Er zijn in de mainstream media inmiddels veel achtergrondverhalen gepubliceerd over wat er gaande is in Oekraïne en de rol van Washington hier in, artikelen die grotendeels genegeerd zijn te midden van het tromgeroffel over het aantal slachtoffers in combinatie met claims en tegenclaims van beide kanten. Twee zaken die naar onze mening onvoldoende aandacht hebben gekregen, zijn de drie decennia lange obsessie van de Amerikaanse regering met het verzwakken en de facto vernietigen van de Russische staat en de dominante rol als promotor van de liberale "democratie" in wat het Amerikaanse buitenlands beleid zou zijn geworden.
Iedereen die eraan twijfelt of de VS momenteel op weg is om niet
alleen president Vladimir Poetin van de troon te stoten, maar ook om
de Russische economie te laten crashen, kunnen we uit de droom helpen.
Washington probeert al sinds 1991 de voormalige Sovjet-Unie uiteen te
laten vallen, te beginnen met de uitbreiding van de NAVO (door
president Bill Clinton) naar Oost-Europa, ondanks een belofte om dat
niet te doen, en door de oligarchen los te laten die de natuurlijke
hulpbronnen van het land hebben geplunderd onder president Boris
Jeltsin.
De druk ging door onder de zaligverklaarde president Barack Obama, die
als ambassadeur ene Michael McFaul aanstelde, die het tot zijn missie
zag innige samenwerking te krijgen met dissidenten en
oppositiekrachten in Rusland, een rol die onverenigbaar was met zijn
bevordering van Amerikaanse belangen en bescherming van Amerikaanse
personen.
Vervolgens kwam in de VS tot (bijna) ieders schrk president Donald
Trump aan het bewind, die vertrouwenwekkende overeenkomsten met Rusland
ongedaan maakte, wat uiteindelijk geleid heeft tot de huidige ramp die
zich voor onze ogen voltrekt. Men mag niet voorbijgaan aan het feit
dat de gevechten in Oekraïne grotendeels tot stand kwamen omdat de
regering van "Sleepy" Joe Biden diverse malen weigerde serieus te onderhandelen over
de meestal redelijke eisen die het Kremlin stelde om zijn eigen
veiligheid te vergroten. De voormalige Amerikaanse wapeninspecteur
Scott Ritter citeert een gerapporteerde opmerking van een hoge
functionaris van de Biden-regering die het huidige beleid samenvat,
als volgt: “Het enige eindspel is nu het einde van het Poetin-regime.
Tot die tijd, zolang Poetin blijft, zal Rusland een pariastaat zijn
die nooit meer zal worden verwelkomd in de gemeenschap van naties.”
Inderdaad, de recente rampzalige reis van president Joe Biden naar
Europa kan waarschijnlijk worden gekarakteriseerd zoals men het zou
willen zien en de mainstream media hebben zeker veel geholpen, maar
Biden heeft een erfenis achtergelaten van verschillende blunders en
besluiten die duidelijk maakten dat de VS blijft bij haar voornemen Rusland
te verslaan, hoe lang het ook duurt om het "spel" uit te spelen. En Biden heeft
aanzienlijke steun van hersendode leden in het Amerikaanse CONgres
zoals de Republikeinse senator Lindsey Graham, die iemand heeft
opgeroepen om Poetin te vermoorden, klagend: "Is er een Brutus in
Rusland?" Maar niet alleen Amerikaanse politici laten zich van alles
wijsmaken, ook in Europa lopen er genoeg hersendoden rond die zich
voor het karretje van de Amerikaanse expansiedrift hebben laten spannen.
Tijdens zijn laatste Europa-reis onthulde Biden dat hij verwacht dat
Amerikaanse gevechtstroepen Oekraïne te hulp zullen komen en hij heeft
er ook genoegen in geschept Poetin te veroordelen als een "moordenaar",
een "misdadiger", een "slager", een "moorddadige dictator" en een "man
die niet in het ambt kan blijven". Daarmee heeft hij openlijk
opgeroepen tot het verwijderen van Poetin uit zijn ambt, d.w.z. het
omverwerpen van het (zoveelste) regime. Daarbij heeft hij ook de deur
opengezet voor een overduidelijke valse-vlag-operatie in zijn onwil om
op de vraag van een verslaggever te onthullen hoe de VS zouden
reageren als Rusland chemische wapens zou gebruiken in Oekraïne.
Dat Biden die posities heeft ingenomen, betekent dat het onmogelijk
wordt om de beheersbare betrekkingen met Moskou na Oekraïne te
herstellen. Het is een hoge prijs om te betalen (gezien de enorme
verwoestingen In Oekraïne, de vele doden en de economische
ineenstorting van de wereldeconomie) die wij "danken" aan een seniele
oude man waarvan de haviken in Washingon weigerden met Moskou te
onderhandelen over eisen en toezeggingen uit het verleden. Zoals we
vaker schreven gebruikt (of eerder: misbruikt) het Westen het land Oekraïne en
haar bevolking als eerste battleground tegen Rusland - en accepteert zij burgers
en een platgebombardeerd land als collateral damage. En, mind you,
na Rusland komt China aan de beurt.
De kwestie van chemische wapens waar wij het eerder over hadden is
bijzonder belangrijk omdat de VS Syrië bombardeerde met kruisraketten
in de nasleep van een verzonnen rapport dat Bashar al-Assad dergelijke
wapens had gebruikt bij een aanval op Khan Shaykhun in 2017. Het bleek
dat de anti-regimeterroristen die op dat moment de stad bezetten, zelf
de aanval in scène hadden gezet en de Syrische regering opzettelijk de
schuld gaven van een verwachte Amerikaanse reactie.
Op basis van wat we zien en horen kunnen we concluderen dat de
neoconservatieven en hun liberale democratie bevorderende vrienden van
binnenuit hard werken om een oorlog met Rusland te laten plaatsvinden.
Merk in het bijzonder op dat we het hebben over een daadwerkelijke
oorlog (WO III) met schieten en doden, en niet alleen maar een reïncarnatie of
verlenging van de Koude Oorlog van weleer.
Bovendien zijn we vast niet de enigen die het tempo en de focus hebben
opgemerkt van de wijdverbreide gescripte oproepen van de Oekraïense
president Volodymyr Zelensky aan groepen en wereldregeringen om zijn
land te hulp te komen, waaronder in het begin de instelling van een vliegverbod. De
oproepen zijn gelikt in elkaar gedraaid, overtuigend en zorgvuldig
gefocust, waarbij Zelensky wordt neergezet als een "held" die dapper
vecht tegen woeste indringers. Op zijn zachtst gezegd worden hem
capaciteiten en het ervaringsniveau toegedicht die vèr liggen boven
die van een voormalige komiek, wiens optredens erotische dansen en
pianospelen met zijn penis bevatten, iemand die op corrupte wijze op
de presidentiële hotseat is geplaatst door een
miljardair-oligarch-Israëlische-burger.
De westerse mainstream media prijzen Zelensky natuurlijk uitbundig,
maar we durven te wedden dat hij een batterij van Amerikaanse en
mogelijk Israëlische neoconservatieven ter beschikking heeft die
ijverig achter hem werken om de zaken goed te laten verlopen en hem
coachen in wat hij moet zeggen en doen. Mogelijk zijn er ook spelers
van de Amerikaanse regering op het toneel, waaronder NED (National
Endowment for Democracy), CIA-informatiespecialisten, mediaadviseurs
van het ministerie van Buitenlandse Zaken en waarnemers van de
Nationale Veiligheidsraad. Er is inderdaad net zoveel oorlog gaande
via de ether en internet om het internationale denken te beïnvloeden
als dat er op de grond wordt gevochten.
Men zou kunnen concluderen dat de CIA de centrale rol speelt in het "Rusland-project"
vanwege haar vermogen om alles af te schermen voor welke vorm van
controle dan ook. Op basis van eerdere operaties om regeringen op
verschillende plaatsen omver te werpen, zou men kunnen veronderstellen
dat de zogenaamde geheime actiebenadering op meerdere niveaus bestaat.
Het bestaat uit berichten in de mainstream media die bedoeld zijn om
zowel binnen als buiten Rusland de mening te beïnvloeden en onrust te
veroorzaken, de identificatie en rekrutering van Russische
regeringsfunctionarissen wanneer ze naar het buitenland reizen, en de
steun van dissidenten zowel intern als extern die een negatief beeld
van Moskou en zijn beleid kunnen uitdragen. Een belangrijk onderdeel
van de aanpak is het verkrijgen van westerse liberale steun voor harde
sancties (waar de *proest* bondgenoten willoos in meegaan) en andere
repressieve maatregelen tegen het Kremlin op basis van de frauduleuze
stelling dat Poetin en zijn medewerkers erop uit zijn om “democratie”
en “vrijheid” te vernietigen. Ironisch genoeg zijn ook wij in het
Westen minder "vrij" en vooral ook armer geworden door de acties van onze eigen
regeringen sinds 2001, wat niet aan Vladimir Poetin kan worden
toegeschreven.
Zoals het geval was met Irak, Afghanistan en de lange lijst van
Amerikaanse interventies, zijn het de neocons die vooraan staan en
een krachtig militair antwoord eisen, zowel tegen Rusland als,
onvermijdelijk, tegen Iran. Wat vooral opvalt, is hoe de neocons en
hun liberale democratie bevorderende tegenhangers op verschillende
gebieden het buitenlands beleid van beide partijen hebben gedomineerd.
Vooraanstaand neoconservatief Bill Kristol, die de toespraak van Biden
"een historische oproep tot actie noemde die vergelijkbaar is met
Ronald Reagan ['s] 'Mr. Gorbatsjov, breek deze muur af'-toespraak",
voegde onlangs ook toe: "Waren de Oekraïners er niet geweest een
standpunt in te nemen dan zouden we nog steeds de bedreigingen
ontkennen waarmee we worden geconfronteerd. We zouden ons nog steeds
afkeren van de urgentie van de taak waarvoor we staan. We zouden zelfs,
durf ik te zeggen, nog steeds de kostbaarheid van de vrijheid en het
fatsoen waarvan we de plicht hebben - en de eer - die te verdedigen,
niet waarderen. Het zijn de Oekraïners die ons hebben laten zien wat
vrije mannen en vrouwen kunnen doen, en wat ze soms moeten doen, ter
verdediging van die vrijheid. Het zijn de Oekraïners die de wereld
hebben laten zien dat we ons in een nieuwe periode van consequenties
bevinden. Het zijn de Oekraïners die ons het voorbeeld hebben gegeven
van wat het vandaag betekent om terug te vechten tegen geweld en om te
vechten voor vrijheid.”
Kristol is een vlaggenzwaaiende fanaticus die leurt met het idee dat
de Verenigde Staten de plicht hebben om de wereld te controleren. Anne
Applebaum, een andere vooraanstaande neoconservatief en vaste
medewerker van de Washington Post en The Atlantic, zegt het als volgt
en breidt daarmee het speelveld uit tot een groot deel van de wereld:
“Tenzij democratieën zichzelf samen verdedigen, zullen de krachten van
de autocratie ze vernietigen. Ik gebruik bewust het woord krachten in
het meervoud. Veel Amerikaanse politici zouden zich begrijpelijkerwijs
liever concentreren op de langetermijnconcurrentie met China. Maar
zolang Rusland wordt geregeerd door Poetin, is Rusland ook in oorlog
met ons. Dat geldt ook voor Wit-Rusland, Noord-Korea, Venezuela, Iran,
Nicaragua, Hongarije en mogelijk vele anderen.”
De Amerikaanse voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, generaal Mark
Milley, kan in het Pentagon beschikken over het grootste "defensie"-budget
sinds Vietnam, en nu de oorlog van het Westen tegen Rusland in
Oekraïne is begonnen zullen er ongetwijfeld nog meer Amerikaanse
militaire bases in Europa geplaatst worden om Poetin het hoofd te
bieden. Europese regeringen hebben zonder te morren of daarover
democratisch te stemmen hun "defensie"-uitgaven drastisch verhoogd,
waardoor zij dag in dag uit steeds meer niet-aanvalswapens
naar Kiev sturen. Het eerste verzoek vanuit Kiev om toezending van
humanitaire goederen moeten wij trouwens nog zien, wat aangeeft dat
voor Zelensky c.s. vooral de oorlog en niet de burgers het
belangrijkste zijn.
De rol van de mainstream media bij de westerse politiek is van niet te
onderschatten waarde. Het trieste van de westerse mainstream media is
dat de focus alleen gericht is op mogelijke gruweldaden door Rusland
(en die worden - uiteraard - niet door Oekraïnse strijdkrachten begaan;
strijdkrachten waarvan bijvoorbeeld het Azov-bataljon deel uitmaakt, "vrijheidsstrijders"
die nog maar enkele jaren geleden door het Westen "extreem-rechtse
neonzai's werden genoemd).
In weinig media wordt geopperd wat de Verenigde Staten en het Westen
zouden moeten doen (nu de door hen veroorzaakte oorlog in Oekraïne uit
de hand begint te lopen), namelijk het creëren van een omgeving waarin er
een staakt-het-vuren kan zijn, leidend tot echte onderhandelingen die
een status-quo tot stand kunnen brengen die aanvaardbaar is voor zowel
Rusland als Oekraïne. Maar geen politicus die praat over de enorme
aantallen (dodelijke) slachtoffers. In plaats daarvan gaat het alleen maar over
méér wapens en méér geld. Washington en zijn
bondgenoten zijn vastbesloten om steeds meer wapens naar Oekraïne te leiden
op basis van een gestage stroom van twijfelachtige verhalen over
Russische oorlogsmisdaden, een garantie dat de gevechten nog vele
maanden, zo niet langer zullen duren - uiteindelijk resulterend in een
derde wereldoorlog - de perfecte bliksemafleider van een ingestorte
wereldeconomie die zijn weerga niet kent.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[23 april 2022]
Afdrukken
Doorsturen
