Wall Street probeert wanhopig omhoog te krabbelen, na de rampzalige beursdag, gisteren. De grote megabanken spelen zoals zo vaak een grote rol op de beurs, en het feit dat het hele financiële systeem op die vijf pijlers rust, zou toezichthouders (en beleggers) moeten alarmeren. Maar de overheid laat het ook op dit punt afweten.
Toen op Wall Street gisteren de "closing bell" een einde maakte aan de
grote uitverkoop, sloot de Dow Jones Industrial, dat 's middags meer
dan 900 punten was gedaald, met een verlies van 767 punten of 2,90%.
De 500-index van Standard and Poor's sloot nog dieper in het rood met
een verlies van 2,98%.
Maar die verliezen zagen er mild uit vergeleken met wat er gisteren
gebeurde met vier van de grootste banken op Wall Street. Bank of
America, moeder van de gigantische retailbankenketen Merrill Lynch,
sloot af met een verlies van 4,42%. Morgan Stanley, dat in december
toen de bankenaandelen ook in de uitverkoop gingen ook een flink pak
slaag kreeg, verloor 3,87%, terwijl Goldman Sachs niet ver achterbleef
met een verlies van 3,67%.
De bank met de meeste buitenlandse exposure en een monsterbailout in
2008, Citigroup, wat in een eerlijke en efficiënte markt tot forse
dalingen van de bankaandelen zou hebben geleid, verloor 3,59%. (JP
Morgan Chase, wiens CEO, Jamie Dimon, heeft geprobeerd de markt te
hersenspoelen met de mantra dat de bank een "balans zo solide als een
fort" heeft, kwam precies overeen met de S&P 500 en verloor 2,98%.)
Opmerkelijk is dat twee van de verzekeringsmaatschappijen die volgens
het Office of Financial Research (OFR) via derivaten onderling
verbonden zijn aan de megabanken van Wall Street, hebben gisteren ook
grote verliezen geleden. Lincoln National verloor 3,75%, terwijl
Ameriprise Financial 3,58% kwijtraakte.
Het Office of Financial Research is opgericht onder de financiële
hervormingswetgeving van Dodd Frank van 2010 om het roekeloze gedrag
van Wall Street aan te pakken (het gedrag dat leidde tot de financiële
crash van 2008), de grootste economische omwenteling sinds de Grote
Depressie. Het doel is om "een licht te laten schijnen in de duistere
hoeken van het financiële systeem om te zien waar risico's naartoe
gaan, om te beoordelen hoe groot een dreiging kan zijn die ze kunnen
vormen, en beleidsmakers te voorzien van financiële analyse,
informatie en evaluatie van beleidsinstrumenten om die risico's te
verminderen.”
Blijkbaar houdt de Trump-administratie deze hoeken van het financiële
systeem liever in het duister omdat ze de begroting van de OFR heeft
uitgehold en haar personeel heeft ontslagen.
Het "Financial Stability Report 2017" (PDF
hier) van de OFR uitte toen nog de
volgende waarschuwing naar de markten:
... een aantal van de grootste verzekeringsmaatschappijen hebben via
derivaten uitgebreide financiële connecties met Amerikaanse G-SIB's
[Global Systemically Important Banks - wereldwijd belangrijke
systeembanken]. Voor sommige verzekeraars is het moeilijk om deze
connecties op basis van openbare gegevens te evalueren.
Verzekeringsholdingmaatschappijen rapporteren hun totale
derivatencontracten in geconsolideerde algemeen aanvaarde
boekhoudprincipes (GAAP). Verzekeraars zijn verplicht om uitgebreidere
details over de derivatencontracten van de dochterondernemingen van
hun verzekeringsmaatschappijen te rapporteren in wettelijk
gedeponeerde documenten, inclusief gegevens over individuele
tegenpartijen en het type derivatencontract. Maar derivaten kunnen ook
worden gehouden in andere gelieerde ondernemingen die niet aan deze
wettelijke bekendmakingen zijn onderworpen, wat resulteert in
aanzienlijk minder informatie over de derivaten van sommige gelieerde
ondernemingen dan vereist is in de wettelijke rapporteringen van
verzekeraars.
De eenvoudige vertaling van de bovenstaande paragraaf is dat een
herhaling van de implosie van een gigantische verzekeringsmaatschappij
als gevolg van het feit dat het de zondebok wordt van Wall Street
vanwege de blootstellingen van alle grote banken aan derivaten, zoals
AIG in 2008 gebeurde, nog steeds mogelijk is. AIG ontving een bailout
van $ 185 miljard, waarvan de helft de achterdeur uitging om zijn
derivatenschulden en de overeenkomsten voor het uitlenen van effecten
aan mega-banken in Wall Street (en hun buitenlandse tegenpartijen) af
te lossen.
Wat er met deze megabanken van Wall Street gebeurt, is van cruciaal
belang voor de financiële gezondheid van de Amerikaanse economie. Dat
komt omdat het CONgres er (bewust) niet in is geslaagd deze banken in
beheersbare stukken op te splitsen. Ze beheersen nu de overgrote
meerderheid van gevaarlijke derivaten, terwijl ze tegelijkertijd de
overgrote meerderheid van de federaal verzekerde / door de
belastingbetaler "gedekte" deposito's bezitten, die de spaargelden en
pensioenen van de doorsnee-Amerikanen vertegenwoordigen.
Om te benadrukken hoe geconcentreerd dit risico is, schreven
onderzoekers van het Office of Financial Research het volgende in een
rapport van februari 2015 (PDF
hier):
Hoe groter de bank, hoe groter het potentiële overloop-effect als het
concern over de kop gaat; hoe hoger de hefboomwerking, hoe gevoeliger
het is om in gebreke onder stress te blijven; en hoe groter haar
connectiviteitsindex, des te groter het deel van het bankroet dat in
het bankensysteem stroomt. Het product van deze drie factoren biedt
een algehele maat voor het besmettingsrisico dat de bank voor het
financiële systeem vormt. Vijf van de Amerikaanse banken hadden
bijzonder hoge besmettingsindexwaarden: Citigroup, JP Morgan, Morgan
Stanley, Bank of America en Goldman Sachs.
Volgens het Office of the Comptroller of the Currency (OCC) (PDF
hier) zaten de
bankholdings van diezelfde vijf banken per 31 maart 2019 op ondenkbare
niveaus van derivaten: in notionele (nominale hoeveelheid) derivaten
had JPMorgan Chase $ 58,7 biljoen; Citigroup had $ 51,5 biljoen;
Goldman Sachs Group had $ 50,8 biljoen; Bank of America hield $ 37,9
biljoen aan, terwijl Morgan Stanley op $ 35 biljoen zat. Zoals u weet
is een biljoen gelijk aan duizend miljard. Deze vijf banken
vertegenwoordigden 86% van alle derivaten die in handen zijn van de
meer dan 5.000 federaal verzekerde banken in de VS.
En er is een groeiende bezorgdheid dat er niets nuttigs of productiefs
wordt gedaan met deze derivaten, maar dat ze worden gebruikt om
onsmakelijke winsten te bieden en om kapitaalvereisten bij de grote
banken te manipuleren.
In een ander rapport van de OFR in 2015 (PDF
hier) toonden onderzoekers Jill
Cetina, John McDonough en Sriram Rajan aan hoe de megabanken in Wall
Street met hun kapitaalvereisten speelden door derivaten te gebruiken
als "kapitaalverlichtingstransacties". Het rapport leidde tot het
nieuws dat de activiteiten van JPMorgan Chase's beruchte London
Whale-traders, die voor $ 6,2 miljard aan door cliënten ingelegde
gelden verloren met transacties in derivaten met een hoog risico,
gewoon een poging tot een kapitaalverlichting was die mislukte.
De onderzoekers schreven toen:
De verliezen van JPMorgan Chase & Co. in de London Whale-zaak in 2012
waren het resultaat van het gebruik van CDS (Credit Default Swaps) dat
werd ondernomen om gereguleerde kapitaalvermindering te verkrijgen op
posities in het orderboek.
Op 24 juni van dit jaar hebben voorzitter Jay Clayton van de
Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC), voorzitter
J. Christopher Giancarlo van de Amerikaanse Commodity Futures Trading
Commission (CFTC) en CEO Andrew Bailey van de Britse Financial Conduct
Authority (FCA) de volgende gezamenlijke verklaring afgegeven met
betrekking tot de kredietderivatenmarkten:
Het voortdurende streven naar verschillende opportunistische
strategieën op de markten voor kredietderivaten, met inbegrip van -
maar niet beperkt tot - die welke "gefabriceerde kredietgebeurtenissen"
worden genoemd, kan de integriteit, het vertrouwen en de reputatie van
de markten voor kredietderivaten nadelig beïnvloeden, evenals markten
meer in het algemeen. Deze opportunistische strategieën roepen
verschillende problemen op onder effecten-, derivaten-, gedrags- en
fraudebestrijdingswetten, evenals bezorgdheid over het openbare beleid.
Ofwel: toezichthouders in de VS en aan de andere kant van de vijver
zijn zich ervan bewust dat kredietderivaten worden gebruikt om
bedrijfsstandaarden te produceren teneinde meevallende betalingen te
innen door kopers van kredietderivaten. Omgekeerd blokkeren financiële
instellingen die kredietderivatenbescherming hebben verkocht, het
begin van een dreigend bankroet tot nà het verlopen van het
derivatencontract - om te voorkómen dat er betalingen moeten worden
gedaan. In beide situaties is er een sterke aanwijzing dat er sprake
is van frauduleuze marktmanipulatie en dat de persoon aan de andere
kant van de derivatenhandel wordt bedrogen.
Vorige maand heeft de Amerikaanse Commodity Futures Trading Commission
(CFTC) de ongekende stap gezet om een YouTube-video te plaatsen (zie
hieronder), waaruit blijkt dat het op de hoogte was van meerdere
methoden die kopers en verkopers van Credit Default Swaps (CDS)
gebruikten om de markt te manipuleren. De CFTC-sprekers waren zich zó
goed bewust van de gebruikte tactieken dat ze zelfs afbeeldingen
plaatsten waarin "de zwendel" stapsgewijs werd uitgelegd.
CFTC-voorzitter J. Christopher Giancarlo verklaart dit als volgt in de
video: "In de afgelopen twee en een half jaar hebben we 14 strategieën
geobserveerd, waarvan er zeven in slechts het afgelopen half jaar
hebben plaatsgevonden."
We zien hier een onthutsende degeneratie van overheidstoezicht. De
federale regelgeving van Wall Street is kennelijk teruggebracht tot
het plaatsen van een YouTube-video om financiële schurken te
waarschuwen dat de overheid weet watzij aan het uitspoken zijn, in
plaats van de personen die de markt manipuleren daadwerkelijk te
arresteren en te vervolgen.
Het is al tientallen jaren bekend dat er een draaideurprobleem bestaat
in de Verenigde Staten, maar de omvang hiervan werd pas volledig
duidelijk na de financiële crisis. Voor degenen die van dit fenomeen nog
niet gehoord hebben: het verwijst naar de "draaideur"-beweging van
wetgevers en regelgevers, tussen de regelgevende instanties en bedrijven
en organisaties die zij reguleren.
Een voorbeeld zou zijn als u voor de Security and Exchange Commission
zou werken en op een dag uw baan opzegt en wordt aangenomen bij Goldman
Sachs, een dan voor u voormalig bedrijf dat u aan het controleren was.
Dit lijkt op het eerste gezicht misschien oké, maar als we echt de
effecten ervan op de hele industrie onderzoeken, dan wordt het duidelijk
hoeveel corruptie er is op Wall Street (en buiten de VS).
Het grootste probleem is verreweg hoe de draaideur-praktijken bedrijven
de mogelijkheid bieden om de regulering als geheel in de industrie te
beïnvloeden. De meeste mensen die bij de toezichthoudende instanties
werken, verdienen geen salarissen die ook maar in de buurt komen van de
salarissen van de bedrijven in de particuliere sector, wat het
verleidelijk maakt om er gezellig bij te horen.
Er is een enorme "de ene dienst is de andere waard"-mentaliteit onder
toezichthouders die met de Big Five-banken werken, in de hoop dat als ze
de andere kant opkijken of bepaalde problemen onder de radar houden, ze
op een dag een baan aangeboden binnen het bedrijf.
We zien dat heel vaak binnen de politiek, ook in ons land, en het meest
aansprekende voorbeeld was wel de "vakbondsman" Wim Kok.
Wall Street-bedrijven beweren dat het niet gebeurt, maar de realiteit is
dat dit gebruikelijk is bij banken en andere grote Wall Street-bedrijven,
waarbij enkele jaren geleden Opensecrets.org meldde dat er toen meer dan
6.000 werknemers waren overgestapt van toezichthouders naar de
particuliere sector of vice versa.
Het hele punt is: een regelgevende instantie is er rvoor om te zorgen
dat bedrijven het systeem niet misbruiken, wat onmogelijk wordt gemaakt
wanneer de mensen die naar deze bedrijven zouden moeten kijken in wezen
in hetzelfde team zitten. De laatste jaren is Goldman Sachs zo'n grote
speler geworden dat na een groot onderzoek werd ontdekt dat de Federal
Reserve-geheimen naar een Goldman-medewerker werden gelekt.
Goldman verloor alle mogelijkheden om de Federal Reserve te raadplegen
voor de nabije toekomst, maar heeft nog steeds twijfelachtige
wervingspraktijken. De afgelopen tijd is het zo erg geworden dat de
Federal Reserve eerder al had aangekondigd dat het consultants van de
banken die het onderzoekt, naar verschillende kantoren zou verplaatsen,
zodat ze verder weg van de regelgevende medewerkers zouden komen te
staan. U weet toch nog wel dat Mario Draghi gewerkt heeft bij Goldman
Sachs, dat Griekenland met frauduleuze praktijken de eurozone heeft
binnengesjoemeld?
De wervingspraktijken van banken, met betrekking tot het inhuren van
voormalige toezichthouders, zijn in wezen een vorm van wettelijk
toegestane omkoping. Er is officieel geen lijn die niet wordt
overschreden als dit meer winst of minder regelgeving voor de banken
betekent. We hebben dit ook gezien in de hoeveelheid lobbywerk die
banken doen om boetes die hun winstmarge bedreigen, omlaag te halen.
Het is dan ook niet gek om te denken dat de wetten die nu worden
gecreëerd in de nabije toekomst weer zullen worden ingetrokken.
Het valt niet mee iets te verzinnen hoe je dit soort situaties kunt
aanpakken. Er zijn radicale dingen die we zouden kunnen doen, zoals
wetten maken die toezichthouders verbieden te gaan werken voor de
organisaties die ze reguleren, gedurende een bepaalde periode na het
opgeven van hun oude baan, maar dit soort wetten zullen niet worden
aangenomen. De reden dat dat niet gebeurt, is omdat de banken er
collectief belang bij hebben dit soort wetten niet in te laten voeren en
ze zullen lobbyen totdat ze worden ingetrokken. Bovendien zijn veel van
de wetgevers die via het partijkartel worden uitgekozen om dit soort
wetten te maken vaak ook de grootste gebruikers zullen zijn van het
draaideurfenomeen.