Dankzij de steun van Pakistan en de door het Westen gepropageerde corruptie staat Afghanistan weer onder controle van de Taliban. We maken de balans op van een catastrofale bezetting.
Het was de Amerikaanse bevolking nog zo beloofd: de inspanningen van
de VS en de coalitie in Afghanistan zouden vrede brengen in een land
van oorlog, en democratie in een land van terroristen, theocraten en
krijgsheren. En nu, na 2.448 sterfgevallen van Amerikaanse militairen
en uitgaven van dat land van meer dan $ 2 biljoen, controleert de
Taliban Afghanistan en is de waarnemend Amerikaanse ambassadeur de
ambassade van $ 770 miljoen in Kabul ontvlucht (die de Taliban nu
bezit). Het Afghaanse presidentiële paleis is van hen. Daarnaast
krijgen ze ook kadootjes van het Westen: zo geeft de Duitse
Bundesregierung de Taliban 100 miljoen euro "humanitaire hulp".
De toenmalige president George W. Bush en zijn regering beloofde nog
zo dat de bevordering van democratie – zelfs door middel van militair
geweld – "een keerpunt zou zijn in de wereldwijde democratische
revolutie". Dat de Verenigde Staten, door de "groei van democratische
bewegingen en instellingen in elke natie en cultuur" te ondersteunen,
een einde zouden kunnen maken aan "tirannie in onze wereld". Hij zei
dat "de opmars van vrijheid tot vrede zal leiden", dat het multi-generatieproject
in Afghanistan essentieel was "voor onze eigen veiligheid".
Door neoconservatieven werd het Amerikaanse volk beloofd dat
democratie over de hele wereld het toppunt zou zijn van de sociale
evolutie van de mens en dat dit proces zou kunnen worden versneld "met
de juiste toepassing van macht en wil". Tenslotte hadden in de VS de
generaals en de nationale veiligheidsbureaucratie beloofd dat er
vooruitgang werd geboekt in Afghanistan. Dat de Afghaanse regering een
stabiele en moedige partner was.
Ze logen allemaal.
In werkelijkheid werkten de neoconservatieven in de dwaze
veronderstelling dat het exporteren van democratie een slechte wereld
goed zal maken. De Afghaanse regering heeft de Amerikanen opgelicht.
Politici hebben hun burgers bedrogen over waar westerse zonen en
dochters hun levens voor hebben gegeven. En de generaals deden bewust
valse verklaringen over de status van de oorlog in Afghanistan, een
openbaring aan het publiek na de geweldige berichtgeving over The
Afghanistan Papers door de Washington Post.
De hoogtepunten:
- Terwijl Amerikaanse generaals zeiden dat ze gestage vooruitgang
boekten met het trainen van het Afghaanse leger en de nationale
politie, beschreven Amerikaanse militaire trainers de Afghaanse
veiligheidstroepen als incompetent, ongemotiveerd en vol met
deserteurs.
- Elk feit werd aangepast om het best mogelijke beeld te geven.
- Zorgen over de corruptie van de Afghaanse regering waren onwelkom.
Er waren een aantal foutieve aannames in de strategie: Afghanistan is
van de ene op de andere dag klaar voor democratie, de bevolking zal de
regering op korte termijn steunen, meer van alles is beter.
- In Afghanistan was het beleid om een sterke centrale regering te
creëren, wat idioot was omdat Afghanistan geen geschiedenis heeft van
een sterke centrale regering. Het tijdsbestek voor het creëren van een
sterke centrale overheid is 100 jaar, wat bij lange na niet gehaald
is.
- Het grootste project van de VS in Afghanistan was waarschijnlijk de
ontwikkeling van massale corruptie.
- Volgens uitgelekte documenten liep de kleinschalige corruptie van de
Afghaanse regering door "naar de top". Zoals een voormalige
regeringsfunctionaris het uitdrukte, "wilden de Afghaanse politie en
soldaten hun leven niet op het spel zetten voor een regering die
corrupt was en geneigd was hen te verwaarlozen." Dat is meteen
het antwoord op de vraag waarom het Afghaanse leger niet heeft
gevochten en de opmars van de Taliban gestopt. De vraag zou eigenlijk
moeten zijn: waarom zou een soldaat zijn leven riskeren voor een even
corrupte als incompetente regering voor een maandsalaris van 50 tot 60
euro? De Taliban zijn geen buitenaardse wezens die uit de hemel zijn
gevallen, ze zijn diep geworteld bij de Pashtuns, de grootste etnische
groep in Afghanistan. Ze rekruteren een groot deel van hun strijders
via de madrasa's, de koranscholen. Pakistan en Saoedi-Arabië zijn de
belangrijkste financiers.
De voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, generaal Mark Milley,
heeft bovenstaande punten van de Washington Post van zich af geschud.
Om het in de juiste context te zien: dit is dezelfde generaal die op
21 juli 2021 beloofde dat "de Afghaanse veiligheidstroepen de
capaciteit hebben om voldoende te vechten en hun land te verdedigen."
Deze leugens waren ontegenzeggelijk politiek gemotiveerd. Maar de
bedoeling was ook zelfbehoud, opborrelend vanuit de behoefte om hun
eigen mislukkingen te verbergen, zodat ze konden ontsnappen aan
verantwoordelijkheid. Betrokkenen wisten dat de waarheid over de
corruptie en het gebrek aan vooruitgang publieke verontwaardiging zou
veroorzaken en zou leiden tot het eisen tot terugtrekking. Door de
misleiding ontzegden ze het Amerikaanse volk, via (of van) hun gekozen
vertegenwoordigers, hun politieke recht om een weloverwogen beslissing
te nemen over het al dan niet voortzetten van de oorlog in
Afghanistan.
Dat gezegd hebbende, kun je dan stellen dat zij medeplichtig zijn aan
de dood van westerse troepen? En hoewel er misschien geen
rechtsmiddelen zijn voor dergelijk bedrog en de gevolgen ervan (hoe
goed dat dat de uitverkorenen en de aangewezenen ook uitkomt), vragen
wij ons af: wat is de rechtvaardige en verdiende straf voor dit
handelen?
Iets meer dan een maand geleden verzekerde de Amerikaanse president
Joe Biden het publiek dat het "hoogst onwaarschijnlijk" was dat de
Taliban de macht in Kabul zouden overnemen als de troepen zich uit
Afghanistan hadden teruggetrokken. Maar de afgelopen dagen heeft de
wereld de Taliban de controle over de ene provincie na de andere zien
overnemen. Zondag vluchtte de Afghaanse president Ashraf Ghani
halsoverkop uitKabul naar Tadzjikistan net voordat de Taliban het
presidentiële paleis binnenvielen. Ze verklaarden de overwinning op
het door het Westen gesteunde regime en hun voornemen om een islamitisch
emiraat Afghanistan uit te roepen.
Iedereen beweert nu dat de snelle val van Kaboel niet te verwachten
was. Grote onzin: de oorlog was niet pas nu op die ingeslagen weg,
maar zij was in principe al verloren in 2005, dus 4 jaar na het begin
van de interventie.
Talloze mensen verdrongen zich bij de banken, luchthavens of hun
voertuigen in de wanhopige hoop zich te kunnen voegen bij de miljoenen
Afghaanse vluchtelingen die het land hebben moeten verlaten in de
afgelopen vier decennia van constant conflict. Ook het aantal
binnenlandse ontheemden neemt toe, omdat in het hele land het risico
bestaat om familieleden, huizen, scholen en banen te verliezen door
Taliban-strijders of gebombardeerd te worden door Amerikaanse troepen.
De Taliban gebruiken momenteel sociale media en internettechnologie
niet alleen voor propagandadoeleinden en hun eigen communicatie, maar
ook om tegenstanders van het Taliban-regime op te sporen. Voor dit
doel worden video's en foto's die momenteel op internet beschikbaar
zijn, geëvalueerd. Dit resulteert in zoekoproepen die via Telegram en
Whatsapp naar hun eigen vechters worden gestuurd. Ook de bemanningen
bij de checkpoints rond de luchthaven in Kaboel worden voorzien van
actuele informatie over de burgers in het land.
De meer dan 300.000 soldaten van het Afghaanse leger, getraind en
bewapend door het Westen, boden weinig weerstand. In plaats daarvan
hebben ze de Taliban grotendeels geholpen bij het innemen van
overheidsgebouwen en het vrijlaten van duizenden gevangenen. Na
twintig jaar bezetting hebben de VS en hun bondgenoten Afghanistan
officieel aan hun lot overgelaten. Dit is geen overwinning voor de
anti-oorlogsbeweging, maar een beschamende getuigenis van hoe weinig
mensen in het Westen zich zorgen maken over de rampzalige gevolgen van
hun eigen acties.
Als reactie op de tragische gebeurtenis met het World Trade Center in
New York kondigde de Amerikaanse regering onder George W. Bush in 2001
de invasie van Afghanistan aan. De verklaarde doelen van deze oorlog
waren de eliminatie van al-Qaeda, de garantie van de rechten van
vrouwen en minderheden en de oprichting van een democratische
republiek. Ook zou gestreden worden tegen de opiumhandel. Op de
grafiek is te zien wat daarvan terechtgekomen is.
De ijzervreters rond Bush hadden graag éérst Irak aangevallen. Het was
minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell die, om redenen van
dramaturgie, aanbeveelde eerst de Taliban omver te werpen, en daarna
Saddam Hoessein. Dit is wat er gebeurde ondanks het feit dat 15 van de
19 aanvallers van 9/11 uit Saoedi-Arabië kwamen. Het bombarderen van
de naaste bondgenoot leek echter absurd. Dus de Taliban, die Osama bin
Laden onderdak hadden gegeven, waren het doelwit. De interventies in
Afghanistan hadden niets te maken met vrijheid, democratie en mensenrechten, argumenten die altijd worden gebruikt om door het
Westen gevoerde oorlogen in de islamitische wereld te rechtvaardigen.
Toen de VS hun militaire macht over Afghanistan uitbreidden, trokken
de Taliban zich snel terug uit de belangrijkste steden zodat de
Noordelijke Alliantie - bestaande uit voormalige anticommunistische
moedjahedien - de macht kon grijpen. Buurland Pakistan - de
belangrijkste bondgenoot van de Taliban - was gedwongen een gênante
politieke ommezwaai te maken en de Amerikaanse oorlogsinspanningen te
steunen.
Toen in Kaboel een nieuwe regering onder leiding van Hamid Karzai werd
geïnstalleerd, waren zowel de westerse media als de politieke
besluitvormers euforisch over de snelle overwinning en het
vooruitzicht van een meer liberale politieke orde in de regio.
Maar slechts een paar maanden later was de Amerikaanse regering al
begonnen een oorlog tegen Irak te rechtvaardigen. De dreiging van het
regime van Saddam Hoessein werd overdreven om een "preventieve
aanval" op het land te rechtvaardigen - een demonstratie van het
vertrouwen van de VS in het exporteren van "vrijheid" over de hele
wereld. In dit verhaal wordt naast de wederopbouw van Europa en Japan
na de Tweede Wereldoorlog en de Golfoorlog van 1991 ook de oorlog in
Afghanistan als voorbeeld van succes genoemd. Maar onder de
oppervlakte kookte de hele regio.
De nieuwe Afghaanse regering bleek een onhandig samengestelde coalitie
van krijgsheren, geëmigreerde elites en technocraten uit verschillende
delen van de wereld. In 2003 haalde vrouwenrechtenactiviste Malalai
Joya de krantenkoppen toen ze de nieuwe heersers van het land
publiekelijk uitdaagde en hen beschuldigde van "misdaden tegen het
Afghaanse volk" in een loja jirga (een grote vergadering van oudsten).
In 2005 werd ze gekozen in het parlement als vertegenwoordiger van de
provincie Farah en gebruikte zij haar platform om de aandacht te
vestigen op de corruptie en het geweld dat NAVO-troepen hebben
gepromoot. Helaas worden kritische stemmen als Malalai Joya genegeerd
in discussies over de toekomst van het land. Ze pasten niet in het
uitbundige verhaal van de "goede oorlog".
Maar ook de corrupte machinaties van de Afghaanse elites, die weer aan
de macht waren, kwamen steeds vaker ter sprake in de internationale
media. In 2012 stond Afghanistan op de laatste plaats in de Corruption
Perceptions Index van Transparency International. President Karzai en
zijn familie zijn beschuldigd van betrokkenheid bij duistere
transacties met internationale organisaties. Iran 'gaf' hem onder meer
geld in 2010 voor de renovatie van het presidentiële paleis. Zijn
broer Mahmud Karzai was ook betrokken bij verschillende
corruptieschandalen - hij leidde bijvoorbeeld een piramidespel bij
Kabul Bank, wat leidde tot het spectaculaire faillissement in 2011. In
andere delen van Afghanistan waren berichten over chantage en
drugshandel door krijgsheren aan de orde van de dag, terwijl
internationale hulp nauwelijks bij de armen van het land terechtkwam.
De grootschalige corruptie was echter geen puur Afghaans probleem,
maar onderdeel van het concept dat door de bezettende machten werd
ontwikkeld. Een rapport van de New York Times uit 2013 onthulde hoe de
CIA de regering Karzai omkocht om haar kortetermijndoelen te
verwezenlijken. Het rapport onthulde dat de bezettingstroepen corrupte
praktijken promootten in plaats van ze te bestrijden. De Amerikaanse
regering onder Barack Obama zweeg over deze explosieve beschuldigingen
en toonde daarmee haar minachting voor de economische wederopbouw in
Afghanistan. In 2014 beschuldigde Karzai zelf de VS van het bevorderen
van corruptie in zijn land, waarbij hij beweerde dat het merendeel van
de transacties in kwestie gebaseerd waren op formele contracten,
voornamelijk uitgegeven door Amerikaanse functionarissen.
De geloofwaardigheid van de Afghaanse Republiek nam verder af toen de
presidentsverkiezingen van 2014 en 2019 gepaard gingen met
beschuldigingen van wijdverbreide verkiezingsfraude. Hoewel het
mogelijk was een coalitieregering in elkaar te flansen met de in de VS
opgeleide politicoloog Ashraf Ghani als president, legden de
toenemende spanningen tussen de verschillende facties de staat lam.
Het smeulende ongenoegen werd de voedingsbodem voor de Taliban, die op
hun moment wachtten en ondertussen bases oprichtten in het achterland
van Afghanistan. Het is bijzonder beschamend dat Pakistan de Taliban
heimelijk steunde terwijl het land werd gezien als een belangrijke
bondgenoot in de "oorlog tegen het terrorisme".
Dit dubbelspel kwam voort uit de weigering van de Pakistaanse Deep
State om zijn materiële en ideologische banden met de Taliban te
verbreken, ook al steunde het land officieel de NAVO-coalitie. De
Pakistaanse regering wisselde in 2001 van partij onder de militaire
dictatuur van generaal Pervez Musharraf omdat ze financiële steun
nodig had om haar door schulden geteisterde economie te ondersteunen.
Zelfs vandaag de dag neemt Pakistan geen coherente houding aan
tegenover de Taliban - de lokale media blijven hun gruweldaden in
Afghanistan toejuichen. Het Taliban-leiderschap kon niet alleen
opereren vanuit de West-Pakistaanse stad Quetta, ze wisten ook steun
te krijgen van delen van de Deep State in Pakistan. Dit had ernstige
gevolgen voor het land: in de loop der jaren zijn 70.000 Pakistaanse
burgers omgekomen als gevolg van het geweld van de Taliban.
Eén van de ergste incidenten was het bloedbad in 2014 op de Army
Public School (APS) in de Pakistaanse stad Peshawar, waarbij
terroristen 144 schoolkinderen doodschoten. Het incident schokte het
publiek en maakte de bevolking vastbesloten om de Taliban in hun land
te bestrijden. Maar zelfs toen werd het onderscheid gehandhaafd tussen
de "goede Taliban" (die soortgelijke wreedheden begaan in Afghanistan)
en de "slechte Taliban" (die zich richten op Pakistan).
In een interview met Al-Jazeera werd het voormalige hoofd van de
Pakistaanse geheime dienst ISI, generaal Asad Durrani, gevraagd naar
de gevolgen van het Pakistaanse beleid ten aanzien van de Taliban, in
het bijzonder het afschuwelijke bloedbad van de APS. Durrani deed dit
echter af als "collateral damage", omdat uit strategische overwegingen
"moraliteit op de achtergrond raakt". Het cynisme dat de relatie van
Pakistan met zijn bondgenoten in de regio bepaalt, had niet
duidelijker kunnen worden uitgedrukt.
De terugtrekking van de VS en haar bondgenoten uit Afghanistan kan
alleen maar worden omschreven als een laf vertrek. In 2020 nodigde de
Amerikaanse regering van Donald Trump, buiten de Afghaanse staat om,
de Taliban uit voor een onderhandelingsronde in de Qatarese hoofdstad
Doha - een stap die de terroristische groepering een ongekend niveau
van legitimiteit gaf.
Als onderdeel van het in Doha ondertekende vredesakkoord gaven de VS
de Afghaanse regering de opdracht om 5.000 gevangengenomen Taliban-soldaten
vrij te laten, van wie velen kort daarna naar het front terugkeerden.
De man die de Taliban vertegenwoordigde in de Doha-onderhandelingen
was Mullah Baradar, een mede-oprichter van de Taliban, die eerder in
een Pakistaanse gevangenis had gezeten. Hij werd in 2018 op verzoek
van de VS vrijgelaten om de Taliban "vredespartners" te maken. Baradar
wordt nu beschouwd als het meest waarschijnlijke hoofd van een door de
Taliban geleide regering in Afghanistan. Bovendien besloten de VS om
hun troepen abrupt terug te trekken, wat eind juli 2021 in werking
zouden moeten treden, terwijl de aangemoedigde Taliban inmiddels
provinciale hoofdsteden in heel Afghanistan aanviel.
Ondanks de instabiliteit van de Afghaanse regering hebben vrouwen en
minderheden een aantal lokale initiatieven gelanceerd om hun positie
in het openbare leven te consolideren. De "hervormde Taliban" maakten
deze verworvenheden echter snel ongedaan na de verovering van de
respectievelijke provincies. De etnische groepering Hazara maakt
melding van gedwongen huwelijken van jonge vrouwen met Taliban-commandanten.
Er zijn talloze berichten over buitengerechtelijke executies van
soldaten en regeringsfunctionarissen die door de terroristische
groepering zijn gevangengenomen. De vlucht van maatschappelijke
activisten en journalisten uit Kaboel betekent een diepgaande uittocht
van Afghaanse intelligentsia.
De overeenkomst van Doha versterkte de Taliban en veroorzaakte een
golf van demoralisatie en loyaliteitsveranderingen binnen de Afghaanse
staat. De enige militaire interventie van de VS tijdens de Taliban-aanval
op Kaboel was het evacueren van het ambassadepersoneel. Tegelijkertijd
renden honderden jongeren naar de luchthavens. Een video die op
sociale media circuleert, toont twee mannen die zich vastklampen aan
een Amerikaans vliegtuig en kort na het opstijgen uit de lucht vallen
- een symbool van de tragische vluchtelingencrisis die zich binnenkort
op wereldwijde schaal zal ontvouwen.
De Afghaanse staat diende eerst en vooral de behoeften van de
bezettende machten op het gebied van bestrijden van tegenstand, niet
de belangen van de bevolking. Dat versnelde de ineenstorting van de
veiligheidstroepen na de terugtrekking. Het regime moedigde niet
alleen krijgsheren en corruptie aan - de VS gebruikten de regio ook
als proeftuin voor wapens en bewakingstechnologie.
AfPak werd de eerste plek van de illegale drone-oorlog, waarbij
duizenden burgers in de regio omkwamen en anti-Amerikaans sentiment
werd aangewakkerd. Incidenten met burgerslachtoffers, zoals de moord
op 51 mensen (waaronder 12 kinderen) bij een reeks bomaanslagen in
Herat in 2007, wakkerden de woede van de bevolking tegen de
bezettingstroepen aan. Het heimelijke karakter van drone-oorlogsvoering
verdiepte ook de bewakings- en geheimhoudingsinfrastructuur die
verband houdt met de "oorlog tegen het terrorisme".
De verdwijning van mensen - en aanvankelijk hun deportatie naar
Guantanamo - is een belangrijke methode geworden van de regeringen van
Afghanistan en Pakistan in de omgang met dissidenten in hun eigen
land. Dit is misschien wel een van de meest verachtelijke erfenissen
van de bezetting.
Het fiasco in Afghanistan is de tweede grote Amerikaanse nederlaag
sinds de terugtrekking uit Saigon in april 1975. Opnieuw moet de
sterkste militaire macht ter wereld zich overgeven aan krijgers die
geen hightech wapens hadden, ja, ze kwamen zelfs op sandalen. Niet
alleen de VS - ook de NAVO en de opeenvolgende Nederlandse regeringen
die al bijna 20 jaar betrokken zijn bij de "oorlog tegen het
terrorisme" in Afghanistan (Nederlandse militairen hielpen van 2002
tot 2021 mee in Afghanistan. De officiële rechtvaardiging van Den Haag
voor de toezegging bleek "veiligheid"). In die periode zond Defensie
zo’n 30.000 militairen naar Afghanistan.
De westerse alliantie heeft de oorlog in Afghanistan verloren.
Nederland behoort tot de groep van verliezers. De foto's van het
beschamende, onwaardige vertrek van het overgebleven
ambassadepersoneel van de westerse landen zijn zeker weer een
bijzonder indrukwekkend stuk van het mozaïek dat past in een beeld dat
vertelt over de teloorgang van de westerse invloed.
De westerse alliantie verloor óók de oorlog in Syrië. Voor de meesten
grotendeels onopgemerkt, omdat de mainstream media er nauwelijks meer
over berichten. Je kunt een niet-verklaarde oorlog ook niet verliezen,
was misschien de logica van de berichtgeving. Het militaire deel is
nog steeds beslist, ongeacht of het Westen vasthoudt aan zijn doelen.
Zijn doel - regimewisseling - probeert het Westen nu te bereiken door
middel van sancties die bedoeld zijn om de bevolking rechtstreeks te
raken en hongerrellen te veroorzaken. Iedereen die nog gelooft in het
verhaal dat het bij Syrië gaat over het bevrijden van het volk van een
tiran, moet eens goed kijken naar de middelen die daarvoor worden
gebruikt. De sancties zijn direct gericht op de burgerbevolking.
Nederland neemt actief deel aan dit wanhopige beleid dat alle ethiek
en moraal overstijgt.
De nederlaag is moeilijk te verkroppen voor velen, zowel de politieke
klasse van Washington als haar bondgenoten. NAVO-secretaris-generaal
Stoltenberg spreekt van een “tragedie”, de Duitse bondskanselier van
een “bitter besef”. Ze verhullen de catastrofe in Afghanistan met de
taalkundige beschermende dekmantel dat "niet alles is gegaan zoals we
hadden bedoeld". Het is veelzeggend dat westerse politici zich niet de
vraag stellen of het verkeerde plan was uitgekozen en of deze oorlog
überhaupt nodig en gerechtvaardigd was.
Blijkbaar wil niemand het hebben over het feit dat de VS en de NAVO
deze oorlog nooit afdoende zouden kùnnen rechtvaardigen. Een oorlog
verliezen is al erg genoeg. Een zinloze oorlog verliezen is erger. Het
starten van een ongerechtvaardigde agressieoorlog is een misdaad. Er
zouden veel ongemakkelijke vragen beantwoord moeten worden, en
tienduizenden zieke, verminkte (en gedode) Afghaanse kinderen, vrouwen
en mannen wachten op de antwoorden.
De verantwoordelijken vrezen deze vragen zoals de duivel het wijwater
vreest. Want het antwoord op deze vragen zou ook grotendeels verklaren
wat er tegenwoordig in Afghanistan aan de hand is. Als er geen reden
was voor deze oorlog, dan waren de NAVO-troepen geen natie-opbouwende
democratie-brengers en geen bevrijders van het Afghaanse volk, maar
een buitenlandse bezettingsmacht die niets te zoeken had in
Afghanistan.
Als een internationale rechtbank de NAVO-oorlog in Afghanistan zou
onderzoeken, zou het eerste wat de onderzoekers van het openbaar
ministerie zouden opmerken het vreemde feit zijn dat Osama bin Laden,
die volgens de VS de hoofdverantwoordelijke en het brein achter de
terroristische aanslagen van 9 /11 was, buiten de rechtbank werd
geëxecuteerd zonder in staat te zijn commentaar te geven op de
beschuldigingen voor enige vorm van autoriteit. President Barak Obama
liet de man in mei 2011 vermoorden door een commando-eenheid van de
Navy Seals en zijn lichaam werd gedumpt op een geheime locatie op zee.
Hierdoor werd de hoofdverdachte, die verantwoordelijk zou zijn voor 20
jaar NAVO-oorlog in Afghanistan, het zwijgen opgelegd. Was Obama bang
voor zijn uitspraken? Osama bin Laden was een ideoloog die de
moslimwereld opriep om oorlog te voeren tegen de Verenigde Staten,
maar hij had na 9/11 herhaaldelijk verklaard dat hij operationeel
niets met de terroristische aanslag te maken had.
De snel verslechterende internationale situatie suggereert dat we een
nieuwe fase van het imperialisme zijn ingegaan waarin elke aanspraak
op ontwikkeling of wederopbouw is opgegeven. Afghanistan, Irak, Syrië,
Libië en Jemen zijn voorbeelden van hoe hedendaagse westerse
interventies zijn gericht op het creëren van zones van
imperialistische controle voor het bereiken van kortetermijndoelen.
Zodra deze taken zijn vervuld, bijvoorbeeld dat de rijke grondstoffen
zijn geplunderd, wordt het land weer aan zichzelf overgelaten - de
belofte dat men de mensen democratie zou brengen en een functionerende
staat zou bouwen, blijkt slechts een loze belofte. De schijn van
menselijkheid heeft plaatsgemaakt voor een logica van terreur en
vernietiging die wordt opgelegd aan "vijandige staten"'. De Verenigde
Staten en hun bondgenoten vormen nu een wereldwijde vernietigingsmacht.
De bestrijding van islamofobie, de toelating van vluchtelingen en de
veroordeling van de staatsoorlogsmachine moeten essentiële elementen
zijn van een hedendaags anti-imperialistisch beleid. Dit is vandaag
dringend nodig, aangezien de VS opnieuw linkse regeringen in
Latijns-Amerika (vooral Cuba en Venezuela) bedreigt en tegelijkertijd
haar bases in Azië uitbreidt. De heersende klassen zullen doorgaan met
het oproepen van vermeende bedreigingen en proberen hun agressieve
zorgen te verbergen onder het mom van mensenrechten en democratie. Het
zou meer dan tragisch zijn als de mensen van het Westenn opnieuw
zouden vallen voor deze tactiek, die onvoorstelbaar leed brengt voor
de burgers in de betrokken landen.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[20 augustus 2021]
Afdrukken
Doorsturen
