Het Internationaal Monetair Fonds heeft het verstrekken van financiële "hulp" aan onverantwoordelijke regeringen en dubieuze landen tot kunst verheven. Er gaan stemmen op om deze organisatie meer bevoegdheden te geven. Een kardinale fout: het IMF zou moeten worden afgeschaft.
Wij zijn geen fan van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). We
vinden het namelijk niet leuk dat bureaucratie een fervent cheerleader
is voor steeds hogere belastingen (wat van het IMF walgelijk hypocriet
is aangezien haar medewerkers royale, belastingvrije salarissen
ontvangen).
Maar het grootste probleem met het IMF is dat het 'moral hazard'
bevordert. Meer specifiek voorziet het in bailout-operaties voor
onverantwoordelijke regeringen en voor degenen die dwaas genoeg zijn
om geld te lenen aan die regeringen.
Het netto resultaat is dat slecht gedrag wordt beloond, wat een recept
is voor nòg meer slecht gedrag. Wat meteen verklaart waarom sommige
landen (en hun dwaze geldschieters) tientallen bailout-operaties
hebben ontvangen. Laten we daarbij ook niet vergeten dat deze
eindeloze bailout-operaties ook leiden tot een verkeerde allocatie van
kapitaal, waardoor de wereldwijde groei wordt verminderd.
In alle opzichten subsidieert het IMF "moreel risico" door de
waargenomen kosten (voor financiële instellingen) van het lenen
van geld aan onbetrouwbare regeringen te verminderen en de
waargenomen kosten (voor regeringen) van het aangaan van meer
schulden minder te doen lijken. Het is in dezelfde trant als wat
Thatcher en Churchill betoogden, dat linkse politieke partijen bereid
zijn arme mensen pijn te doen als dat nodig is om rijke mensen méér
pijn te doen.
Wanneer het IMF vandaag enkele bailout-operaties uitvoert, vergroot
dit de kans op méér bailout-operaties in de toekomst. Dat is het
slechte nieuws. Het slechtere nieuws is dat de bureaucraten van het
IMF een meer gevulde pinautomaat willen hebben om nog grotere
toekomstige bailout-operaties mogelijk te maken.
In een
artikel voor de New York Times
doet Patricia Cohen verslag van discussies om de bevoegdheden van het
IMF uit te breiden.
"Ooit beschouwd als een financiële waakhond en een eerstehulpverlener
voor landen in financiële crises, heeft het I.M.F. meer recentelijk
geholpen bij het beheersen van twee van de grootste risico's voor de
wereldwijde economie: de extreme ongelijkheid en klimaatverandering. …
lang gekoesterde overtuigingen, zoals de eenzijdige focus op hoeveel
een economie groeit, zonder rekening te houden met problemen als
ongelijkheid en milieuschade, worden algemeen als achterhaald
beschouwd. En de favoriete cocktail voor het helpen van met schulden
geteisterde landen die populair was in de jaren negentig en het begin
van de jaren 2000 – bezuinigingen, privatisering van overheidsdiensten
en deregulering – heeft in veel kringen de gunst verloren als
bestraffend en vaak contraproductief."
Er is nogal wat om een hekel te hebben aan de uitspraken.
Te beginnen met de titel van het artikel, aangezien het juister zou
zijn om te zeggen dat het reddingsbeleid van het IMF branden
aanmoedigt.
Meerdere branden. En als we naar de tekst kijken, is het gedeelte over
"extreme ongelijkheid" onzinnig, omdat het IMF niets heeft gedaan om
de kwestie te "managen", behalve om te pleiten voor belastingen
gericht op klassenstrijd. Bovendien is er geen ondersteuning voor de
loze bewering dat ongelijkheid een "risico" is voor de wereldeconomie
(verstandige mensen wijzen erop dat het echte probleem armoede is,
niet ongelijkheid).
Patricia Cohen beweert ook dat de "voorkeurscocktail" van pro-marktbeleid
(bekend als de
Washington Consensus) "de
gunst heeft verloren", wat zeker juist is. Maar ze biedt een andere,
lege - en onnauwkeurige - bewering door te schrijven dat het 'contraproductief'
was.
Hier nog een paar aanvullende fragmenten.
"Het debat over de rol van het I.M.F. borrelde voor de benoeming van
mevrouw Georgieva... Maar ze heeft een uitgebreide rol voor het bureau
omarmd.… ze verhoogde de aandacht van haar voorgangers voor de
toenemende ongelijkheid en maakte klimaatverandering een prioriteit,
riep op tot een einde aan alle subsidies voor fossiele brandstoffen,
voor een belasting op koolstof en voor aanzienlijke investeringen in
groene technologie. Duurzame schulden vervingen bezuinigingen als het
trefwoord. Het I.M.F. verzette zich tegen de harde lijn die sommige
schuldeisers van Wall Street in 2020 in de richting van Argentinië
hebben genomen, en benadrukten in plaats daarvan de noodzaak om "de
meest kwetsbaren van de samenleving" te beschermen en schulden kwijt
te schelden die het vermogen van een land om terug te betalen te boven
gaan."
Waar de wereld in ieder geval niet op zit te wachten is een "uitgebreide
rol" voor het IMF.
Het is vooral verontrustend om te lezen dat de bureaucraten willen dat
onbetrouwbare regeringen méér speelruimte krijgen om geld uit te geven
(dat is de echte betekenis van "duurzame schulden"). En als de mensen
van het IMF zich wèrkelijk zorgen maken over de "meest kwetsbaren van
de samenleving" in slecht geleide landen als Argentinië, zouden ze
eisen dat het land het zeer succesvolle armoedebestrijdingsbeleid in
buurland Chili kopieert. Onnodig te zeggen dat dat niet gaat gebeuren.
Het artikel erkent wel dat niet iedereen blij is met de
statistiekagenda van het IMF.
"Sommige belanghebbenden... hebben bezwaar tegen wat wordt gezien als
een progressieve kanteling.… Ms. Georgieva's activistische
klimaatagenda heeft... de Republikeinen in het Congres in de war
gebracht. Hetzelfde geldt voor haar pleidooi voor een minimale
wereldwijde vennootschapsbelasting."
Het zou echter leuk zijn als mw. Cohen het artikel evenwichtiger had
gemaakt door enkele critici te citeren. Het komt erop neer, zoals we
in het verleden vaker hebben geschreven, dat de wereld beter af zou
zijn als het IMF zou worden afgeschaft. Simpel gezegd: we hebben geen
internationale bureaucratie nodig die beweert dat het oké is om de
armen pijn te doen, zolang de rijken maar meer worden gekwetst.
Het is alweer heel wat jaartjes geleden dat de
bekende econoom Joseph Stiglitz
bij de Wereldbank werd ontslagen, maar voordat hij er vertrok nam hij
een grote stapel geheime documenten uit de Wereldbank mee. Daarmee
kregen we een kijkje in de keuken van het IMF, want die geheime
documenten van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (die
overigens allebei gecontroleerd worden door de VS) onthullen de 4
stappen die het IMF van landen eist:
1) om geheime overeenkomsten van 111 items te ondertekenen
2) ermee instemmen om hun belangrijkste activa te verkopen - water,
elektriciteit, gas, enz.
3) accoord gaan met het ondernemen van economische stappen die echt
verwoestend zijn voor de betrokken naties en
4) dat politici accoord gaan dat het IMF hen vele miljoenen dollars
betaald op Zwitserse bankrekeningen om deze overdracht van vaste
activa van het betreffende land te doen.
Als ze niet akkoord gaan met deze stappen, worden ze afgesneden van
alle internationale leningen. Begrijpt u nu waarom wij het niet zo
hebben op dit soort internationale instellingen?
U gelooft ons niet? Een voorbeeld:
Begin van deze eeuw werd het
watersysteem van Buenos Aires
voor een appel en een ei verkocht aan een bedrijf. Een pijpleiding,
die loopt tussen Argentinië en Chili, werd verkocht aan dat bedrijf
met de naam.... Enron. Vevolgens blazen de globalisten Enron op nadat
ze de activa hebben overgedragen aan een ander nepbedrijf. De nieuwe
eigenaars komen binnen, betalen politici om de watersystemen, de
spoorwegen, de telefoonmaatschappijen, de genationaliseerde
oliemaatschappijen, benzinestations over te dragen - en die politici
drágen het vervolgens voor zo goed als niets over aan het IMF.
De globalisten kopen politici individueel af, soms honderden miljoenen
dollars per persoon op Zwitserse bankrekeningen. Het plan eindigt in
een totale slavernij voor de hele bevolking. Zoals bekend werd het
enorme concern Enron op het laatst een nepbedrijf voor het witwassen
van geld, drugsgeld, dat soort zaken.
De politieke leiding van het IMF is hopeloos slecht, evenals de
beleidsagenda van de bureaucratie. Dat gezegd hebbende, er zijn
ongetwijfeld veel goede economen die bij het IMF werken en die vaak
kwalitatief hoogstaand onderzoek doen. Helaas lijken hun verstandige
analyses geen enkele invloed te hebben op de beslissingen van de
topbureaucraten van de organisatie.
Dit artikel over het IMF is het eerste in een nieuwe reeks over deze organisatie.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[21 oktober 2021]
Afdrukken
Doorsturen