Vandaag de dag kun je als mediaconsument en normaal denkend persoon niet meer om het onderwerp Afghanistan heen. In de media is het onderwerp Afghanistan constant aanwezig, op alle vlakken - militair, economisch, ideologisch, vluchtelingenbeleid - en in het hele land. Na een wat langere periode van “verlamming” na de (zegt men) onverwacht snelle overwinning van de Taliban op het hele land, komt de EU-leiding nu eindelijk uit de schuilkelders en nemen steeds meer hotemetoten het woord.
De eerste die wakker werd, was de vertegenwoordiger van buitenlandse
zaken van de EU ("De Taliban hebben de oorlog gewonnen. Dus we zullen
met ze moeten praten"). Vervolgens kwamen afwisselend de
EU-commissaris voor Binnenlandse Zaken, de voorzitster van de Europese
Commissie, andere EU-politici en politici uit EU-landen aan het woord.
De meeste toespraken hadden of hebben betrekking op de ontsnapping van
degenen die uit Afghanistan wilden vluchten. Er wordt ook in onze
mainstream media herhaaldelijk gesproken over de zogenaamde “Afghaanse
Nederlanders” of "Afghanen die ons daar geholpen hebben" die naar ons
land moeten worden gevlogen om hen te behoeden voor een theoretisch
mogelijke strafmaatregel of wraakactie van de Taliban.
Onder deze "lokale medewerkers" zijn die Afghanen die voor de ons land
(en de rest van de westerse alliantie, natuurlijk) of voor
buitenlandse hulporganisaties hebben gewerkt; bijvoorbeeld als
vertaler. Deze mensen, door de Taliban "collaborateurs" genoemd,
verkeren naar verluidt in levensgevaar - vanwege de dreiging van
bestraffing van de Taliban voor hun verraad, dus moeten ze samen met
hun families worden gered.
Een aantal van 80.000 mensen is al genoemd. Onduidelijk is of dit het
aantal helpers alleen of met gezinsleden is. Deze mensen moeten dan
volgens een bepaalde sleutel worden verdeeld over de staten die
betrokken zijn bij de militaire operatie. Zoals echter al is vernomen,
zijn de Verenigde Staten zeer voorzichtig als het gaat om het
accepteren van deze mensen. De meerderheid moet weer worden
overgenomen door de Europeanen. Er zijn echter veel onbeantwoorde
vragen.
Allereerst, wie gaat bepalen dat deze mensen kunnen worden uitgevlogen
nu de Taliban aan de macht zijn? Ze zijn al op zoek naar deze "collaborateurs"
en willen ze straffen, mogelijk met de dood. En wie bepaalt hoeveel
gezinsleden het land mogen verlaten? En wat als iemand zich niet aan
de richtlijnen wil houden? Er zijn uitgebreide families en clans in
deze regio's.
Een heel belangrijk punt in de reddingsoperatie is de factor tijd.
Maar dat hebben de vluchtende "oorlogshelden" niet, want eerst moesten
het ambassadepersoneel en eventuele burgers die nog in het land
weggehaald worden (wat slechts ten dele is gelukt) en dan pas komen de
Afghaanse helpers en hun families, en alleen met vraagtekens. Kunnen
ze het vliegveld nog halen? Zullen ze worden ondersteund door alle
NAVO-staten. Laat de Taliban hen wel het land verlaten?
Het hele tafereel doet denken aan de vlucht van de Amerikanen met hun
helpers en bondgenoten na de verloren Vietnamoorlog in mei 1975, toen
schrijnende taferelen zich afspeelden op de luchthaven van Saigon. De
Amerikaanse president Sleepy Joe Biden denkt dat de ontsnapping uit
Afghanistan geen “Saigon-moment” is - wat een teken van ontkenning van
de realiteit is. Het is ook te vrezen dat veel Afghanen (en misschien
zelfs Afghaanse Nederlanders) het nu net zo vergaan als veel
Vietnamezen in 1975: ze worden niet gered, maar vallen in handen van
de winnaars. En als je naar de gepubliceerde video's van de scènes op
Kabul Airport kijkt, ben je geschokt. Als je ziet hoe mensen zich
vastklampen aan startende machines en uiteindelijk hun houvast
verliezen en vallen, kun je je hun wanhoop voorstellen. En het is niet
de eerste keer dat bondgenoten in de steek worden gelaten.
Het komt er in ieder geval op neer dat de meeste van hen naar de EU
moeten worden gebracht. Het leeuwendeel van de zogenaamde lokale staf
werkte voor het Amerikaanse leger, maar de VS wil geen eerlijk deel
van deze mensen overnemen. De steun aan buitenlandse strijdkrachten in
eigen land wordt in veel landen met zware straffen bedreigd, en wat
Afghanistan betreft: de Taliban hebben al gezegd: “We willen vrede” en
ook amnestie beloofd. Het is afwachten of deze beloften worden
nagekomen.
In de Europese Unie heeft men nu de indruk dat de regeringswisseling
in Afghanistan wordt gezien als een kans voor een nieuwe golf
vluchtelingen naar Europa. Dus aan de ene kant de evacuatie van
duizenden of tienduizenden lokale arbeiders en aan de andere kant
miljoenen Afghanen die op de vlucht zijn voor de Taliban.
De verwachting is dat allebei - zowel de evacuatie als de
vluchtelingenstroom - zal plaatsvinden als een alternatieve
humanitaire hulpoperatie zonder grote weerstand en bovendien de
vluchtelingenstroom waar veel politici op hopen. De tien- of zelfs
honderdduizenden migranten naar Centraal-Europa die ergens tussen
Griekenland/Turkije en Bosnië al in Europa zijn zullen worden "meegespoeld".
Het komt nu overal overtuigd uit de mond van politici: “2015 mag zich
niet weer herhalen”.
Hiermee bedoelen politici niet dat een migratiegolf van miljoenen
mensen naar sommige EU-landen moet worden voorkómen. Wat er wordt
bedoeld is precies het tegenovergestelde. Hiermee wordt bedoeld dat
overheden zich moeten voorbereiden op de komst van migranten en
vluchtelingen. Dat een verdeling naar de afzonderlijke staten vooraf
wordt geregeld, dat huisvesting, woningen en infrastructuur
beschikbaar zijn, dat de financiën worden geregeld, dat de grote NGO's
klaar zijn om ze op te halen. En dat natuurlijk de houding van de
bevolking ten opzichte van buitenlandse migranten en vluchtelingen
dienovereenkomstig wordt beïnvloed, zodat zij als graag geziene gasten
worden gezien en niet als ongewenste vreemdelingen.
Spreken van "het beschermen van de Europese grenzen", zoals Ursula von
der Leyen onlangs gedaan heeft, is een loopje nemen met de realiteit
en een "opzettelijke misleiding" van de bevolking. Het is juist de
Europese Commissie die oproept tot migratie - al dan niet illegaal.
Als we nog soevereine lidstaten hadden in de Europese Unie en als we
onze landsgrenzen permanent zouden bewaken, dan zouden we de huidige
problemen niet hebben! Omdat internationaal recht geldt:
“Asielshoppen” is verboden. Men kan het EU-land van toevlucht niet
kiezen. Het eerste veilige land dat een asielzoeker binnenkomt, is
verantwoordelijk voor zijn asielprocedure. Ons land wordt alleen
omringd door veilige landen! Met andere woorden: we zouden helemaal
geen asielzoekers meer hoeven op te nemen (behalve zij die met het
vliegtuig rechtstreeks binnenvliegen)! Het zou dus horen te zijn:
landsgrenzen bewaken en alle asielzoekers terugsturen die uit o.a.
Duitsland en België komen. Maar nu komt er vanuit alle windstreken -
vooral het oosten en zuiden- van alles bij ons binnen.
Maar de werkelijkheid is: we controleren onze grenzen niet! We weten
vaak niet uit welk veilig buurland een asielzoeker naar ons toe is
gekomen. En dat heeft consequenties, voor alle landen in de EU. Neem
bijvoorbeeld Oostenrijk, een land dat graag de deur gesloten houdt
voor asielzoekers. Zodra iemand via een veilig derde land daar komt en
asiel aanvraagt, heeft Oostenrijk slechts zeven dagen om dit veilige
derde land te vragen de asielzoeker terug te nemen. Als de
Oostenrijkse autoriteiten deze termijn van zeven dagen missen - omdat
ze niet weten uit welk buurland de asielzoeker binnengekomen is - dan
is Oostenrijk voor eens en altijd verantwoordelijk voor de
asielprocedure! Om het botweg te zeggen, de asielzoeker is mogen ze
houden, ook al is hij uit een veilig land naar Oostenrijk gekomen.
De vraag waarom de Afghaanse vluchtelingen en migranten niet worden
gesteund door o.a. hun geloofsgenoten, en bijvoorbeeld op het Arabisch
schiereiland worden geregistreerd, wordt niet graag en niet vaak
gesteld. Het zou eigenlijk voor de hand liggen om juist in de regio
hulp te bieden. Daar waar islamitische soennieten zijn en de sociaal
dienstbare "zakat", een van de vijf pilaren van de islam, zouden
islamitische vluchtelingen opgevangen en verzorgd kunnen worden.
Maar al jarenlang weigeren de Saoedi's Syrische vluchtelingen op te
nemen - etnische en culturele verwanten van de Saoedi's en ook
islamitische geloofsgenoten. Ze rechtvaardigden dit destijds met de
angst voor etnische onrust. En ook in ons land is er een oorverdovende
stilte van islamitische instellingen als het gaat om hulp en
ondersteuning van islamitische vluchtelingen. Maar de “ongelovigen”
zijn hiervoor goed genoeg, de “kuffar”, d.w.z. allen die het geloof in
Allah afwijzen. Hun steun wordt niet alleen geaccepteerd, maar ook
verwacht. En de EU-toppers versterken deze verwachtingen graag,
verwijzend naar humanitaire hulp, het EU-verdrag voor de rechten van
de mens, morele verplichtingen, enz. Dit geldt natuurlijk alleen voor
de EU, maar niet voor de Verenigde Staten die, door hun politiek,
herhaaldelijk golven van vluchtelingen veroorzaken.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[3 september 2021]
Afdrukken
Doorsturen
