In de nasleep van de Russisch-Oekraïense oorlog zijn termen als 'Europese
waarden' weer gangbaar geworden. Eén van de mensen die hiervoor het
meest verantwoordelijk is, is Ursula von der Leyen, de voorzitter van
de Europese Commissie die nu een bijna alomtegenwoordige figuur is in
de mainstream media.
Volgens Ursula vertegenwoordigen "Europese waarden" alleen de hoogste
eigenschappen van de mensheid: vrijheid, rechtvaardigheid,
solidariteit en de rechtsstaat.
Natuurlijk kan iedereen met zelfs maar een beperkte kennis van de
geschiedenis vertellen dat dit niets anders is dan eufemismen. Nog
niet zo lang geleden betekende 'Europese waarden' iets heel anders.
Die waarden trokken de grenzen van de wereld in oceanen van bloed,
zowel van Europeanen als van degenen die ze veroverden. Een blik op de
geschiedenis van Ursula's aristocratische Europese familie kan ons het
ware gezicht van deze "Europese waarden" laten zien en hoe de
heersende klasse profiteerde van het opleggen ervan aan de wereld.
Ursula von der Leyen is de telg van twee aristocratische Duitse
families. Ze werd geboren als Ursula Albrecht, de dochter van een
prominente Europese bureaucraat, CDU-partijleider en voormalig
gouverneur van Nedersaksen, Ernst Albrecht. De familie koesterde
zorgvuldig een kosmopolitisch imago, aangezien Ernst het grootste deel
van zijn leven voor de EU en verschillende voorloperorganisaties
werkte. Toen ze opgroeide, kreeg Ursula van haar vader de bijnaam "Röschen"
(Roosje), en afbeeldingen van het gelukkige gezin kwamen veel voor in
de politieke advertenties van haar vader.
De familie Albrecht vergaarde hun fortuin door de positie als
douanehandhavers in het Heilige Roomse Rijk te gebruiken om de
katoenmarkten van het 19e-eeuwse Bremen te domineren en van daaruit is
de naam Albrecht een vaste waarde in de Duitse geschiedenis.
De ooievaar in de afbeelding kan erg letterlijk worden genomen,
gezien de zeven kinderen die Ursula op de wereld heeft gezet.
Zoals typerend is voor bourgeois Duitsers vertoont de verder
uitputtend gedocumenteerde geschiedenis van de familie Albrecht een
mysterieuze kloof tussen 1936 en 1945. Om ongemakkelijke vragen te
vermijden over waar hun macht en geld vandaan kwamen en wat ze deden
om het te verdienen, heeft het Huis van Albrecht, net als zovele
anderen, gedaan alsof het naziregime gewoon nooit heeft bestaan.
Aangezien we wellicht nooit antwoorden zullen krijgen over deze
duistere periode, kan de schaduw die het werpt ons misschien de ware
vorm laten zien van de 'Europese waarden' waar Ursula zo dol op is,
als we een licht werpen op wat deze leegte omringt.
Om te beginnen kunnen we kijken naar Ernst's eerste baan in de
politiek, bij de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal onder
leiding van een andere aristocraat, Hans von der Groeben.
Hans was op dat moment al een lange tijd bureaucraat. Tijdens de
oorlog werkte hij als plaatsvervanger voor het Reichsministerium van
Landbouw onder bevel van
Richard Walther Darré. Darré
was een fanatieke nazi, schreef zijn eerste fascistische propaganda in
1926 en sloot zich in 1930 aan bij de nazi-partij. Hij trad al snel
toe tot de SS en zijn loyaliteit en toewijding aan de zaak brachten
Heinrich Himmler ertoe persoonlijk Obergruppenführer Darré te kiezen
als hoofd van zowel het SS Ras- en Hervestigingsbureau en later het
Rijksdepartement van Landbouw. Darré was een van de leidende ideologen
van de partij en hij combineerde de taken van de landbouw- en
rasbureaus om de basis te leggen voor Generalplan Ost, het nazi-plan
om het hele Slavische ras uit te roeien en Oost-Europa te koloniseren.
Darré was de architect van het agrarisch "bloed en bodem"
beleid van de nazi's (inderdaad, bekend uit het hedendaagse Oekraïne)
en probeerde een nieuwe landbezittende "Arische" aristocratie te
creëren. Hij keurde wetten goed die een "Arisch certificaat" vereisten
om landbouwgrond te erven en speelde een belangrijke rol in
nazi-eugeneticaprogramma's, met name het Lebensborn-programma,
ontworpen om een nieuwe generatie "Arische" supermannen te fokken en
het Duitse volk te zuiveren van "ongewenste bloedlijnen".
E'n van zijn meest veelbelovende acolieten was een arts met de
naam Josef Mengele, die de leiding had over het beleid inzake "rassengezondheid"
binnen de afdeling. Mengele zou later de beruchte engel des doods
worden die enkele van de gemeenste misdaden in de geschiedenis pleegde
met zijn medische experimenten op industriële schaal in het
concentratiekamp Auschwitz. Mengele richtte zich vooral op kinderen
als zijn slachtoffers en hield ze maandenlang in leven om zoveel
mogelijk gegevens te verzamelen. Hij vergat nooit waar hij vandaan
kwam: Mengele haalde Darré altijd aan als inspiratie voor zijn ideeën
over 'rassenhygiëne'.
Na de oorlog ontsnapte Mengele (net als zoveel andere nazi's) aan
gerechtigheid door naar Argentinië en later Brazilië te vluchten op de
"rattenlijnen" die werden beheerd door CIA-agent, toekomstig hoofd van
de West-Duitse inlichtingendienst en niet-hervormde nazi
Reinhard Gehlen en werd
beschermd op persoonlijk bevel van CIA-directeur Allen Dulles, die
Mengele als een nuttige bondgenoot beschouwde in zijn oorlog tegen de
USSR. Mengele stierf als een vrij man in 1976 en werd begraven onder
de naam Wolfgang Gerhard in São Paulo, Brazilië.
Na de oorlog werd Darré gearresteerd en berecht voor oorlogsmisdaden
in Neurenberg. Hij werd schuldig bevonden, maar ondanks de reikwijdte
en omvang van zijn misdaden kreeg hij een straf van slechts zeven jaar.
Hij diende slechts drie daarvan uit en werd in 1950 vrijgelaten. Hij
stierf aan leverkanker in 1953. Een schokkend milde straf en Darré
heeft de rechtszaal nooit van binnen gezien. Dit was overigens nogal
gebruikelijk na de oorlog. De 'liberale internationalisten' zoals
Allen Dulles, verantwoordelijk voor het Amerikaanse buitenlandse
beleid, hadden geen last van de misdaden van het naziregime. Sterker:
al in 1940 pleitte Dulles al voor een alliantie met nazi-Duitsland, en
in 1944 had hij een ontmoeting met de nazi-inlichtingendienst om een
afzonderlijke vrede te sluiten om de nazi's als wapen tegen de USSR te
gebruiken.
Na de oorlog werden alleen processen voor de meest flagrante nazi's
gehouden en de Amerikanen zorgden er zelfs toen voor dat hun straffen
zo mild mogelijk waren. De achterban van het nazi-regime, het leger
van mensen die de nazi-machine fysiek het moorddadige werk lieten doen
van het onderwerpen en uitroeien van een heel continent, bleven bijna
geheel ongestraft voor hun misdaden. Met het project Paperclip zorgden
de VS ervoor dat de "top of the bill" van de nazi's op hun eigen
continent met open armen werden onthaald - waarvan de raketpionier
Wernher von Braun (Apollo-project) wellicht de bekendste was.
In het geval van mensen als Hans von der Groeben werden ze beloond met
banen in de nieuwe "gedenazificeerde" West-Duitse regering. Ondanks de
pretenties van een nieuw Duitsland veranderden alleen de namen.
Dezelfde bureaucraten werkten aan hetzelfde doel, de vernietiging van
de Sovjet-Unie en haar bevolking, met alle mogelijke middelen. Het
staatsapparaat dat ooit het Groot-Duitse Rijk heette, was nu gewoon
opgenomen in een nieuwe structuur, nu de Noord-Atlantische
Verdragsorganisatie (NAVO) genoemd.
Nu in de functie van plaatsvervanger nam Ernst Albrecht dezelfde rol
op zich als zijn baas in de jaren 1940, waarbij dit keer "bloed en
bodem" vervangen werd door "Europese waarden". Hoewel Ernst Albrecht
een paar jaar te jong was om zelf nazi te zijn geweest, heeft hij
tijdens zijn lange politieke carrière zijn sympathie daarvoor heel
duidelijk kenbaar gemaakt. Ernst was een elitair die druipte van
minachting voor het gewone volk en wilde in Duitsland tot stand
brengen wat hij beschouwde als eliteheerschappij, in tegenstelling tot
de heerschappij van de 'oninzichtelijke' menigte. Gezien het feit dat
hij nooit een kans heeft gemist om het Derde Rijk en zijn moordenaars
te vereren, is het heel duidelijk wie Ernst als elite beschouwde.
Tijdens zijn tijd als leider van de regering van de Christen-Democratische
Unie (een van de twee grootste politieke partijen van Duitsland) van
de Duitse deelstaat Nedersaksen, wist Ernst met succes leden van de
neonazistische Deutsche Reichspartei (DRP) naar de gelederen van de
CDU te lokken. De DRP beoefende wat bekend stond als Esoterisch
Hitlerisme, een bizarre variant van neonazisme die inhield dat Hitler
de letterlijke reïncarnatie is van de hindoegod Vishnu en dat de "Ariërs"
van het nazisme dezelfde Ariërs zijn die ooit het oude India bewoonden.
De CDU van Albrecht absorbeerde de DRP bijna volledig, omdat ze bang
waren dat de DRP anders hun kiezersbasis zou uithollen. De strategie
van
Koutou voor de nazi's werkte,
en de CDU van Albrecht bestuurde de regio continu van 1976 tot 1990.
Toen hij het voor het zeggen kreeg was een van de elites die Ernst
toevertrouwde om te regeren zijn minister van Justitie, een jurist
genaamd Hans Puvogel. Opnieuw koos hij een fanatieke nazi. Puvogel
trad in 1934 toe tot de Sturmabteilung, de paramilitaire tak van de
nazi-partij en in 1937 was hij een regionale leider van de Duitse
nazi-partij (NSDAP). Puvogel gebruikte zijn vaardigheden als advocaat
om de uitroeiing van nazi-raciale vijanden te helpen rechtvaardigen.
In zijn proefschrift pleitte hij voor massale euthanasie en
sterilisatie van alle inferieure rassen als een manier om het 'rassenprobleem'
van de nazi's op te lossen.
Toen hij in 1978 werd ontmaskerd, loog Puvogel en zei dat hij in een
kleine rechtse groep zat, Steel Helmet genaamd, die was opgenomen in
de nazi-partij, maar volhield dat hij geen nazi-verleden had.
Documenten die in 2012 door het Nedersaksische parlement zijn
vrijgegeven, hebben bewezen dat dit een leugen was. Puvogel heeft
zelfs nooit geprobeerd afstand te nemen van de inhoud van zijn
proefschrift, en voor zover bekend ging hij als een toegewijde nazi
het graf in. Ernst Albrecht van zijn kant heeft het er gewoon nooit
over gehad. De strategie om simpelweg te doen alsof het Derde Rijk
nooit heeft bestaan, loonde opnieuw, aangezien Albrecht zelf geen
echte gevolgen ondervond.
“De waarde van een individu in de gemeenschap wordt gemeten aan de
hand van zijn raciale persoonlijkheid. Alleen een raciaal waardevol
persoon heeft bestaansrecht binnen de gemeenschap. Iemand die
nutteloos is voor de gemeenschap vanwege zijn minderwaardigheid, of er
zelfs schadelijk voor is, moet worden geëlimineerd.” – Hans Puvogel
Ernst werkte niet alleen voor nazi's, hij vulde zijn kabinet met
nazi's en nodigde nazi's uit in zijn partij; hij besteedde ook veel
tijd aan het "hof maken" van nazi-kiezers. Ernst en zijn
plaatsvervangers waren vaste waarden op evenementen van nazi-veteranen
in heel Nedersaksen. Albrecht en Puvogel waren ook betrokken bij een
bomaanslag die bekend staat als het
Celle Hole-schandaal, het cel-gat
schandaal. Op 25 juli 1978 ontplofte een bom op de muur van de
gevangenis in Celle, Duitsland. De bom had niet het gewenste effect,
er ontstond slechts een klein gaatje, en een groep van 12 mannen die
de gevangenis binnen moesten gaan, moest vluchten. De daders
ontsnapten, maar er werd een Mercedes gevonden waarin een rubberen
vlot, ontsnappingsgereedschap, een Walther-pistool en vervalste
paspoorten, waarvan er één een foto had van de gevangengenomen linkse
militant Sigurd Debus. Later werden er gereedschappen in de cel van
Debus geplant om de deal te bezegelen, waardoor de hele affaire leek
op een mislukt ontsnappingsplan van de Rote Armee Faction (RAF).
Albrecht prees de aanslagen als een succesvolle operatie, die volgens
hem een overval en moord stopte (hij leverde hiervoor geen bewijs), en
het incident werd gebruikt om de verslechtering van de omstandigheden
voor Debus en andere gevangengenomen RAF-leden te rechtvaardigen. De
RAF reageerde met een hongerstaking, die uiteindelijk leidde tot de
dood van Debus in 1981.
Het verhaal klopte echter nooit helemaal. De RAF-leden hielden vol dat
ze onschuldig waren, en de toenemende druk van advocaten en het
publiek leidde uiteindelijk tot een parlementair onderzoek in 1986,
waaruit bleek dat er geen ontsnappingspoging, geen overval of moord
was, en dat de hele affaire een aanval onder valse vlag was, genaamd
Operation Feuerzauber, gepland door de Duitse federale en
Nedersaksische politie met goedkeuring van Ernst Albrecht. Een
politieman uit Nedersaksen bracht zelfs de bom tot ontploffing.
Desondanks gebeurde er niets met Albrecht of zijn regering. De gênante
affaire werd snel onder het tapijt geveegd en de dood van Debus werd
teruggebracht tot niet meer dan één naam op de lange lijst van degenen
die zijn uitgehongerd ten voordele van de Albrechts.
Het is nog onduidelijk waarom Ernst Albrecht deze terroristische
aanslag tegen zijn eigen land pleegde; het is echter mogelijk dat het
verband hield met aanhoudende geruchten dat de RAF zijn geliefde
dochter Ursula probeerde te ontvoeren als vergelding voor de
nazi-sympathieën van Ernst. Vanwege die geruchten schreef Ursula op
aandringen van haar vader zich in aan de London School of Economics
onder de naam Rose Ladson om haar identiteit te verbergen. Die naam is
niet willekeurig gekozen. Het is eerder de link naar een andere tijd
dat Huis Albrechts 'Europese waarden' aan de wereld werden opgelegd.
Ursula koos haar naam uit een andere tak van haar familie, de Ladsons
uit South Carolina. De Ladsons waren een familie van slavenhandelaren,
plantage-eigenaren en separatisten. Hoewel de Ladsons geen
aristocratische titel dragen zoals Albrecht of von der Leyen, droegen
ze allemaal dezelfde kenmerken van de Europese aristocratie. De
Albrecht-katoenhandel bracht de familie in nauw contact met de Ladsons
en de relatie groeide totdat Mary Ladson-Robertson in 1902 met Carl
Albrecht trouwde en zich door bloed bij de twee families voegde.
De koloniale banden van de familie Albrecht kunnen verklaren waarom ze
zich zo op hun gemak voelden bij de nazi's. Naast de duidelijke
parallellen met betrekking tot slavernij en economische uitbuiting van
hele mensenrassen, de kolonisatie van een continent, de raciale
hiërarchieën en massamoord op industriële schaal, waren de nazi's
vurige bewonderaars van het Amerikaanse koloniale systeem. Ze
baseerden hun rassensysteem zelfs specifiek op dat van het Amerikaanse
Zuiden.
In South Carolina consolideerden de Ladsons hun rijkdom en macht en
werden uiteindelijk een van de meest invloedrijke families in de staat,
met diepe banden met financiën, politiek en natuurlijk slavernij. Net
als de aristocraten van Europa versterkten de Ladsons hun huis door te
trouwen met andere elitefamilies, van wie de meesten in de
slavenhandel zaten. Onder hun voorouders waren mannen als James Moore,
de voormalige gouverneur van Carolina die zijn positie verdiende door
genocidale invallen waarbij meer dan 4.000 inheemse Apalachee-mensen
als slaven werden meegenomen, wat uiteindelijk leidde tot de volledige
uitroeiing van de stam.
Maar we dwalen iets te ver af. We weten dus zo ongeveer waar het geld
en de macht van de familie van Ursula von der Leyen vandaan kwam, en
wat ze deden om het te verdienen, vooral gezien in het kader van het
feit dat Ursula enorm heeft geprofiteerd van de rijkdom en connecties
van haar familie om haar eigen carrière te bevorderen, die stand kon
en kan houden (op zichzelf als een voorbeeld van corruptie), verder
Ursula's ernstig schandalen, incompetentie en mogelijk zelfs ronduit
verraad. Haar tijd als politica laat zien dat de appel van Ursula niet
ver van de Albrecht-stamboom is gevallen.
Ursula stapte voor het eerst in de politiek in 2003 toen ze technisch
werd verslagen in een regionale verkiezingsvoorverkiezing in Hannover
door de CDU-trouwe Lutz von der Heide. Dit was onaanvaardbaar voor
Ursula's vader Ernst, die samen met zijn oude plaatsvervanger en
Wehrmacht-artillerieofficier Wilfried Hasselmann een groot
persoffensief lanceerde. De twee gingen vol op het orgel en voerden
campagne voor Ursula om haar tegenstander, die op dat moment al
meer dan 15 jaar in functie zat, te besmeuren. In die tijd had Ursula
een langlopende column in het extreemrechtse tabloid Bild, een krant
die was opgericht door ex-nazi-propagandist en CIA-activist Axel
Springer, die tientallen keren is bestraft wegens schendingen van de
Duitse wet en in staat was om hun aanvallen op Von der Heide effectief
te versterken. Al snel las heel Duitsland het laatste nieuws over een
voorverkiezing voor kleine regionale verkiezingen.
De campagne was beslissend en in de tweede stemronde won Ursula met
een tweederde meerderheid. Het was een veilige plek, dus als nieuwe
CDU-kandidaat werd Ursula gemakkelijk gekozen. Gezien dit is het
onmogelijk om Ursula von der Leyen te scheiden van de nalatenschap van
haar vader. Twee jaar later werd ze door Angela Merkel uitgekozen om
minister van Arbeid en Gezinszaken te worden, ondanks haar bijna
onbestaande politieke ervaring. In deze rol stond ze vooral bekend om
het schrappen van sociale voorzieningen voor blinden en het (proberen
van) verbieden van heavy metal-albums, een cv dat geen verdere
promotie lijkt te rechtvaardigen. Desondanks werd ze in 2013
gepromoveerd tot de Duitse minister van Defensie, een stap die de
oppositie verbijsterde. Hier begonnen de 'Europese waarden' van Ursula
von der Leyen opnieuw vorm te krijgen.
Ursula's mandaat was om de Bundeswehr uit te breiden en de paraatheid
te vergroten, en ze ging met enthousiasme aan de slag. Ze begon
constant op de oorlogstrommel te slaan, met het argument dat het
Duitse leger te klein en onvoorbereid was om het hoofd te bieden aan
welke nieuwe vijand dan ook die ze die dag tevoorschijn toverde. Of
het nu Afghanistan, Iran, China, Rusland of Syrië is, Ursula pleitte
consequent voor méér wapens, méér oorlog en méér geld. Ursula stelde
zelfs een Duits vreemdelingenlegioen voor om de rangen van de
Bundeswehr te versterken, een voorstel dat van alle kanten met afschuw
en veroordeling werd onthaald.
Vrijwel onmiddellijk zei ze dat het ministerie hulp van buitenaf nodig
had en huurde ze één van de favoriete en meest criminele adviseurs van
de neoliberale politieke klasse in, de aan de CIA gelieerde McKinsey,
de voormalige thuisbasis van beroemdheden als Susan Rice en Chelsea
Clinton en vele andere politici en zakenmensen met een dubieus
karakter. McKinsey's tentakels reiken tot in regeringen (hallo Wopke!)
en bedrijven over de hele wereld, en het is een voorbeeld van de "draaideur"
tussen overheid, inlichtingendiensten en grote bedrijven. Het was meer
dan alleen een adviesbureau: McKinsey kreeg de directe leiding over
het ministerie, en consultant Katrin Suder kreeg een nieuwe functie
binnen het ministerie om "de bewapeningssector te hervormen". Ursula
schoof bijna een half miljard euro in de schatkist van McKinsey en
anderen voor 'consulting'-diensten, en kreeg er absoluut niets voor
terug. De niet-gekozen Suder werd zo vaak naast Von der Leyen gezien
dat de oppositie grapte dat ze Ursula's nieuwe lijfwacht was.
Binnen vier jaar nadat Von der Leyen het ministerie had overgenomen,
stegen – naast de inkomsten van McKinsey – ook de inkomsten van
adviesbureau Accenture uit werk met de Duitse strijdkrachten van
459.000 euro in 2014 tot ongeveer 20 miljoen euro in 2018. Naast alle
foutief opgegeven declaraties van uitgegeven belastinggeld aan
adviseurs, blijkt dat het ministerie van VDL in 2015 en 2016 ook de
reguliere aanbestedingsregels aan zijn laars heeft gelapt. Dit zien we
later ook bij de aankopen van Pfizer-vaccins in 2021. Hierover hebben
we destijds uitvoerig bericht (link
hier).
Deze brutale corruptie werd bekend als de "Berateraffaire"
en was zo ernstig dat het leidde tot een parlementair onderzoek, met
tegenstand van zowel links als rechts die antwoorden eiste van Von der
Leyen. Ursula reageerde voornamelijk door tegenwerken, simpelweg door
te weigeren vragen te beantwoorden of informatie te verstrekken, en
uiteindelijk het bewijs van haar wandaden te vernietigen voordat ze
voor het parlement kon worden gebracht. Omdat er geen bewijs was liep
het onderzoek op een mislukking uit. Voor haar rol in de affaire
ontving
Katrin Suder het Ehrenkreuz
der Bundeswehr (in goud) van Von der Leyen. Het schandaal was zo
ernstig, zo brutaal en zo volkomen verbijsterend dat de oppositionele
Sociaal-Democratische Partij Ursula von der Leyen openlijk
beschuldigde van verraad, werkend in het belang van de regering van de
Verenigde Staten in tegenstelling tot dat van Duitsland:
"Als federale minister van Defensie gedroeg Von der Leyen zich
zoals de Amerikaanse president wilde toen hij opriep tot verhoging van
de militaire uitgaven: hogere militaire budgetten, meer bewapening in
plaats van ontwapening. En hoewel deze minister door haar hoge
uitgaven aan adviesbureaus en diverse personeelsbesluiten in de
problemen kwam en allesbehalve een rolmodel was, werd ze voorzitter
van de Europese Commissie. Dat is een sleutelfunctie en het is
belangrijk voor de VS.
De beslissing voor Von der Leyen gebeurde stilletjes in
achterafkamertjes. Geen weldenkend mens kan uitleggen waarom ze deze
belangrijke functie heeft gekregen. Een gedeeltelijke verklaring is
dat ze steun kreeg van belangrijke landen uit Oost-Europa. De
Verenigde Staten hebben een grote invloed op deze staten.
In de eerste grote kritieke zaak vertegenwoordigde Von der Leyen
onmiddellijk en ondubbelzinnig het standpunt van de VS, waar ze zei
dat Iran zelf verantwoordelijk is voor de confrontatie in het
Midden-Oosten en voor de executie van de Iraanse generaal. Met haar
kunnen de Verenigde Staten waarschijnlijk ook bij andere gelegenheden
aanspraak op haar maken en een sleutelrol spelen bij het vormgeven van
de interne structuur van de Europese Unie. Ursula von der Leyen is het
perfecte voorbeeld van een 'agent of influence'."
– Albrecht Müller, SPD-Kamerlid 2 januari 2021
Ursula's Bundeswehr was meer dan alleen een fondsenwervingsprogramma
voor een parasitaire consultantklasse. Het was ook een broedplaats
voor dezelfde gemene ideologie die haar vader zijn hele leven heeft
gepromoot. Onder Von der Leyen explodeerden extreemrechtse en
neonazistische sympathieën in de gelederen van de Bundeswehr. Ondanks
herhaalde waarschuwingen van zowel binnen als buiten het leger deed
Von der Leyen niets wezenlijks. Haar McKinsey-adviseurs creëerden
gevoeligheidstrainingen voor het leger en Ursula maakte voortdurend
publiciteitsrondleidingen langs militaire bases, maar het probleem
werd steeds erger. Ten slotte werd in 2018 een complot ontdekt van de
speciale eenheid van de elite Kommando Spezialkräfte (KSK) om
Duitse politici te vermoorden en de Duitse regering omver te werpen.
Nader onderzoek in 2019 onthulde dat de speciale eenheid niet alleen
werd geteisterd door openlijke neonazi's, maar dat ze al minstens drie
jaar actief plannen hadden om de Duitse regering omver te werpen.
Bovendien hadden Ursula von der Leyen en haar leger van adviseurs,
ondanks herhaaldelijke waarschuwingen, in het beste geval niets gedaan
en in het slechtste geval de kwestie actief verergerd. Een inval
bracht voorraden wapens, explosieven en nazi-memorabilia aan het licht.
Verdere audits brachten 48.000 munitie en ongeveer 135 pond plastic
explosieven aan het licht, waardoor veel Duitse politici zich
afvroegen hoeveel van deze terroristische cellen er nog meer waren
binnen de Bundeswehr. De ontbrekende munitie en explosieven zijn nooit
gevonden. Het Ministerie van Defensie had uiteindelijk geen andere
keus dan de KSK geheel op te heffen.
Von der Leyen bekleedde de post als minister van Defensie van 2013 tot
2019, een opmerkelijke reeks gezien haar onervarenheid. Maar toen de
zaken instortten, stortten ze snel in elkaar - en legden zoals gezegd
een hele reeks wanbeheer, incompetentie en mogelijke corruptie bloot.
Er waren bijvoorbeeld ook inkoopproblemen die leidden tot Von der
Leyens politieke ondergang in Duitsland. En het was geen toeval dat
Von der Leyen als minister van Defensie problemen kreeg met
aanbestedingen. Het is de complexiteit van de uitgaven van de
Bundeswehr – en de alomtegenwoordigheid van lobbyisten – die de
machtige positie al lang tot een valkuil hadden gemaakt.
De Gorch Fock, een zeilschip - met zeilen! - dat door de Duitse marine
werd gebruikt voor training, lag in 2015 aangemeerd voor reparatie,
kort voordat Von der Leyen aantrad. De geschatte kosten waren $ 11,6
miljoen. Toen ze in 2019 haar ambt verliet, waren de geschatte
reparatiekosten van het opleidingsschip gestegen tot $ 163 miljoen. De
missiekritieke componenten van Von der Leyens bewapeningsuitgaven
deden het zelfs nog slechter. In 2017 waren er volgens N-TV 97 nieuwe
wapensystemen geleverd aan de Bundeswehr. Slechts 38 waren functioneel.
Bovendien verwijderde Von der Leyen (en ook Suder) mobiele
telefoongegevens en censureerden ze documenten op een manier die de
argwaan van experts wekte. Hun ontduikingen waren zo extreem dat
Tobias Lindner, de desensiedeskundige van de Groenen in de Bondsdag,
aanklagers vroeg om Von der Leyen te onderzoeken op mogelijk crimineel
wangedrag. "Het gaat verder dan een politiek geschil", vertelde
Lindner in 2019 aan de
Süddeutsche Zeitung. "Ze heeft
het oplossen van de zaak veel moeilijker gemaakt en kan
strafrechtelijk aansprakelijk worden gesteld." Overigens heeft Von der
Leyen hetzelfde geintje geflikt met betrekking tot de voor tientallen
miljarden aan vaccins-aankopen van Pfizer. Trouwens, ook onze eigen
premier was zoals u weet een fervent "wisser", alleen wist hij nergens
van.....
Ondanks dit alles werd Ursula beschouwd als een favoriet om Jens
Stoltenberg op te volgen als secretaris-generaal van de NAVO. Gezien
de geschiedenis van de alliantie met nazi's, zou het geen verrassing
moeten zijn dat haar banden met extreemrechts werden genegeerd of,
waarschijnlijker, in haar voordeel werden geteld. Per slot van
rekening is de EU het voorportaal van het Vierde Rijk.
De reden dat Ursula (toen) niet werd gekozen, was omdat ze opnieuw
naar boven had gefaald en al was gekozen tot voorzitter van de
Europese Commissie in een nipte "verkiezing" die ze won ondanks de
bijna universele veroordeling van Duitse politici, zowel van haar
eigen partij als van de oppositie. Maar Angela Merkel, de baas en
goede vriendin van Von der Leyen, moest zich onthouden van stemming
nadat het Duitse parlement weigerde Ursula zelfs maar voor te dragen.
De benoeming (eigenlijk: installatie) werd echter verwelkomd door
buitenlandse politici zoals Emmanuel Macron, die een lachwekkende
verklaring uitbracht waarin hij zei: "Ik heb haar vermogen gezien om
dingen voor elkaar te krijgen en om te voorkómen dat ze gevangen zit
in bepaalde belangen" over de nieuwe Führerin van de EU die slechts
maanden eerder was beschuldigd van verraad vanwege haar volledige
onderwerping aan buitenlandse speciale belangen. Bloomberg noemde de
vrouw die bijna vijf jaar bezig was geweest met het creëren van nieuwe
kabinetsposities voor haar vrienden en op zijn best een tweede Bier
Halle Putsch negeerde, zo niet actief uitbroedde, een 'stoere,
visionaire hervormer'.
Ursula is de eerste vrouw die deze functie bekleedt en de tweede met
enige connectie met de nazi's: voormalig artillerieofficier van de
Wehrmacht en hoogleraar nazirecht Walter Hallstein was als jonge man
in de politiek begonnen en pleitte voor de deugden van de Neurenbergse
rassenwetten. waarmee hij zijn levenslange toewijding aan "Europese
waarden" aantoonde. Het is vanaf haar nieuwe platform in Brussel dat
de hele wereld de “Europese waarden” van Ursula von der Leyen te zien
krijgt. Na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne heeft Ursula het
nieuws gedomineerd als één van de meest krachtige en standvastige
pleitbezorgers voor méér oorlog, méér sancties en méér wapens.
Ursula toerde zelfs door Oekraïne en stopte voor een inmiddels
beroemde fotosessie in Boecha, waar ze krokodillentranen vergoot voor
de slachtoffers van een bloedbad waarvan de westerse mainstream media
meldden dat het werd veroorzaakt door Russische troepen die hun eigen
posities beschoten. In werkelijkheid werd het vrijwel zeker
veroorzaakt door Oekraïense artillerie.
Het blijkt dat Ursula ook familiebanden heeft met dit gebied. De
laatste keer dat een Von der Leyen in Oekraïne was, bracht Ursula's
verre familielid Joachim "Europese waarden" naar Oekraïne als de
nazi-Gaultier van Galicië. In wat de nazi's Operation Reinhard
noemden, werd de regio "Judenfrei" weergegeven dankzij de ijverige
inspanningen van Oekraïense nationalisten, die voor het naziregime
dienden als bestraffers, om vervolgens hun straf te ontlopen dankzij
de inspanningen van de Verenigde Staten en de NAVO.
Wat opmerkelijk is, is niet dat Von der Leyen in haar hele loopbaan zo
erg heeft gefaald. Ze stond immers op door in te spelen op haar
familiebanden. Wat echter opmerkelijk is, is dat ze op bijna dezelfde
manier heeft gefaald als in haar laatste twee hoge posities. Ze leidde
de Bundeswehr en vertrouwde de inkoopinspanningen van het leger toe
aan de neoliberale marktlogica van managementadviseurs, en het liep
slecht af. Een paar jaar later, verantwoordelijk voor de Europese
inspanningen voor de aanschaf van vaccins, kreeg ze kritiek omdat ze
te veel vertrouwen stelde in de vrije markt en niet aandrong op
gecentraliseerde controle van de vaccinproductie en -distributie
binnen de Europese Unie. Als gevolg hiervan stierven (en sterven nog
steeds) mensen.
Nu staat de afstammeling van Joachim opnieuw bij die van de
nationalisten en brengt dood en verwoesting over de bevolking van
Oekraïne en de wereld. Dat zal nog erger worden als - naar verwacht
maar God verhoede - zij het stokje zal overnemen van de
oorlogszuchtige Washington-marionet Jens Stoltenberg. Hoeveel mensen
moeten er deze keer nog sterven voor de 'Europese waarden' van Ursula
von der Leyen?
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]