Hoe grondstoffen conflicten in het Midden-Oosten aanwakkeren

Gas, pijpleidingen, energie: Trumps eerste termijn heeft al laten zien dat Syrië een oorlog voert om haar grondstoffen, waarbij energie een wereldwijd wapen wordt: een kritische blik op de huidige geopolitieke manipulatie.


Gas, geopolitiek en ambitie: het Syrische conflict biedt een grimmig venster op hoe energiebronnen wereldwijde machtsstrijd aanjagen. Sinds Trumps eerste termijn is de strijd om dominantie over pijpleidingen en gasreserves geëscaleerd, waardoor energie een wapen is geworden in een meedogenloos geopolitiek spel. Om deze dynamiek te begrijpen, is een stap terug nodig om de punten van de recente geschiedenis met elkaar te verbinden, waar economische belangen vaak zwaarder wegen dan ideologische botsingen.

In de kern gaat de onrust in Syrië ons inziens minder over politieke geschillen en meer over de primaire zoektocht naar energiecontrole  De wereldwijde race om aardgas laat landen en bedrijven manoeuvreren als spelers in een schaakpartij met hoge inzetten, met mensenlevens gevangen in het kruisvuur. Centraal in dit verhaal staan ​​'s werelds grootste gashouders: Rusland, Iran en Qatar. Hun immense reserves vormen het toneel voor een heftig internationaal drama waarin energie macht vertegenwoordigt - en macht bepaalt overleving.

Maar Rusland, Iran en Qatar zijn niet de enigen, in dit ingewikkelde scenario kunnen we de Verenigde Staten en Israël niet missen (laten we zeggen "natuurlijk") — elk met hun handen diep in een pot met potentiële gasrijkdom, met name in de Levant Basin Province. In 2010 onthulde de US Geological Survey een duizelingwekkende 122 biljoen kubieke voet aan onontdekt winbaar aardgas in deze regio die Syrië, Libanon en Palestina omvat.

De historische context is cruciaal. De relatie van Iran met westerse mogendheden is een verhaal van uitbuiting en verzet. Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten orkestreerden in 1953 een staatsgreep nadat de democratisch gekozen premier van Iran de olievoorraden van het land had genationaliseerd  Ze installeerden de sjah, die een meegaande wapenkoper en grondstoffendistributeur werd voor westerse belangen. De Iraanse revolutie van 1979 draaide deze regeling drastisch terug door buitenlandse mogendheden te verdrijven en nationale grondstoffen terug te vorderen.

De eerste zet in Syrië was simpel: Qatar, een bondgenoot van de VS, wilde een pijpleiding door Syrië naar Turkije bouwen om Europa een alternatief te bieden voor Russisch gas. Rusland levert tot 80% van het gas voor landen als Oostenrijk, een afhankelijkheid die het Westen wanhopig wil doorbreken. Maar de Syrische president Bashar al-Assad zei nee — en die weigering werd een doodvonnis voor zijn land.

Er zijn veel artikelen in de ‘mainstream media’ die deze versie in 2016 verwierpen, maar nu lijkt het nog duidelijker dat de juiste versie van de geschiedenis misschien wel precies dat is.

Volgens Robert F. Kennedy Jr. (ja, die RFK) tonen geheime berichten van Amerikaanse, Saoedische en Israëlische inlichtingendiensten aan dat op het moment dat Assad de Qatarese pijpleiding afwees, militaire planners besloten een soennitische opstand te ontketenen. De CIA begon oppositiegroepen te financieren - lang voor de Arabische Lente - en werkte samen met Qatar en Turkije, die terroristische groeperingen als al-Nusra (in feite Al-Qaeda in een nieuw jasje) steunden om Assad omver te werpen.

De rol van Israël is bijzonder cynisch. Ze hebben Syrië consequent gebombardeerd, gaswinning verhinderd en hebben zelfs Syrische rebellenstrijders in hun ziekenhuizen behandeld, waaronder proxies van al-Qaeda. Het voormalige hoofd van de Israëlische inlichtingendienst gaf brutaal toe dat ze tactische manoeuvres uitvoerden, wat een berekende aanpak van regionale destabilisatie suggereert.

De sancties zijn een ander wapen in de economische oorlogsvoering. Trumps Caesar Act blokkeerde effectief elk buitenlands bedrijf om samen te werken met Syrië, waardoor het zijn vermogen om gas te winnen en te verkopen werd gewurgd. Toen Trump troepen uit Syrië terugtrok, herpositioneerde hij ze strategisch in de buurt van olievelden, waardoor Syrië cruciale inkomsten misliep - ongeveer een kwart van het inkomen van de overheid.

Iran krijgt te maken met vergelijkbare tactieken. De nucleaire deal, die Iran volgens internationale inspecteurs nauwgezet volgde, werd gesaboteerd om Iran geïsoleerd te houden en niet in staat om zijn gas te verkopen. Israël, ironisch genoeg de enige staat in de regio met kernwapens, verzet zich niet uit veiligheidsoverwegingen tegen de deal, maar om te voorkómen dat Iran de wereldwijde energiemarkten betreedt.

Libanon bevindt zich in een vergelijkbare situatie. Israël heeft een enorm schip naar de betwiste zeegrens gestuurd, in een poging om gasvelden te veroveren voordat er een overeenkomst is bereikt. Hezbollah heeft gewaarschuwd dat dit oorlog kan veroorzaken, en benadrukt de volatiliteit van de grondstoffenconcurrentie.

Het eindspel? Europese energiediversificatie. EU-führerin Ursula von der Leyen gaf expliciet aan dat ze Russisch gas wil vervangen door leveringen uit Israël en Egypte, en positioneerde deze landen als "betrouwbare" alternatieven. De Jerusalem Post plaatste zelfs een kop met de tekst "Israël zal de EU helpen zich te bevrijden van de afhankelijkheid van Russische energie" — een gewaagde uitspraak die de ware motieven achter geopolitieke manoeuvres onthult.

De menselijke kosten waren verbijsterend. Miljoenen ontheemden, infrastructuur vernietigd en bevolkingsgroepen die leden, allemaal om gasvoorraden om te leiden en de Russische economische invloed te ondermijnen. De slachtoffers zijn altijd gewone mensen die hogere prijzen betalen voor gas, voedsel en basisbehoeften.

Dit gaat niet alleen om energie, maar ook om macht. Een selecte groep elites manipuleert geopolitieke spanningen, vernietigt landen en verplaatst bevolkingen om de grondstoffenstromen te controleren en wereldwijde economische hiërarchieën te handhaven. De Palestijnen, net als veel inheemse bevolkingsgroepen vóór hen, worden onzichtbaar gemaakt in deze machtsberekening.

De tragedie is dat de meeste mensen zich niet bewust zijn van deze machinaties en conflicten zien als ideologische strijd in plaats van wat ze naae onze mening werkelijk zijn: berekende grondstoffenoorlogen die met adembenemend cynisme worden gevoerd. Naties zullen hele regio's doden, verdrijven en destabiliseren om de controle over energiebronnen te verzekeren en hun economische dominantie te behouden.

In dit wereldwijde schaakspel zijn mensenlevens slechts pionnen die zonder aarzeling worden geofferd op het altaar van geopolitieke ambitie en controle over hulpbronnen.

 













[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[21 december 2024]

 

Afdrukken Doorsturen