Zouden de Amerikaanse centrale bank, de Fedderal Reserve, of de mainstream media niet weten dat de systemische besmetting bij de banken van Wall Street Bank al een feit is?
Tijdens de laatste persconferentie van de voorzitter van de Federal
Reserve Jerome Powell - op 21 september - zei hij dat er "goede
redenen zijn om aan te nemen dat dit een redelijk sterke economie zal
blijven". Helaas kunnen de VS geen sterke economie hebben zonder
sterke banken die willen en kunnen lenen. En er zijn serieuze
stormfronten op dat vlak die de Fed-voorzitter en de westerse
mainstream media ervoor kiezen te negéren.
Vorige week wierpen meerdere nieuwszenders de vraag op of de problemen
bij Credit Suisse een teken waren van een ander 'Lehman-moment'. Een
"Lehman-moment" verwijst naar de voormalige 158-jarige Wall Street-investeringsbank,
Lehman Brothers, die op 15 september 2008 failliet ging tijdens een
zich uitbreidende financiële crisis op Wall Street. Omdat Lehman het
enige grote Wall Street-bedrijf was dat de Federal Reserve failliet
liet gaan (in plaats van een bailout-operatie te orkestreren), is het
al die jaren ten onrechte beschouwd als de katalysator voor het
bloedbad dat daarop volgde. Zoals we zometeen zullen uitleggen, ligt
die rol nu bij Citigroup.
Volgens documenten die zijn vrijgegeven door de Financial Crisis
Inquiry Commission (FCIC) had het op het moment van het
faillissement van Lehman Brothers meer dan 900.000 uitstaande
derivatencontracten en had het de grootste banken op Wall Street
gebruikt als tegenpartijen bij veel van deze transacties. Uit de
FCIC-gegevens blijkt dat Lehman meer dan 53.000 derivatencontracten
had met JPMorgan Chase; meer dan 40.000 met Morgan Stanley; meer dan
24.000 met Citigroup's Citibank; meer dan 23.000 met Bank of America;
en bijna 19.000 met Goldman Sachs.
Hieronder ziet u een aandelenkoersgrafiek van hoe besmetting er in
2008 op Wall Street uitzag. Let op het sterk gecorreleerde
koerspatroon van de aandelen in 2008 en het sterk gecorreleerde
koerspatroon van de aandelen in de grafiek hierboven in 2022.
Lehmans verwevenheid met andere grote Wall Street-firma's heeft zeker
een deel van de systemische besmetting op Wall Street in 2008
aangewakkerd. Maar de echte boosdoener was Citigroup - een roekeloos
handelshuis op Wall Street dat zowel toen als nu een grote federaal
verzekerde commerciële bank bezat, Citibank. Dit zijn slechts enkele
van de krantenkoppen over Citigroup die lang voordat Lehman failliet
ging het daglicht zagen:
10 januari 2008, Wall Street Journal: "Citigroup, Merrill zoeken meer
buitenlands kapitaal", waarbij werd opgemerkt: "Twee van de grootste
namen op Wall Street gaan opnieuw met de pet rond bij
buitenlandse investeerders."
17 januari 2008, Los Angeles Times: "Citigroup verliest bijna $ 10
miljard"
5 maart 2008, MarketWatch: "Citigroup CEO zegt bedrijf 'financieel
gezond'" met de openingszin waarin wordt uitgelegd dat "de chief
executive van Citigroup woensdag probeerde de angsten van beleggers
weg te nemen, een dag nadat het aandeel een meerjarig dieptepunt had
bereikt..."
20 april 2008, New York Times: "Citigroup boekt een verlies en plant
9000 ontslagen", legt uit dat de bank een verlies van $ 5,1 miljard
rapporteerde en banen zou moeten schrappen.
26 juni 2008, Wall Street Journal: "Citigroup: elke dag minder en
minder waard", deelt het nieuws dat het aandeel een derde waard was
van het hoogste punt in 52 weken.
23 juli 2008, Bloomberg News: "Citigroup ontrafelt terwijl Reed spijt
heeft van universeel model."
Op 14 juli 2008 meldde Bloomberg News dat Citigroup niet alleen $ 2,2
biljoen aan activa op zijn balans heeft, maar ook $ 1,1
biljoen aan "mysterieuze" activa van zijn balans heeft,
waaronder "trusts om door hypotheek gedekte effecten te verkopen,
financieringsvehikels om kortlopende schuld uit te geven en
collateralized debt obligations, of CDO's (obligatie met als onderpand
een pakket van hypotheken - red.), om obligaties opnieuw te verpakken.”
Sheila Bair, voorzitter van de Federal Deposit Insurance Corporation
in 2008, schreef het volgende over Citigroup in haar boek Bull by
the Horns:
“Tegen november [2008] was de zogenaamd solvabele Citi weer op de been
en had het nog een overheidsbijdrage nodig. De markt geloofde niets
van de strategie van de OCC en de New York Fed om het eruit te laten
zien alsof Citi even gezond was als de andere commerciële banken. Citi
had sinds het tweede kwartaal van 2007 geen winstgevend kwartaal meer
gehad. De verliezen waren niet toe te schrijven aan oncontroleerbare 'marktomstandigheden';
ze waren toe te schrijven aan zwak management, hoge hefboomwerking en
het nemen van buitensporige risico's.
Het had grote verliezen als gevolg van hun blootstelling aan een
virtuele hitlijst van leningen met een hoog risico;
subprime-hypotheken, 'Alt-A'-hypotheken, 'designer'-creditcards,
hefboomleningen en slecht onderschreven commercieel onroerend goed.
Het had zich volgepropt met exotische CDO's en effecten met
veilingkoers. Het nam verliezen op kredietverzuimswaps die waren
aangegaan met zwakke tegenpartijen, en het had vertrouwd op onstabiele
volatiele financiering – veel kortlopende leningen en buitenlandse
deposito's.
Als je een definitieve lijst wilde maken van alle slechte praktijken
die tot de crisis hadden geleid, hoefde je alleen maar naar de
financiële strategieën van Citi te kijken... Bovendien waren er door
de OCC vrijwel geen zinvolle toezichtmaatregelen genomen tegen de
bank. of de NY Fed... In plaats daarvan stonden de OCC en de NY Fed
toe te kijken terwijl die zieke bank grote dividenden bleef betalen en
deed alsof ze gezond was."
Let eens op de zin in de bovenstaande paragraaf die luidt: "Het nam
verliezen op kredietverzuimswaps aangegaan met zwakke tegenpartijen..."
Bair beschreef de situatie in 2008. Kijk nu eens naar het artikel dat
vorige week op onze Economedian-site
stond: "Wall Street neemt weer bijna onbeheersbare risico's".
Het is niets minder dan een aanklacht tegen het Amerikaanse Congres
dat dit kan gebeuren nadat derivaten in 2008 de grootste economische
ineenstorting van de VS sinds de Grote Depressie hebben veroorzaakt.
Het
officiële rapport van de
Financial Crisis Inquiry Commission meldde, na een diepgaand onderzoek
naar de ineenstorting van 2008, het volgende over Credit Default
Swaps:
“OTC-derivaten hebben op drie belangrijke manieren bijgedragen aan de
crisis. Ten eerste voedde één type derivaat - credit default swaps
(CDS) - de hypotheek-securitisatiepijplijn. CDS werden verkocht aan
beleggers om zich te beschermen tegen de wanbetaling of waardedaling
van hypotheekgerelateerde effecten die worden gedekt door risicovolle
leningen..."
“Ten tweede waren CDS essentieel voor het creëren van synthetische
CDO's. Deze synthetische CDO's waren slechts weddenschappen op de
prestaties van echte hypotheekgerelateerde effecten. Ze vergrootten de
verliezen van de ineenstorting van de huizenbubbel door meerdere
weddenschappen op dezelfde effecten toe te staan en hielpen ze door
het financiële systeem te verspreiden..."
“Toen de huizenzeepbel barstte en er een crisis volgde, stonden
derivaten ten slotte in het middelpunt van de storm. AIG, dat niet
verplicht was kapitaalreserves opzij te zetten als buffer voor de
bescherming die het verkocht, werd gered toen het niet aan zijn
verplichtingen kon voldoen. De regering heeft uiteindelijk meer dan $
180 miljard toegezegd vanwege de bezorgdheid dat de ineenstorting van
AIG tot enorme verliezen zou leiden in het wereldwijde financiële
systeem. Bovendien zorgde het bestaan van miljoenen
derivatencontracten van alle soorten tussen systeemrelevante
financiële instellingen – ongezien en onbekend in deze ongereguleerde
markt – voor onzekerheid en escaleerde paniek, waardoor overheidssteun
aan die instellingen versneld werd.”
Vandaag is de Bank of England in volle crisismodus en heeft ze een
nieuwe noodhulpfaciliteit opgezet die sterk lijkt op die welke door de
Federal Reserve werd gebruikt tijdens de financiële crisis van 2008.
En nogmaals, derivaten vormen de kern van het probleem.
De Fed van haar kant kondigde vorig jaar aan dat ze, voor het eerst in
haar 109-jarige geschiedenis, een Standing Repo Facility had
gecreëerd waar ze op permanente basis $ 500 miljard beschikbaar zal
stellen om de overmoed op Wall Street te redden. De Fed-voorzitter
heeft de bevoegdheid om die $ 500 miljard op tijdelijke basis naar
zijn "discretie" te verhogen.
En alsof dit alles nog niet misselijkmakend genoeg is, is de Fed-voorzitter
die de Federal Reserve in stelling bracht voor eindeloze bailout-operaties
op Wall Street, kwantitatieve versoepeling en destructieve inmenging
in de markten – Ben Bernanke – één van de drie die vandaag de
Nobelprijs voor economische wetenschappen ontvingen. Dit verzin je
niet.
Dus de architect van de Grote Financiële Crisis, die het pas zag lang
nadat iedereen het zag, krijgt de Nobelprijs voor het bestuderen van
zijn mislukkingen en het helpen veroorzaken van de volgende financiële
crisis als de Vader van Quantitative Easing...... Ach ja, de
financiële crisis.... eerst zeggen dat die niet gaat gebeuren,
vervolgens de omstandigheden scheppen dat het gaat gebeuren,
vervolgens gebeurt het, en dan ontvang je de Nobelprijs voor het feit
dat je het hebt laten gebeuren.... En dat voor een voormalig centrale
bankier in een land dat nu opgezadeld zit met een onaflosbare
schuldenpositie van pak 'm beet $ 30.000 miljard (wat dat betreft verdient de
huidige Fed-voorzitter Jerome Powell de prijs).
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[10 oktober 2022]
Afdrukken
Doorsturen
