Poetin en Lavrov waarschuwen Trump voor 'weg
naar nergens'
Eergisteren gaven zowel Poetin als zijn minister van Buitenlandse
Zaken, Sergej Lavrov, scherpe verklaringen over de vooruitzichten voor
onderhandelingen tussen het Westen en Rusland (o.a. over Oekraïne).
Die verklaringen lijken bedoeld om de Trumpiaanse luchtballon leeg te
laten lopen over de bewering dat Rusland op de één of andere manier
wanhopig is om in gesprek te gaan met de Grote Dealmaker.
Voordat we ingaan op de details, willen we onze lezers eraan
herinneren dat Rusland geen reden heeft — nul reden — om Trump te
vertrouwen. Vergeet niet dat Trump in 2016 aantrad met de belofte om
een deal te sluiten met Rusland — zogenaamd om een draai te maken
naar de belangrijkste vijand, China. Die manier van formuleren van de
zaak was een open boodschap aan Rusland dat Trump Rusland in feite zag
als een middel om een doel te bereiken.
Dat is misschien een volkomen rationele benadering, maar het was ook
een waarschuwing aan Rusland om op zijn hoede te zijn. Uiteindelijk
escaleerde Trump zowel de sancties tegen Rusland als de bewapening van
de Oekraïense proxy enorm — feiten die Rusland zouden hebben bevestigd
om niets wat Trump zegt als evangelie te beschouwen.
Geen enkel redelijk mens kon verwachten dat de Russen het excuus
zouden accepteren dat Trump door binnenlandse politiek onder druk werd
gezet om dat beleid te voeren — dat excuus was gewoon een andere
herinnering dat Trump niet echt de controle had over het Amerikaanse
buitenlandse beleid. Daarom zouden Trumps latere beweringen dat de
Russische speciale militaire operatie nooit zou hebben plaatsgevonden
als hij nog president was geweest, de Russen bijzonder onbeïnvloed
hebben gelaten. Zo ook Trumps beweringen om de oorlog binnen 24 uur te
beslechten. En ten slotte Trumps scenario om de oorlog te beëindigen:
doe alsof dit een strikt Russisch-Oekraïense oorlog was, en intimideer
vervolgens beide partijen om vrede te accepteren op voorwaarden die
Trump zou bepalen, OF ANDERS. Of anders, als Rusland niet zou voldoen,
zou Trump enorm escaleren. Opnieuw. Dat zou Rusland simpelweg
bevestigen dat Trump weigerde Rusland te accepteren als een gelijke en
soevereine partner en dat hij nog steeds zijn toevlucht zou nemen tot
oorlogvoering om te krijgen wat hij wil.
Het was op 8 december dat Trumps toon plotseling veranderde - nadat
hij op 7 december een ontmoeting had met de Franse president Emmanuel
Macron en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky voor de
inwijdingsceremonie van de Notre Dame in Parijs.. Hij gaf Vladimir
Poetin de schuld van de oorlog en legde de verantwoordelijkheid bij
hem om vrede te brengen. Hij verwees ook naar Poetins vernedering in
Syrië op zijn Truth Social- platform: "Rusland heeft hem [Syrië's
Bashar al-Assad] in de steek gelaten en had hem nooit moeten
beschermen en verloor interesse vanwege een oorlog in Oekraïne die
nooit had mogen beginnen en `voor altijd had kunnen duren.'"
Vijf dagen eerder, op 2 december, had Zelensky toegegeven dat het
Oekraïense leger niet sterk genoeg was om al zijn bezette gebieden te
heroveren en dat diplomatie nodig was. De Kyiv Independent
concludeerde dat Zelensky's "recente opmerkingen een bereidheid tonen
om de status van bezette gebieden uit te stellen in ruil voor
toetreding tot de NAVO, terwijl de Russische bezetting niet als
legitiem wordt erkend."
Trump wees er verder op dat Rusland en Oekraïne honderdduizenden doden
en gewonden hadden geleden onder de troepen, en Oekraïne veel burgers.
Hij sloot af met de woorden dat de Oekraïense leider "een deal wil
sluiten en de waanzin wil stoppen ... Er moet onmiddellijk een
staakt-het-vuren komen en de onderhandelingen moeten beginnen. Ik ken
Vladimir goed. Dit is zijn tijd om te handelen. China kan helpen. De
wereld wacht!"
Dus toen Trump begon te praten over de vermeende wanhoop van Rusland
om met hem te praten, reageerden de Russen. Eerst verklaarde Poetins
woordvoerder, Peskov, nadrukkelijk dat Trump Poetin verkeerd had
geciteerd. Vervolgens onthulde Poetin eergisteren dat geprobeerd
was hem (Poetin) te bedriegen met een staakt-het-vuren of een no-war
deal in ruil voor een vertraging van de toetreding van Oekraïne tot de
NAVO.
De kwestie van de NAVO is bij deze kwestie cruciaal voor elke deal.
Biden, Europese en Oekraïense functionarissen hebben aan het team van
Trump uitgelegd dat een verbod op toetreding tot de NAVO of het niet
invoeren van solide veiligheidsgaranties een belangrijke triomf voor
Poetin zou betekenen en neer zou komen op capitulatie. Het zou in de
toekomst enorme problemen opleveren. Oekraïne, het grootste en meest
grondstoffenrijke land in Europa, zou wees worden en niet in staat
zijn om zich bij het continent aan te sluiten. De toekomst zou voor
het land onzeker zijn, zo is de gedachte in het Westen. Een dergelijke
isolatie zou de herovering door het Kremlin garanderen en resulteren
in een volwaardige oorlog tegen het Europese continent - als we de
haviken in het Westen mogen geloven. De Amerikanen gaat het niet om
Oekraïne, of, nog minder, om haar burgers. Het gaat om geopolitiek: de
ligging van het land en de enorme hoeveelheden kostbare grondstoffen
die de Amerikanen zich willen toeëigenen.
Poetin maakte duidelijk dat hij niet in die val trapte [onze woorden].
Ook liet Sergej Lavrov gisteren geen twijfel bestaan over de positie
van Rusland. Lavrovs woorden zijn duidelijk, dus we zullen op elke
paragraaf reageren:
"We kunnen niet tevreden zijn met loze praat. Tot nu toe hebben we
alleen maar gepraat over de noodzaak om een soort bestand te sluiten,
en het is niet bepaald een geheim dat dit bestand nodig is om tijd te
winnen om door te gaan met het pompen van wapens in Oekraïne. Een
bestand is een weg naar nergens. We hebben juridische overeenkomsten
nodig die alle voorwaarden vastleggen om de veiligheid van de
Russische Federatie en natuurlijk de legitieme veiligheidsbelangen van
onze buren te waarborgen. Deze juridische documenten moeten op een
manier worden opgesteld die de onmogelijkheid waarborgt om deze
overeenkomsten in een internationale juridische context te schenden."
Dit lijkt een waarschuwing dat, als Trump doorgaat met het gepraat
over wapenstilstand/staakt-het-vuren, hij misschien nooit aan een
onderhandelingstafel zal komen. De Russen beschouwen zulke gesprekken
als, op zijn best, “leeg” en “weg naar nergens”, in ieder geval een
list om Oekraïne te herbewapenen. De derde zin wekt de suggestie van
een eis dat de VS akkoord gaat met bindende voorwaarden voordat er
gesprekken beginnen. Wat die voorwaarden zouden kunnen zijn, zou
onderwerp van onderhandeling kunnen zijn, maar zou waarschijnlijk
significant zijn. Bijvoorbeeld:
"Het is een multipolaire wereld, absoluut. Zou ik er vanuit gaan dat
de westerse collega's ook meedoen [door die realiteit van
multipolariteit te accepteren]? Zonder twijfel. Maar hoe kunnen ze
zichzelf positioneren -- komen ze over dat psychologische verlies van
dominantie heen waar ze een halve eeuw van genoten? Dat hangt allemaal
af van hun politieke cultuur en hun echte gezonde begrip van hun
plaats in dit echte leven, en hun vermogen om dienovereenkomstig te
handelen in overeenstemming met de nieuwe situatie [van
multipolariteit]."
Opnieuw valt het op dat dit lijkt op een eis van de Russen dat Trump —
op een concrete en bindende manier — moet erkennen dat Rusland een
onafhankelijke machtspool is in de wereld van vandaag. Als voorwaarde.
Hoe dat precies geformuleerd zou worden kan besproken worden, maar
Rusland lijkt duidelijk te eisen dat ze als gelijke partners behandeld
worden, en niet als de weerspannige kinderen in de rol die Trump hen
heeft opgedrongen.
"We koesteren nooit hoop of illusies als we het hebben over deze of
gene president die op 20 januari aantreedt. We zullen afwachten.
Totdat de nieuwe regering zeker is van haar beleid en dit uiteenzet,
weten we dat er een Russofobische bipartizane consensus is in de
Verenigde Staten en dat, ongeacht de partijtrouw, de heersende elites
hun beleid van het verzwakken van Rusland, als hun concurrent, zullen
promoten en nastreven."
Ook dit is een afwijzing van Trump. De Russen zullen afwachten wat
Trumps werkelijke beleid zal zijn en zullen niet in een spelletje
meedoen van reageren op alles wat Trump zegt — of Trump de voorwaarden
voor onderhandelingen laten bepalen. Maar dit betekent ook dat ze
concrete acties van Trump eisen. Geen “loze praat” meer.
"Dus als dit de boodschap is die we horen van het nieuwe team in
Washington - om de dialoog te herstellen die door Washington werd
afgesneden na het begin van de Speciale Militaire Operatie - als dat
allemaal serieus is, zullen we positief reageren. Maar de Amerikanen
waren degenen die de dialoog verbraken. Als Washington rekening houdt
met onze legitieme belangen, zal de dialoog vrucht dragen en niet
nutteloos zijn. Anders blijven de dingen zoals ze zijn."
Voor de vierde keer stelt Lavrov dat het aan Washington is om de
eerste stap te zetten, en dat die eerste stap een erkenning moet zijn
van Ruslands “legitieme belangen.” Rusland zal zijn eigen belangen
definiëren. Als het Westen probeert de belangen van Rusland te
definiëren,
zullen de dingen blijven zoals ze zijn.”
Maar Trump blijft Poetin bespotten en de betekenis van Trumps
negatieve opmerkingen over Poetins afnemende macht kan niet worden
onderschat. Voor het eerst beschreef hij Rusland als zwak vanwege
Syrië en Oekraïne, waardoor het dreigingsniveau en de
onderhandelingspositie ervan werden verlaagd. Zijn kritiek staat ook
haaks op Russische standpunten, zoals dat de NAVO de oorlog
veroorzaakte en Oekraïne werd (en wordt) bestuurd door nazi's die
onterecht Russische landen en mensen hadden veroverd. Trump zei dat de
oorlog nooit had mogen plaatsvinden, en de wereld weet, zegt hij, dat
Poetin zonder rechtvaardiging of provocatie binnenviel. De westerse
wereld, denken wij er dan maar gemakshalve bij.
Dit alles brengt Trump in een zeer lastige positie. De Russen scheppen
voorwaarden die hun eigen partners (China, Iran) zullen weigeren te
onderhandelen, tenzij Trump zijn eerdere uitspraken nakomt. Trump
heeft bijvoorbeeld eerder verklaard dat hij de financiering van
Oekraïne zou stopzetten, althans grotendeels. Hij maakt nu geluiden
alsof hij zich daar uit wil terugtrekken. We denken dat de Russen
reageren met zoiets als "We waren bereid om door te gaan met dat teken
van goed vertrouwen, maar nu kunnen we niets geloven van wat Trump
zegt." Wat zal Trump in die positie doen? De onschuldige clown
uithangen? En waar zal Trump de middelen vandaan halen om te
escaleren? Zal Trump Oekraïne accepteren als een anker dat aan zijn
agenda is vast geklonken?
En het is eigenlijk nog veel erger dan dat, zoals we al zeiden.
Wanneer de mist van de proxy-oorlog optrekt zou de echte winnaar in
Syrië Erdogans Ottomaanse Rijk-herhaling kunnen zijn. De steeds
openere en nauwere banden tussen de jihadisten en de Turken wijzen in
die richting, terwijl de westerse landen zich haasten om de jihadisten
te versieren. Maar Erdogan zit duidelijk aan het stuur, aangezien zijn
uitspraken escaleren tot een beeld van een Ottomaans Syrië zonder
westerse inmenging. Elke dag zien we nieuwe aanwijzingen die hinten op
de Turkse bedoelingen. Bijvoorbeeld de benoeming van
een Turkse
staatsburger in een toppositie in de "Syrische" regering.

En dit terwijl er berichten zijn dat Turkije zijn aanwezigheid zal
vestigen in de militaire academies van Aleppo en Damascus. Het land
gaat er naar verluidt militaire adviseurs heen sturen om het nieuwe
Syrische leger te trainen. Er wordt ook gesproken over de mogelijke
inzet van een Turkse legereenheid in Homs om luchtafweerpersoneel op
te leiden voor de nieuwe Syrische autoriteiten.
Alsof dat nog niet genoeg was, werd Erdogans zoon Bilal in een video
gezien waarin hij opriep tot een grote pro-Palestina-bijeenkomst op de
Galatabrug in Istanbul op 1 januari, net zoals ze vorig jaar met
Nieuwjaar deden, waarvan de videobeelden zijn geplukt. Maar de grote
verandering ligt in hun bijeenkomst onder de vlag van een interessante
nieuwe slogan: “Gisteren de Hagia Sophia, vandaag de Omajjadenmoskee
(Damascus), morgen Al-Aqsa (Jeruzalem).”
Zoals te zien is, groeit er langzaam een nationalistische ijver voor
de herovering van Jeruzalem. Israël heeft nu zijn handen vol aan een
zwaar bewapend, notoir taai NAVO-lid (Turkije, dus) dat zijn zinnen
heeft gezet op een moderne herovering van zijn voormalige domeinen.
Zoals de zaken ervoor staan kan Turkije binnenkort vrijwel alles wat
er in Syrië gebeurt via een tussenpersoon controleren, en Israël zal
zijn grootste uitdaging ooit direct voor zijn deur tegenkomen.
We wensen de NAVO veel succes met het beteugelen van Turkije. Alsof
Erdogan niet om steun van Rusland en Iran - en China - zou vragen als
reactie. Turkije zou in een positie gedwongen kunnen worden om een soort
steun van Rusland en Iran te verkrijgen. Wanneer was de laatste keer
dat Erdogan een risico nam? Eigenlijk was dat bijna tien jaar geleden,
tegen Rusland, en hij lijkt de les te hebben geleerd van zijn misstap
- door zijn kaarten heel voorzichtig uit te spelen tijdens de brute
westerse genocide in Palestina. De vraag is: hoe groot is de kans dat
Erdogan al die Syrische kwesties heeft opgelost voordat hij actie
ondernam? Vrij goed, waarschijnlijk.
Wat we in dit verband ook niet moeten vergeten is dat Rusland nog
steeds banden onderhoudt met andere spelers in de regio.
En nu de VS Israël steunt is het niet denkbeeldig dat Turkije
gedwongen wordt om (nog) nauwere banden te smeden met Rusland en
misschien Iran als backstops - om Israël te omsingelen en onder druk
te houden. Rusland staat al gepland om het grote, uitgebreide
strategische partnerschap met Iran te
ondertekenen op 17 januari, net
zoals het onlangs deed met Noord-Korea.
Inmiddels probeert Israël aartsvijand Iran nu zo veel mogelijk te
verzwakken door de afgelopen dagen bruut Jemen aan te vallen en te
bidden dat Trump zijn zegen geeft om de nucleaire faciliteiten van
Iran aan te vallen bij zijn benoeming als nieuwe president. Als dat
dan maar goed afloopt: Israël kan zich op de verkeerde tegenstander
richten en in feite één vijand inruilen voor een veel machtigere.
Op 12 december wilde de nieuwe loopjongen
secretaris-generaal van de NAVO, onze voormalige premier en groot
defensie-bezuiniger Mark Rutte, ook over deze kwestie heen pissen en
een 'strenge waarschuwing' (altijd lachen met die Mark) aan Europeanen
en een oproep tot wapens met betrekking tot Moskou. De immerr lachende
clown herinnerde Europeanen aan de Russische aanvallen op Georgië in
2008 en de invasies in Oekraïne in 2014 en 2022, waarbij hij verzuimde
de NAVO-acties (inclusief raketten op Belgrado) in voormalig
Joegeslavië te noemen. "Hoeveel wake-up calls hebben we nog nodig? We
zouden ons grote zorgen moeten maken. Ik weet dat ik dat doe," zei
Rutte. "Rusland bereidt zich voor op een langdurige confrontatie. Met
Oekraïne en met ons. Het is tijd om over te schakelen op een
oorlogsmentaliteit."
Al deze lokale conflicten zijn eigenlijk fronten van een wereldwijde
oorlog. Hoe zal Trump met deze fronten omgaan? In plaats van een
verenigde, zij het nietige, NAVO te leiden, zou Trump zichzelf in een
confrontatie kunnen bevinden met zowel een steeds machtiger Rusland
als met de enige echt serieuze militaire macht die nog over is in de
NAVO. Dat is een recept voor een ramp, en het betekent dat Rusland
vrijwel alle kaarten in handen heeft.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[28 december 2024]
Afdrukken
Doorsturen