Poetin en Lavrov waarschuwen Trump voor 'weg naar nergens'

Eergisteren gaven zowel Poetin als zijn minister van Buitenlandse Zaken, Sergej Lavrov, scherpe verklaringen over de vooruitzichten voor onderhandelingen tussen het Westen en Rusland (o.a. over Oekraïne). Die verklaringen lijken bedoeld om de Trumpiaanse luchtballon leeg te laten lopen over de bewering dat Rusland op de één of andere manier wanhopig is om in gesprek te gaan met de Grote Dealmaker.




Voordat we ingaan op de details, willen we onze lezers eraan herinneren dat Rusland geen reden heeft — nul reden — om Trump te vertrouwen. Vergeet niet dat Trump in 2016 aantrad met de belofte om een ​​deal te sluiten met Rusland — zogenaamd om een ​​draai te maken naar de belangrijkste vijand, China. Die manier van formuleren van de zaak was een open boodschap aan Rusland dat Trump Rusland in feite zag als een middel om een ​​doel te bereiken.

Dat is misschien een volkomen rationele benadering, maar het was ook een waarschuwing aan Rusland om op zijn hoede te zijn. Uiteindelijk escaleerde Trump zowel de sancties tegen Rusland als de bewapening van de Oekraïense proxy enorm — feiten die Rusland zouden hebben bevestigd om niets wat Trump zegt als evangelie te beschouwen.

Geen enkel redelijk mens kon verwachten dat de Russen het excuus zouden accepteren dat Trump door binnenlandse politiek onder druk werd gezet om dat beleid te voeren — dat excuus was gewoon een andere herinnering dat Trump niet echt de controle had over het Amerikaanse buitenlandse beleid. Daarom zouden Trumps latere beweringen dat de Russische speciale militaire operatie nooit zou hebben plaatsgevonden als hij nog president was geweest, de Russen bijzonder onbeïnvloed hebben gelaten. Zo ook Trumps beweringen om de oorlog binnen 24 uur te beslechten. En ten slotte Trumps scenario om de oorlog te beëindigen: doe alsof dit een strikt Russisch-Oekraïense oorlog was, en intimideer vervolgens beide partijen om vrede te accepteren op voorwaarden die Trump zou bepalen, OF ANDERS. Of anders, als Rusland niet zou voldoen, zou Trump enorm escaleren. Opnieuw. Dat zou Rusland simpelweg bevestigen dat Trump weigerde Rusland te accepteren als een gelijke en soevereine partner en dat hij nog steeds zijn toevlucht zou nemen tot oorlogvoering om te krijgen wat hij wil.

Het was op 8 december dat Trumps toon plotseling veranderde - nadat hij op 7 december een ontmoeting had met de Franse president Emmanuel Macron en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky voor de inwijdingsceremonie van de Notre Dame in Parijs.. Hij gaf Vladimir Poetin de schuld van de oorlog en legde de verantwoordelijkheid bij hem om vrede te brengen. Hij verwees ook naar Poetins vernedering in Syrië op zijn Truth Social- platform: "Rusland heeft hem [Syrië's Bashar al-Assad] in de steek gelaten en had hem nooit moeten beschermen en verloor interesse vanwege een oorlog in Oekraïne die nooit had mogen beginnen en `voor altijd had kunnen duren.'"

Vijf dagen eerder, op 2 december, had Zelensky toegegeven dat het Oekraïense leger niet sterk genoeg was om al zijn bezette gebieden te heroveren en dat diplomatie nodig was. De Kyiv Independent concludeerde dat Zelensky's "recente opmerkingen een bereidheid tonen om de status van bezette gebieden uit te stellen in ruil voor toetreding tot de NAVO, terwijl de Russische bezetting niet als legitiem wordt erkend."

Trump wees er verder op dat Rusland en Oekraïne honderdduizenden doden en gewonden hadden geleden onder de troepen, en Oekraïne veel burgers. Hij sloot af met de woorden dat de Oekraïense leider "een deal wil sluiten en de waanzin wil stoppen ... Er moet onmiddellijk een staakt-het-vuren komen en de onderhandelingen moeten beginnen. Ik ken Vladimir goed. Dit is zijn tijd om te handelen. China kan helpen. De wereld wacht!"

Dus toen Trump begon te praten over de vermeende wanhoop van Rusland om met hem te praten, reageerden de Russen. Eerst verklaarde Poetins woordvoerder, Peskov, nadrukkelijk dat Trump Poetin verkeerd had geciteerd. Vervolgens onthulde Poetin eergisteren dat  geprobeerd was hem (Poetin) te bedriegen met een staakt-het-vuren of een no-war deal in ruil voor een vertraging van de toetreding van Oekraïne tot de NAVO.

De kwestie van de NAVO is bij deze kwestie cruciaal voor elke deal. Biden, Europese en Oekraïense functionarissen hebben aan het team van Trump uitgelegd dat een verbod op toetreding tot de NAVO of het niet invoeren van solide veiligheidsgaranties een belangrijke triomf voor Poetin zou betekenen en neer zou komen op capitulatie. Het zou in de toekomst enorme problemen opleveren. Oekraïne, het grootste en meest grondstoffenrijke land in Europa, zou wees worden en niet in staat zijn om zich bij het continent aan te sluiten. De toekomst zou voor het land onzeker zijn, zo is de gedachte in het Westen. Een dergelijke isolatie zou de herovering door het Kremlin garanderen en resulteren in een volwaardige oorlog tegen het Europese continent - als we de haviken in het Westen mogen geloven. De Amerikanen gaat het niet om Oekraïne, of, nog minder, om haar burgers. Het gaat om geopolitiek: de ligging van het land en de enorme hoeveelheden kostbare grondstoffen die de Amerikanen zich willen toeëigenen.

Poetin maakte duidelijk dat hij niet in die val trapte [onze woorden]. Ook liet Sergej Lavrov gisteren geen twijfel bestaan ​​over de positie van Rusland. Lavrovs woorden zijn duidelijk, dus we zullen op elke paragraaf reageren:

"We kunnen niet tevreden zijn met loze praat. Tot nu toe hebben we alleen maar gepraat over de noodzaak om een ​​soort bestand te sluiten, en het is niet bepaald een geheim dat dit bestand nodig is om tijd te winnen om door te gaan met het pompen van wapens in Oekraïne. Een bestand is een weg naar nergens. We hebben juridische overeenkomsten nodig die alle voorwaarden vastleggen om de veiligheid van de Russische Federatie en natuurlijk de legitieme veiligheidsbelangen van onze buren te waarborgen. Deze juridische documenten moeten op een manier worden opgesteld die de onmogelijkheid waarborgt om deze overeenkomsten in een internationale juridische context te schenden."


Dit lijkt een waarschuwing dat, als Trump doorgaat met het gepraat over wapenstilstand/staakt-het-vuren, hij misschien nooit aan een onderhandelingstafel zal komen. De Russen beschouwen zulke gesprekken als, op zijn best, “leeg” en “weg naar nergens”, in ieder geval een list om Oekraïne te herbewapenen. De derde zin wekt de suggestie van een eis dat de VS akkoord gaat met bindende voorwaarden voordat er gesprekken beginnen. Wat die voorwaarden zouden kunnen zijn, zou onderwerp van onderhandeling kunnen zijn, maar zou waarschijnlijk significant zijn. Bijvoorbeeld:

"Het is een multipolaire wereld, absoluut. Zou ik er vanuit gaan dat de westerse collega's ook meedoen [door die realiteit van multipolariteit te accepteren]? Zonder twijfel. Maar hoe kunnen ze zichzelf positioneren -- komen ze over dat psychologische verlies van dominantie heen waar ze een halve eeuw van genoten? Dat hangt allemaal af van hun politieke cultuur en hun echte gezonde begrip van hun plaats in dit echte leven, en hun vermogen om dienovereenkomstig te handelen in overeenstemming met de nieuwe situatie [van multipolariteit]."


Opnieuw valt het op dat dit lijkt op een eis van de Russen dat Trump — op een concrete en bindende manier — moet erkennen dat Rusland een onafhankelijke machtspool is in de wereld van vandaag. Als voorwaarde. Hoe dat precies geformuleerd zou worden kan besproken worden, maar Rusland lijkt duidelijk te eisen dat ze als gelijke partners behandeld worden, en niet als de weerspannige kinderen in de rol die Trump hen heeft opgedrongen.

"We koesteren nooit hoop of illusies als we het hebben over deze of gene president die op 20 januari aantreedt. We zullen afwachten. Totdat de nieuwe regering zeker is van haar beleid en dit uiteenzet, weten we dat er een Russofobische bipartizane consensus is in de Verenigde Staten en dat, ongeacht de partijtrouw, de heersende elites hun beleid van het verzwakken van Rusland, als hun concurrent, zullen promoten en nastreven."


Ook dit is een afwijzing van Trump. De Russen zullen afwachten wat Trumps werkelijke beleid zal zijn en zullen niet in een spelletje meedoen van reageren op alles wat Trump zegt — of Trump de voorwaarden voor onderhandelingen laten bepalen. Maar dit betekent ook dat ze concrete acties van Trump eisen. Geen “loze praat” meer.

"Dus als dit de boodschap is die we horen van het nieuwe team in Washington - om de dialoog te herstellen die door Washington werd afgesneden na het begin van de Speciale Militaire Operatie - als dat allemaal serieus is, zullen we positief reageren. Maar de Amerikanen waren degenen die de dialoog verbraken. Als Washington rekening houdt met onze legitieme belangen, zal de dialoog vrucht dragen en niet nutteloos zijn. Anders blijven de dingen zoals ze zijn."


Voor de vierde keer stelt Lavrov dat het aan Washington is om de eerste stap te zetten, en dat die eerste stap een erkenning moet zijn van Ruslands “legitieme belangen.” Rusland zal zijn eigen belangen definiëren. Als het Westen probeert de belangen van Rusland te definiëren,
 zullen de dingen blijven zoals ze zijn.”

Maar Trump blijft Poetin bespotten en de betekenis van Trumps negatieve opmerkingen over Poetins afnemende macht kan niet worden onderschat. Voor het eerst beschreef hij Rusland als zwak vanwege Syrië en Oekraïne, waardoor het dreigingsniveau en de onderhandelingspositie ervan werden verlaagd. Zijn kritiek staat ook haaks op Russische standpunten, zoals dat de NAVO de oorlog veroorzaakte en Oekraïne werd (en wordt) bestuurd door nazi's die onterecht Russische landen en mensen hadden veroverd. Trump zei dat de oorlog nooit had mogen plaatsvinden, en de wereld weet, zegt hij, dat Poetin zonder rechtvaardiging of provocatie binnenviel. De westerse wereld, denken wij er dan maar gemakshalve bij.

Dit alles brengt Trump in een zeer lastige positie. De Russen scheppen voorwaarden die hun eigen partners (China, Iran) zullen weigeren te onderhandelen, tenzij Trump zijn eerdere uitspraken nakomt. Trump heeft bijvoorbeeld eerder verklaard dat hij de financiering van Oekraïne zou stopzetten, althans grotendeels. Hij maakt nu geluiden alsof hij zich daar uit wil terugtrekken. We denken dat de Russen reageren met zoiets als "We waren bereid om door te gaan met dat teken van goed vertrouwen, maar nu kunnen we niets geloven van wat Trump zegt." Wat zal Trump in die positie doen? De onschuldige clown uithangen?  En waar zal Trump de middelen vandaan halen om te escaleren? Zal Trump Oekraïne accepteren als een anker dat aan zijn agenda is vast geklonken?

En het is eigenlijk nog veel erger dan dat, zoals we al zeiden.

Wanneer de mist van de proxy-oorlog optrekt zou de echte winnaar in Syrië Erdogans Ottomaanse Rijk-herhaling kunnen zijn. De steeds openere en nauwere banden tussen de jihadisten en de Turken wijzen in die richting, terwijl de westerse landen zich haasten om de jihadisten te versieren. Maar Erdogan zit duidelijk aan het stuur, aangezien zijn uitspraken escaleren tot een beeld van een Ottomaans Syrië zonder westerse inmenging. Elke dag zien we nieuwe aanwijzingen die hinten op de Turkse bedoelingen. Bijvoorbeeld de benoeming van een Turkse staatsburger in een toppositie in de "Syrische" regering.

En dit terwijl er berichten zijn dat Turkije zijn aanwezigheid zal vestigen in de militaire academies van Aleppo en Damascus. Het land gaat er naar verluidt militaire adviseurs heen sturen om het nieuwe Syrische leger te trainen. Er wordt ook gesproken over de mogelijke inzet van een Turkse legereenheid in Homs om luchtafweerpersoneel op te leiden voor de nieuwe Syrische autoriteiten.

Alsof dat nog niet genoeg was, werd Erdogans zoon Bilal in een video gezien waarin hij opriep tot een grote pro-Palestina-bijeenkomst op de Galatabrug in Istanbul op 1 januari, net zoals ze vorig jaar met Nieuwjaar deden, waarvan de videobeelden zijn geplukt. Maar de grote verandering ligt in hun bijeenkomst onder de vlag van een interessante nieuwe slogan: “Gisteren de Hagia Sophia, vandaag de Omajjadenmoskee (Damascus), morgen Al-Aqsa (Jeruzalem).”

Zoals te zien is, groeit er langzaam een ​​nationalistische ijver voor de herovering van Jeruzalem. Israël heeft nu zijn handen vol aan een zwaar bewapend, notoir taai NAVO-lid (Turkije, dus) dat zijn zinnen heeft gezet op een moderne herovering van zijn voormalige domeinen. Zoals de zaken ervoor staan kan Turkije binnenkort vrijwel alles wat er in Syrië gebeurt via een tussenpersoon controleren, en Israël zal zijn grootste uitdaging ooit direct voor zijn deur tegenkomen.

We wensen de NAVO veel succes met het beteugelen van Turkije. Alsof Erdogan niet om steun van Rusland en Iran - en China - zou vragen als reactie. Turkije zou in een positie gedwongen kunnen worden om een ​​soort steun van Rusland en Iran te verkrijgen. Wanneer was de laatste keer dat Erdogan een risico nam? Eigenlijk was dat bijna tien jaar geleden, tegen Rusland, en hij lijkt de les te hebben geleerd van zijn misstap - door zijn kaarten heel voorzichtig uit te spelen tijdens de brute westerse genocide in Palestina. De vraag is: hoe groot is de kans dat Erdogan al die Syrische kwesties heeft opgelost voordat hij actie ondernam? Vrij goed, waarschijnlijk.

Wat we in dit verband ook niet moeten vergeten is dat Rusland nog steeds banden onderhoudt met andere spelers in de regio.

En nu de VS Israël steunt is het niet denkbeeldig dat Turkije gedwongen wordt om (nog) nauwere banden te smeden met Rusland en misschien Iran als backstops - om Israël te omsingelen en onder druk te houden. Rusland staat al gepland om het grote, uitgebreide strategische partnerschap met Iran te ondertekenen op 17 januari, net zoals het onlangs deed met Noord-Korea.

Inmiddels probeert Israël aartsvijand Iran nu zo veel mogelijk te verzwakken door de afgelopen dagen bruut Jemen aan te vallen en te bidden dat Trump zijn zegen geeft om de nucleaire faciliteiten van Iran aan te vallen bij zijn benoeming als nieuwe president. Als dat dan maar goed afloopt: Israël kan zich op de verkeerde tegenstander richten en in feite één vijand inruilen voor een veel machtigere.

Op 12 december wilde de nieuwe loopjongen secretaris-generaal van de NAVO, onze voormalige premier en groot defensie-bezuiniger Mark Rutte, ook over deze kwestie heen pissen en een 'strenge waarschuwing' (altijd lachen met die Mark) aan Europeanen en een oproep tot wapens met betrekking tot Moskou. De immerr lachende clown herinnerde Europeanen aan de Russische aanvallen op Georgië in 2008 en de invasies in Oekraïne in 2014 en 2022, waarbij hij verzuimde de NAVO-acties (inclusief raketten op Belgrado) in voormalig Joegeslavië te noemen. "Hoeveel wake-up calls hebben we nog nodig? We zouden ons grote zorgen moeten maken. Ik weet dat ik dat doe," zei Rutte. "Rusland bereidt zich voor op een langdurige confrontatie. Met Oekraïne en met ons. Het is tijd om over te schakelen op een oorlogsmentaliteit."

Al deze lokale conflicten zijn eigenlijk fronten van een wereldwijde oorlog. Hoe zal Trump met deze fronten omgaan? In plaats van een verenigde, zij het nietige, NAVO te leiden, zou Trump zichzelf in een confrontatie kunnen bevinden met zowel een steeds machtiger Rusland als met de enige echt serieuze militaire macht die nog over is in de NAVO. Dat is een recept voor een ramp, en het betekent dat Rusland vrijwel alle kaarten in handen heeft.





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[28 december 2024]

 

Afdrukken Doorsturen