Softwarebug of democratie-update?

Stel je voor dat het verkiezingsavond is. De televisie flikkert, de spanning stijgt en opeens wordt het duidelijk: de AfD zou een blokkerende minderheid in Saksen kunnen hebben. Voor velen is dit een schok, voor anderen een bevestiging van de verwachte verkiezingsuitslag. Maar dan, de volgende ochtend, komt het bericht dat alles verandert: een softwarefout heeft de verkiezingsresultaten vertekend. De CDU en de AfD verliezen elk één zetel, terwijl de SPD en de Groenen plotseling één zetel extra winnen. De AfD verliest zijn blokkerende minderheid. En dat allemaal vanwege een “softwarefout”?

Een absurd idee? Nee, dat is precies wat vandaag in Duitsland werkelijkheid werd.

Het linkse Duitse totalitaire regime maakt zich momenteel het meest zorgen over de opkomende blokkerende minderheid voor de AfD in de deelstaatparlementen van Thüringen en Saksen. En ineens - zo uit het niets - vonden ze een strategie en beweerden ze dat de zetelverdeling in het nieuwe Saksische deelstaatparlement verkeerd was berekend.

De Saksische staatsambtenaar had maandagochtend al snel verklaard dat hij de uitslag zou controleren. Er waren discrepanties in de verdeling van de stemmen en de zetelverdeling. Het is opnieuw 'toeval' dat de terugkerende functionaris in Saksen een misrekening zou hebben gemaakt op precies het punt dat de AfD nu van de beslissende zetel in het parlement zou kunnen beroven – en daarmee van de blokkerende minderheid.

De zaak is dubbel verbazingwekkend. Ten eerste omdat niemand bij de autoriteiten zo’n ‘softwarefout’ heeft opgemerkt. De fout is niet alleen beschamend en symbolisch voor de Duitse ambtenarenstaat, die ooit op rolletjes functioneerde. Hij wijst ook op een tweede omstandigheid: namelijk het vertrouwen in de verkiezingsprocedure en -uitslag, dat al jaren in vrije val verkeert. Hoewel er tijdens de verkiezingen in Berlijn sprake was van chaos en er twijfels waren over de legitimiteit van de uitslag, probeerden de toenmalige verantwoordelijken de tekortkomingen, fouten en manipulaties te verdoezelen. Destijds was er geen staatsfunctionaris die onmiddellijk zou ingrijpen om een ​​resultaat ongedaan te maken.

Misschien omdat de droomcoalitie van de SPD, de Groenen en Die Linke de meerderheid in de hoofdstad behaalde? Misschien zouden sommige leiders van de autoriteiten in Berlijn zweterig zijn geworden als de AfD daar had gezegevierd. Hoe dan ook heeft het ‘rode potlood achteraf bekeken’ dramatische effecten. Vooral in Oost-Duitsland. Tijdens de laatste verkiezingen in Thüringen kondigde Angela Merkel aan dat de verkiezingen ‘ongedaan moesten worden gemaakt’, maar nu zullen niet alleen veel mensen in Saksen depressief zijn bij de gedachte dat een verkiezing vervolgens is gecorrigeerd. Iedereen die bij staatsverkiezingen de grootste of op één na grootste partij uit de regering probeert te houden, moet verwachten dat deze ‘softwarefout’ ook als manipulatie zal worden geïnterpreteerd.

Was dit allemaal al gepland?

Het simpele feit dat de vorige Duitse regering had besloten het systeem te hervormen - dat mogelijk juist gericht was op de situatie die nu is ontstaan - om te voorkómen dat het 'Alternatief voor Duitsland' toekomstige coalities en de politiek van een meerpartijenalliantie onder alle omstandigheden zou blokkeren, is een schandaal op zich.

De verdeling in het deelstaatparlement achteraf is dus inderdaad gewijzigd, en dit kan waarschijnlijk ook juridische gevolgen hebben. Omdat het moeilijk voor te stellen is dat de AfD een dergelijk proces zo maar over zich heen laat gaan. Terwijl gisteren werd aangenomen dat er geen sprake was van grote manipulatie van het resultaat, gezien de consistentie van de resultaten met de peilingen, kan deze indruk snel veranderen.

Op basis van de gewonnen stemmen krijgen de Groenen en de SPD elk één zetel meer, en krijgen de CDU en de AfD elk één zetel minder dan aangegeven. De AfD daalde van 41 naar 40 zetels. Pas met 41 zetels zouden ze de blokkerende minderheid hebben gekregen.

Stel je voor dat een soortgelijk incident in Hongarije had plaatsgevonden. Viktor Orbán, die oude vos, zou zeker glimlachen. De krantenkoppen in Duitsland zouden zeker genadeloos zijn: “Hongaarse democratie in gevaar”, “Verkiezingen in Boedapest gemanipuleerd” of “Orbáns digitale bedrog”. Maar in Duitsland, in het land van dichters en denkers, heeft men de neiging te spreken van een ongelukkig ongeluk. Software kan immers een slechte dag hebben, toch?

Misschien waren de nieuwste updates niet op tijd geïnstalleerd - wie weet? Maar toevallig passen de gecorrigeerde resultaten perfect in het verhaal dat velen hadden verwacht. De AfD wordt beroofd van haar (blokkerende) macht, de ‘good guys’ krijgen wat ze verdienen, en de democratie slaakt een zucht van verlichting. Of misschien niet?
En terwijl de kiezers, die misschien met hun kruisje wilden protesteren tegen de rood-groene tijdsgeest, in de ogen wrijven, rijst de vraag: wat kan er bij volgende verkiezingen gebeuren? Misschien een update die de stemmen automatisch aan de “juiste” partijen verdeelt? Wie weet wat de toekomst van de verkiezingen zal brengen.

De deelstaatverkiezingen in Thüringen en Saksen hebben aangetoond dat kiezers slimmer zijn en verder denken dan de partijen. Zij hebben met alle wenselijke duidelijkheid aangetoond dat er in de politiek geen ‘business as usual’ kan zijn, noch in de staats-, noch in de federale politiek. In Thüringen gaven de kiezers de AfD een blokkerende minderheid, maar door Björn Höcke een direct mandaat te ontzeggen, lieten ze tegelijkertijd zien dat ze verwachten dat de partij over zal gaan op pragmatische politiek. In Saksen, waar de CDU en de AfD bijna nek aan nek over de finish kwamen, kon de blokkerende minderheid (voorlopig) alleen worden voorkómen doordat de oorspronkelijke zetelverdeling vervolgens werd gewijzigd.

In Thüringen kan de AfD nu indirect inspraak hebben in de benoeming van rechters en openbare aanklagers. Dat is ook maar goed. En het kan voorkómen dat de grondwet wordt gewijzigd ten nadele van politieke concurrenten.

Ook in Saksen zal het moeilijker worden voor de coalitie, hoe deze er ook uit ziet, omdat de blokkerende minderheid slechts één zetel verwijderd is. Dit zou kunnen veranderen met pragmatische beleidsvoorstellen van de AfD. De AfD zou nu definitief een initiatief moeten lanceren dat conclusies trekt uit de uitspraak van het Hof van Justitie dat Duitse openbare aanklagers gebonden zijn aan instructies en niet onafhankelijk zijn. Ambtenaren ondersteunen openbare aanklagers als hun werkgever, d.w.z. de federale of deelstaatministeries van Justitie. Dat moet veranderen.

In Thüringen kan de AfD het presidentschap van het parlement niet worden ontzegd. Als de andere partijen dit toch proberen, hebben ze niets geleerd van hun nederlaag. De AfD moet ook leren. Tot nu toe meende de partij voorrang te moeten geven aan rechts-extremistische clientèle. Dit maakte het mogelijk uitspraken te doen zoals die van Brandenburgs woordvoerster voor binnenlands beleid, Lena Korté, dat migranten werden uitgesloten van publieke evenementen. Daartoe diende de partij een ontwerpresolutie in en zorgde ervoor dat er in Potsdam een ​​speciale zitting van het deelstaatparlement plaatsvond. Dat was een welkom koren op de molen van alle AfD-tegenstanders. De actie zal de AfD veel stemmen hebben gekost.

Helaas konden de topkandidaten zichzelf er niet toe brengen een publieke verklaring af te leggen dat zij zich stevig aan de Grondwet houden, ongeacht wat het Bureau voor de Bescherming van de Grondwet over hen op politieke instructies beweert. Vóór de verkiezingen was het al duidelijk dat de AfD de kans zou worden ontzegd om een ​​regering te vormen of eraan deel te nemen.

Tijdens de verkiezingscampagne had ze het haar tegenstanders zo moeilijk mogelijk moeten maken om de partij als rechts-extremistisch te bestempelen. Helaas gebeurde dat niet. Uitspraken van Björn Höcke dat de CDU nooit de Duitse belangen had vertegenwoordigd, of zijn tweet waarin hij Duitsers en Thüringers opriep niet te wennen aan terreurdaden zoals die in Solingen,pakten contraproductief uit, omdat er veel migranten zijn die inmiddels een onmisbaar onderdeel van de Duitse samenleving uitmaken, mensen die hij daarbij buiten beschouwing liet. Geen wonder dat hij ervan wordt beschuldigd een Duitsland-voor-Duitsers-beleid te willen voeren. In tijden van mondiale bewegingsvrijheid gaat het niet langer om biologische afkomst, maar om het erkennen van de wetten en de manier van leven van de bevolking van de ontvangende staat. Maar zelfs dat laatste is in nogal wat westerse landen geen punt....

Niettemin is het onaanvaardbaar met welke ongevoeligheid de CDU zichzelf tot verkiezingswinnaar uitroept als de “sterkste kracht in het centrum”. Een beetje nederigheid tegenover de uitgesproken wens van de kiezers om een ​​centrumrechtse regering te vormen zou passend zijn geweest. Niet eens met de AfD willen praten is een belediging voor een derde van de kiezers. Het is moeilijk te geloven dat de CDU, die zich voorbereidt op het vormen van een coalitie met links en BSW, de veranderingen zal doorvoeren die de kiezers willen. Het zal meer een coalitie van dienstwagens en privileges zijn dan een regering die de problemen moedig aanpakt.

Tot slot: in de filosofie kennen we het volgende gedachte-experiment: stel u voor dat u moet kiezen tussen opties A en B. Er is bij u een chip geïmplanteerd die actief ingrijpt wanneer u optie B kiest en uw beslissing wijzigt in A. Maar als je toch A kiest, blijft de chip inactief.

Iedereen is het erover eens dat een beslissing voor A door de polariteit van een B-beslissing door de chip om te keren geen “vrije wil” inhoudt. De filosofische vraag is hoe ‘vrij’ het was om A te kiezen als je helemaal niet voor B had kunnen kiezen ? En nog een stapje verder: hoe vrij is een beslissing voor A als je weet dat een beslissing voor B toch veranderd wordt door de chip in je hoofd, en je dus je schouders ophaalt en jezelf de moeite bespaart en meteen voor A besluit?

Als de kiezer niet de echte kans heeft om te stemmen op datgene waarvoor hij echt wil stemmen, omdat het establishment de wil van de kiezers alleen accepteert als deze in hun concept past, dan kunnen dit niet echt 'vrije verkiezingen' worden genoemd. Zelfs in dictaturen zijn er vaak genoeg ‘verkiezingen’ – maar waarbij je vaak maar op één partij kunt stemmen. Is dit niet hetzelfde als wanneer burgers op verschillende partijen kunnen stemmen, maar stemmen die ‘onvergeeflijk’ zijn voor de elite eenvoudigweg worden genegeerd (zie in ons land de weigering van sommige partijen om met de PVV te regeren)?

Als in dit verband Höcke geen premier wordt omdat hogere machten een coalitie met hem verbieden, dan bewijst dat dat het in Duitsland niet uitmaakt op wie je stemt, omdat de beslissing van de kiezers alleen wordt geaccepteerd als ze het eens zijn met (veel) hogere machten in Duitsland. De wil van de kiezers in Thüringen zegt ondubbelzinnig ‘AfD-CDU-regering’ – zelden is er in Duitsland een duidelijker demonstratie gezien van de wil van de kiezers bij democratische verkiezingen.

Gebeurtenissen als deze dragen ook bij aan de veel gehypte ‘vergiftiging van het politieke klimaat’. Vooral als de verkiezingsautoriteiten van de deelstaten laten zien hoe snel ze plotseling kunnen reageren als er – naar hun mening – iets misgaat met de verkiezingsuitslag. In Berlijn vereiste dit destijds procedures bij het Constitutionele Hof van Berlijn en het Federale Constitutionele Hof. De correctie vond daar niet na uren plaats, maar jaren. De geheime vreugde van de ‘democratische’ mainstream media over het reddende nieuws zal de vraag nog meer doen rijzen hoe geloofwaardig de verkiezingsresultaten zijn in het huidige Duitsland.

Is Duitsland nog steeds een democratie? Voor zover de term ‘democratie’ noodzakelijkerwijs ‘vrije verkiezingen’ omvat, kan het antwoord de komende weken duidelijk worden.








[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[2 september 2024]

 

Afdrukken Doorsturen