De wens om het klimaat te beschermen wordt door de elite al gauw gekoppeld aan het "bestrijden" van de CO2-uitstoot. Daarbij wordt niet gesproken over het feit dat persoonlijke koolstofkredieten en een systeem van toezichtkapitalisme - wat zij allemaal voorstaan - alleen mogelijk zijn met enorme controle over menselijk gedrag en het opheffen van de persoonlijke privacy. RABO-gezant Barbara Baarsma is zo'n voorstander: maar is de door haar aangedragen "oplossing" wel de juiste manier om dit doel te bereiken (als je dat überhaupt zou willen.....)?
Het idee van Baarsma over persoonlijke koolstofrechten is niet nieuw -
het wordt door haar opnieuw herkauwd in overeenstemming met de
doelstellingen van Agenda 2030, de Duurzame
Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG's) van de Verenigde Naties en de door
de mens veroorzaakte hoax over klimaatverandering. We hebben eerder
over deze hoax geschreven waarbij we erop hebben gewezen dat de
mensheid inderdaad de planeet vervuilt, maar dat dergelijke vervuiling
absoluut niets te maken heeft met kooldioxide of CO2, wat een
levensgas is.
Aangezien Operatie Coronavirus een natuurlijk gevolg is van de agenda
van de Nieuwe Wereldorde (NWO) in het algemeen, is het te verwachten
dat het patroon van misleiding ook bij andere vormen van oplichting en
bedrog zal worden nagebootst die door de Young Global Leaders worden
gepromoot.
Het plan van Baarsma (zullen we maar zeggen) behelst - kort door de
bocht - het volgende: iedereen krijgt een persoonlijke hoeveelheid
uitstootrechten. In BNR legde zij het als volgt uit: "Als ik wil
vliegen koop ik van iemand die niet gaat vliegen - omdat hij daar
bijvoorbeeld geen geld voor heeft - zijn carbonuitstootrechten.
Daarmee krijgt hij een beetje meer geld. Of diegene woont in een
kleiner huurhuis en ik woon in een groot huis. Ik heb dus meer
uitstootrechten nodig om mijn huis te verwarmen. Zo kunnen mensen met
een smalle portemonnee verdienen aan vergroening."
We nemen een ander voorbeeld: het is lunchtijd en u heeft honger. U
gaat naar een lokaal restaurant om een hamburger te eten. Wanneer u
de transactie gaat voltooien - met een creditcard, aangezien de
samenleving contant geld inmiddels heeft afgeschaft - krijgt u te
horen dat u uw koolstoflimiet voor de maand hebt overschreden. Uw
bestelling wordt geweigerd. Geen hamburger voor u.
Als u dat allemaal te ver gezocht vindt, bedenk dan dat minder dan
twee jaar geleden lockdowns het dragen van mondkapjes en zogenaamde "toegangscodes"
voor de meeste mensen een dystopische sci-fi-thriller zou hebben
geleken. Het voorbeeld van het scenario "Geen hamburger voor u" komt
voort uit voorstellen voor de introductie van "Personal Carbon
Credits", die in wetenschappelijke en politieke kringen aan
populariteit winnen.
Het PCA-concept zelf is zoals gezegd niet nieuw. Zo overwoog de Britse
regering in 2008 een voorstel voor PCA's als middel om de uitstoot te
verminderen. De cobid-pandemie en de buitengewone - wereldwijde -
maatregelen die als reactie daarop zijn genomen, kunnen echter hebben
bijgedragen aan de acceptatie van het PCA-systeem door de heersende
elite.
Een artikel in Nature van augustus 2021 met de titel "Personal
Carbon Allowances Revisited" maakt dit juist duidelijk.
Het artikel legde een direct verband tussen de maatregelen die tijdens
de pandemie werden genomen en de argumenten vóór PCA's. Met de nadruk
op de "noodzaak van een koolstofarm herstel van de Covid-19-crisis"
door het gebruik van PCA's, merkten de auteurs op dat tijdens de
pandemie "beperkingen op individuen ten behoeve van de volksgezondheid
en vormen van individuele aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid
die slechts een jaar eerder ondenkbaar waren, werden omarmd door
miljoenen mensen.”
Volgens het artikel: "...zijn mensen misschien meer bereid om de
vervolging en beperkingen in verband met PCA's te accepteren om een veiliger
klimaat te bereiken en de vele andere voordelen... die gepaard gaan
met het aanpakken van de klimaatcrisis." De auteurs stellen ook dat "andere
lessen die kunnen worden getrokken [uit de pandemie] betrekking hebben
op de publieke acceptatie in sommige landen van extra toezicht en
controle in ruil voor meer veiligheid." Dit citaat herinnert ons aan
de beroemde woorden van Benjamin Franklin: "Degenen die essentiële
vrijheden zouden opgeven om een beetje tijdelijke veiligheid te
kopen, verdienen noch vrijheid noch veiligheid."
Twee weken nadat het Nature-artikel was gepubliceerd, kwam Popular
Science
met een artikel met de titel
"Hoe persoonlijke koolstoftoeslagen normale mensen kunnen helpen de
klimaatverandering te bestrijden". Onder de inleiden alinea "Misschien
is de tijd eindelijk rijp voor deze koolstofreductiestrategie", trok
het artikel een analogie tussen PCA's en de soorten certificaten die
kinderen van hun ouders ontvangen.
Wat is een PCA precies? In het Nature-artikel wordt het als volgt
beschreven: "Een PCA-regeling zou betekenen dat alle volwassenen een
gelijk, verhandelbaar koolstofkrediet zouden ontvangen dat in de loop
van de tijd zou worden verminderd in overeenstemming met de nationale
doelstellingen... en omvat individuele koolstofemissies in verband met
reizen, ruimteverwarming, waterverwarming en elektriciteit”. Met
andere woorden, elk individu zou een gelijke toewijzing van koolstof
krijgen waarop ze "recht" hebben en waarbij hun consumptie gevolgd
wordt.
In de praktijk zou dit systeem volgens het Nature-artikel als volgt
werken: “Elke keer dat je brandstof, verwarming en elektriciteit
betaalt, moeten de toeslagen van het persoonsgebonden budget worden
afgetrokken. Mensen met een tekort aan emissierechten kunnen extra
eenheden op de persoonlijke koolstofmarkt kopen van degenen die een
overschot hebben om te verkopen."
Dit systeem is vergelijkbaar met maatregelen die de afgelopen jaren
maanden zijn genomen in verband met de pandemie, waaronder de
digitale "Covid-paspoorten" die niet-gevaccineerde mensen verbieden
deel te nemen aan een breed scala aan sociale activiteiten, van
winkelen tot gezellig uit eten gaan, dus uitgesloten worden. In
Litouwen werd bijvoorbeeld de toegang tot supermarkten verboden voor
degenen die geen digitaal "Covid-paspoort" hadden en in Pakistan
hebben veel niet-gevaccineerde mensen de simkaart van hun mobiele
telefoon geblokkeerd zien worden.
In de afgelopen jaren zijn er verschillende nieuwe en nauw verwante
woorden en uitdrukkingen in ons dagelijks gebruik geslopen. Deze
omvatten "Build Back Better", het "nieuwe normaal", de "carbon credit
economy", de "Vierde industriële revolutie", "transhumanisme" en de
"Great Reset" - vooral de laatste wordt bepleit door het World
Economic Forum (WEF), enkele honderden multinationals en de
gehersenspoelde useful idiots, genaamd Young Global Leaders.
Enthousiast sturende bedrijven - van MasterCard tot Moderna - worden
vermeld als “Partners” van de Grote Reset.
Achter al deze termen gaat een nieuwe, digitaal gebaseerde economie en
samenleving schuil, waarin alle bewegingen, transacties, interacties
en gedragingen worden gemonitord en gekoppeld aan "doelen", die op hun
beurt nauw verbonden zijn met zogenaamd "groen" beleid en benchmarks
zoals de doelstellingen voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde
Naties (SDG's). De economie gebaseerd op blockchain, zoals Baarsma het
enthousiast noemde, waarbij deze opmerking meteen laat zien dat deze
mevrouw de ballen verstand heeft van blockchaintechnologie.
De bedoelingen van zo’n op koolstofkrediet gebaseerde economie, of
‘groene’ samenleving, waren al lang het onderwerp van
‘samenzweringstheoretici’ (zoals politici en mainstream media het
blijven noemen), zelfs vóór de pandemie. Veel van dergelijke (in het
begin door "wappies" genoemde) doelen worden nu echter openlijk
voorgesteld door invloedrijke organisaties en politici.
Een
video uit 2019 van het WEF -
"A Feast for the Future" - suggereert bijvoorbeeld dat mensen in de
niet al te verre toekomst het voorrecht kunnen hebben van "een
rundvleesburger, twee porties vis en een of twee eieren per week" om
"de planeet te redden".
Uit bovenstaande moge duidelijk zijn dat het handhaven van dergelijke
consumptieplafonds moet worden gedaan met behulp van PCA's. Maar hoe
moeten de PCA's het verbruik van elk individu in realtime kunnen
volgen? Dit is waar Big (Financial) Tech om de hoek komt kijken
– of “fintech”, zoals het nu wordt genoemd. Grote techreuzen en banken,
bijvoorbeeld de Carbon Bank van
Baarsma's Rabobank, waarvan
zij de ceo is.
In 2019 introduceerde het Zweedse fintech-bedrijf Doconomy een
creditcard genaamd DO Card. De door MasterCard ondersteunde kaart
houdt de CO2-uitstoot van gekochte goederen bij en stelt een "klimaatimpactlimiet"
(bovengrens) in voor elke individuele kaartgebruiker. Dit jaar heeft
Doconomy samengewerkt met een andere Zweedse fintech, Klarna, om 90
miljoen consumenten 'carbon footprint'-inzichten te geven door de 'klimaatimpact'
te berekenen van elke transactie die via de Doconomy-service wordt
gedaan.
Het is misschien niet verwonderlijk dat het World Economic Forum
dergelijke initiatieven heeft geprezen door in 2019 te schrijven:
“Hoewel velen van ons zich bewust zijn van de noodzaak om onze
ecologische voetafdruk te verkleinen, kan advies over hoe dit te doen
vaag en moeilijk bij te houden lijken. DO houdt toezicht en stopt met
uitgeven wanneer we ons CO2-maximum bereiken.” Ook de financiële
markten zijn op de kar gesprongen: de SCR500 Top SDG Equity is een
beleggingsportefeuille die bestaat uit beursgenoteerde bedrijven die
de grootste inzet voor de SDG's hebben getoond.
Als het implementeren van zo'n allesomvattend en uniform systeem om
niet alleen transacties maar ook individueel gedrag te controleren,
vergezocht lijkt, denk dan aan China's sociale kredietsysteem, dat een
aantal stappen verder gaat dan traditionele kredietbeoordelingen en
gegevens verzamelt over het gedrag van een gebruiker. Overtredingen -
van het oversteken van de straat tot het spelen van te luide muziek op
openbare plaatsen tot een scala aan strafbare feiten - kunnen leiden
tot een lagere 'social credit'-score. Hoe lager de score, hoe meer
privileges je verliest, b.v. de mogelijkheid om een vlieg- of
treinticket te boeken of een banklening te krijgen. In feite kan
contact met mensen met slechte kredietscores ook een negatieve invloed
hebben op de eigen kredietscore.
Andere soortgelijke voorstellen hebben hun weg gevonden naar de
bureaus van regeringen over de hele wereld. Zo roept een eerder dit
jaar door Oxford University en Imperial College gepubliceerd rapport
op om alle luchthavens in het Verenigd Koninkrijk op drie na te
sluiten, de bouw van nieuwe gebouwen stop te zetten en de consumptie
van rund- en lamsvlees tegen 2050 geleidelijk af te schaffen.
Bovendien is het gemakkelijk voor te stellen hoe de alomtegenwoordige
5G- en 6G-netwerken en het Internet of Things (IoT), variërend van "slimme"
elektriciteitsmeters tot "slimme horloges" tot huishoudelijke
apparaten zoals koelkasten, zullen leiden tot een allesomvattend
netwerk, gekoppeld aan individuele consumptie. Een 'cashless
society', waar alle transacties worden verwerkt met creditcards/debetkaarten
of andere digitale middelen, lijkt daarom een integraal onderdeel
van deze puzzel te zijn, aangezien anonieme contante transacties
worden afgeschaft.
Volgens Matthew Spitzer, een professor aan de Pritzker School of Law
van de Northwestern University, zijn de voorgestelde PCA's
vergelijkbaar met koolstofbelastingen en "cap-and-trade"-regelingen
(hierover aan het eind van dit artikel meer), waarbij koolstof
"credits" worden verhandeld tussen landen en bedrijven die opereren
onder hun toegewezen limiet en degenen die het risico lopen hun eigen
limiet te overschrijden. Spitzer: “Het hele koolstof/vervuilingsprobleem
is op twee verschillende manieren benaderd. Ten eerste gebruiken we in
bepaalde omstandigheden 'cap and trade'-systemen. Dit zijn
marktachtige eigendomsrechten die zeer succesvol zijn gebruikt in
Zuid-Californië en andere vervuilde gebieden, met name voor SO2 en
NO2. Ten tweede zijn er belastingen. Dus we kunnen belasting heffen op
benzine, plastic, beton, vliegtuigen of elke andere activiteit of item
dat een grote hoeveelheid vervuiling veroorzaakt. Het idee is dat de
belasting het niveau van vervuiling weerspiegelt dat door de
activiteit of het item wordt veroorzaakt, waardoor de consument wordt
gedwongen de negatieve aspecten onder ogen te zien en zijn gedrag te
veranderen."
Voor Spitzer vertonen persoonlijke carbon-bovengrenzen overeenkomsten
met de twee bovenstaande systemen, met een paar belangrijke
verschillen: "....de verschuiving naar fintech/creditcards als
oplossing heeft elementen van beide. De slechtste benadering zou zijn
om iedereen gewoon een koolstofkrediet te geven en geen secundaire
markten toe te staan (cap and trade). Als je de handel toestaat,
moet je nog uitzoeken wat het totaal zou moeten zijn. En je zult hele
grote markten moeten opzetten. Ik weet niet zeker wie deze markten
bouwt. Maar in theorie zou het kunnen werken."
Naast de vraag hoe een dergelijk systeem zou worden beheerd en door
wie, ging Spitzer ook in op privacykwesties: "Ik vermoed dat het zal
stuiten op weerstand op het gebied van privacy. De overheid krijgt
veel gegevens over wat je doet. Ook hackers krijgen deze gegevens te
pakken. Ik vermoed dat de fiscale aanpak eenvoudiger en gemakkelijker
te beheren is. Miquel Puertas, docent bedrijfskunde aan het Institut
Obert de Catalunya in Barcelona, oefent nog scherpere kritiek uit.
Hij noemde de "groene agenda" en de huidige maatregelen die worden
uitgevoerd in naam van de volksgezondheid als de belichaming van een "enorme
systemische accumulatiecrisis". Om uit te leggen waarom grote
bedrijven zoals MasterCard betrokken raken bij een initiatief dat de
consumptie in wezen beperkt, vertelde Puertas dat "het sterk
gefinancialiseerde kapitalisme" met een grote crisis wordt
geconfronteerd en "wanhopig op zoek is naar een uitweg die het toelaat
om het 'casin'o te redden, zelfs als men daarvoor het
productieapparaat en de reële economie opoffert.”
Puertas: “Het wereldbeeld dat wordt gepromoot door de groene agenda,
de gezondheidsdictatuur en de globalistische oligarchie is gericht op
het elimineren van wat overblijft van de staatssoevereiniteit en het
onderwerpen en koloniseren van de laatste bolwerken van de menselijke
identiteit: het lichaam (dat nu in een ander goed wordt veranderd) en
het gezin. Het stelt bedrijven in staat om tot zelfs de meest intieme
aspecten van de mens door te dringen: seksualiteit, familie en het
lichaam van elk individu dat geen bestaansrecht heeft buiten de regels
en controles opgelegd door het dystopische regime dat voortkomt uit de
Groene Agenda en het Nieuwe Normaal".
Baarsma, die als "Agenda
Contributor" bekend staat bij het World Economic Forum,
geeft met haar plannetje feitelijk aan de "Great Reset" van elite-marionet
Klaus Schwab te volgen. Eigenlijk is de introductie van een
koolstofkredieteconomie verpakt als "Build Back Better". We hebben het
over wereldwijde rantsoenering op basis van uw ecologische voetafdruk!
Voor altijd!". Ook onze premier (de tassendrager van Schwab - zie
foto) is hier voorstander van, getuige
zijn videoboodschap voor de
Algemene Vergadering Verenigde Naties in 2020.
Het plan leidt tot vele vragen. Bijvoorbeeld: waarom zijn de grote
bedrijven blijkbaar zo bereid om plotseling af te zien van winst en
consumptie? Waar hopen ze op? Waarom zijn 's werelds grootste
vervuilers, zoals bijvoorbeeld de strijdkrachten en de farmaceutische
en chemische industrie, niet aan de beurt? Is cap-and-trade echt een
goed model om na te streven?
Waar gaan de door de PCA's verzamelde gegevens naartoe - gezien vanuit
een privacy- en regelgevingsperspectief? Hoe worden ze gebruikt en hoe
worden ze beschermd? Hoe, door wie en op welke basis worden
“verbruikslimieten” vastgesteld? Hoe wordt 'goed' of 'slecht' verbruik
bepaald, en door wie? Wie regelt zo'n uitgebreid systeem voor het
toezicht op alle economische transacties en menselijk gedrag - en wie
controleert de regelgever en wie controleert de controleur?
Zal, vanuit het perspectief van sociale rechtvaardigheid, de
economische en sociale ongelijkheid worden verergerd door een
samenleving van "haves and have-nots" en door een systeem waarin
armere mensen gedwongen kunnen worden overtollige koolstofkredieten te
verkopen en daardoor een lager bestaansminimum te handhaven - iets
waar Baarsma laaiend enthousiast over is? En, in een tijd waarin ons
wordt verteld om 'wetenschap te vertrouwen': waarom krijgt
wetenschappelijke innovatie dan geen kans om betere, minder
draconische oplossingen te vinden die geen rantsoenering en
aanzienlijke beperkingen op menselijk gedrag vereisen?
De
Rabobank blijft achter econoom Barbara
Baarsma staan, maar dan wel "als gedachte-experiment".
Baarsma kwam afgelopen dagen zwaar onder vuur kwam te liggen na
uitspraken over een persoonlijk CO2-budget. In het tv-programma Op1
herhaalde zij dinsdagavond haar ideeën over hoe CO2-uitstootrechten
verdeeld zouden moeten worden over de samenleving.
Sommige vormen van bedrog, oplichting en hoaxes hebben steeds weer een
nieuwe injectie met nieuwe varianten nodig om het officiële
angstverhaal in leven te houden. We hebben na Corona inmiddels Omicron
gehad, de gevreesde Delta-variant en Mu-variant, en nu dus het
apenpokkenvirus. Inmiddels wordt ook alweer het coronavirus van stal
gehaald (met daarvoor aangepaste vaccins, hoewel helemaal nog niet
bekend is of en hoe er nieuwe varianten komen of uit zien.
Op enig moment, na alle nieuwe varianten, vaccinaties, boosters en wat
dan ook, heeft ons inziens de heersende elite het misschien te
moeilijk gevonden om de schijn op te houden dat er een onmiddellijke
dreiging is. Het wordt over een oude, vertrouwde boeg gegooid: op de
decennia-oude verzonnen dreiging van klimaatverandering en aandringen
op persoonlijke koolstofemissierechten, steunend op Covid of andere
propaganda. De details van de scam du jour kunnen veranderen,
maar de patronen van manipulatie blijven hetzelfde.
We moeten niet vergeten dat de oorlog tegen koolstof (CO2) een oorlog
tegen het leven is, aangezien we op koolstof gebaseerde wezens zijn
die leven in een wereld van op koolstof gebaseerd leven. De
onbetrouwbare of liever niet-bestaande wetenschap achter het officiële
Covid-verhaal is dezelfde niet-bestaande wetenschap achter het door de
mens veroorzaakte verhaal over klimaatverandering (voor de goede orde:
dat is wat anders dan milieuverontreiniging). Geef uw vrijheid en
rechten niet op en doe uzelf niet te kort door uw gedrag te beperken
tot een koolstofplan waarvan gezegd wordt dat het het klimaat wil
redden, terwijl het niets van dien aard doet.
O ja, we zouden nog even terugkomen op de koolstofbelastingen en "cap-and-trade"-regelingen,
die we eerder noemden. De huidige praktijken van koolstofcompensatie,
waarna graag wordt verwezen, is echt een droomplan voor oplichters.
Het is een boekhoudtruc die bedoeld is om klimaatvernietigende
emissies te verdoezelen. Het is raamdecoratie voor het planten van
bomen, bedoeld om af te leiden van de vernietiging van ecosystemen.
De fraude van koolstofcompensatie is gebaseerd op veel van de
kenmerken van een klassieke oplichterij:
- het wordt aangewakkerd door hebzucht - Big Oil en vervuilers van
bedrijven willen het nastreven van maxmale winst blijven uitvoeren
bóven mensen en de planeet.
- het veinst mededogen. Dezelfde klimaatschurken willen publiekelijk
lijken te doen alsof ze klimaatactie ondernemen om hun imago te
verbeteren. Het is een en al
greenwashing.
- het woekert bij angst. Nu de angst voor door mensen gemaakte
klimaateffecten wereldwijd wordt aangewakkerd, zijn veel mensen bang
om de slechtste klimaatscenario's mee te maken.
- het profiteert van onzekerheid - onwetendheid over het klimaat en
verkeerde informatie die door Big Oil is gefinancierd, heeft
opzettelijk tot onnodige en contraproductieve verwarring geleid,
ondanks het feit dat de wetenschap duidelijk is.
We zullen even kort uitleggen waarom CO2-compensatie een valse
oplossing is en hoe het wordt gebruikt voor greenwashing door degenen
die willen blijven vervuilen en winst willen maken.
Koolstofcompensatie is een vrijbrief om te blijven vervuilen en leidt
ons allemaal af van het echte werk van het terugdringen van de echte
vervuiling. Hier proberen bedrijven en overheden hun
CO2-reductiedoelstellingen te halen terwijl ze nog steeds van allerlei
rotzooi uitstoten (in het kader van de koolstofhoax: CO2).
Zo werkt het: laten we zeggen dat u een kolencentrale heeft. De
steenkool die u verbrandt en de CO2 die u uitstoot, gaat de atmosfeer
in en verwarmt onze wereld. Dat is onweerlegbaar - alleen is de schaal
en invloed onderwerp van discussie. Compensatie moedigt je dan aan om
naar een bos te wijzen en te zeggen: "Ik betaal ervoor dat die bomen
niet worden verbrand, dus nu staan we gelijk." Dit verandert
natuurlijk niets aan het feit dat de CO2 van uw kolencentrale de
atmosfeer opwarmt - het laat u alleen een balans op papier zien.
Koolstofcompensatie hangt een prijskaartje aan de natuur. De rijkste
landen en bedrijven verhandelen de natuur en land die zij in armere
landen kopen voor compensatie, zodat ze de atmosfeer kunnen blijven
vervuilen. Op de natuur gebaseerde compenserende projecten verstoren
economieën en nemen land en hulpbronnen weg van de lokale
gemeenschappen die dit het meest nodig hebben. De natuur moet verboden
terrein blijven voor bedrijfscontrole voor klimaatcompensaties.
Koolstofcompensatie wekt de verkeerde indruk dat er een uitweg uit de
crisis is zonder dat elke regering en elk bedrijf zijn eigen uitstoot
vermindert, wat leidt tot het vertragen of temperen van de ambitie om
het echte werk te doen. Greenwashing is nu niet iets wat de planeet
ècht nodig heeft.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[4 augustus 2022]
Afdrukken
Doorsturen