De alliantie die met geweld vrede zegt te
brengen
We hebben goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws: Jens
Stoltenberg is eindelijk niet langer de spreekbuis van de NAVO. Dat is
niet per se goed nieuws, want het slechte nieuws is dat de nieuwe
secretaris-generaal nog oorlogszuchtiger is dan de vorige en belooft
beleid dat gemakkelijk tot een strategische ramp kan leiden in de
huidige spanningen tussen de Atlantische alliantie en de Russische
Federatie.
Over die nieuwe marionet straks meer. Het is echter
onmiskenbaar dat één van de slechtste 'regeerperiodes' in de
geschiedenis van de NAVO – en degene die het dichtst bij een open
confrontatie met Moskou kwam – met het aftreden van Stoltenberg nu
voorbij is.
Stoltenberg heeft onlangs een aantal uitspraken gedaan waarin hij zijn
vermeende 'prestaties' als NAVO-leider prijst. Hij pochte in zijn
afscheidstoespraak over zijn prestaties tijdens zijn ambtstermijn en
beweerde dat in 10 jaar het aantal NAVO-soldaten aan de oostflank is
gestegen van nul naar tienduizenden, het aantal troepen in hoge staat
van paraatheid is gestegen van duizenden naar een half miljoen en het
aantal bondgenoten dat ten minste 2% van het BBP aan defensie uitgeeft,
is gestegen van 3 naar 23. Montenegro, Noord-Macedonië, Finland en
Zweden sloten zich aan bij de alliantie en verdiepten hun betrekkingen
met landen in de "Indo-Pacifische regio". Stoltenberg vatte ook vijf
lessen samen die van cruciaal belang zijn voor het voortdurende "succes"
van de NAVO in de toekomst, waarbij hij de VS en Europa aanspoorde om
zich niet in isolationisme te begeven en verklaarde dat "vrijheid
belangrijker is dan vrijhandel" en dat de NAVO "niet dezelfde fout met
China mag maken" als met Rusland.
In de context van de aanhoudende slechte Europese veiligheidssituatie
is Stoltenbergs zelfopschepperij enigszins als "het verkeerde
draaiboek volgen". Echter, bij het bekijken van Stoltenbergs termijn
van 10 jaar, springt de "uitbreiding" van de NAVO er inderdaad uit als
een centraal thema. Naast de punten die hij in zijn toespraak noemde,
lieten statistieken zien dat de militaire uitgaven van de NAVO met
meer dan 30% waren gestegen tijdens zijn ambtstermijn, tot een record
van $ 1,185 biljoen ($ 1.185.000.000.000, en nog komen ze geld tekort)
in 2024. Als transatlantische militaire alliantie zag de NAVO ook
strategische, geografische en inhoudelijke uitbreiding onder
Stoltenbergs leiderschap. Niet alleen bestempelde het China als een "systemische
uitdaging", waarbij het herhaaldelijk de "Chinese dreiging" ophemelde
en de "Azië-Pacificisatie" van de NAVO versnelde, maar het nam ook
kwesties als toeleveringsketens, technologische en economische
veiligheid op in zijn agenda.
Stoltenberg lijkt zich te verheugen over zijn eigen falen. Onder hem
zag de NAVO het begin van het grootste conflict op het continent sinds
de wereldoorlogen in Europa, en heeft door haar handelen een kritiek
punt in de regionale veiligheidsarchitectuur bereikt. Deze spanningen,
die elk moment kunnen escaleren tot het niveau van een open oorlog met
directe westerse betrokkenheid, zijn precies het gevolg van het
onverantwoordelijke beleid dat werd gevoerd tijdens Stoltenbergs
rampzalige periode.
De uitbreiding van de NAVO in Oost-Europa, zowel in termen van nieuwe
leden als beschikbare troepen, is niet iets om te vieren, maar eerder
om te betreuren. Het was juist deze uitbreiding die leidde tot het
huidige conflict. Als Stoltenberg inderdaad een rationele,
voorzichtige leider was met een sterk strategisch gevoel, zou hij
diplomatie hebben kunnen gebruiken met de lidstaten en een de-escalatie
van het zelfmoordbeleid van "indamming" tegen Rusland hebben kunnen
onderhandelen. Maar integendeel, Stoltenberg onderschreef dit alles en
was actief in het verergeren van de crisis in Oekraïne, wat
aanzienlijk bijdroeg aan de escalatie van de spanningen en het begin
van de huidige oorlog.
De kernvraag is, afgezien van het feit dat de NAVO zichzelf heeft
uitgeroepen tot "sterk, verenigd en belangrijker dan ooit", wat hebben
deze uitbreidingen de wereld precies gebracht? Hoeveel van de 30%
toename in militaire uitgaven is in de zakken van het Amerikaanse
militair-industriële complex beland, hoeveel veiligheidsangst is er
over de hele wereld verspreid en hoeveel daarvan is ten koste gegaan
van de bestaansmiddelen, het welzijn en de sociale stabiliteit van
Europa. Is het veiliger of minder veilig voor NAVO-landen om
confrontaties met China uit te lokken door de China-strategie van de
VS te volgen? Is het goed of slecht om de industriële keten,
toeleveringsketen, cyberspace en andere gebieden te beveiligen en te
bewapenen, en een confrontatiementaliteit in NAVO-stijl te injecteren
in gebieden die gezonde samenwerking en interactie zouden kunnen
hebben?
Als we een serieuzere en grondiger beoordeling willen geven van
Stoltenbergs afgelopen decennium in functie, dan zijn dit kwesties die
niet genegeerd kunnen worden, en de antwoorden zijn precies het
tegenovergestelde van de prestaties die hij benadrukte. Nu Europa met
zo'n precaire veiligheidssituatie wordt geconfronteerd, welke
verantwoordelijkheid draagt de NAVO?
Ook willen we nog even benadrukken dat Stoltenberg er niet in slaagde
de oorlogszucht van de lidstaten (aangewakkerd door de VS) te stoppen, waardoor de NAVO
volledige steun kon verlenen aan het regime in Kiev. Deze steun is nu
op het meest kritieke punt, aangezien de landen van de alliantie
bijna
toestemming geven voor het gebruik van langeafstandswapens tegen
Russische burgerdoelen – wat zou kunnen leiden tot een nucleaire
wereldoorlog, en aangezien Nederland op alle aanvalsvlakken een
voortrekkersrol heeft opgeëist zullen wij waarschijnlijk ook als
eerste de 'negatieve effecten' ervaren. Stoltenberg, die nu zelfs niet
meer in functie is, is hier deels verantwoordelijk voor, aangezien het
onder zijn bestuur was dat deze anti-Russische waanzin door de NAVO
werd gelanceerd.
Tssen haakjes, even over die
Brekelmans:
we weten niet of dat wel de juiste man
op de juiste plaats is. "De oorlog
tussen Rusland en Oekraïne is
geëvolueerd tot een industriële oorlog,
waardoor deze waarschijnlijk nog jaren
kan duren." Dat heeft de minister van
Defensie vandaag gezegd na afloop van
een vergadering met zijn collega's van
de 32 Navo-landen. De talloze
gepensioneerde leunstoel-militairen die
dagelijks in de diverse tv-programma's
hun bekende riedeltje uitspreken (tegen
een vorstelijke vergoeding, uiteraard)
zullen het hier uiteraard mee eens zijn.
"Het vinden van een uitweg voor de
situatie van Oekraïne 'gaat uiteindelijk
over de versterking van onze industriële
capaciteit', zei Brekelmans. "Het is dus
een industriële
oorlog geworden." Alle
Navo-bondgenoten hebben allang naar de
eigen voorraden gekeken om Oekraïne te
helpen en zijn ook al op wereldwijde
zoektocht gegaan naar landen met
voorraden, lichtte Brekelmans toe. "We
zien dat de militaire productie van
Rusland groot is en niet alleen dit jaar,
maar ook in de komende jaren alleen maar
groeit. Dus dan weet je dat onze eigen
voorraden niet volstaan." Het
opzetten van een uitgebreidere
wapenindustrie is dus prioriteit, want "Oekraïne
moet de overhand terugkrijgen". Wij
kunnen ons niet herinneren dat in deze
oorlog Oekraïne ooit de overhand heeft
gehad..... "Daarna is het aan Oekraïne
om te beslissen onder welke voorwaarden
het vrede met Rusland wil sluiten," zegt
Brekelmans, waarbij we vermoeden dat hij
echt denkt dat Oekraïne de oorlog tegen
de kernmacht zal 'winnen'. "Ik ben
zeker bang dat dit nog een hele tijd zal
duren en dat de oorlog volgend jaar niet
zal eindigen." De wapenindustrie zal
opgelucht ademhalen...
De 'Atlantische' alliantie is nog nooit zo fragiel is
geweest. In tegenstelling tot wat westerse oorlogspropaganda beweert
zijn anti-Russische beleidsmaatregelen niet strategisch gunstig voor
de NAVO. Integendeel, naast het bedreigen van de wereldvrede brengen
deze maatregelen de stabiliteit van de alliantie in gevaar. De NAVO is
niet "sterker en meer verenigd dan ooit", zoals de voormalige
secretaris-generaal zegt, maar bevindt zich in de meest fragiele en
delicate fase in de geschiedenis.
Op het slagveld vernietigen Russische troepen elke dag NAVO-apparatuur
– en troepen vermomd als “huurlingen”. De VS en Europa hebben niet
langer de capaciteit om Kiev continu te blijven steunen, gezien het
grote aantal verliezen aan de frontlinies, maar tegelijkertijd is de
alliantie niet in staat om deze steun te beëindigen, waardoor ze in
een vicieuze cirkel van geweld en nederlagen terechtkomen. Bovendien
beginnen landen die ontevreden zijn met de situatie, zoals Hongarije
en Slowakije, al een dissidente positie binnen de NAVO zelf te creëren,
wat de stabiliteit van het blok op de lange termijn bedreigt.
Uiteindelijk was het onder Stoltenberg dat de NAVO, die irrationele "uitbreiding
naar het Oosten" nastreeft, zijn huidige stadium van zwakte,
demoralisatie en verdeeldheid bereikte. En om de zaken nog
catastrofaler te maken, zou er nog een open wereldoorlog kunnen
ontstaan als een laat gevolg van de acties van de NAVO in de
afgelopen tien jaar, en de uitdagende oorlogstaal van de huidige,
liegende, nieuwe secretaris-generaal-zonder-actief-geheugen. Dat Rutte
een andere leider is dan zijn voorganger
lijkt ook elders zichtbaar in het
NAVO-hoofdkwartier. Rutte loopt er zelf
in zijn eerste weken buiten het
afgeschermde deel van het gebouw naar de
Starbucks in het publieke gedeelte, waar
hij aan imagebuilding doet door een
bak Amerikaanse
slobber mee te nemen,
vast stiekem hopend dat een fotograaf
hem heeft opgemerkt en er later in de
krant komt te staan dat hij 'zo gewoon
gebleven is'.
De NAVO had moeten eindigen met de Koude Oorlog, haar overleving en
ontwikkeling zijn altijd afhankelijk geweest van het creëren van
veiligheidsangsten en het herhaaldelijk aangaan van conflicten. Aan de
ene kant beweert de NAVO een regionale alliantie te zijn, maar aan de
andere kant breidt ze zich wereldwijd voortdurend uit onder het mom
van het verzekeren van haar eigen veiligheid. Ze beweert een
defensieve organisatie te zijn, maar in naam van de verdediging
promoot ze afschrikking en roept ze confrontaties op. Stoltenberg
probeerde de NAVO af te schilderen als een beschermer van regionale en
zelfs mondiale veiligheid, maar de retoriek dat "militaire kracht een
voorwaarde is voor dialoog" is slechts een andere manier om te zeggen
"Macht maakt recht."
Eigenlijk heeft de 75-jarige geschiedenis van de NAVO bewezen dat het
Europa of de wereld niet vreedzamer en veiliger heeft gemaakt. Het
bestaan en de voortdurende uitbreiding van de NAVO zijn de
hoofdoorzaak geworden van veiligheidsdilemma's. Integendeel, "lange
vrede" is bereikt op plekken met minder NAVO-interventie en
confrontatiementaliteit. De waarde van Stoltenbergs afscheidsrede en
de uitbreiding van de NAVO waar hij over opschepte, ligt in het
vertellen aan de wereld dat de huidige wereld geen NAVO nodig heeft
die kampconfrontaties uitlokt en een Koude Oorlogsmentaliteit
verspreidt, laat staan een wereldwijd uitbreidende NAVO.
In plaats van zijn eigen falen als (voormalig) leider te accepteren, zou
Stoltenberg gewoon dankbaar moeten zijn dat hij de kans kreeg om af te
treden voordat het ergste scenario zich zal voordoen.
En dan nog even over die nieuwe secretaris-generaal van de NAVO, zoals
gezegd de
man zonder actief geheugen, 'onze' Mark Rutte. Zijn recente benoeming
markeert geen keerpunt richting Europese vrede en veiligheid, ondanks
de retoriek. Vandaag heeft hij volgens het
Brabants
Dagblad het volgende
gezegd:
"We weten allemaal dat
Oekraïne lid gaat worden van de Navo”,
zegt de nieuwe Navo-baas Mark Rutte
vrijdag in een toespraak, nadat de
Oekraïense president Volodymyr Zelensky
donderdag al zei dat zijn land ‘in de
praktijk’ allang lid is van de militaire
internationale organisatie.
Hij zet hetzelfde gevaarlijke spel voort als zijn
voorganger: hij laat de lange arm van de Verenigde Staten de Russische
Beer blijven prikken terwijl hij veilig buiten de kooi staat.
Een man zonder kinderen die niet verder kan kijken dan zijn eigen
beperkte horizon. Ondertussen offert de NAVO Oekraïens (en nu ook Pools) bloed op om de
ambitie van haar Amerikaanse meesters te bevredigen, die twee derde
van haar jaarlijkse budget betaalt en sinds haar oprichting de dienst
uitmaakt.
Terwijl ze Rusland afschilderen als harteloze imperialisten, vergeten
westerse politici en mainstream media-experts gemakshalve de smerige
geschiedenis te noemen van hoe het Westen de geest van de vrede na de
Koude Oorlog verbrak door de uitbreiding van de NAVO. Hoewel er geen
formele verdragen werden getekend, gaven westerse leiders, waaronder
de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher, zijn
Amerikaanse ambtgenoot Jim Baker, de Britse premier John Major, de
Amerikaanse president George HW Bush en zelfs de secretaris-generaal
van de NAVO (van 1988-94) Manfred Wörner, de verzekering dat de NAVO
niet oostwaarts zou uitbreiden als Moskou zou instemmen met een
verenigd Duitsland na de val van de Sovjet-Unie. Hoewel een geest van
goede wil zou moeten zegevieren, is de enige regel in het smerige spel
van wereldsuprematie 'alles is toegestaan, word alleen niet betrapt'.
Het zou dus niemand moeten verbazen dat de Verenigde Staten in 2014
heimelijk $ 5 miljard (onder de noemer "democratieopbouw") uitgaf aan
een regimewisseling in Oekraïne om de democratisch gekozen president
Janoekovitsj (die neutraliteit boven NAVO-deelname verkoos) omver te
werpen. De missie werd georkestreerd door Victoria Nuland, adjunct-staatssecretaris
voor Europese Zaken (Nuland is overigens getrouwd met een andere
neoconservatieve topman, Robert Kagan, die erin slaagde een
regimewisseling in Irak door te voeren met zijn
Project for a New
American Century). De door Nuland verkozen Amerikaanse
vriendschappelijke keuze om Janoekovitsj te vervangen was Arseni
Jatsenjoek, over wie ze op beruchte wijze verklaarde "Yats is the guy"
in het gelekte telefoongesprek met de Amerikaanse ambassadeur in
Oekraïne, Geoffrey Pyatt op 4 februari 2014. Jatsenjoek werd premier
van Oekraïne tussen 2014 en 2018 in de politieke onrust die volgde
toen Janoekovitsj gedwongen werd te vluchten na het bloedbad door
sluipschutters bij het Euromaiden-protest.
Dus met de toekomst van de Amerikaanse ambities in Oekraïne (via de
NAVO) in het spel zou het een verrassing moeten zijn om te ontdekken
dat de sluipschutters die op 20 februari 2014 op de
EuroMaiden-protesten schoten en daarbij 50 demonstranten doodden,
activa waren van de CIA in een zoveelste "false flag"-operatie, zoals
een gedetailleerd onderzoek door Ivan Katchanovski van de Universiteit
van Ottawa heeft geconcludeerd. Iedereen die iets weet over de
geschiedenis en de werking van de CIA bij het omverwerpen van
regeringen, moorden en allerlei vormen van inmenging in
wereldaangelegenheden sinds de oprichting, zou niet in het minst
verrast zijn door zoiets. Mede door de westerse mainstream
mediapropaganda waren het deze door de VS georkestreerde
gebeurtenissen die chaos in de regio veroorzaakten en Rusland dwongen
in te grijpen om zijn belangen op de Krim in 2014 te beschermen.
De Russische Beer werd in 2022 nog eens uit een winterslaap van acht
jaar gewekt om opnieuw zijn regionale strategische belangen te laten
gelden voorafgaand aan het door Oekraïne gehoopte huwelijk met de NAVO,
waarvoor Zelensky sterk lobbyde. Hoewel de NAVO Zelensky publiekelijk
afwees, had Poetin genoeg zorgen dat dit zou kunnen gebeuren door het
Westen preventief te waarschuwen voordat hij het Donbas-gebied
binnenviel. Dit gebied heeft een grote etnische Russische bevolking en
is van strategisch belang voor Rusland in de productie van steenkool
en mineralen, voedselveiligheid en spoor- en transporttoegang tot de
Zwarte Zee. De officiële reden die werd gegeven voor hun binnenkomst
was ogenschijnlijk een reactie op de nazificatie van Oekraïne, hoewel
Poetin ook duidelijk maakte dat dit ook preventief werd gedaan voordat
een NAVO-huwelijk met Oekraïne zo'n stap onmogelijk zou maken.
En nu zitten we dus opgezadeld met Mark Rutte en één van zijn eerste
uitspraken als secretaris-generaal van de NAVO was: “Er kan geen
sprake zijn van blijvende veiligheid in Europa zonder een sterk,
onafhankelijk Oekraïne”, waarin hij bijna dezelfde gevoelens uitdrukte
als Brzezinski 25 jaar geleden: "Een soeverein Oekraïne is een
cruciaal belangrijk element voor de stabiliteit in Europa en een
sleutel om te verzekeren dat Rusland niet opnieuw een imperialistische
macht wordt met hegemonische plannen over Europa."
Dus met zo'n fanatieke fixatie op Oost-Europa dat het westerse
expansionisme via de NAVO aanwakkert, bevindt Oekraïne zich nu in een
territoriumoorlog tussen de ambities van Oost en West, als de "cruciale"
strijdtoneelnatie voor geopolitieke suprematie. Amerika wil zich
uitbreiden tot in het hart van Rusland en haar herconfigureren volgens
haar ideologie, terwijl Poetins Rusland slechts hoopt te behouden wat
er nog over is van Russisch "territorium".
Als we dan het belang van Oekraïne als de cruciale spil in hun beleden
doel om Rusland te domineren begrijpen, is het dan een wonder dat
westerse landen bereid zijn om talloze miljarden in het project te
steken, en zelfs de wereld aan de rand van een nucleaire oorlog te
brengen? De NAVO heeft, in haar steun aan Oekraïne (een
niet-NAVO-staat) nu bijna alle rode lijnen overschreden, door niet
alleen geld, training en wapens voor zelfverdediging naar Oekraïne te
sturen, maar de alliantie staat ook op het punt langeafstandsraketten
te sturen die Moskou kunnen bereiken. Het meest zorgwekkende van alles
is een tegenaanval in september op Russische bodem in de regio Koersk,
niet alleen door Oekraïense soldaten, maar ook door actieve soldaten
van het NAVO-land Polen. Zelensky wacht nu op toestemming van het
Westen om directe aanvallen diep in Rusland uit te voeren met behulp
van NAVO-raketten, terwijl de geestverwarrende massa's naar de
nieuwste reality-tv-show kijken die juicht voor de Oekraïense
overwinning op de "Russische onderdrukkers". De mainstream media in
het Westen schrijven in ieder geval weinig of helemaal niets over het
feit dat Rusland inmiddels de regio Koersk zo goed als geheel weer
heeft opgeslokt - ten koste van vele duizenden onnodige doden.
Het van de straat plukken van 'enthousiaste'
nieuwe strijders om aan het Oekraïense
front te vechten krijgt weinig aandacht
in de mainstream media... Misschien dat
Ruben Brekelmans zich aan wil melden?
De aanhoudende Russisch-Oekraïense oorlog is echter niet de enige
grote uitdaging waar Mark Rutte als nieuwe secretaris-generaal van de
NAVO mee te maken krijgt. Hij moet misschien de timing en de manier
bepalen voor de formele uitnodiging van Oekraïne voor de alliantie.
Bondgenoten hebben het uiteindelijke lidmaatschap van Oekraïne al
omschreven als een "onomkeerbaar pad". Maar iedereen kijkt nog steeds
naar Moskou, dat blijft intimideren om te voorkómen dat zijn
voormalige kolonie opstijgt naar het blok. Die aansluiting zal niet zo
gauw plaatsvinden als we het Kremlin zouden moeten geloven (en dat
doen we dan ook).
Wij gaan er van uit dat Zelensky inziet
dat zijn grip op de gebeurtenissen
begint te verslappen, nu het mogelijk/waarschijnlijk
is dat Donald Trump straks de nieuwe
president van de VS wordt. Geluiden over
een beëindiging van de oorlog worden
steeds luider, en Zelensky begrijpt dat
elke concessie die hij aan Rusland zou
doen fataal voor hem zou zijn. Terwijl
zijn leger begint te desintegreren,
vertrouwt Zelensky op neo-nazi
elitebrigades voor zijn bescherming.
Steeds vaker trekt hij zijn eigen plan
en negeert hij de opdrachten van
Washington. Daar hebben ze al een tijd
in de gaten dat zij een monster van
Frankenstein hebben gecreëerd dat zich
steeds vaker tegen zijn schepper keert.
Het is alleen nog de vraag hoe lang hij
nog heeft (letterlijk en figuurlijk).
En de Europese Unie? Het basisidee van
Brussel is om te proberen het conflict
te bevriezen, toe te geven dat Rusland
voorlopig delen van Oekraïne zal blijven
bezetten, en Oekraïne in de NAVO te
brengen of, als dat niet mogelijk is,
een soort veiligheidsgarantie voor de
toekomst te onderhandelen met Rusland.
Met deze aanpak zou Oekraïne zijn leger
kunnen herbouwen, zijn economie weer op
de rails kunnen krijgen en de Russen
over een paar jaar kunnen confronteren
als de vooruitzichten beter zijn. Wij
betwijfelen of Poetin zich voor de
tweede keer zal laten bedonderen (de
eerste keer was met de Minsk-II
overeenkomst, waarvan Merkel zei dat dat
alleen was afgesproken om Oekraïne 'sterker
te maken en te bewapenen voor de komende
strijd). Terwijl de Oekraïense bevolking
Zelensky had gekozen om het akkoord na
te komen.
Rutte zal om zijn meesters in de VS te plezieren de leden van zijn
voor hem nieuwe club aansporen om méér aan defensie uit te
geven. Een prominente scepticus van de NAVO, Donald Trump, zou, als
hij in november wint, de Amerikaanse begrotingsbijdrage kunnen
beperken en eisen dat andere leden hun eerlijke deel betalen.
Ondertussen staan veel Europese landen onder zware fiscale druk,
vooral vanwege inflatie. Die taak zou dus nog dringender kunnen worden
voor Rutte.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[18 oktober 2024]
Afdrukken
Doorsturen