De Russische aanval op Oekraïne is reactionair en moet ten strengste worden afgekeurd. Maar de voornaamste reden is dat het systematisch werd uitgelokt door de NAVO – door de oorlogen in Joegoslavië, Irak, Afghanistan, Libië en Syrië, die in strijd waren met het internationaal recht en waarmee de VS hun wereldheerschappij wilden veiligstellen, en door de systematische opmars van de machtigste en meest agressieve militaire alliantie in de wereld. De NAVO (lees: de VS en de EU) heeft niet alleen de oorlog uitgelokt, ze doet er alles aan om een staakt-het-vuren te voorkomen en over vrede te onderhandelen. Het overspoelt het land met wapens en ondersteunt het Oekraïense leger met adviseurs en inlichtingen. Het doel is de volledige nederlaag van Rusland. Mensenlevens tellen niet meer.
Inleiding
Deze dagen worden we er aan herinnerd dat in mei 1945 het einde van de
Tweede Wereldoorlog werd bezegeld; althans in Europa. De terreur van
het Derde Rijk, het "1000-jarige rijk", was voorbij. Althans in Europa
- de Japanners bleven, als bondgenoten van de Duitsers, in oorlog met
de Verenigde Staten in Azië en de Stille Oceaan. Dit eindigde pas toen
de Amerikanen op 6 en 9 augustus 1945 atoombommen op de Japanse steden
Hiroshima en Nagasaki dropten. Dit was de eerste keer dat atoombommen
niet ergens in de woestijn of in de oceaan werden getest, maar tegen
mensen werden gebruikt. Dat was het definitieve einde van de Tweede
Wereldoorlog.
Het was ook het enige gebruik in oorlogstijd van atoombommen tot nu
toe, waarbij vooral burgers werden getroffen. Het slechtste hoofdstuk
in de slechte geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog waren de
concentratiekampen. Sommigen daarvan werden voor het einde van de
oorlog bevrijd, toen de Duitsers zich al aan het terugtrekken waren.
Hierdoor werd de horror wereldwijd bekend. En hoewel de meeste
concentratiekampen door Amerikaanse troepen van de nazi's werden
bevrijd, mag één ding nu, in de schaduw van de oorlog in Oekraïne,
niet worden vergeten: het grootste vernietigingskamp, het
concentratiekamp Auschwitz, was al op 27 januari 1945 gesloten, d.w.z.
meer dan drie maanden voor het einde van de oorlog, bevrijd door
troepen van het Rode Leger van de Sovjet-Unie.
De EU-commissie spreekt vaak en vrolijk over de EU als een “Europees
vredesproject” en de politici van de EU-staten noemen het dit ook
graag. Deze term wordt vaak geciteerd en verwijst naar de meer dan 70
jaar vrede in Europa. Vooral met de nadrukt dat de EU deze vrede
veilig stelt. Maar hoe vergeetachtig zijn politici nu, of rekenen ze
alleen op de vergeetachtigheid van de burgers – de kiezers en
belastingbetalers?
De oorlogen op de Balkan in de jaren negentig - waren die niet in
Europa? Ook de huidige EU-lidstaten Kroatië en Slovenië werden
getroffen. Er is nog steeds een grensgeschil tussen deze twee EU-leden
over een baai in het noorden van Istrië. En van 24 maart tot 10 juni
voerde de NAVO, in dit geval voornamelijk EU-landen, een moorddadige
luchtoorlog tegen Servië met soms meer dan 1.000 vliegtuigen. Eén van
de grootste voorstanders van deze luchtoorlog was overigens de
toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken, de Groene Joseph
“Joschka” Fischer.
De Duitsche rol in de strijd tegen Rusland
Wat dat betreft kunnen we vandaag de dag zeggen dat de geschiedenis
zich herhaalt. De huidige Duitse Groene staatssecretaris Baerbock is
één van de grootste voorstanders van de levering van zware wapens aan
Oekraïne en zij kan zich ook een kernoorlog "voorstellen". Het lijkt
erop dat de EU steeds meer problemen heeft met het definiëren van de
termen "oorlog" en "vrede".
En nu, zevenenzeventig jaar na de onvoorwaardelijke overgave van de
Wehrmacht tijdens de Tweede Wereldoorlog, gebruikte de Duitse
bondskanselier Olaf Scholz (sociaal-democraten) de gedenkdag om een
ongekende herbewapening van het Duitse leger (Bundeswehr) en een
enorme uitbreiding van de proxy-oorlog tegen Rusland te rechtvaardigen.
Daartoe bagatelliseerde en relativeerde hij de misdaden van het
naziregime op een onuitsprekelijke manier en putte hij uit de
slechtste tradities van de Duitse grootmachtspolitiek.
Duitse bondskanseliers spreken de bevolking zelden toe in een
televisietoespraak over actuele kwesties. Merkel deed dat slechts één
keer tijdens haar 16-jarige ambtstermijn, op het hoogtepunt van de
coronaviruspandemie. Scholz gebruikte dit middel nu op de dag van de
bevrijding van het fascisme om een agressieve oorlog met Rusland te
propageren en verdere wapenleveringen aan Oekraïne aan te kondigen.
Ironisch genoeg herbewapent Duitsland zich niet om zich te ontdoen van
de Amerikaanse troepen die het land nog steeds bezetten, maar om
opnieuw oorlog te voeren met Rusland. Daarnaast vergeet Scholz
klaarblijkelijk dat het Duitsland tientallen jaren zal kosten om een
levensvatbaar leger voor te bereiden. Je kunt niet zomaar wat geweren
en tanks kopen en denken dat je een modern leger bent. Zeker niet
nadat de huidige führerin van de Europese Commissie in haar vorige
functie van Duits minister van Defensie de hele strijdmacht (inclusief
haar paradepaardje: de crêche) in het ravijn heeft gegooid.
Scholz beschuldigde Poetin ervan "Oekraïne te willen onderwerpen om
zijn cultuur en identiteit te vernietigen" met zijn "barbaarse aanval".
Op deze manier bracht Poetin volgens Scholz “oorlog, genocide en
tirannie” terug naar Europa. “We verdedigen de wet en vrijheid – naast
de aangevallenen. We steunen Oekraïne in de strijd tegen de agressor.
Als je dat niet doet, zou dat betekenen dat je je overgeeft aan puur
geweld - en de agressor aanmoedigt." Duitsland zal daarom "een door
Rusland gedicteerde vrede" niet accepteren, verkondigde Scholz,
waarmee hij indirect toegeeft dat hij zichzelf ziet als een
oorlogspartij in het conflict.
Het historische besluit om Duitse tanks opnieuw tegen Rusland te laten
rollen, wordt niet gedreven door “veiligheid en vrede” en al helemaal
niet door de bescherming van de Oekraïense bevolking. In plaats
daarvan hebben Duitsland en de andere NAVO-mogendheden systematisch de
Russische reactionaire invasie uitgelokt om hen in staat te stellen
een oorlog bij volmacht tegen Rusland te voeren over de ruggen van de
Oekraïense bevolking.
Al in 2014 steunde de Duitse regering de staatsgreep tegen de
Oekraïense president Viktor Janoekovitsj om het land in de westerse
invloedssfeer te brengen en tegen Rusland. De staatsgreep was
gefinancierd en geïnitieerd door de VS en mede aangestuurd door
rechts-extremistische paramilitairen, zoals de Rechtse Sector, die
sindsdien een steeds grotere invloed op de politiek heeft gekregen. In
de maanden voorafgaand aan de Russische invasie heeft de Oekraïense
regering, met massale steun van de VS en haar EU-marionetten,
voorbereidingen getroffen om de gebieden in het oosten van het
Oekraïne onder haar militaire controle te brengen. Een oorlog tegen
Rusland op de Krim was ook in de planning.
Zoals bekend reageerde het regime van Poetin op deze agressie met
giftig nationalisme en een reactionaire aanval op Oekraïne. Dit werd
door Duitsland aangegrepen als voorwendsel om het grootste
herbewapeningsprogramma sinds de Tweede Wereldoorlog uit te voeren.
Alle beperkingen die Duitsland na de Tweede Wereldoorlog zijn opgelegd,
moeten worden opgeheven en de Bundeswehr zal worden omgebouwd tot het
grootste Europeesche leger. Wanneer Scholz verklaart dat Duitsland
geen "gedicteerde vrede" zal accepteren en vecht voor de militaire
nederlaag van Rusland, is de logische gevolgtrekking dat er
aangestuurd wordt op een directe confrontatie met Rusland, leidend tot
een nucleaire wereldoorlog. Hij noemde de bezorgdheid over dit gevaar
slechts kort voordat hij op minachtende wijze verklaarde: "Vrees mag
ons niet verlammen." De EU en de NAVO zijn klaar om Oekraïne te (laten)
vernietigen teneinde Rusland te verslaan.
De toespraak van Scholz over "vrijheid en veiligheid in Europa" is net
zo geloofwaardig als de toespraak van Hitler tot het Duitse volk op 22
juni 1941, de dag van de Duitse invasie van de Sovjet-Unie. Ook Hitler
baseerde de rechtvaardiging voor zijn oorlog op aanvallen van de
Sovjet-Unie op Finland en Roemenië en verklaarde: “Maar als de
omstandigheden me keer op keer hebben gedwongen te zwijgen, is de tijd
gekomen dat het blijven toekijken niet alleen een zonde van
nalatigheid zijn, maar een misdaad tegen het Duitse volk, ja, tegen
heel Europa.”
In de officiële televisietoespraak van Scholz op de dag van
onvoorwaardelijke overgave, kwamen de termen "Holocaust", waarin 6
miljoen Joden industrieel werden uitgeroeid, en "vernietigingsoorlog",
die in detail door nazi-Duitsland was gepland, niet voor. Aan het
begin van zijn toespraak verzamelde hij slechts enkele algemene zinnen
over 60 miljoen oorlogsslachtoffers en miljoenen die aan het front en
in de concentratiekampen werden vermoord.
De toespraak van de Duitse kanselier maakt deel uit van een
wijdverbreide vervalsing van de geschiedenis. De regering van de
sociaaldemocraat/linkse partij/groene senaat in de deelstaat Berlijn
verbood het tonen van Sovjetvlaggen op de herdenkingsplaatsen van het
Rode Leger, terwijl de Duitse neonazistische groepering "Der Dritte
Weg" mocht demonstreren bij het Holocaustmonument voor Oekraïne.
De slogan "Nie wieder!" won aan populariteit na de Eerste
Wereldoorlog en werd onvergetelijk geportretteerd door de
communistische kunstenaar Käthe Kollwitz. Na de ergste misdaden in de
menselijke geschiedenis, die het Duitse imperialisme in de Tweede
Wereldoorlog ontketende, raakte deze zin diep verankerd in het
bewustzijn van de massa's in Duitsland en over de hele wereld. Scholz
en de Duitse federale regering zullen deze diepe overtuiging niet
uitwissen met het kapen van de slogan voor hun oorlogszucht.
Integendeel, het karakter van de Duitse oorlogspolitiek wordt steeds
duidelijker en het stuit op belangrijke tegenstand bij de
beroepsbevolking. Die ziet namelijk de bui al hangen: de sancties
waarmee Duitsland en de EU Rusland economisch willen ruïneren,
verergeren de sociale crisis. Ze treffen niet alleen de mensen in
Rusland, maar vooral die van Duitsland en heel Europa. De gevolgen (en
de kosten) van de sancties worden afgewenteld op de arbeidersklasse,
terwijl energie- en wapenbedrijven in het geld zwemmen.
Het "vredesproject", de Europese Unie
EU-landen worden vertegenwoordigd door soldaten in Mali, Afrika. Het
is een trainingsmissie om Malinese strijdkrachten op te leiden, wordt
benadrukt. Strikt genomen is er echter een staat van oorlog en hebben
de Fransen zich al teruggetrokken. In Kosovo, dat kunstmatig is
gecreëerd na de oorlog tegen Servië, zijn bijna 4.000 soldaten uit 28
landen, waaronder veel EU-landen, meer dan 20 jaar na de oprichting
nog steeds gestationeerd - zogenaamd om uitbarstingen van geweld te
voorkómen in Kosovo, een kunstmatig gemaakt kruitvat in Europa.
De EU is al militair ingezet in Congo, de Democratische Republiek
Congo, de Centraal-Afrikaanse Republiek en Somalië, en de EU heeft
vele militaire bases en diplomatieke missies in Noord- en West-Afrika
om de belangen van de EU te verdedigen. En momenteel, in het geval van
Oekraïne, kan men discussiëren of de massale militaire steun aan
Oekraïne bedoeld is om de vrede te helpen verzekeren of om de oorlog
aan te wakkeren, een oorlog die zich daardoor gemakkelijk naar de EU
zou kunnen uitbreiden.
Wat zich sinds 2014 in Oekraïne afspeelt, dus in Europa en niet in de
EU, kan alleen maar worden omschreven als een oorlog. En hier, net als
daar, waren de NAVO en de EU niet geheel onschuldig – en zijn de
meeste EU-staten ook NAVO-lid. En nadat voormalige Oostbloklanden lid
werden van de EU en ook lid werden van de NAVO, begon een zorgwekkende
ontwikkeling. De NAVO, en dus bijna alle EU-staten, begonnen zich te
bewapenen met het voorwendsel dat ze voorbereid moesten zijn op
agressie. Ze raakten ver van huis verwikkeld in oorlogen, eufemistisch
werd en wordt
gesproken over "vredesmissies".
De laatste tijd berichten de mainstream media steeds vaker over de
massale wapenleveringen aan Oekraïne, meestal over vooral zware wapens.
Zelden wordt er bij vermeld dat Oekraïense soldaten op deze wapens
worden getraind door Amerikaanse specialisten in onder meer Duitsland.
Opgeleid in een NAVO-land door NAVO-experts, maar vanuit het oogpunt
van de NAVO is dit natuurlijk geen inmenging in de oorlog in Oekraïne.
Geen enkele politicus of militair zegt publiekelijk dat Rusland de
zaken anders zou kunnen zien en wat de gevolgen zouden kunnen zijn (we
willen niet eens nadenken over het worstcasescenario). Dat zou voor
onnodige opwinding zorgen.
Maar ook steeds meer geld gaat naar Oekraïne, terwijl dat land al vóór
de oorlog financieel een bodemloze put was. Nu willen twee prominente
EP-leden helpen - ze stellen een oorlogsobligatie voor die de EU zou
moeten garanderen. Op de obligatiemarkt is zo'n 25 miljard euro op te
halen, is het idee. Het Corona-ontwikkelingsfonds zou als model kunnen
dienen, als het ligt aan de liberale europarlementariërs Guy
Verhostadt en Luis Garicano, zoals zij hebben geopperd in een
gastartikel in de Franse “Le Monde”.
Het probleem dat hierbij niet wordt genoemd is dat de EU dan geacht
wordt schulden aan te gaan voor een derde land - en dat terwijl
geldschieter Duitsland en de meeste andere EU-landen niet eens bereid
zijn om het ontwikkelingsfonds uit te breiden om bijvoorbeeld de
kosten van de oorlog in de EU te financieren.
Maar ook zonder obligaties stroomt geldt van Europese
belastingbetalers richting Oekraïne. Alle kikkers in de Brusselse
kruiwagen kwaken hun mening als een vaststaand gegeven: volgens de
Duitse mislukte politica Ursula von der Leyen heeft de Europese
Commissie op een internationale donorconferentie voor Oekraïne nog
eens 200 miljoen euro voor het land aangekondigd - met welk mandaat is
ons niet duidelijk, en controle op de gegeven gelden is er
traditiegetrouw niet, dus u raadt al wel waar al dat geld terechtkomt.
Op de door Polen en Zweden georganiseerde donorconferentie beloofde de
voorzitter van de Europese Raad, de Belg Charles Michel, Kiev een
“Europees Marshallplan” voor de naoorlogse periode.
Opvallend is verder dat de achtergronden van deze oorlog niet aan bod
komen. En aangezien bijna alle EU-landen wapens leveren aan Oekraïne
(die via de grootschalige corruptie vaak bij handelaren terechtkomen
die daaraan grof geld verdienen) en sommige staten met soldaten op het
slappe koord lopen richting een officiële militaire operatie tegen
Rusland, is het spreken van een “vredesproject” niet langer bijzonder
geloofwaardig.
Sancties tegen Rusland
Ondertussen blijft de EU de sanctiebankschroef aandraaien. De
Europese Commissie heeft onlangs in Straatsburg een concept van het
zesde sanctiepakket gepresenteerd, waarmee ze Rusland wil straffen
voor de oorlog in Oekraïne. Zoals verwacht staat dit keer een olie-embargo
centraal. Er zijn ook sancties gepland tegen de marktleider Sberbank,
de Russische omroepen en de patriarch Kirill. De vijf eerdere
sanctiepakketten waren gericht tegen de Russische centrale bank,
kleinere commerciële banken en tal van oligarchen. Vluchten zijn ook
aan de grond gehouden, werden Russische staatsmedia voor EU-burgers
geblokkeerd (gecensureerd) en de invoer van kolen en hout verboden.
Al die sancties hebben de Russische economie wat verzwakt, maar hebben
geen merkbaar effect gehad op de oorlog in Oekraïne. Daar gaat het
niet om, zei een woordvoerder van de voorzitter van de Europese
Commissie, Ursula von der Leyen, in Brussel. "We hebben nooit gezegd
dat sancties een einde aan de oorlog zouden maken", zei hij. Het gaat
veeleer om het verhogen van de "prijs" voor Kremlin-baas Vladimir
Poetin en het verzwakken van het Russische leger. "We willen dat
Oekraïne deze oorlog wint", benadrukte Von der Leyen.
Dat zijn opmerkelijke uitspraken. Voor het eerst heeft het hoofd van
de Europese Commissie toegegeven dat ze niet bezig is met het beëindigen van de
oorlog, maar met het voortzetten ervan tot Oekraïne zegeviert. De
voorzitter van de voormalige vredesunie rekent op een 'geslaagd'
gewapend conflict. De sancties dienen als een tweede front om Poetin
te verzwakken. Het is echter de vraag of dit met het olie-embargo kan
worden bereikt - omdat het niet onmiddellijk van kracht wordt. De
invoer van ruwe olie wordt pas na zes maanden verboden, terwijl voor
geraffineerde producten een periode tot het einde van het jaar is
voorzien. Voor
sommige EU-landen gaan het echter niet snel genoeg. Polen eist een
onmiddellijk importverbod (maar krijgt wel Russische olie via
Duitsland geleverd). Andere lidstaten trappen daarentegen op de rem.
De sancties tegen Rusland richten zoals gezegd enorme schade aan de
EU-landen aan en vernietigen op lange termijn de betrekkingen met
Rusland. Het mag geen misvatting zijn dat de Europese Unie (onder druk
of gewoon in het belang van de VS) geïnteresseerd is in het escaleren
van de oorlog. Hoewel het woord "vrede" af en toe kan worden gehoord
wordt het gehuil van de "wolven van de oorlog" steeds dreigender en de
oorlogstrommels bonzen met de dag luider.
De opmaat naar de derde wereldoorlog
We kunnen ons niet voorstellen (maar wel constateren) dat mensen niet
duidelijk zien wat het plan erachter is. Het gaat helemaal niet over
de Oekraïners. Het punt van het Westen is om Rusland te verzwakken. En
als nu wordt beweerd dat de NAVO zich niet zal bemoeien met de oorlog
in Oekraïne, dan zijn dat toezeggingen met een vervaldatum. Uiterlijk
wanneer Rusland verzwakt is en lijkt te wankelen, zal de NAVO het
zogenaamd gewonde Rusland aanvallen. Omdat hun eigen verliezen dan
minimaal worden ingeschat. Bovendien hebben de VS het grote voordeel
dat de oorlog op Europese bodem wordt uitgevochten en niet op
Amerikaans grondgebied.
Tenzij het worstcasescenario zich zou voordoen, namelijk een nucleaire
aanval. Dan zou iedereen er last van hebben. De Duitse minister van
Buitenlandse Zaken, de hierboven al genoemde Groene "pacifist"
Baerbock, heeft al gezegd dat ze een nucleaire aanval "niet volledig
zou uitsluiten". Waarom de EU of Europa meedoet aan dit perfide
spektakel tart sowieso alle logica. De EU moet op zijn minst de
economische nevenschade dragen van de sancties tegen Rusland; de EU
verzwakt zichzelf economisch – en vrijwillig. Of was het door de druk
vanuit de VS? En als de oorlog escaleert, zal deze zich uitbreiden
naar de EU en Groot-Brittannië. Eén van de eerste stappen van Rusland
zou waarschijnlijk zijn om de buitenlandse wapenleveringen af te
sluiten - met raketten en bommen. Of met dreigementen: stop met de
massale wapentoevoer of wij stoppen met de gas- en olietoevoer. En dan?
De EU plaatst zich vrijwillig tussen het Oekraïense aambeeld en de
Russische hamer.
Oekraïne ligt in het brandpunt van de westerse wereld. Er wordt oorlog
gevoerd op zijn grondgebied en de westerse leiders en elites doen
alsof ze een dergelijke ontwikkeling niet hadden verwacht. De vraag is
of ze hierover wel eerlijk zijn. Jarenlang hebben we de ideologische
vijandelijkheden gezien en zagen we dat er bedreigingen richting het
Kremlin werden geuit: Rusland werd bezig gehouden met het omzeilen van
de vele sancties, het beantwoorden van beschuldigingen aan het adres
van Moskou met betrekking tot de zaken Sergei en Yulia Skripal of
Alexei Navalny (waarvoor over deze zaken tot op de dag van vandaag geen bewijzen zijn
geleverd), het bewerken van politieke omwentelingen in Wit-Rusland,
Georgië, Kazachstan en vooral Oekraïne.
De Russische president werd jarenlang gewoonlijk een dictator genoemd,
de Russische regering een regime, hoewel Vladimir Poetin (indirect een
moordenaar genoemd door president Biden - de president van een land
dat vele oorlogen heeft geïnitieerd) er veel zorg aan besteedde om
altijd naar westerse politici te verwijzen als de partners van Rusland.
De weg naar de oorlog die op 24 februari 2022 uitbrak, was jarenlang
geplaveid. De Maidan-opstand van het jaar 2013/2014, de daaropvolgende
aansluiting van de Krim en de door Rusland aangemoedigde opstand tegen
Kiev in de Donbass-regio hadden kunnen worden gezien als een generale
repetitie voor de huidige gebeurtenissen. Syrië was nog een andere
locatie waar deze generale repetitie plaatsvond. Met alle sancties (NordStream
2), beschuldigingen, botsingen bij volmacht, insinuaties en wat niet,
hoe kan iemand nog zeggen dat de huidige oorlog op Oekraïne onverwacht
komt?
Het risico dat de Derde Wereldoorlog zich ontwikkelt neemt snel toe en
persoonlijk schatten we die kans ergens tussen waarschijnlijk en onvermijdelijk.
Kijk naar wat er gebeurt.
Westerse landen sturen naar verluidt steeds meer en zwaardere wapens
(en troepen - omschreven als adviseurs) naar Oekraïne, waardoor de
Europese Unie direct bij het conflict wordt betrokken. Het grote
publiek wordt gemasseerd en aangemoedigd om Oekraïne te steunen. Onder
leiding van de mainstream media wordt voortdurend bericht over
(uitsluitend) Russische wreedheden (die al dan niet hebben plaatsgevonden) en ze
moedigen zo het publiek aan om op te roepen tot meer westerse
betrokkenheid. Individuele Russische burgers (die misschien geen
misdaden hebben begaan, laat staan betrokken zijn geweest bij de
invasie van Oekraïne) worden gezocht en gestraft. Sporters en
muzikanten die toevallig Russisch zijn, wordt de mogelijkheid ontzegd
om hun beroep uit te oefenen, simpelweg omdat ze Russische paspoorten
hebben. Zakenlieden zien hun eigendommen van hen worden afgenomen -
simpelweg vanwege hun staatsburgerschap.
Ook wordt het publiek voortdurend aangemoedigd om Oekraïne te steunen.
De vlag van Oekraïne wappert bij openbare gebouwen in de lidstaten van
de EU. We kunnen ons niet herinneren dat we steunbetuigingen hebben
gezien voor het onderdrukte volk van Syrië of het onderdrukte volk van
Jemen, maar het volk van Oekraïne wordt als heel speciaal behandeld.
Ook lijdt het geen twijfel dat de oorlog door falende politici en
regeringsleiders wordt gebruikt om van de eigen problemen af te leiden.
Neem covid-19. Ze wisten dat het geen pandemie was en dat de lockdowns
helemaal niet nodig waren. Maar dat neemt niet weg dat zij, en een
grote verscheidenheid aan ambtenaren, gewoon wetten negeerden en
afspraken zelden nakwamen. Het nieuws over Oekraïne overheerst al het
andere, en de mainstream media zorgen er voor dat het politieke falen
van regeringsleiders vakkundig wordt weggemoffeld.
Bij de herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog, 77 jaar
geleden, krijgt men al gauw de indruk dat de wereldoorlog zijn
afschrikwekkende betekenis heeft verloren; het staat weer op het punt
van beginnen. Mensen hebben niets geleerd of zijn het vergeten. Het is
duidelijk dat de Derde Wereldoorlog op Europese bodem zal worden
uitgevochten en niet op het Noord-Amerikaanse continent.
[10 mei 2022]
Afdrukken
Doorsturen