Zal Netanyahu terugvallen op een false flag?

Sinds 7 oktober vorig jaar is Israël's premier Netanyahu dronken van de macht, terwijl hij moeiteloos een klein stukje land voor de deur bombardeerde met tapijtbommen. Zijn medestanders in Israël overtuigden zichzelf ervan dat God echt aan hun kant staat en de atheïsten zagen een kans om de omliggende landen te zuiveren. “We zijn machtiger dan we dachten,” heben ze vast tegen elkaar gezegd. “Dit gaat makkelijk worden.” Maar het was alleen makkelijk zolang niemand terugsloeg. Een analyse van het conflict tussen Israël en Iran.



Iran vuurde op de avond van 1 oktober honderden ballistische raketten af ​​op Israël als vergelding voor de moord op belangrijke figuren van de As van de Weerstand door de zelfverklaarde Joodse Staat, en de laatste oorlogsactiviteiten in Libanon. Beide partijen draaien dit in hun voordeel: Iran beweert dat het verschillende militaire bases van de vijand heeft vernietigd, terwijl Israël volhoudt dat het een grotendeels ongevaarlijke demonstratie was. Toch beloofde Israël om op een door haar gekozen tijdstip en plaats wraak te nemen, waardoor de wereld op scherp blijft staan.

Opeens beseffen de machthebbers in Israël dat het kwetsbaar is, net zoals Gaza kwetsbaar is. Opeens zien ze hoe fout het is om een ​​ander land te bombarderen, maar alleen als zij de potentiële slachtoffers zijn. "Dit is barbaars!" schreeuwden ze op sociale media terwijl ze werden blootgesteld aan 0,01% van waar ze Gaza aan hadden blootgesteld. Opeens klonken ze niet meer zo zelfvoldaan.

De timing van de vergelding door Iran valt samen met het begin van de grondfase van de laatste Israëlisch-Libanese oorlog en zou dus gedeeltelijk bedoeld kunnen zijn om een ​​grootschalige operatie af te schrikken die zou kunnen leiden tot vernietigingen die vergelijkbaar zijn met die in Gaza. Het volgde ook op de woedende speculatie van enkele aanhangers dat de moord op Hezbollah-leider Sayyed Hassan Nasrallah vorige week misschien niet had plaatsgevonden als Iran resoluut had gereageerd op de moord op Hamas' politieke leider Ismail Haniyeh in Teheran afgelopen zomer.

Deze factoren suggereren dat Iran militaire, reputatie- en strategische doelen nastreefde: een oorlog zoals in Libanon, zoals in Gaza, afschrikken; "gezicht redden" voor zijn aanhangers; en idealiter de afschrikking herstellen. Het verzet juichte luidkeels om Irans vertraagde vergelding, dus zijn reputatiedoel werd onbetwistbaar bereikt, maar het is voorbarig om te concluderen dat de bijbehorende militaire en strategische doelen werden bereikt. Israël beloofde immers om vergeldingsmaatregelen te nemen, dus iedereen zal moeten wachten tot dat gebeurt om te beoordelen of de aanvallen van Iran al dan niet succesvol waren.

Hoewel het moeilijk is om de volledige omvang van de schade te kennen die Israël heeft opgelopen door de Iraanse raketaanval, hebben we ook militaire analisten gevolgd die hetzelfde zeggen: het was ècht heel erg (op deze x-tijdlijn zijn er een aantal te zien). Veel erger dan Israël zou laten blijken - en dat was met slechts twee- tot driehonderd raketten. De volgende aanval zou twee- tot drieduizend raketten kunnen zijn.

Nu Israël niet snel terugslaat zal er gespeculeerd worden dat het land een verwoestende militaire schade heeft geleden, precies zoals Iran beweerde, en het lijkt erop dat Israël bang is voor Irans belofte om nog feller dan ooit terug te slaan als Israël het daarna aanvalt. Een alternatieve verklaring voor dit scenario zou kunnen zijn dat Israël geen Amerikaanse steun kon krijgen voor zijn eigen vergelding, waarna het het ofwel afblies of uitstelde om zijn oorspronkelijke plannen te herzien.

Ondanks Israëls briljante mainstream media-management, zijn er dus van diverse kanten berichten opgedoken dat de Iraanse raketaanval op 1 oktober voor dat land een spectaculair succes was. Het was een demonstratie van Irans afschrikkingsvermogen om Israël te verpletteren, mocht dat nodig zijn. Het falen van de VS om Iraanse hypersonische raketten te onderscheppen, bracht zijn eigen boodschap met zich mee. Iran beweert dat 90% van zijn raketten het Israëlische luchtverdedigingssysteem is binnengedrongen.

Will Schryver, een technisch ingenieur en veiligheidscommentator, schreef op X: "Ik begrijp niet hoe iemand die de vele videoclips van de Iraanse raketaanvallen op Israël heeft gezien, niet kan herkennen en erkennen dat het een verbluffende demonstratie was van Iraanse capaciteiten. De ballistische raketten van Iran braken door de Amerikaanse/Israëlische luchtverdediging en dropten verschillende grote kernkoppen op Israëlische militaire doelen."

Hoe dan ook: dit heeft de situatie enorm veranderd. Het is al duur genoeg om hele landen te bombarderen - maar er voor zorgen dat je de luchtverdediging hebt als iemand terugslaat, is nog veel duurder. Het begint tot Israël door te dringen dat Iran niet alleen zijn ijzeren koepel (Iron Dome) kan doordringen en uitputten met conventionele raketten, waarvan het er honderdduizenden heeft, maar dat het ook dwars door die ijzeren koepel heen kan slaan met angstaanjagend nauwkeurige hypersonische raketten.

Israël kan geen grondoorlog voeren, zoals het al heeft laten zien in zijn poging om Libanon binnen te vallen. Nu kan Israël er misschien achter komen dat het ook niet makkelijk is een luchtoorlog te voeren.

Als haar luchtmachtbases beschadigd of vernietigd kunnen worden en haar militaire infrastructuur kan worden gedegradeerd, zal het niet lang een effectieve strijd kunnen volhouden. Laten we niet vergeten dat tijdens haar 12 maanden durende bombardement op Gaza niemand  terugsloeg en dat het desondanks nog steeds haar militaire doelen niet kan waarmaken. De ijzeren koepel was de belangrijkste reden dat Israël ongestraft kon handelen en het lijkt plotseling een overbodig verdedigingsinstrument.

De situatie in het Midden-Oosten zal de Amerikaanse president Biden ongetwijfeld slapeloze nachten (en dagen) bezorgen, gebeurtenissen die oncontroleerbaar kunnen uitmonden in een regionale oorlog. Zeker, er zijn beleidsverschillen ontstaan ​​tussen Biden en Netanyahu, wat te verwachten is gezien hun gevoel voor prioriteiten als politici. Het lijkt misschien alsof de huidige crisis in de Amerikaans-Israëlische relatie nogal ernstig is, maar hoeveel ervan voor de optiek is of hoe weinig ervan echt is, is de vraag. Zeker, zelfs een overgang van oorlog naar een nieuwe diplomatieke orde zit er momenteel niet in.

De VS en Israël zijn echter ook onafscheidelijk. Het lijdt geen twijfel dat Biden soepele hulp laat stromen naar Israël in zijn oorlogsinspanningen en om zijn economie draaiende te houden. En de VS blokkeert alle stappen in de VN-Veiligheidsraad die oproepen tot een staakt-het-vuren, wat betekent dat vredesinspanningen niet eens kunnen beginnen.

Het laatste wat Biden wil is een oorlog in het Midden-Oosten. Maar hij heeft geen controle (meer) over Netanyahu, die al bezig is met het plannen van de volgende stap op de escalatieladder. Wat Iran betreft, is het gevoel van frustratie over westerse verraderlijkheid en moreel bankroet voelbaar.

Biden vertelde de pers eerder dat de Israëliërs "nog niet hebben besloten hoe ze — wat ze gaan doen" als vergelding. Biden vertelde verslaggevers ook dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de Amerikaanse steun voor Israël in gedachten moet houden bij het bepalen van de volgende stappen. Hij beweerde dat hij de wereld probeerde te mobiliseren om een ​​totale oorlog in West-Azië te voorkómen.

Een cruciale factor die Israël/VS ertoe heeft gedwongen om een ​​aanval op Iran uit te stellen, is de strenge waarschuwing van Teheran dat elke aanval op haar infrastructuur door Israël met een nog hardere reactie zal worden beantwoord. "Bij het reageren aarzelen we niet en haasten we ons niet", om minister van Buitenlandse Zaken Abbas Araghchi te citeren, die overigens afgelopen weekend een reis naar Libanon en Syrië maakte om Israël een uitdagende "boodschap" te geven - zoals hij het noemde - dat "Iran het verzet krachtig heeft gesteund en het altijd zal blijven steunen."

In deze pantomime is het (voor Netanyahu) veiliger om Biden te geloven, aangezien de eerlijke waarheid is dat zonder Amerikaanse inbreng en praktische hulp, en geld en wapens — en directe interventie — Israël simpelweg niet de energie heeft om het op te nemen tegen Iran. De regionale dominantie van Israël beperkt zich tot het uitvoeren van moordcomplotten en het aanvallen van ongewapende burgers.

Indien Israël 'vast zou komen te zitten' in een cyclus van oorlog en wereldwijde isolatie dan kan dit zomaar de Verenigde Staten meeslepen, wat dan weer zou kunnen inhouden dat Amerikaanse politici dan gedwongen zouden worden uit te leggen waarom ze “Amerikanen in gevaar brengen namens een eeuwig ondankbare cliëntstaat die geld en wapens van de Verenigde Staten afpakt en dan doet wat hij maar wil.” En als zulke betrokkenheid vóór de Amerikaanse verkiezingen zou plaatsvinden, zou deze “oktoberverrassing” de presidentiële kandidatuur van Kamala Harris kunnen ondermijnen, waardoor Amerikaanse politici “zich gaan afvragen of reflexmatige steun voor Israël nog steeds de slimme politieke houding is." De geloofwaardigheid van de VS heeft - zoals we vaker schreven - in de hele West-Aziatische regio een flinke deuk opgelopen.

Nu komen we bij een groot probleem voor Israël: kosten en voorraden. Je zou denken dat de VS Israël voor altijd van wapens zal blijven voorzien, maar het probeert hetzelfde te doen voor Oekraïne. Het probleem is dat de VS het zich niet kan veroorloven om Oekraïne veel meer te geven en het feit dat de eigen voorraden opraken maken de VS zèlf kwetsbaar. Veel experts suggereren dat de VS niet in staat is om een ​​oorlog te voeren tegen zijn 'soortgenoten' en dringend moet worden bevoorraad.

Israël en Oekraïne blijken beide een last voor het imperium te worden, en op een gegeven moment zou de VS de berekening kunnen maken dat beide landen de moeite niet meer waard zijn. Het imperium heeft een reputatie van het in de steek laten van 'bondgenoten' zodra ze hun doel hebben gediend. Je zou denken dat het onwaarschijnlijk is dat de VS zich van Israël zou afkeren, maar de alliantie is deels te danken aan Israëls rol in het beschermen van de petrodollar. Als het stopt met het vervullen van die functie zou er zo maar van alles kunnen gebeuren.

De VS kunnen waarschijnlijk niet de benodigde voorraden produceren zonder haar eigen economie op oorlogspad te zetten, zoals Rusland dat heeft gedaan. Het probleem daarmee is dat een groot deel van de Amerikaanse bevolking de oorlogsmachine veracht en weigert deel te nemen. Hillary Clinton zei onlangs dat als de Amerikaanse regering niets doet aan sociale media, "we de totale controle verliezen". Wij denken dat ze met "we" de Amerikaanse oorlogsmachine bedoelde, en ze heeft gelijk. Dit is dan ook de werkelijke reden waarom we in de westerse landen zoveel censuur zien. Clinton beweert dat censuur niet genoeg is: ze pleit voor het einde van de vrijheid van meningsuiting.

Als u denkt dat dat melodramatisch klinkt dan wijzen we op het feit dat John Kerry onlangs heeft gesuggereerd dat de VS het eerste amendement moeten afschaffen. Autoritairen nemen de rechten van de burgers af ​​als ze bang zijn dat hun macht afneemt en Hillary Clinton heeft dat in feite ook toegegeven.

Hoewel we allemaal doodsbang zijn voor het vooruitzicht van een Derde Wereldoorlog, en dat zouden we zeker moeten zijn, begint de realiteit te dagen voor zowel de VS als Israël. Het is misschien niet eens mogelijk om een ​​land als Iran te verslaan zonder ze te bombarderen met kernbommen. Zelfs als het mogelijk is, zou het ontzettend lang duren en zouden de kosten astronomisch zijn. En stel nu eens voor dat andere landen zich ermee gaan bemoeien - wat een voor de hand liggende optie is.

Veel van de oorlogszuchtige haviken in de VS zijn niet zo goed in vooruitdenken, maar in eerdere oorlogen hoefden ze de gevolgen niet te dragen. In deze oorlog zou iedereen dat doen. Daarnaast is bijna iedereen vergeten dat er in 2002 door het Pentagon een duur oorlogsspel werd gespeeld dat was ontworpen om te simuleren hoe een oorlog met Iran eruit zou zien. De VS 'leden' zware verliezen. De oefening 'Millennium Challenge 2002' bleek een militaire oefening die het Amerikaanse leger eraan herinnerde dat de vijand niet altijd doet wat je wilt.

We hebben beweringen gelezen die we niet kunnen staven dat een Russisch schip Israëlische raketten heeft neergeschoten die op weg waren naar Libanon. Maar laten we aannemen dat dit waar is en ons voorstellen dat Rusland Iran en Libanon helpt hun luchtverdediging te versterken. Opeens is Israël niet alleen kwetsbaar voor aanvallen, maar zijn de eigen aanvallen ook veel minder effectief. Opeens lijkt het idee dat de buren van Israël zullen instorten zoals Gaza en dat Israël regionale hegemonie zal verwerven, van een droom een nachtmerrie geowrden. Israël zou voor de keuze staan ​​om Rusland als doelwit te kiezen en dan zou de situatie ècht heel erg slecht kunnen worden.

Israël heeft te maken met een aantal slechte opties. Als het de Iraanse olie-installaties en -velden aanvalt, zou Iran de oliehandel in de regio kunnen stilleggen en dat zou een wereldwijde economische ineenstorting veroorzaken. De impact op de Amerikaanse economie zou bijzonder verwoestend zijn, omdat het het spoedige einde van de petrodollar zou betekenen. Als u zich afvraagt ​​waarom Biden plotseling afwijzend is over het idee om de Iraanse olie aan te vallen, dan komt dat omdat iemand er iets over te zeggen heeft. "Als ik hen was, zou ik andere alternatieven bedenken dan het aanvallen van olievelden", vertelde Biden aan de pers in het Witte Huis.

De andere mogelijkheid is dat Israël de nucleaire faciliteiten van Iran aanvalt, maar dat is vrijwel zeker een zinloze oefening. Israël heeft de regering van de Amerikaanse president Joe Biden niet verzekerd dat een mogelijke aanval op de nucleaire faciliteiten van Iran van de baan is, vertelde een hooggeplaatst lid van de Amerikaanse regering aan CNN. Biden had zich eerder uitgesproken tegen een dergelijke aanval. Afgezien van het feit dat zo'n actie roekeloos en gevaarlijk zou zijn, heeft Iran meerdere faciliteiten diep onder de grond verborgen in een labyrint van tunnels, wat betekent dat de kans om deze faciliteiten te vernietigen in feite nul is. Iran is niet dom.

Israël zou kunnen proberen de militaire bases van Iran aan te vallen, maar Iran heeft al duidelijk gemaakt dat het Israël veel harder zal aanvallen met superieure rakettechnologie. Wat dit betekent is dat de escalatiedominantie nu vrijwel zeker bij Iran ligt, tenzij je kernwapens in de vergelijking betrekt, en als Israël erbij betrokken is, kunnen kernwapens niet worden uitgesloten. We hebben het hier over extremistendie aan de macht zijn.

Wat de Israëliërs evenwel ook afschrikt en voor onrust zorgt in de Amerikaanse geest is iets anders: de steeds langer wordende schaduw die Rusland op het West-Aziatische tapijt werpt. Amerikaanse militaire analisten hebben bekendgemaakt dat bepaalde zeer geavanceerde Russische wapens de afgelopen weken naar Iran zijn overgebracht, ondersteund door de inzet van Russisch militair personeel om deze systemen te bedienen, waaronder S-400-raketten. Er wordt gespeculeerd dat de secretaris van de Russische Veiligheidsraad (voormalig minister van Defensie) Sergei Shoigu in de recente periode twee geheime bezoeken aan Iran heeft gebracht.

Er zijn analisten die vermoeden dat Moskou ook gereageerd heeft op het Iraanse verzoek om satellietgegevens over Israëlische doelen voor zijn raketaanval op 1 oktober. Rusland heeft volgens hen Iran ook voorzien van het langeafstandssysteem voor elektronische oorlogsvoering “Murmansk-BN”.  Het “Murmansk-BN”-systeem is een krachtig EW-systeem dat vijandelijke radiosignalen, GPS, communicatie, satellieten en andere elektronische systemen tot op 5.000 km afstand kan blokkeren en onderscheppen en “slimme” munitie en dronesystemen kan neutraliseren – en in staat is om hoogfrequente satellietcommunicatiesystemen van de VS en de NAVO te verstoren.

Zeker, de Russische betrokkenheid bij Irans confrontatie met Israël is potentieel een game changer. Vanuit het Amerikaanse perspectief roept het het zorgwekkende spook op van een directe confrontatie met Rusland, wat het (althans nu nog) niet wil. Volgens officiële Russische persbureaus is dit het scenario dat de presidentiële adviseur Joeri Oesjakov afgelopen zondag citeerde, namelijk dat Poetin van plan is om overmorgen zijn Iraanse ambtgenoot Masud Pezeshkian te ontmoeten in de Turkmeense hoofdstad Asjchabat.

Ushakov gaf geen verdere toelichting op de ontmoeting. Dit komt inderdaad als een verrassing, aangezien de twee leiders elkaar opnieuw zullen ontmoeten op de BRICS-top in de Russische stad Kazan, die van 22 tot en met 24 oktober plaatsvindt. Als ze op die bijeenkomst een nieuwe BRICS-munt aankondigen (wat de bedoeling is) is dat het begin van het einde voor de petrodollar. Regionale oorlog zou (voor de VS) een laatste wanhopige poging zijn om de petrodollar te redden, maar het zou alleen maar de ondergang ervan versnellen en de VS geïsoleerd achterlaten op het wereldtoneel. Het zou ironisch genoeg in de kaart spelen van de vijanden van het imperium.

Interessant genoeg voegde Ushakov toe dat Poetin geen plannen heeft om Netanyahu te ontmoeten. Poetin moet nog reageren op een verzoek van Netanyahu voor een telefoongesprek, dat vijf dagen geleden werd gedaan. Een legende die Netanyahu de afgelopen jaren doorgaans creëerde om zijn binnenlandse publiek te imponeren (en de Arabische straat te verwarren) — dat hij een speciale relatie had met Poetin — valt uit elkaar.

Wat betreft de BRICS: op dit punt is er maar één verstandige optie en dat is om te accepteren dat het westerse imperialisme voorbij is, de wereldwijde hegemonie verleden tijd is en dat de westerse landen kleine spelers zullen zijn in een wereld van gelijken. Het alternatief is dat miljoenen mensen zullen sterven omdat een stel verbitterde en verwrongen oude machthebbers zich nog wat langer aan die macht kunnen vastklampen. Mannen die zich hoe dan ook aan het eind van hun levensfase bevinden en - net als iedereen eens - zullen sterven, maar die misschien wel een heleboel van ons met zich mee zullen nemen. Deze mensen zijn de potentiële vijanden van de mensheid.

Israël hoopt voorlopig nog dat de VS zijn oorlog steunt en die steun opvoert, en dit leidt tot onze grote angst van de mogelijkheid van een valse vlag. We houden het niet voor onmogelijk dat Israël zich laat verleiden om iets verschrikkelijks te doen om zodoende de VS in een oorlog te slepen. Zelfs als dat zou gebeuren, zouden de VS niet in de buurt van Iran komen zonder hun schepen ernstig in gevaar te brengen. In zo'n oorlog zouden de VS enorme verliezen lijden en snel de publieke steun verliezen.

De enige vraag is of dat hen ervan zou weerhouden om het te proberen....




[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[9 oktober 2024]

 

Afdrukken Doorsturen