Duitsland is een economische satelliet geworden van Amerika's Nieuwe Koude Oorlog met Rusland, China en de rest van Eurazië. Dat moet veranderen, en dat omvat de noodzaak van een alternatief voor de machtige, in de VS gecentreerde internationale instellingen.
Duitsland is een economische satelliet geworden van Amerika's Nieuwe
Koude Oorlog met Rusland, China en de rest van Eurazië.
Duitsland en andere NAVO-landen hebben te horen gekregen dat ze
zichzelf handels- en investeringssancties moeten opleggen die de
huidige proxy-oorlog in Oekraïne zullen overleven. De Amerikaanse
president Biden en zijn woordvoerders van het ministerie van
Buitenlandse Zaken hebben uitgelegd dat Oekraïne slechts de
openingsarena is in een veel bredere dynamiek die de wereld opsplitst
in twee tegengestelde sets van economische allianties. Deze
wereldwijde breuk belooft een strijd te worden om te bepalen of de
wereldeconomie een unipolaire, in de VS gecentreerde, dollareconomie
zal zijn, of een multipolaire wereld met meerdere valuta's,
gecentreerd op het Euraziatische kernland met gemengde publieke/private
economieën.
President Biden heeft deze splitsing gekarakteriseerd als een
scheiding tussen democratieën en autocratieën. De terminologie is
typisch Orwelliaans dubbelspreken. Met 'democratieën' bedoelt hij de
Amerikaanse en aanverwante westerse financiële oligarchieën. Hun doel
is om de economische planning uit de handen van gekozen regeringen te
verschuiven naar Wall Street en andere financiële centra onder
controle van de VS. Amerikaanse diplomaten gebruiken het
Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank om privatisering van de
wereldinfrastructuur en afhankelijkheid van Amerikaanse technologie,
olie en voedselexport te eisen.
Met 'autocratie' bedoelt Biden landen die zich verzetten tegen deze
overname van financialisering en privatisering. In de praktijk
betekent Amerikaanse retoriek het bevorderen van zijn eigen
economische groei en levensstandaard, waarbij financiën en bankieren (officieel)
als openbare nutsbedrijven worden behouden - hoewel er aan de Federal
Reserve niets federaals is en deze centrale bank geen reserves heeft -
het is eigendom van Amerikaanse grootbanken.
Waar het in wezen om gaat, is of economieën door bankcentra zullen
worden gepland om financiële rijkdom te creëren - door de
basisinfrastructuur, openbare voorzieningen en sociale diensten zoals
gezondheidszorg te privatiseren tot monopolies - of door de
levensstandaard en welvaart te verhogen door bankieren en geldcreatie,
volksgezondheid, onderwijs, vervoer en communicatie in publieke handen
te behouden,
Het land dat de meeste "bijkomende schade" lijdt bij deze wereldwijde
breuk, is Duitsland. Als Europa's meest geavanceerde industriële
economie zijn Duits staal, chemicaliën, machines, auto's en andere
consumptiegoederen het sterkst afhankelijk van de invoer van Russisch
gas, olie en metalen van aluminium tot titanium en palladium. Maar
ondanks twee Nord Stream-pijpleidingen die zijn gebouwd om Duitsland
van laaggeprijsde energie te voorzien, heeft Duitsland te horen
gekregen dat het zich moet afsluiten van Russisch gas en zich moet de-industrialiseren.
Dit betekent het einde van zijn economische superioriteit. De sleutel
tot bbp-groei in Duitsland, net als in andere landen, is het
energieverbruik per werknemer. Duitsland heeft - zoals het een
satellietstaat betaamt - zich gedienstig geschikt in haar door de VS
opgelegde rol.
De anti-Russische sancties maken de Nieuwe Koude Oorlog van vandaag de
dag inherent anti-Duits. De Amerikaanse minister van Buitenlandse
Zaken Anthony Blinken heeft gezegd dat Duitsland laaggeprijsd Russisch
pijpleidinggas moet vervangen door hooggeprijsd Amerikaans LNG-gas. Om
dit gas te importeren, zal Duitsland snel meer dan $ 5 miljard moeten
uitgeven om havencapaciteit op te bouwen om LNG-tankers te verwerken.
Het effect is dat de Duitse industrie niet meer concurrerend zal zijn.
Faillissementen zullen zich uitbreiden, de werkgelegenheid zal afnemen
en de pro-NAVO-leiders van Duitsland zullen een chronische depressie
en een dalende levensstandaard opleggen.
De meeste politieke theorieën gaan ervan uit dat naties in hun eigen
belang zullen handelen. Anders zijn het satellietlanden, die hun eigen
lot niet in de hand hebben. Duitsland onderwerpt zijn industrie en
levensstandaard aan de voorschriften van de Amerikaanse machthebbers
en het eigenbelang van de Amerikaanse olie- en gassector. Het doet dit
vrijwillig - niet vanwege militair geweld, maar uit een ideologische
overtuiging dat de wereldeconomie moet worden bestuurd door
Amerikaanse planners uit de Koude Oorlog.
Soms is het gemakkelijker om de dynamiek van vandaag de dag te
begrijpen door afstand te nemen van de eigen onmiddellijke situatie en
te kijken naar historische voorbeelden van het soort politieke
diplomatie dat men de wereld van nu ziet splijten. De dichtstbijzijnde
parallel die we zo snel konden vinden is de strijd van het
middeleeuwse Europa door het Romeinse pausdom tegen Duitse koningen -
de Heilige Roomse keizers - in de 13e eeuw. Dat conflict verdeelde
Europa langs lijnen die veel lijken op die van vandaag. Een reeks
pausen excommuniceerde Frederik II en andere Duitse koningen en
mobiliseerde bondgenoten om te vechten tegen Duitsland en zijn
controle over Zuid-Italië en Sicilië.
Westers antagonisme tegen het Oosten werd aangewakkerd door de
kruistochten (1095-1291), net zoals de huidige Koude Oorlog een
kruistocht is tegen economieën die de Amerikaanse dominantie van de
wereld bedreigen. De middeleeuwse oorlog tegen Duitsland was voorbij
wie het christelijke Europa moest controleren: het pausdom, waarbij de
pausen wereldse keizers werden, of seculiere heersers van individuele
koninkrijken door de macht te claimen om ze moreel te legitimeren en
te accepteren.
De middeleeuwse europese analogie met Amerika's nieuwe koude oorlog
tegen China en Rusland was het Grote Schisma in 1054. Leo IX eiste
unipolaire controle over het christendom en excommuniceerde de
orthodoxe kerk in Constantinopel en de hele christelijke bevolking die
erbij hoorde. Een enkel bisdom, Rome, sloot zich af van de hele
christelijke wereld van die tijd, inclusief de oude Patriarchaten van
Alexandrië, Antiochië, Constantinopel en Jeruzalem.
Deze ontsnapping creëerde een politiek probleem voor de Romeinse
diplomatie: hoe alle West-Europese koninkrijken onder controle te
houden en het recht op financiële subsidie van hen op te eisen. Dat
doel vereiste het ondergeschikt maken van seculiere koningen aan
pauselijke religieuze autoriteit. In 1074 kondigde Gregorius VII,
Hildebrand, 27 pauselijke dictaten aan die de bestuurlijke strategie
schetsten voor Rome om zijn macht over Europa vast te leggen.
Deze pauselijke eisen lopen opvallend parallel met die van de huidige
Amerikaanse machthebbers. In beide gevallen vereisen militaire en
wereldse belangen een sublimatie in de vorm van een ideologische
kruistochtgeest om het gevoel van solidariteit te versterken dat elk
systeem van imperiale overheersing vereist. De logica is tijdloos en
universeel.
De pauselijke dictaten waren op twee belangrijke manieren radicaal.
Ten eerste verheven ze de bisschop van Rome boven alle andere
bisdommen en creëerden zo het moderne pausdom. Clausule 3 bepaalde dat
alleen de paus de inhuldigingsbevoegdheid had om bisschoppen te
benoemen of af te zetten of te herstellen. Om dit te versterken, gaf
Clausule 25 het recht om bisschoppen te benoemen (of af te zetten) aan
de paus, niet aan lokale heersers. En Clausule 12 gaf de paus het
recht om keizers af te zetten, in navolging van Clausule 9, waarbij "alle
prinsen verplicht werden alleen de voeten van de paus te kussen" om
als legitieme heersers te worden beschouwd.
Ook nu claimen de VS (verholen) het recht om te benoemen wie erkend
moet worden als staatshoofd van een land. In 1953 wierpen ze de
gekozen leider van Iran omver en vervingen hem door de militaire
dictatuur van de sjah. Dat principe geeft de VS de mogelijkheid om 'kleurrevoluties'
voor regimeverandering te sponsoren, zoals hun sponsoring van
Latijns-Amerikaanse militaire dictaturen die cliëntoligarchieën
creëren om Amerikaanse zakelijke en financiële belangen te dienen. De
staatsgreep van 2014 in Oekraïne is slechts de laatste uitoefening van
dit Amerikaanse "recht" om leiders te benoemen en af te zetten.
Meer recentelijk hebben Amerikaanse diplomaten Juan Guaidó benoemd tot
staatshoofd van Venezuela in plaats van de gekozen president, en
hebben ze de goudreserves van dat land aan hem overgedragen. President
Biden heeft erop aangedrongen dat Rusland Poetin moet verwijderen en
een meer pro-Amerikaanse leider in zijn plaats moet zetten. Dit
“recht” om staatshoofden te selecteren is een constante in het
Amerikaanse beleid geweest gedurende de lange geschiedenis van
politieke inmenging in wereldwijde politieke aangelegenheden sinds de
Tweede Wereldoorlog.
Het tweede radicale kenmerk van de pauselijke dictaten was hun
uitsluiting van alle ideologie en beleid die afweken van het
pauselijke gezag. Clausule 2 stelde dat alleen de paus "universeel"
kon worden genoemd. Elk meningsverschil was per definitie ketters.
Clausule 17 stelde dat geen enkel hoofdstuk of boek canoniek kan
worden beschouwd zonder pauselijke autoriteit.
Een soortgelijke eis als wordt gesteld door de huidige door de VS
gesteunde ideologie van gefinancialiseerde en geprivatiseerde 'vrije
markten', wat inhoudt dat de regeringsmacht wordt gedereguleerd om
economieën vorm te geven in andere belangen dan die van in de VS
gecentreerde financiële en zakelijke elites.
De vraag naar universaliteit in de nieuwe Koude Oorlog van nu is
gehuld in de taal van 'democratie'. Maar de definitie van democratie
in de huidige Nieuwe Koude Oorlog is gewoon 'pro-VS', en specifiek
neoliberale privatisering als de door de VS gesponsorde nieuwe
economische religie. Deze ethiek wordt beschouwd als 'wetenschap',
zoals in de quasi-Nobelprijs in de Economische Wetenschappen. Dat is
het moderne eufemisme voor neoliberale Chicago-School junk-economie,
IMF-bezuinigingsprogramma's en belastingvoordelen voor de rijken.
De pauselijke dictaten beschreven een strategie om de unipolaire
controle over seculiere rijken vast te houden. Ze beweerden pauselijke
voorrang boven wereldse koningen, vooral over de Heilige Roomse
keizers van Duitsland. Clausule 26 gaf pausen de bevoegdheid om
iedereen te excommuniceren die "niet in vrede was met de Roomse Kerk".
Dat principe impliceerde de afsluitende clausule 27, die de paus in
staat stelde om "onderdanen te ontslaan van hun trouw aan goddeloze
mannen." Dit moedigde de middeleeuwse versie van 'kleurenrevoluties'
aan om regimeverandering teweeg te brengen.
Wat de landen in deze solidariteit verenigde, was een antagonisme
tegen samenlevingen die niet onderworpen waren aan gecentraliseerde
pauselijke controle - de moslimongelovigen die Jeruzalem bezaten, en
ook de Franse katharen en iedereen die als een ketter werd beschouwd.
Bovenal was er vijandigheid jegens regio's die sterk genoeg waren om
de pauselijke eisen om financiële hulde te weerstaan.
De hedendaagse tegenhanger van een dergelijke ideologische macht om
ketters te excommuniceren die zich verzetten tegen de eisen van
gehoorzaamheid en eerbetoon, zou zijn dat de Wereldhandelsorganisatie,
de Wereldbank en het IMF economische praktijken dicteren en "voorwaarden"
stellen die alle regeringen van de lidstaten moeten volgen, op straffe
van Amerikaanse sancties - de moderne versie van excommunicatie van
landen die de Amerikaanse superioriteit niet accepteren. Clausule 19
van de Dictaten bepaalde dat de paus door niemand veroordeeld kon
worden - net zoals vandaag de dag weigeren de Verenigde Staten hun
acties te onderwerpen aan uitspraken van het Wereldgerechtshof. Ook
vandaag de dag wordt verwacht dat Amerikaanse dictaten via de NAVO en
andere instellingen (zoals het IMF en de Wereldbank) zonder twijfel
door Amerikaanse satellieten zullen worden opgevolgd. Zoals Margaret
Thatcher zei over haar neoliberale privatisering die de Britse
publieke sector vernietigde: "Er is geen alternatief" (There is no
alternative - TINA).
Ons punt is om de analogie te benadrukken met de huidige sancties van
de VS tegen alle landen die hun eigen diplomatieke eisen niet opvolgen.
Handelssancties zijn een vorm van excommunicatie. Ze keren het
principe van het Verdrag van Westfalen uit 1648 om dat elk land en
zijn heersers onafhankelijk maakte van buitenlandse inmenging.
President Biden karakteriseert de Amerikaanse inmenging als het
verzekeren van zijn nieuwe antithese tussen ‘democratie’ en ‘autocratie’.
Met democratie bedoelt hij een cliëntoligarchie onder controle van de
VS, die financiële rijkdom creëert door de levensstandaard voor arbeid
te verlagen, in tegenstelling tot gemengde publieke/private economieën
die gericht zijn op het bevorderen van de levensstandaard en sociale
solidariteit.
Zoals we al zeiden heeft het Grote Schisma, door de orthodoxe kerk met
als middelpunt Constantinopel en haar christelijke bevolking te
excommuniceren, de noodlottige religieuze scheidslijn gecreëerd die
het Westen het afgelopen millennium van het Oosten heeft gescheiden.
Die splitsing was zo belangrijk dat Vladimir Poetin het aanhaalde als
onderdeel van zijn toespraak van 30 september 2022 waarin hij de
huidige breuk met de op de VS en de NAVO gecentreerde westerse
economieën beschrijft.
De 12e en 13e eeuw toonde dat Normandische veroveraars van Engeland,
Frankrijk en andere landen, samen met Duitse koningen, herhaaldelijk
protesteerden, herhaaldelijk werden geëxcommuniceerd, maar
uiteindelijk bezweken voor pauselijke eisen. Het duurde tot de 16e
eeuw voordat Maarten Luther, Zwingli en Hendrik VIII eindelijk een
protestants alternatief voor Rome creëerden, waardoor het westerse
christendom multipolair werd.
Waarom duurde het zo lang? Het antwoord is dat de kruistochten zorgden
voor een organiserende ideologische zwaartekracht. Dat was de
middeleeuwse analogie met de huidige Nieuwe Koude Oorlog tussen Oost
en West. De kruistochten creëerden een spirituele focus van "morele
hervorming" door haat te mobiliseren tegen "de ander" - het
moslim-Oosten, en in toenemende mate Joden en Europese christelijke
andersdenkenden van de Romeinse controle. Dat was de middeleeuwse
analogie met de hedendaagse neoliberale 'vrijemarkt'-doctrines van
Amerika's financiële oligarchie en zijn vijandigheid jegens China,
Rusland en andere naties die die ideologie niet volgen.
In de nieuwe Koude Oorlog van heden mobiliseert de neoliberale
ideologie van het Westen angst en haat jegens 'de ander' en zet het
naties die een onafhankelijk pad volgen weg als 'autocratische
regimes'. Ronduit racisme wordt bevorderd jegens hele volkeren, zoals
blijkt uit de russofobie en cancel-cultuur die momenteel het Westen
overspoelt.
Net zoals de multipolaire transitie van het westerse christendom het
protestantse alternatief van de 16e eeuw vereiste, moet de breuk van
het Euraziatische binnenland van het bankgecentreerde NAVO-Westen
worden geconsolideerd door een alternatieve ideologie over het
organiseren van gemengde publieke/private economieën en hun financiële
infrastructuur.
Middeleeuwse kerken in het Westen werden ontdaan van hun aalmoezen en
schenkingen als de
Sint-Pieterspenning en andere
subsidies aan het pausdom die bijdroegen aan de oorlogen die het
voerde tegen heersers die weerstand boden aan pauselijke eisen.
Engeland speelde de rol van groot slachtoffer, de rol die Duitsland
vandaag de dag speelt. Enorme Engelse belastingen werden zogenaamd
geheven om de kruistochten te financieren die werden omgeleid om o.a.
Frederik II te bestrijden. Die afleiding werd gefinancierd door
pauselijke bankiers uit Noord-Italië (Lombards en Cahorsins), en
werden koninklijke schulden die door de hele economie werden
doorgegeven.
De baronnen van Engeland voerden in de jaren 1260 een burgeroorlog
tegen Henry II, waarmee hij een einde maakte aan zijn medeplichtigheid
aan het opofferen van de economie aan de pauselijke eisen.
Wat een einde maakte aan de macht van het pausdom over andere landen
was het einde van zijn oorlog tegen het Oosten. Toen de kruisvaarders
in 1291 Akko, de hoofdstad van Jeruzalem, verloren, verloor het
pausdom zijn controle over het christendom. Er was geen 'kwaad' meer
om te bestrijden, en het 'goede' had zijn zwaartepunt en samenhang
verloren. In 1307 greep de Franse Filips IV (“de Schone”) de rijkdom
van de grote militaire bankorde van de kerk, die van de Tempeliers in
Parijs. Andere heersers nationaliseerden ook de Tempeliers en
monetaire systemen werden uit de handen van de kerk genomen. Zonder
een gemeenschappelijke vijand die door Rome werd gedefinieerd en
gemobiliseerd, verloor het pausdom zijn unipolaire ideologische macht
over West-Europa.
Het moderne equivalent van de afwijzing van de Tempeliers en de
pauselijke financiën is het feit dat landen zich terugtrekken uit
Amerika's Nieuwe Koude Oorlog. Ze verwerpen de dollarstandaard en het
Amerikaanse bank- en financiële systeem, aangezien steeds meer landen
Rusland en China niet als tegenstanders zien, maar als grote kansen
voor wederzijds economisch voordeel.
De ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991 beloofde een einde aan de
Koude Oorlog. Het Warschaupact werd ontbonden, Duitsland werd herenigd
en Amerikaanse machthebbers beloofden een einde aan de NAVO, omdat er
geen militaire dreiging meer was van de Sovjet-Unie. Russische leiders
gaven zich over aan de hoop dat, zoals president Poetin het uitdrukte,
een nieuwe pan-Europese economie zou ontstaan van Lissabon tot
Vladivostok. Vooral van Duitsland werd verwacht dat het het voortouw
zou nemen bij het investeren in Rusland en het efficiënter
herstructureren van zijn industrie. Rusland zou deze
technologieoverdracht betalen door gas en olie te leveren, samen met
nikkel, aluminium, titanium en palladium.
Er was geen enkele verwachting dat de NAVO zou worden uitgebreid om
een nieuwe Koude Oorlog te laten ontketenen, laat staan dat het
Oekraïne, erkend als de meest corrupte kleptocratie in Europa, zou
steunen om geleid te worden door extremistische partijen die zichzelf
identificeren met Duitse nazi-insignes.
Hoe verklaren we waarom het schijnbaar logische potentieel van
wederzijds gewin tussen West-Europa en de voormalige Sovjet-economieën
veranderde in een sponsoring van oligarchische kleptocratieën. De
vernietiging van de Nord Stream 2-pijpleiding vat de dynamiek in een
notendop samen. Al bijna een decennium lang is er in de VS een
constante druk op Duitsland om zijn afhankelijkheid van Russische
energie te beëindigen. Deze eisen werden tegengewerkt door Gerhardt
Schroeder, Angela Merkel en Duitse politici. Ze wezen op de voor de
hand liggende economische logica van wederzijdse handel van Duitse
fabrikanten voor Russische grondstoffen.
Het probleem van de VS was hoe het Duitsland kon stoppen de Nord
Stream 2-pijpleiding in gebruik te nemen.
Victoria Nuland, president Biden en andere Amerikaanse diplomaten
toonden aan dat de manier om dat te doen was om een haat tegen
Rusland aan te wakkeren. De Nieuwe Koude Oorlog werd voorgesteld als
een nieuwe kruistocht. Zo had George W. Bush de Amerikaanse aanval op
Irak beschreven om zijn oliebronnen te veroveren. De door de VS
gesponsorde staatsgreep van 2014 creëerde een Oekraïens
marionettenregime dat acht jaar lang de Russisch sprekende oostelijke
provincies heeft gebombardeerd (waarover de westerse mainstream media
blijven zwijgen). De NAVO lokte dus een Russische militaire reactie
uit. De ophitsing was succesvol en de gewenste Russische reactie werd
terecht als een niet-uitgelokte gruweldaad bestempeld. De bescherming
van burgers werd in de door de NAVO gesponsorde media afgeschilderd
als zo aanstootgevend dat het de handels- en investeringssancties
verdiende die sinds februari zijn opgelegd. Een kruistocht in een
modern jasje.
Het resultaat is dat de wereld zich in twee kampen splitst: de in de
VS gecentreerde NAVO en de opkomende Euraziatische coalitie. Een
bijproduct van deze dynamiek is dat Duitsland niet in staat is het
economische beleid van wederzijds voordelige handels- en
investeringsbetrekkingen met Rusland (en misschien ook China) voort te
zetten. De Duitse bondskanselier Olaf Sholz heeft deze week een wel
erg grote broek aangetrokken en is naar China gegaan om te eisen dat
het de publieke sector ontmantelt en stopt met het subsidiëren van
zijn economie, anders zullen Duitsland en Europa sancties opleggen op
de handel met China. China kan op geen enkele manier aan deze
belachelijke vraag voldoen, net zomin als de Verenigde Staten of een
andere industriële economie zouden stoppen met het subsidiëren van hun
eigen computerchips en andere belangrijke sectoren. De Duitse Raad
voor Buitenlandse Betrekkingen is een neoliberale "libertaire" tak van
de NAVO die de Duitse de-industrialisatie en afhankelijkheid van de
Verenigde Staten voor zijn handel eist, met uitzondering van China,
Rusland en hun bondgenoten. Dit belooft de laatste nagel aan de
economische doodskist van Duitsland te worden.
Een ander bijproduct van Amerika's Nieuwe Koude Oorlog is het
beëindigen van elk internationaal plan om de opwarming van de aarde
tegen te gaan. Een hoeksteen van de Amerikaanse economische diplomatie
is dat haar oliemaatschappijen en die van haar NAVO-bondgenoten de
olie- en gasvoorziening van de wereld controleren, dat wil zeggen, de
afhankelijkheid van op koolstof gebaseerde brandstoffen verminderen.
Dat is waar de NAVO-oorlog in Irak, Libië, Syrië, Afghanistan en
Oekraïne over ging. Het is niet zo abstract als "Democracies vs.
Autocracies." Het gaat over het vermogen van de VS om andere landen
schade toe te brengen door hun toegang tot energie en andere
basisbehoeften te verstoren.
Zonder het 'goed versus kwaad'-verhaal van de Nieuwe Koude Oorlog
zullen de Amerikaanse sancties hun bestaansrecht verliezen in deze
Amerikaanse aanval op milieubescherming en op de wederzijdse handel
tussen West-Europa en Rusland en China. Dat is de context voor de
strijd van vandaag de dag in Oekraïne, die slechts de eerste stap zal
zijn in de verwachte jarenlange strijd van de VS om te voorkómen dat
de wereld multipolair wordt. Dit proces zal Duitsland en Europa
afhankelijk maken van de Amerikaanse leveringen van LNG.
De kunst is om Duitsland ervan te overtuigen dat het voor zijn
militaire veiligheid afhankelijk is van de Verenigde Staten. Maar waar
Duitsland ècht bescherming tegen nodig heeft, is de Amerikaanse oorlog
tegen China en Rusland, die Europa marginaliseert en “Oekraïens maakt”.
Er zijn geen oproepen van westerse regeringen geweest om via
onderhandelingen een einde aan deze oorlog te maken, omdat er in
Oekraïne geen oorlog is verklaard. De Verenigde Staten verklaren
nergens de oorlog, omdat daarvoor volgens de Amerikaanse grondwet een
verklaring van het Congres nodig zou zijn. Dus legers van de VS en de
NAVO bombarderen, organiseren kleurrevoluties, bemoeien zich met de
binnenlandse politiek van andere landen (waardoor de
Westfalen-overeenkomsten van 1648 achterhaald worden) en leggen de
sancties op die Duitsland en zijn Europese buren uit elkaar drijven.
Het wordt tijd dat europese politici afstand nemen van de politiek van
de VS, dat zij in plaats van de huidige Europese Unie een
samenwerkingsverband uit de grond stampen op basis van soevereiniteit
en respect, waar samenwerking een echte bindende factor wordt en de
relaties met de grootmachten opnieuw wordt bezien. Voor
dwangmaatregelen
zoals de VS die nu gebruiken is daarin geen plaats.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[8 november 2022]
Afdrukken
Doorsturen