen.
[19 november 2020]
Afdrukken
Doorsturen
