Zal Netanyahu terugvallen op een false flag?
Sinds 7 oktober vorig jaar is Israël's premier Netanyahu dronken van
de macht, terwijl hij moeiteloos een klein stukje land voor de deur
bombardeerde met tapijtbommen. Zijn medestanders in Israël overtuigden
zichzelf ervan dat God echt aan hun kant staat en de atheïsten zagen
een kans om de omliggende landen te zuiveren. “We zijn machtiger dan
we dachten,” heben ze vast tegen elkaar gezegd. “Dit gaat makkelijk
worden.” Maar het was alleen makkelijk zolang niemand terugsloeg. Een
analyse van het conflict tussen Israël en Iran.
Iran vuurde op de avond van 1 oktober honderden ballistische raketten
af op Israël als vergelding voor de moord op belangrijke figuren van
de As van de Weerstand door de zelfverklaarde Joodse Staat, en de
laatste oorlogsactiviteiten in Libanon. Beide partijen draaien dit in
hun voordeel: Iran beweert dat het verschillende militaire bases van
de vijand heeft vernietigd, terwijl Israël volhoudt dat het een
grotendeels ongevaarlijke demonstratie was. Toch beloofde Israël om op
een door haar gekozen tijdstip en plaats wraak te nemen, waardoor de
wereld op scherp blijft staan.
Opeens beseffen de machthebbers in Israël dat het kwetsbaar is, net
zoals Gaza kwetsbaar is. Opeens zien ze hoe fout het is om een ander
land te bombarderen, maar alleen als zij de potentiële slachtoffers
zijn. "Dit is barbaars!" schreeuwden ze op sociale media terwijl ze
werden blootgesteld aan 0,01% van waar ze Gaza aan hadden blootgesteld.
Opeens klonken ze niet meer zo zelfvoldaan.
De timing van de vergelding door Iran valt samen met het begin van de
grondfase van de laatste Israëlisch-Libanese oorlog en zou dus
gedeeltelijk bedoeld kunnen zijn om een grootschalige operatie af te
schrikken die zou kunnen leiden tot vernietigingen die vergelijkbaar
zijn met die in Gaza. Het volgde ook op de woedende speculatie van
enkele aanhangers dat de moord op Hezbollah-leider Sayyed Hassan
Nasrallah vorige week misschien niet had plaatsgevonden als Iran
resoluut had gereageerd op de moord op Hamas' politieke leider Ismail
Haniyeh in Teheran afgelopen zomer.
Deze factoren suggereren dat Iran militaire, reputatie- en
strategische doelen nastreefde: een oorlog zoals in Libanon, zoals in
Gaza, afschrikken; "gezicht redden" voor zijn aanhangers; en idealiter
de afschrikking herstellen. Het verzet juichte luidkeels om Irans
vertraagde vergelding, dus zijn reputatiedoel werd onbetwistbaar
bereikt, maar het is voorbarig om te concluderen dat de bijbehorende
militaire en strategische doelen werden bereikt. Israël beloofde
immers om vergeldingsmaatregelen te nemen, dus iedereen zal moeten
wachten tot dat gebeurt om te beoordelen of de aanvallen van Iran al
dan niet succesvol waren.
Hoewel het moeilijk is om de volledige omvang van de schade te kennen
die Israël heeft opgelopen door de Iraanse raketaanval, hebben we ook
militaire analisten gevolgd die hetzelfde zeggen: het was ècht heel
erg (op
deze x-tijdlijn zijn er een aantal te zien). Veel erger
dan Israël zou laten blijken - en dat was met slechts twee- tot
driehonderd raketten. De volgende aanval zou twee- tot drieduizend
raketten kunnen zijn.
Nu Israël niet snel terugslaat zal er gespeculeerd worden dat
het land een verwoestende militaire schade heeft geleden, precies
zoals Iran beweerde, en het lijkt erop dat Israël bang is voor Irans
belofte om nog feller dan ooit terug te slaan als Israël het daarna
aanvalt. Een alternatieve verklaring voor dit scenario zou kunnen zijn
dat Israël geen Amerikaanse steun kon krijgen voor zijn eigen
vergelding, waarna het het ofwel afblies of uitstelde om zijn
oorspronkelijke plannen te herzien.
Ondanks Israëls briljante mainstream media-management, zijn er dus van diverse
kanten berichten opgedoken dat de Iraanse raketaanval op 1 oktober
voor dat land een spectaculair succes was. Het was een demonstratie
van Irans afschrikkingsvermogen om Israël te verpletteren, mocht dat
nodig zijn. Het falen van de VS om Iraanse hypersonische raketten te
onderscheppen, bracht zijn eigen boodschap met zich mee. Iran beweert
dat 90% van zijn raketten het Israëlische luchtverdedigingssysteem is
binnengedrongen.
Will Schryver, een technisch ingenieur en veiligheidscommentator,
schreef op X: "Ik begrijp niet hoe iemand die de vele videoclips van
de Iraanse raketaanvallen op Israël heeft gezien, niet kan herkennen
en erkennen dat het een verbluffende demonstratie was van Iraanse
capaciteiten. De ballistische raketten van Iran braken door de
Amerikaanse/Israëlische luchtverdediging en dropten verschillende
grote kernkoppen op Israëlische militaire doelen."
Hoe dan ook: dit heeft de situatie enorm veranderd. Het is al duur
genoeg om hele landen te bombarderen - maar er voor zorgen dat je de
luchtverdediging hebt als iemand terugslaat, is nog veel duurder. Het
begint tot Israël door te dringen dat Iran niet alleen zijn ijzeren
koepel (Iron Dome) kan doordringen en uitputten met conventionele
raketten, waarvan het er honderdduizenden heeft, maar dat het ook
dwars door die ijzeren koepel heen kan slaan met angstaanjagend
nauwkeurige hypersonische raketten.
Israël kan geen grondoorlog voeren, zoals het al heeft laten zien in
zijn poging om Libanon binnen te vallen. Nu kan Israël er misschien
achter komen dat het ook niet makkelijk is een luchtoorlog te voeren.
Als haar luchtmachtbases beschadigd of vernietigd kunnen worden en
haar militaire infrastructuur kan worden gedegradeerd, zal het niet
lang een effectieve strijd kunnen volhouden. Laten we niet vergeten
dat tijdens haar 12 maanden durende bombardement op Gaza niemand
terugsloeg en dat het desondanks nog steeds haar militaire doelen niet
kan waarmaken. De ijzeren koepel was de belangrijkste reden dat Israël
ongestraft kon handelen en het lijkt plotseling een overbodig
verdedigingsinstrument.
De situatie in het Midden-Oosten zal de Amerikaanse president Biden
ongetwijfeld slapeloze nachten (en dagen) bezorgen, gebeurtenissen die
oncontroleerbaar kunnen uitmonden in een regionale oorlog. Zeker, er
zijn beleidsverschillen ontstaan tussen Biden en Netanyahu, wat te
verwachten is gezien hun gevoel voor prioriteiten als politici. Het
lijkt misschien alsof de huidige crisis in de Amerikaans-Israëlische
relatie nogal ernstig is, maar hoeveel ervan voor de optiek is of hoe
weinig ervan echt is, is de vraag. Zeker, zelfs een overgang van
oorlog naar een nieuwe diplomatieke orde zit er momenteel niet in.
De VS en Israël zijn echter ook onafscheidelijk. Het lijdt geen
twijfel dat Biden soepele hulp laat stromen naar Israël in zijn
oorlogsinspanningen en om zijn economie draaiende te houden. En de VS
blokkeert alle stappen in de VN-Veiligheidsraad die oproepen tot een
staakt-het-vuren, wat betekent dat vredesinspanningen niet eens kunnen
beginnen.
Het laatste wat Biden wil is een oorlog in het Midden-Oosten. Maar hij
heeft geen controle (meer) over Netanyahu, die al bezig is met het plannen
van de volgende stap op de escalatieladder. Wat Iran betreft, is het
gevoel van frustratie over westerse verraderlijkheid en moreel
bankroet voelbaar.
Biden vertelde de pers eerder dat de Israëliërs "nog niet hebben besloten
hoe ze — wat ze gaan doen" als vergelding. Biden vertelde
verslaggevers ook dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de
Amerikaanse steun voor Israël in gedachten moet houden bij het bepalen
van de volgende stappen. Hij beweerde dat hij de wereld probeerde te
mobiliseren om een totale oorlog in West-Azië te voorkómen.
Een cruciale factor die Israël/VS ertoe heeft gedwongen om een aanval
op Iran uit te stellen, is de strenge waarschuwing van Teheran dat
elke aanval op haar infrastructuur door Israël met een nog hardere
reactie zal worden beantwoord. "Bij het reageren aarzelen we niet en
haasten we ons niet", om minister van Buitenlandse Zaken Abbas
Araghchi te citeren, die overigens afgelopen weekend een reis naar
Libanon en Syrië maakte om Israël een uitdagende "boodschap" te geven
- zoals hij het noemde - dat "Iran het verzet krachtig heeft gesteund
en het altijd zal blijven steunen."
In deze pantomime is het (voor Netanyahu) veiliger om Biden te geloven,
aangezien de eerlijke waarheid is dat zonder Amerikaanse inbreng en
praktische hulp, en geld en wapens — en directe interventie — Israël simpelweg
niet de energie heeft om het op te nemen tegen Iran. De regionale
dominantie van Israël beperkt zich tot het uitvoeren van
moordcomplotten en het aanvallen van ongewapende burgers.
Indien Israël 'vast zou komen te zitten' in een cyclus van oorlog en
wereldwijde isolatie dan kan dit zomaar de Verenigde Staten meeslepen,
wat dan weer zou kunnen inhouden dat Amerikaanse politici dan
gedwongen zouden worden uit te leggen waarom ze “Amerikanen in gevaar
brengen namens een eeuwig ondankbare cliëntstaat die geld en wapens
van de Verenigde Staten afpakt en dan doet wat hij maar wil.” En als
zulke betrokkenheid vóór de Amerikaanse verkiezingen zou plaatsvinden,
zou deze “oktoberverrassing” de presidentiële kandidatuur van Kamala
Harris kunnen ondermijnen, waardoor Amerikaanse politici “zich gaan
afvragen of reflexmatige steun voor Israël nog steeds de slimme
politieke houding is." De geloofwaardigheid van de VS heeft - zoals we
vaker schreven - in de hele West-Aziatische regio een flinke deuk
opgelopen.
Nu komen we bij een groot probleem voor Israël: kosten en voorraden.
Je zou denken dat de VS Israël voor altijd van wapens zal blijven
voorzien, maar het probeert hetzelfde te doen voor Oekraïne. Het
probleem is dat de VS het zich niet kan veroorloven om Oekraïne veel
meer te geven en het feit dat de eigen voorraden opraken maken de VS
zèlf kwetsbaar. Veel experts suggereren dat de VS niet in staat is om
een oorlog te voeren tegen zijn 'soortgenoten' en dringend moet
worden bevoorraad.
Israël en Oekraïne blijken beide een last voor het imperium te worden,
en op een gegeven moment zou de VS de berekening kunnen maken dat
beide landen de moeite niet meer waard zijn. Het imperium heeft een
reputatie van het in de steek laten van 'bondgenoten' zodra ze hun
doel hebben gediend. Je zou denken dat het onwaarschijnlijk is dat de
VS zich van Israël zou afkeren, maar de alliantie is deels te danken
aan Israëls rol in het beschermen van de petrodollar. Als het stopt
met het vervullen van die functie zou er zo maar van alles kunnen
gebeuren.
De VS kunnen waarschijnlijk niet de benodigde voorraden produceren
zonder haar eigen economie op oorlogspad te zetten, zoals Rusland dat
heeft gedaan. Het probleem daarmee is dat een groot deel van de
Amerikaanse bevolking de oorlogsmachine veracht en weigert deel te
nemen. Hillary Clinton zei onlangs dat als de Amerikaanse regering
niets doet aan sociale media, "we de totale controle verliezen". Wij
denken dat ze met "we" de Amerikaanse oorlogsmachine bedoelde, en ze
heeft gelijk. Dit is dan ook de werkelijke reden waarom we in de
westerse landen zoveel censuur zien. Clinton beweert dat censuur niet
genoeg is: ze pleit voor het einde van de vrijheid van meningsuiting.
Als u denkt dat dat melodramatisch klinkt dan wijzen we op het feit
dat John Kerry onlangs heeft gesuggereerd dat de VS het eerste
amendement moeten afschaffen. Autoritairen nemen de rechten van de
burgers af als ze bang zijn dat hun macht afneemt en Hillary Clinton
heeft dat in feite ook toegegeven.
Hoewel we allemaal doodsbang zijn voor het vooruitzicht van een Derde
Wereldoorlog, en dat zouden we zeker moeten zijn, begint de realiteit
te dagen voor zowel de VS als Israël. Het is misschien niet eens
mogelijk om een land als Iran te verslaan zonder ze te bombarderen
met kernbommen. Zelfs als het mogelijk is, zou het ontzettend lang
duren en zouden de kosten astronomisch zijn. En stel nu eens voor dat
andere landen zich ermee gaan bemoeien - wat een voor de hand liggende
optie is.
Veel van de oorlogszuchtige haviken in de VS zijn niet zo goed in
vooruitdenken, maar in eerdere oorlogen hoefden ze de gevolgen niet te
dragen. In deze oorlog zou iedereen dat doen. Daarnaast is bijna
iedereen vergeten dat er in 2002 door
het Pentagon een duur oorlogsspel werd
gespeeld dat was ontworpen om te
simuleren hoe een oorlog met Iran eruit
zou zien. De VS 'leden' zware verliezen.
De oefening '
Millennium
Challenge 2002'
bleek een militaire oefening die het
Amerikaanse leger eraan herinnerde dat
de vijand niet altijd doet wat je wilt.
We hebben beweringen gelezen die we niet kunnen staven dat een
Russisch schip Israëlische raketten heeft neergeschoten die op weg
waren naar Libanon. Maar laten we aannemen dat dit waar is en ons
voorstellen dat Rusland Iran en Libanon helpt hun luchtverdediging te
versterken. Opeens is Israël niet alleen kwetsbaar voor aanvallen,
maar zijn de eigen aanvallen ook veel minder effectief. Opeens lijkt
het idee dat de buren van Israël zullen instorten zoals Gaza en dat
Israël regionale hegemonie zal verwerven, van een droom een
nachtmerrie geowrden. Israël zou voor de keuze staan om Rusland als
doelwit te kiezen en dan zou de situatie ècht heel erg slecht kunnen
worden.
Israël heeft te maken met een aantal slechte opties. Als het de
Iraanse olie-installaties en -velden aanvalt, zou Iran de oliehandel
in de regio kunnen stilleggen en dat zou een wereldwijde economische
ineenstorting veroorzaken. De impact op de Amerikaanse economie zou
bijzonder verwoestend zijn, omdat het het spoedige einde van de
petrodollar zou betekenen. Als u zich afvraagt waarom Biden
plotseling afwijzend is over het idee om de Iraanse olie aan te vallen,
dan komt dat omdat iemand er iets over te zeggen heeft. "Als ik hen
was, zou ik andere alternatieven bedenken dan het aanvallen van
olievelden", vertelde Biden aan de pers in het Witte Huis.
De andere mogelijkheid is dat Israël de nucleaire faciliteiten van
Iran aanvalt, maar dat is vrijwel zeker een zinloze oefening. Israël
heeft de regering van de Amerikaanse president Joe Biden niet
verzekerd dat een mogelijke aanval op de nucleaire faciliteiten van
Iran van de baan is, vertelde een hooggeplaatst lid van de Amerikaanse
regering aan CNN. Biden had zich eerder uitgesproken tegen een
dergelijke aanval. Afgezien van het feit dat zo'n actie roekeloos en
gevaarlijk zou zijn, heeft Iran meerdere faciliteiten diep onder de
grond verborgen in een labyrint van tunnels, wat betekent dat de kans
om deze faciliteiten te vernietigen in feite nul is. Iran is niet dom.
Israël zou kunnen proberen de militaire bases van Iran aan te vallen,
maar Iran heeft al duidelijk gemaakt dat het Israël veel harder zal
aanvallen met superieure rakettechnologie. Wat dit betekent is dat de
escalatiedominantie nu vrijwel zeker bij Iran ligt, tenzij je
kernwapens in de vergelijking betrekt, en als Israël erbij betrokken
is, kunnen kernwapens niet worden uitgesloten. We hebben het hier over
extremistendie aan de macht zijn.
Wat de Israëliërs evenwel ook afschrikt en voor onrust zorgt in de
Amerikaanse geest is iets anders: de steeds langer wordende schaduw
die Rusland op het West-Aziatische tapijt werpt. Amerikaanse militaire
analisten hebben bekendgemaakt dat bepaalde zeer geavanceerde
Russische wapens de afgelopen weken naar Iran zijn overgebracht,
ondersteund door de inzet van Russisch militair personeel om deze
systemen te bedienen, waaronder S-400-raketten. Er wordt gespeculeerd
dat de secretaris van de Russische Veiligheidsraad (voormalig minister
van Defensie) Sergei Shoigu in de recente periode twee geheime
bezoeken aan Iran heeft gebracht.
Er zijn analisten die vermoeden dat Moskou ook gereageerd heeft op het
Iraanse verzoek om satellietgegevens over Israëlische doelen voor zijn
raketaanval op 1 oktober. Rusland heeft volgens hen Iran ook voorzien
van het langeafstandssysteem voor elektronische oorlogsvoering “Murmansk-BN”.
Het “Murmansk-BN”-systeem is een krachtig EW-systeem dat vijandelijke
radiosignalen, GPS, communicatie, satellieten en andere elektronische
systemen tot op 5.000 km afstand kan blokkeren en onderscheppen en
“slimme” munitie en dronesystemen kan neutraliseren – en in staat is
om hoogfrequente satellietcommunicatiesystemen van de VS en de NAVO te
verstoren.
Zeker, de Russische betrokkenheid bij Irans confrontatie met Israël is
potentieel een game changer. Vanuit het Amerikaanse perspectief roept
het het zorgwekkende spook op van een directe confrontatie met Rusland,
wat het (althans nu nog) niet wil. Volgens officiële Russische
persbureaus is dit het scenario dat de presidentiële adviseur Joeri
Oesjakov afgelopen zondag citeerde, namelijk dat Poetin van plan is om
overmorgen zijn Iraanse ambtgenoot Masud Pezeshkian te ontmoeten in de
Turkmeense hoofdstad Asjchabat.
Ushakov gaf geen verdere toelichting op de ontmoeting. Dit komt
inderdaad als een verrassing, aangezien de twee leiders elkaar opnieuw
zullen ontmoeten op de BRICS-top in de Russische stad Kazan, die van
22 tot en met 24 oktober plaatsvindt. Als ze op die bijeenkomst een
nieuwe BRICS-munt aankondigen (wat de bedoeling is) is dat het begin
van het einde voor de petrodollar. Regionale oorlog zou (voor de VS)
een laatste wanhopige poging zijn om de petrodollar te redden, maar
het zou alleen maar de ondergang ervan versnellen en de VS geïsoleerd
achterlaten op het wereldtoneel. Het zou ironisch genoeg in de kaart
spelen van de vijanden van het imperium.
Interessant genoeg voegde Ushakov toe dat Poetin geen plannen heeft om
Netanyahu te ontmoeten. Poetin moet nog reageren op een verzoek van
Netanyahu voor een telefoongesprek, dat vijf dagen geleden werd gedaan.
Een legende die Netanyahu de afgelopen jaren doorgaans creëerde om
zijn binnenlandse publiek te imponeren (en de Arabische straat te
verwarren) — dat hij een speciale relatie had met Poetin — valt uit
elkaar.
Wat betreft de BRICS: op dit punt is er maar één verstandige optie en dat is om te
accepteren dat het westerse imperialisme voorbij is, de wereldwijde
hegemonie verleden tijd is en dat de westerse landen kleine spelers zullen
zijn in een wereld van gelijken. Het alternatief is dat miljoenen
mensen zullen
sterven omdat een stel verbitterde en verwrongen oude machthebbers zich nog
wat langer aan die macht kunnen vastklampen. Mannen die zich hoe dan
ook aan het eind van hun levensfase bevinden en - net als iedereen
eens - zullen sterven, maar die misschien wel een heleboel van ons met
zich mee zullen nemen. Deze mensen zijn de potentiële vijanden van de mensheid.
Israël hoopt voorlopig nog dat de VS zijn oorlog steunt en die steun
opvoert, en dit leidt tot onze grote
angst van de mogelijkheid van een valse vlag. We houden het niet voor
onmogelijk dat Israël zich laat verleiden om iets verschrikkelijks te
doen om zodoende de VS in een oorlog te slepen. Zelfs als dat zou
gebeuren, zouden de VS niet in de buurt van Iran komen zonder hun
schepen ernstig in gevaar te brengen. In zo'n oorlog zouden de VS
enorme verliezen lijden en snel de publieke steun verliezen.
De enige
vraag is of dat hen ervan zou weerhouden om het te proberen....
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[9 oktober 2024]
Afdrukken
Doorsturen