Trumps imperialistische ambities – of misschien zijn ze gewoon bluf – om Groenland en het Panamakanaal te verwerven is het soort oorlogszuchtige agressie dat we associëren met autoritaire staatshofden. Wat is de werkelijke reden van Trumps territoriale wapengekletter?
Economedian zal binnenkort ingrijpende wijzigingen ondergaan.
Daardoor zullen uitgebreide artikelen als deze voor 'gewone' bezoekers slechts gedeeltelijk beschikbaar zijn.
Spoedig meer informatie over wat er allemaal op onze site zal veranderen. Red.
De VS gaven de voorkeur aan de koopoptie,
omdat ze vonden dat dit de "meest
heldere en bevredigende" oplossing zou
zijn. Ze geloofden dat dit toekomstige
kritiek op de Amerikaanse militaire
aanwezigheid op Deense bodem zou
voorkómen en Denemarken zou ontlasten
van de financiële last van de steun aan
Groenland. Het voorstel schokte echter
Deense functionarissen, die niet
voorbereid waren op een dergelijk aanbod.
Rasmussen, die verwachtte de
nietigverklaring van de overeenkomst uit
1941 te bespreken, was verrast door het
voorstel om Groenland helemaal te
verkopen.
De gesprekken werden destijds
vertrouwelijk gehouden, maar leidden
niet tot een verkoop. Denemarken bevond
zich na de Tweede Wereldoorlog in een
delicate positie, met nationale trots en
de implicaties van de verkoop van een
deel van zijn grondgebied als
belangrijke factoren. De Deense regering,
hoewel diep in het krijt bij de VS voor
de steun in oorlogstijd, wees de verkoop
resoluut af. Mediaberichten uit die
periode, waaronder die van Time
Magazine, benadrukten de strategische
waarde van Groenland, maar merkten ook
de diplomatieke en nationalistische
complexiteit op die erbij betrokken was.
Hoewel de aankoop niet doorging,
slaagden de VS erin om hun strategische
belangen veilig te stellen via andere
middelen. In 1951 tekenden Denemarken en
de VS een defensieverdrag dat de VS
exclusieve jurisdictie gaf over
militaire gebieden in Groenland, waarmee
in feite veel van de strategische doelen
werden bereikt zonder direct
eigenaarschap. Deze overeenkomst was
cruciaal voor het vestigen van een
langdurige Amerikaanse militaire
aanwezigheid, met name op Thule Air
Base, die cruciaal werd voor
raketwaarschuwing en ruimtebewaking
tijdens de Koude Oorlog. De besprekingen
in 1946 vormden zo het toneel voor
decennia van
Amerikaans-Groenlands-Deense relaties,
waarbij strategische belangen werden
behartigd door samenwerking in plaats
van verwerving.
Groenlands reis naar autonomie begon
vorm te krijgen in de 20e eeuw. In 1953
werd de Deense grondwet gewijzigd om
Groenland te integreren als een Deens
graafschap, waardoor Groenlanders Deens
staatsburgerschap kregen. Deze
integratie was echter meer symbolisch
dan praktisch, aangezien lokaal bestuur
en culturele identiteit nog steeds sterk
werden beïnvloed door Denemarken. De
drang naar zelfbestuur kreeg momentum,
wat leidde tot de instelling van
zelfbestuur in 1979. Deze nieuwe status
stelde Groenland in staat om de controle
over zijn interne zaken over te nemen,
waaronder onderwijs, gezondheidszorg en
sociale diensten, terwijl Denemarken de
verantwoordelijkheid behield voor
buitenlandse zaken, defensie en het
rechtssysteem.
De overgang naar nog grotere autonomie
kwam in 2009 toen Groenland zelfbestuur
aannam, wat een belangrijke stap was
richting onafhankelijkheid. Onder
zelfbestuur nam Groenland de controle
over aanvullende gebieden zoals justitie,
natuurlijke hulpbronnen en de politie,
met het expliciete doel om uiteindelijk
volledig onafhankelijk te worden als het
Groenlandse volk dat zou willen. Deze
overeenkomst omvatte ook een mechanisme
voor Groenland om een deel van de
inkomsten uit zijn natuurlijke
hulpbronnen te ontvangen, wat een
economische prikkel bood voor verdere
autonomie. Dit historische traject van
Noorse nederzetting tot Deense kolonie,
en uiteindelijk tot een autonome
entiteit binnen het Deense rijk,
onderstreept Groenlands complexe relatie
met soevereiniteit, identiteit en zijn
plaats in de moderne wereld.
Economische middelen
De natuurlijke hulpbronnen van Groenland
zijn enorm en divers, waardoor het één
van de meest grondstofrijke locaties in
het Noordpoolgebied is. Het eiland
beschikt over aanzienlijke minerale
afzettingen, waaronder zeldzame
aardmetalen, die cruciaal zijn voor
moderne technologie, met name bij de
productie van elektronica, elektrische
voertuigen en hernieuwbare
energiesystemen zoals windturbines.
Opmerkelijke projecten omvatten
Kvanefjeld, één van 's werelds grootste
onontwikkelde zeldzame aardmetalen
afzettingen buiten China, naast
aanzienlijke uraniumreserves, die,
indien geëxploiteerd, de wereldwijde
uraniumvoorzieningsketens zouden kunnen
diversifiëren. Daarnaast heeft Groenland
afzettingen van zink, lood, goud en
ijzererts, met bedrijven als Greenland
Minerals and Energy die zich hierop
richten voor potentiële
mijnbouwactiviteiten. Deze mineralen
zouden steeds waardevoller kunnen worden
naarmate de wereldwijde vraag naar
duurzame energieoplossingen groeit.
Naast mineralen wordt aangenomen dat de
offshore gebieden van Groenland
aanzienlijke olie- en gasreserves
herbergen. Hoewel exploratiepogingen tot
nu toe grotendeels onsuccesvol zijn
geweest, zonder commerciële ontdekkingen,
heeft de US Geological Survey geschat
dat er tot 31,4 miljard vaten olie-equivalent
in het noordoostelijke deel van
Groenland kunnen zijn. Het smelten van
zee-ijs als gevolg van
klimaatverandering zou deze bronnen in
de toekomst toegankelijker kunnen maken,
waardoor Groenland een potentiële speler
op de wereldwijde energiemarkt wordt.
Dit heeft internationale belangstelling
gewekt, maar ook milieuzorgen met
betrekking tot de impact van
olie-exploratie in zo'n ongerepte
omgeving.
Momenteel draait de economie van
Groenland voornamelijk op de visserij,
waarbij garnalen en Groenlandse heilbot
de belangrijkste commerciële soorten
zijn. Deze sector is niet alleen de
ruggengraat van de Groenlandse economie,
maar ook integraal onderdeel van de
culturele identiteit van de bevolking.
Toerisme is ook uitgegroeid tot een
groeiende economische pijler, die unieke
arctische ervaringen biedt zoals
hondensleeën, gletsjerwandelingen en het
bekijken van het noorderlicht. Landbouw
blijft beperkt vanwege het barre klimaat
van Groenland, hoewel er kleinschalige
experimenten zijn geweest met landbouw,
met name in de mildere zuidelijke
regio's, waar door klimaatverandering
beperkte landbouw mogelijk is geworden.
Klimaatverandering en de opening van
het Noordpoolgebied
Klimaatverandering heeft het landschap
van Groenland aanzienlijk veranderd, met
de Groenlandse ijskap die snel smelt.
Deze enorme ijskap, die ongeveer 80% van
Groenland bedekt, is één van de grootste
bijdragers aan de wereldwijde
zeespiegelstijging. Naarmate de
temperaturen stijgen, verliest de ijskap
massa door zowel het smelten van het
oppervlak als het afkalven van ijsbergen.
Dit smelten is naar verluidt niet alleen
een zorg voor de zeespiegelstijging,
maar verandert ook de geografie van
Groenland. Het terugtrekken van het ijs
heeft voorheen ontoegankelijk land
blootgelegd, wat mogelijk nieuwe
menselijke nederzettingen of het
ontginnen van hulpbronnen mogelijk maakt,
maar ook leidt tot het verlies van
traditionele jachtgebieden voor de
Inuit, het verstoren van leefgebieden
van wilde dieren en het veranderen van
de ecosystemen aan de kust. De vorming
van smeltwatermeren op het oppervlak van
de ijskap heeft de stroom van gletsjers
naar de zee versneld, wat verder
bijdraagt aan de verandering van het
landschap.
Het smelten van het zee-ijs in het
Noordpoolgebied, ook rond Groenland,
heeft ook nieuwe scheepvaartroutes
geopend, met name de Noordwestelijke
Doorvaart, die een kortere weg biedt
voor de scheepvaart tussen Europa en
Azië via de Noordelijke IJszee. Deze
doorvaart, ooit het grootste deel van
het jaar geblokkeerd door dik ijs, is nu
beter bevaarbaar in de zomermaanden,
waardoor de reisafstanden met duizenden
zeemijlen worden verkort in vergelijking
met traditionele routes zoals het
Panamakanaal. De Noordelijke Zeeroute
langs de Russische Arctische kust heeft
eveneens een toename in het verkeer
gezien. Deze routes bieden economische
voordelen door kortere transittijden en
brandstofkosten, maar brengen ook nieuwe
risico's met zich mee vanwege
onvoorspelbare ijscondities, slecht weer
en een gebrek aan infrastructuur zoals
havens of reddingsdiensten in de regio.
Strategisch gezien bieden deze nieuwe
scheepvaartroutes in het Noordpoolgebied
zowel kansen als uitdagingen. Voor
landen als de Verenigde Staten zou het
controleren of op zijn minst nauwlettend
monitoren van deze routes de nationale
veiligheid kunnen verbeteren door het
internationale maritieme verkeer in de
gaten te houden, vooral in het licht van
de toenemende geopolitieke concurrentie
in het Noordpoolgebied. Het monitoren
van deze routes zou satellietbewaking,
de inzet van ijsbrekers en de invoering
van navigatiehulpmiddelen kunnen
omvatten. Er is ook de mogelijkheid voor
nieuwe economische ondernemingen, zoals
het leveren van ijsbreekdiensten of het
opzetten van havens voor het tanken en
bevoorraden, wat inkomsten en banen zou
kunnen genereren. Dit betekent echter
ook dat er behoefte is aan nieuwe
wettelijke kaders of overeenkomsten om
het verkeer te beheren,
milieubescherming te waarborgen en
conflicten over soevereiniteit of
toegangsrechten te voorkómen. De
aanwezigheid van grootmachten als
Rusland, China en de VS in het
Noordpoolgebied introduceert een laag
van strategische complexiteit, waarbij
elk land zijn belangen probeert veilig
te stellen terwijl het internationaal
recht, milieuoverwegingen en de rechten
van inheemse bevolkingsgroepen navigeert.
De strategische waarde van deze routes
zou kunnen leiden tot een moderne vorm
van het 'Grote Spel', waarbij landen
strijden om invloed, toegang en controle
in dit nieuw toegankelijke gebied.
Geostrategisch belang
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de
geostrategische betekenis van Groenland
duidelijk, aangezien het diende als een
scharnierpunt voor de geallieerden, met
name de Verenigde Staten. Nadat
Denemarken in 1940 door Duitsland werd
bezet, verklaarde Groenland zichzelf
autonoom en de VS ging snel over tot het
vestigen van een aanwezigheid om te
voorkómen dat de asmogendheden voet aan
de grond zouden krijgen op het westelijk
halfrond. De VS bouwden verschillende
militaire bases, waarvan de meest
opvallende Thule Air Base was (nu bekend
als Pituffik Space Base), die
strategisch was gepositioneerd om te
dienen als een vroegtijdig
waarschuwingssysteem tegen
Sovjetbommenwerpers tijdens de Koude
Oorlog. Deze bases waren cruciaal voor
weersvoorspellingen, wat van vitaal
belang was voor transatlantische
militaire operaties, en voor logistiek,
en vormden een tussenstop voor vluchten
tussen Noord-Amerika en Europa.
De ligging van Groenland in het
Noordpoolgebied onderstreept nog steeds
het geostrategische belang ervan.
Gelegen tussen Noord-Amerika en Europa,
neemt het een cruciale plek in voor
militaire bewaking, met name voor het
monitoren van Russische activiteiten.
Pituffik Space Base
blijft een belangrijk onderdeel van het
Amerikaanse systeem voor vroegtijdige
waarschuwing voor ballistische raketten,
en biedt een uitkijkpunt om
raketlanceringen vanaf de Noordpool te
detecteren, wat de kortste route is voor
een intercontinentale ballistische raket
van Rusland of andere potentiële
tegenstanders om Noord-Amerika te
bereiken. De uitgestrekte, onbewoonde
ruimtes van Groenland maken het ook een
ideale locatie voor satellietvolging en
andere ruimtegerelateerde activiteiten,
wat de Amerikaanse capaciteiten op het
gebied van ruimtebewaking en potentieel
raketverdedigingssystemen vergroot.
De geopolitieke dynamiek in de Arctische
regio is geïntensiveerd door de
interesse van grootmachten als de
Verenigde Staten, Rusland en China.
Rusland heeft zijn militaire
aanwezigheid in de Arctische regio
hersteld, oude bases uit het
Sovjettijdperk geüpgraded en
soevereiniteit over nieuwe
scheepvaartroutes zoals de Noordelijke
Zeeroute, die het ziet als een
essentiële corridor voor economische en
militaire strategie, bevestigd. China,
hoewel geen Arctische natie, heeft
zichzelf uitgeroepen tot een
"Near-Arctic State" en heeft
geïnvesteerd in infrastructuur en
onderzoek, waarbij het de "Polar Silk
Road" promoot als onderdeel van zijn
Belt and Road Initiative om zijn invloed
in de regio uit te breiden. Dit heeft
geleid tot zorgen over strategische
concurrentie, met name met betrekking
tot toegang tot hulpbronnen en controle
over nieuwe maritieme routes. Voor de VS
helpt het handhaven van een sterke
aanwezigheid in Groenland door middel
van militaire bases en diplomatieke
banden om deze bewegingen in evenwicht
te brengen, en ervoor te zorgen dat
Amerikaanse belangen op het gebied van
veiligheid, toegang tot hulpbronnen en
internationaal recht in de Arctische
regio worden gehandhaafd. Dit
veranderende scenario in het
Noordpoolgebied lijkt op een nieuwe vorm
van rivaliteit tussen grootmachten,
waarbij Groenland, ondanks zijn kleine
bevolking, een cruciale rol speelt
vanwege zijn strategische ligging en de
potentiële hulpbronnen die het land ter
beschikking heeft.
Publieke en politieke opinie
Het idee om Groenland te verkopen heeft
een scala aan politieke reacties
opgeroepen van zowel Denemarken als
Groenland. Historisch gezien, toen
Donald Trump in 2019 interesse toonde in
de aankoop van Groenland, wees de Deense
premier Mette Frederiksen het voorstel
af als "absurd" en benadrukte dat
Groenland niet te koop is. Deze reactie
onderstreepte Denemarkens toewijding aan
de autonomie van Groenland binnen het
Deense rijk, waarbij het recht op
zelfbeschikking van het Groenlandse volk
wordt gerespecteerd. Recenter hebben
berichten op sociale media aangegeven
dat hoewel Denemarken geen interesse
heeft in de verkoop van Groenland, de
politieke leiders van Groenland
interesse hebben getoond in het
verkennen van nauwere banden met de VS
als dat betekent dat ze richting
onafhankelijkheid gaan. Dit weerspiegelt
een genuanceerde relatie waarin
Groenland streeft naar meer autonomie,
maar binnen een kader dat gunstige
internationale partnerschappen in stand
houdt.
Het publieke sentiment in Groenland
neigt sterk naar onafhankelijkheid, maar
met belangrijke nuances over hoe dit
bereikt moet worden. Een peiling uit
2016 toonde aan dat 64% van de
Groenlanders voorstander was van
volledige onafhankelijkheid, wat wijst
op een sterk verlangen naar zelfbestuur.
Dit enthousiasme wordt echter getemperd
door economische overwegingen, zoals
blijkt uit een peiling uit 2017 waarin
78% tegen onafhankelijkheid was als dit
een daling van de levensstandaard
betekende, wat aangeeft dat economische
stabiliteit een vereiste is voor velen
bij het overwegen van afscheiding van
Denemarken. De economie van Groenland is
sterk afhankelijk van een jaarlijkse
bloktoelage van Denemarken, die ongeveer
tweederde van het overheidsbudget dekt.
Het vooruitzicht van onafhankelijkheid
roept dus vragen op over de duurzaamheid
van deze financiële steun.
Groenlandse leiders hebben verschillende
standpunten over de kwestie geuit. Múte
Bourup Egede, de premier, steunt
onafhankelijkheid, maar pleit voor een
geleidelijke aanpak, waarbij hij de
economische afhankelijkheden en de
noodzaak van een duurzaam pad voorwaarts
erkent. De politieke partijen Inuit
Ataqatigiit en Naleraq, beide sterke
voorstanders van onafhankelijkheid,
hebben aanzienlijke steun gekregen bij
recente verkiezingen, wat suggereert dat
er een publieke behoefte is aan
politieke afscheiding van Denemarken.
Leiders zoals Erik Jensen van de
Siumut-partij hebben echter ook
aangedrongen op een energiekere
onafhankelijkheidsstrijd, terwijl ze nog
steeds de noodzaak van voortdurende
samenwerking met Denemarken op bepaalde
gebieden zoals defensie en buitenlands
beleid erkennen. De Groenlandse
bevolking lijkt te navigeren door een
complex landschap van culturele
identiteit, economische
levensvatbaarheid en geopolitieke
strategie, waarbij velen
onafhankelijkheid niet alleen als een
doel zien, maar als een proces dat
zorgvuldig moet worden beheerd om het
welzijn en de autonomie van de
Groenlandse samenleving te waarborgen.
Voordelen voor Groenland als het de
51e staat zou worden
Als Groenland de 51e staat van de
Verenigde Staten zou worden, zou één van
de belangrijkste voordelen de impuls
zijn voor economische ontwikkeling die
wordt gefaciliteerd door toegenomen
Amerikaanse investeringen. Dit zou de
infrastructuur van Groenland aanzienlijk
kunnen verbeteren, van
transportnetwerken zoals havens en
luchthavens tot cruciale openbare
diensten zoals onderwijs en
gezondheidszorg. De VS heeft (of moeten
we zeggen: had) een geschiedenis van
investeren in de ontwikkeling van haar
staten, wat in het gunstigste geval zou
kunnen leiden tot verbeterde
levensstandaarden, betere
onderwijsfaciliteiten en geavanceerdere
medische diensten voor de inwoners van
Groenland. Deze investering zou ook de
ontwikkeling van nieuwe industrieën of
de uitbreiding van bestaande industrieën,
zoals mijnbouw, kunnen katalyseren,
gezien Groenlands rijke minerale
hulpbronnen.
Een ander substantieel voordeel zou de
toegang tot de enorme Amerikaanse markt
zijn. De visserijsector van Groenland,
een hoeksteen van de economie, zou
kunnen groeien met verminderde
handelsbarrières, wat een eenvoudigere
export van zeevruchten naar één van 's
werelds grootste consumentenmarkten
mogelijk maakt. Op dezelfde manier zou
de toeristische sector kunnen floreren
met meer directe vluchten en
marketingondersteuning vanuit de VS, wat
potentieel meer bezoekers zou aantrekken
om de unieke Arctische landschappen en
het culturele erfgoed van Groenland te
ervaren. Deze integratie in een groter
economisch systeem zou de economische
basis van Groenland kunnen diversifiëren,
voorbij de huidige afhankelijkheid van
visserij en Deense subsidies.
Politieke vertegenwoordiging zou ook een
belangrijk aspect zijn, hoewel dit zou
afhangen van de vraag of Groenland zou
worden geïntegreerd als een volledige
staat of onder een andere status als een
territorium. Als staat zou Groenland
vertegenwoordiging krijgen in het
Amerikaanse Congres, met twee senatoren
en mogelijk één of meer
vertegenwoordigers op basis van de
bevolking, waardoor het een bescheiden
stem zou krijgen in de nationale
beleidsvorming. Dit zou echter een
tweesnijdend zwaard kunnen zijn,
aangezien kleinere bevolkingen het
gevoel kunnen hebben dat hun invloed
wordt verdund in een groter politiek
systeem, maar het zou Groenland zeker
een platform bieden in de Amerikaanse
politiek.
Op het gebied van veiligheid en defensie
zou een onderdeel worden van de VS een
betere bescherming kunnen betekenen door
integratie in het Amerikaanse militaire
kader, waardoor Groenlands huidige
afhankelijkheid van Denemarken voor
defensie wordt verminderd of zelfs
geëlimineerd. Dit zou de inzet van extra
Amerikaanse militaire middelen kunnen
omvatten of de voortzetting van
bestaande bases, nu met een meer
permanente en misschien uitgebreide rol.
Cultureel gezien zou Groenland kunnen
profiteren van Amerikaanse programma's
gericht op cultureel behoud en
uitwisseling. De VS heeft middelen en
initiatieven die inheemse culturen
ondersteunen, die kunnen worden ingezet
om Inuit-tradities, talen en kunst te
behouden en promoten. Dit zou cruciaal
zijn voor het behoud van Groenlands
unieke culturele identiteit te midden
van integratie in een groter land.
Ten slotte zouden financiële hulp en
subsidies van de Amerikaanse federale
overheid de huidige steun van Denemarken
kunnen vervangen of aanvullen. Hoewel de
details afhankelijk zouden zijn van
onderhandelingen en de voorwaarden van
de staat, zou Groenland kunnen
verwachten federale fondsen te ontvangen
voor verschillende openbare diensten,
infrastructuurprojecten of economische
ontwikkelingsinitiatieven. Dit zou op
een schaal kunnen zijn die de huidige
steun van Denemarken overtreft, hoewel
het gepaard zou gaan met de complexiteit
van Amerikaanse federale
financieringsmechanismen en politieke
overwegingen. Over het geheel genomen
zouden deze potentiële voordelen moeten
worden afgewogen tegen het verlies van
autonomie en de culturele en politieke
implicaties van het deel uitmaken van de
Verenigde Staten.
Negatieve gevolgen voor Groenland als
het de 51e staat zou worden
Als Groenland de 51e Amerikaanse staat
zou worden, zouden er verschillende
negatieve implicaties kunnen ontstaan,
te beginnen met een mogelijk verlies van
culturele autonomie. De Groenlandse
Inuit-cultuur, taal en tradities zouden
te maken kunnen krijgen met verdunning
of assimilatiedruk onder het bredere
Amerikaanse culturele landschap. Dit zou
kunnen leiden tot een vermindering van
de unieke identiteit van Groenland, die
nauw verbonden is met het Inuit-erfgoed,
aangezien de instroom van Amerikaanse
cultuur, media en levensstijlen de
lokale tradities zou kunnen (of beter:
zal) overschaduwen.
Economisch gezien is er, hoewel er
aanvankelijke investeringen kunnen zijn,
ook een risico dat Groenland te
afhankelijk wordt van de Amerikaanse
federale overheid voor subsidies en
ondersteuning, vergelijkbaar met de
huidige relatie met Denemarken. Deze
fondsen kunnen echter met voorwaarden
komen, zoals beleidswijzigingen of
economische herstructurering die geen
prioriteit geeft aan of geen begrip
heeft voor de specifieke behoeften of
milieuzorgen van Groenland. Bovendien
kunnen de hulpbronnen van Groenland agressiever worden geëxploiteerd voor
Amerikaanse belangen, waarbij
milieuregels mogelijk minder streng zijn
of zijn afgestemd op de Amerikaanse
economische in plaats van Groenlands
ecologische belangen.
Politiek gezien zou Groenland veel van
zijn huidige niveau van zelfbestuur
kunnen verliezen. Als staat zou het
onderworpen zijn aan Amerikaanse
federale wetten en regels, die lokale
wetten of gebruiken zouden kunnen
overrulen. Dit zou kunnen leiden tot een
aanzienlijke vermindering van de
autonomie die Groenland heeft genoten
sinds het in 2009 zelfbestuur kreeg, wat
mogelijk wrijving zou veroorzaken met de
lokale bevolking die naar grotere
onafhankelijkheid is toegegaan. Het
proces van integratie in het Amerikaanse
politieke systeem zou ook vol
uitdagingen kunnen zitten, aangezien de
vertegenwoordiging van Groenland in het
Congres minimaal zou zijn gezien de
kleine bevolking, wat mogelijk zou
leiden tot een gevoel van
marginalisering in de nationale politiek.
Veiligheid en defensie kunnen ook
negatieve kanten hebben. Groenland zou
kunnen profiteren van Amerikaanse
militaire bescherming, maar dit zou ten
koste kunnen gaan van Groenland dat
primair wordt gezien als een
strategische militaire troef in het
Noordpoolgebied, wat mogelijk leidt tot
een toegenomen militarisering van de
regio, wat het lokale leven en milieu
zou kunnen verstoren. De VS zou zijn
strategische belangen boven lokale
zorgen kunnen stellen, waardoor
Groenland mogelijk een slagveld wordt
voor geopolitieke spanningen met andere
Arctische machten zoals Rusland of
China.
Sociaal gezien zou de integratie kunnen
leiden tot demografische veranderingen,
met een toestroom van Amerikanen of
andere immigranten die nieuwe kansen
willen benutten, wat de sociale
structuur van Groenland zou kunnen
veranderen. Dit zou kunnen leiden tot
spanningen tussen nieuwkomers en de
inheemse bevolking, wat mogelijk kan
leiden tot sociale onenigheid of
culturele botsingen.
Ten slotte hebben berichten op sociale
media gesuggereerd dat Groenland zou
lijden onder Amerikaanse controle, met
angst dat de VS het voornamelijk zou
behandelen als een mijnkolonie, die zijn
hulpbronnen zou exploiteren zonder
voldoende aandacht voor het welzijn van
zijn bevolking of milieu op de lange
termijn. Dit sentiment weerspiegelt een
bredere bezorgdheid over de balans
tussen ontwikkeling en behoud, waarbij
Groenland meer zou kunnen verliezen dan
het zou winnen in termen van zijn
natuurlijke en culturele erfgoed.
Voordelen voor de VS als Groenland de
51e staat zou worden
Als Groenland de 51e staat van de
Verenigde Staten zou worden, zou één van
de belangrijkste voordelen het
strategische militaire voordeel in het
Noordpoolgebied zijn. De VS zou een
versterkte aanwezigheid krijgen in de
buurt van Rusland en andere noordelijke
landen, waardoor haar bewakings-,
aanvals-- en verdedigingscapaciteiten
effectief zouden worden uitgebreid. Dit
zou met name gunstig zijn gezien de
bestaande rol van de in gebruik zijnde
basis in raketverdediging en vroege
waarschuwingssystemen, die verder
ontwikkeld of versterkt zouden kunnen
worden. De aanwezigheid van Amerikaanse
militaire infrastructuur in Groenland
zou ook dienen als afschrikmiddel voor
potentiële tegenstanders en een
strategisch startpunt bieden voor
operaties in het Noordpoolgebied.
Toegang tot Groenlands enorme minerale
rijkdom zou een ander groot voordeel
zijn voor de VS. Groenland is rijk aan
mineralen zoals zeldzame aardmetalen,
uranium, zink en goud, die cruciaal zijn
voor moderne technologie,
energieproductie en nationale defensie.
Door deze hulpbronnen veilig te stellen,
zou de VS zijn afhankelijkheid van
buitenlandse leveranciers kunnen
verminderen, met name in gebieden waar
de toeleveringsketens kwetsbaar zijn, en
zo de nationale veiligheid kunnen
verbeteren door risico's te beperken die
samenhangen met schaarste aan
hulpbronnen en geopolitieke spanningen
met grote leveranciers zoals China. De
VS kennende zouden ze de rijkdommen van
Groenland plunderen, waarna - als dat
proces afgerond is - het land de tering
kan krijgen.
De toevoeging van Groenland zou ook de
territoriale wateren en exclusieve
economische zones (EEZ) van de VS
uitbreiden, waardoor het meer controle
krijgt over de scheepvaartroutes in het
Noordpoolgebied. Nu klimaatverandering
nieuwe passages opent, zoals de
Noordwestelijke Doorvaart, zou de VS de
positie van Groenland kunnen gebruiken
om het toegenomen maritieme verkeer te
reguleren, te monitoren en er mogelijk
van te profiteren, zowel commercieel als
militair. Deze controle over
scheepvaartroutes zou cruciaal kunnen
zijn in handels- en defensiestrategieën,
door veilige doorgang voor Amerikaanse
schepen te garanderen en mogelijk
beperkingen op te leggen aan anderen.
De unieke geografische ligging van
Groenland biedt ongeëvenaarde
mogelijkheden voor milieu- en
klimaatonderzoek. Als één van de
belangrijkste locaties voor het
bestuderen van de effecten van
klimaatverandering, met name met het
smelten van de Groenlandse ijskap,
zouden Amerikaanse wetenschappers
wereldwijde onderzoeksinspanningen
kunnen leiden en zo bijdragen aan een
beter begrip van klimaatdynamiek,
zeespiegelstijging en veranderingen in
ecosystemen. Dit zou de VS ook in de
voorhoede van klimaatbeleid en innovatie
kunnen plaatsen als reactie op de
opwarming van de aarde.
Politiek gezien zou Groenland als staat
de VS meer invloed kunnen geven in
internationale fora die te maken hebben
met Arctisch bestuur. Discussies over
rechten op hulpbronnen,
milieuregelgeving en internationale
samenwerking in het Arctisch gebied
zouden de stem van Groenland omvatten,
die nu deel zou uitmaken van het
Amerikaanse beleid. Dit zou de richting
van het Arctisch beleid kunnen bepalen
om Amerikaanse belangen in de exploratie
van hulpbronnen, milieubescherming en
veiligheid te bevoordelen.
Symbolisch gezien zou het opnemen van
Groenland in de VS een aanzienlijke
uitbreiding van het Amerikaanse
grondgebied betekenen, wat de status als
wereldwijde supermacht zou versterken.
Dit zou echter gepaard gaan met
aanzienlijke uitdagingen op het gebied
van administratieve en culturele
integratie. Het integreren van de
bevolking van Groenland, het respecteren
van de inheemse rechten en het aanpassen
aan de unieke omgevingsomstandigheden
zou een genuanceerde beleidsvorming
vereisen om ervoor te zorgen dat de
voordelen niet worden overschaduwd door
culturele ongevoeligheid of
administratieve overmacht. De VS zou
deze complexiteiten zorgvuldig moeten
navigeren om echt te profiteren van de
opname van Groenland in hun gelederen.
Negatieve gevolgen voor de VS als Groenland
de 51e staat zou worden
Als Groenland de 51e staat van de
Verenigde Staten zou worden, zouden er
verschillende significante negatieve
gevolgen kunnen ontstaan. Ten eerste zou
er een aanzienlijke financiële last zijn
verbonden aan de integratie van
Groenland in het Amerikaanse federale
systeem. De economie van Groenland wordt
momenteel gesubsidieerd door Denemarken,
en de VS zou deze rol waarschijnlijk op
zich moeten nemen, mogelijk tegen veel
hogere kosten gezien de Amerikaanse
levensstandaard en de noodzaak om
infrastructuur te ontwikkelen naar
Amerikaanse normen. Dit omvat het
verbeteren van onderwijs,
gezondheidszorg, transport en
nutsvoorzieningen, wat de federale en
staatsbegrotingen onder druk zou kunnen
zetten.
De administratieve complexiteit van het
integreren van een geografisch
verafgelegen, dunbevolkte en cultureel
onderscheiden regio in de VS zou
aanzienlijk zijn. De lage
bevolkingsdichtheid en het barre klimaat
van Groenland zouden bestuur,
rechtshandhaving en dienstverlening
uitdagend maken. De VS zou haar
administratieve systemen moeten
aanpassen om een gebied te beheren
waar een groot deel van het land bedekt
is met ijs, wat gespecialiseerde
benaderingen zou vereisen voor alles van
overheidsbeleid tot noodhulp.
Politiek gezien zou de inclusie van
Groenland de machtsbalans in de
Amerikaanse Senaat verstoren, waar elke
staat, ongeacht de bevolking, twee
senatoren krijgt. Met een bevolking van
minder dan 60.000 zou Groenland een
onevenredige vertegenwoordiging hebben,
wat mogelijk zou leiden tot politieke
wrijving of oproepen tot hervormingen in
de manier waarop staten worden
vertegenwoordigd. Dit zou bestaande
debatten over de eerlijkheid van de
structuur van de Senaat kunnen
verergeren, met name gezien het contrast
met meer bevolkte staten.
Strategisch gezien biedt Groenland
voordelen, maar het brengt ook risico's
met zich mee. Berichten op sociale media
suggereren dat Rusland en China de
Amerikaanse controle over Groenland als
een directe bedreiging zouden kunnen
zien, wat mogelijk de spanningen zou
kunnen doen toenemen of zelfs zou kunnen
leiden tot militaire confrontaties. De
VS zou verwikkeld kunnen raken in nieuwe
conflicten of diplomatieke confrontaties
over de soevereiniteit van het
Noordpoolgebied of de rechten op
hulpbronnen, wat de internationale
betrekkingen zou compliceren. Bovendien
zou de impact op het milieu van de
ontwikkeling van Groenlands hulpbronnen
kunnen leiden tot aanzienlijke
tegenreacties, zowel nationaal als
internationaal, omdat de VS gezien zou
worden als degene die de degradatie van
één van de laatste grote wildernissen op
aarde versnelt.
Cultureel gezien zou de integratie van
Groenland kunnen leiden tot problemen
die vergelijkbaar zijn met die in andere
Amerikaanse territoria of inheemse
regio's, waar cultureel behoud botst met
de mainstream Amerikaanse cultuur. De VS
zou moeten navigeren door het complexe
landschap van inheemse rechten en
culturele autonomie, wat zou kunnen
resulteren in binnenlandse politieke en
sociale onrust als het niet voorzichtig
wordt aangepakt. Er is ook de
mogelijkheid van toegenomen immigratie
van Groenland naar het vasteland van de
VS, wat zou kunnen leiden tot culturele
integratieproblemen en mogelijk zelfs
nieuwe vormen van sociale spanning of
economische druk in gebieden waar
Groenlandse immigranten zich vestigen.
Ten slotte zou het milieubeheer van
Groenland een Amerikaanse
verantwoordelijkheid worden, wat
mogelijk niet in lijn is met het huidige
Amerikaanse milieubeleid of de publieke
opinie over klimaatverandering. Het
smelten van de Groenlandse ijskap zou
wereldwijde gevolgen hebben, en het
beheren hiervan op een manier die zowel
de wetenschappelijke consensus als
politieke belangen bevredigt zou
omstreden kunnen blijken, wat de
internationale milieupositie van de VS
zou kunnen schaden. Over het geheel
genomen biedt Groenland strategische en
hulpbronnenvoordelen, maar de negatieve
aspecten omvatten aanzienlijke
financiële, politieke, culturele en
milieugerelateerde uitdagingen voor de
VS.
Economische kosten en haalbaarheid
De historische precedenten voor
Amerikaanse landaankopen bieden een
context voor het evalueren van de
economische kosten en haalbaarheid van
het verwerven van Groenland. De aankoop
van Louisiana in 1803 van Frankrijk voor
ongeveer $ 15 miljoen (ongeveer $ 342
miljoen in de huidige dollars)
verdubbelde de omvang van de Verenigde
Staten, waardoor er enorme nieuwe
gebieden ontstonden voor uitbreiding. De
aankoop van Alaska in 1867 van Rusland
voor $ 7,2 miljoen (ongeveer $ 140
miljoen vandaag) werd aanvankelijk
bespot als "Seward's Folly", maar bleek
later van onschatbare waarde vanwege de
natuurlijke hulpbronnen en strategische
ligging. De verwerving van de
Maagdeneilanden van Denemarken in 1917
voor $ 25 miljoen (ongeveer $ 580
miljoen in huidige termen) illustreert
verder de bereidheid van de VS om te
investeren in strategische gebieden.
Deze voorbeelden laten zien dat hoewel
de initiële kosten hoog lijken, de
voordelen op de lange termijn in termen
van hulpbronnen en strategische
positionering de kosten kunnen
rechtvaardigen.
Het schatten van de huidige marktwaarde
van Groenland is complex vanwege de
unieke eigenschappen ervan. Groenland is
niet alleen land, maar omvat ook enorme,
onontgonnen minerale hulpbronnen,
waaronder zeldzame aardmetalen, uranium
en andere mineralen, evenals potentiële
olie- en gasreserves onder het ijs. Het
strategische belang ervan in het
Noordpoolgebied, met name met opkomende
scheepvaartroutes vanwege het smelten
van het ijs, voegt een extra laag waarde
toe. Eerdere discussies over de
Amerikaanse interesse in Groenland, met
name in 1946 toen de VS Denemarken $ 100
miljoen (equivalent aan ongeveer $ 1,3
miljard vandaag) bood voor het eiland,
bieden een historische benchmark. Echter,
gezien Groenlands huidige geopolitieke
betekenis, economische potentieel en de
kosten die gepaard gaan met de
ontwikkeling ervan, zou een hedendaagse
waardering kunnen oplopen tot tientallen
of zelfs honderden miljarden dollars,
rekening houdend met niet alleen het
land, maar ook de economische voordelen
van de exploitatie van hulpbronnen en
strategische militaire positionering.
De economische implicaties voor zowel
Groenland als de VS zouden ingrijpend
zijn. Voor Groenland zou de 51e staat
aanzienlijke investeringen in
infrastructuur, onderwijs,
gezondheidszorg en economische
diversificatie betekenen, naast visserij
en toerisme. Hiervoor zouden echter
waarschijnlijk aanzienlijke Amerikaanse
federale subsidies nodig zijn,
vergelijkbaar met of hoger dan de
huidige Deense steun, om ervoor te
zorgen dat de levensstandaard van
Groenland overeenkomt met de Amerikaanse
normen. Dit zou de ontwikkeling van
wegen, havens, energiesystemen en
communicatienetwerken kunnen inhouden
die geschikt zijn voor zo'n afgelegen en
barre omgeving, wat allemaal hoge kosten
met zich mee zou brengen.
Voor de VS zou de economische
haalbaarheid afhangen van hoe het deze
investeringen beheert. De VS zou de
initiële uitgaven moeten afwegen tegen
de langetermijnwinsten van
grondstoffenwinning, toerisme en
strategische militaire en commerciële
voordelen. De VS zou ook voor de
uitdaging staan om Groenland te
integreren in zijn economische systeem
zonder zijn federale budget te
overweldigen. De ontwikkeling van
Groenlands hulpbronnen zou mogelijk een
aantal kosten kunnen compenseren, maar
er zouden aanzienlijke
milieuoverwegingen zijn en de noodzaak
van duurzame praktijken om ecologische
schade op de lange termijn te voorkómen.
Bovendien zou de VS door het politieke
en culturele landschap moeten navigeren
om ervoor te zorgen dat alle economische
voordelen worden gedeeld met Groenlandse
gemeenschappen op een manier die hun
rechten en aspiraties respecteert. Als
ze niet verstandig worden beheerd,
kunnen de economische kosten een
politieke last worden, waarbij het
publieke sentiment zich mogelijk keert
tegen wat kan worden gezien als een dure
en misschien cultureel ongevoelige
onderneming.
Culturele en sociale overwegingen
De culturele identiteit van Groenland is
diepgeworteld in het overheersende
Inuit-erfgoed, dat de taal, tradities,
kunst en manier van leven vormgeeft. Het
Groenlandse volk, bekend als Kalaallit,
heeft zijn culturele gebruiken
eeuwenlang in stand gehouden, ondanks
koloniale invloeden uit Denemarken. Deze
identiteit omvat een sterke band met het
land, traditionele jacht- en
vispraktijken en een rijke mondelinge
traditie die de geschiedenis en folklore
bewaart. Elke verandering in de
soevereiniteit van Groenland, met name
om deel uit te maken van de Verenigde
Staten, zou diepgaande gevolgen hebben
voor dit culturele weefsel. De
introductie van de Amerikaanse cultuur
zou kunnen leiden tot een verwatering
van Inuit-tradities, taal en sociale
normen, vooral als er een toestroom is
van niet-Inuit-inwoners of als het
Amerikaanse beleid geen prioriteit geeft
aan cultureel behoud.
De maatschappelijke uitdagingen waar
Groenland momenteel mee te maken heeft,
zijn onder meer de hoge
werkloosheidscijfers en de grote
afhankelijkheid van Deense subsidies. De
economie van Groenland is klein, met
beperkte diversificatie buiten visserij,
toerisme en enkele mijnbouwactiviteiten.
Werkloosheid, met name onder jongeren,
blijft een belangrijk probleem, vaak
verergerd door de isolatie van veel
gemeenschappen, waardoor banen schaars
zijn. De jaarlijkse bloktoelage van
Denemarken, die een groot deel van het
budget van Groenland vormt, ondersteunt
openbare diensten, infrastructuur en
levensstandaarden. Als Groenland de
soevereiniteit aan de VS zou overdragen,
zouden er zorgen zijn over de vraag of
er vergelijkbare of substantiëlere
economische steun zou komen. De VS zou
mogelijk geen subsidies op dezelfde
schaal of met dezelfde culturele
gevoeligheid verstrekken, wat gevolgen
zou kunnen hebben voor de
maatschappelijke stabiliteit en
economische ontwikkeling van Groenland.
Het potentieel voor cultureel behoud of
assimilatie onder Amerikaanse controle
is een kritische overweging. Enerzijds
heeft de VS mechanismen om inheemse
culturen te ondersteunen, met beleid en
programma's die gericht zijn op het
behoud van inheemse talen, kunst en
tradities. Deze inspanningen sluiten
echter mogelijk niet volledig aan bij de
Groenlandse behoeften of worden mogelijk
overschaduwd door de bredere Amerikaanse
culturele dominantie. Er is een risico
dat de Groenlandse cultuur meer als een
toeristische attractie wordt gezien dan
als een levende, evoluerende identiteit,
wat leidt tot performatieve bewaring in
plaats van echte culturele steun.
Bovendien zou de integratie in de VS
druk kunnen veroorzaken voor assimilatie,
waarbij Groenlandse praktijken en
levensstijlen gemarginaliseerd zouden
kunnen worden ten gunste van Amerikaanse
normen, met name in onderwijs, media en
bestuur. Dit zou kunnen leiden tot een
generatieverschuiving waarbij jongere
Groenlanders zich minder verbonden
zouden kunnen voelen met hun culturele
wortels, wat mogelijk zou kunnen
resulteren in een identiteitscrisis of
cultureel verlies.
De balans tussen economische
ontwikkeling en cultureel behoud zou dus
een delicate zijn. Groenland zou
voorwaarden moeten onderhandelen die
niet alleen gericht zijn op economische
groei, maar ook op culturele autonomie,
en ervoor zorgen dat elke ontwikkeling
Groenlandse culturele waarden
respecteert en integreert. Dit zou
onderwijssystemen omvatten die
Groenlands naast Engels onderwijzen,
steun voor traditionele praktijken en
deelname aan culturele beleidsvorming om
het soort culturele erosie te voorkómen
dat in andere inheemse contexten onder
koloniale of postkoloniale besturen
wordt gezien. Het sociale weefsel van
Groenland zou op een kruispunt staan,
waar het gekozen pad zijn culturele
identiteit zou kunnen verrijken of zou
kunnen leiden tot zijn vermindering in
het aangezicht van een nieuwe soevereine
macht.
Juridische en internationale
implicaties
Volgens het internationaal recht omvat
de verwerving van grondgebied door de
ene staat van de andere complexe
juridische principes, met name het recht
op zelfbeschikking en het principe van
territoriale integriteit. Het recht op
zelfbeschikking, vastgelegd in artikel 1
van zowel het Internationaal Verdrag
inzake burgerrechten en politieke
rechten als het Internationaal Verdrag
inzake economische, sociale en culturele
rechten, geeft volkeren het recht om
vrij hun politieke status te bepalen en
hun economische, sociale en culturele
ontwikkeling na te streven. Elke
overdracht van de soevereiniteit van
Groenland zou dus de expliciete
toestemming van de bevolking vereisen,
waarschijnlijk via een referendum of een
soortgelijk democratisch proces, om
juridisch en moreel geldig te zijn. Dit
principe vormt een aanzienlijke barrière
voor elke unilaterale verwerving door de
VS, waarbij de nadruk wordt gelegd op de
autonomie van Groenland binnen het
Deense rijk.
De defensieovereenkomst uit 1951 tussen
Denemarken en de VS is een cruciaal
juridisch document dat opnieuw
geëvalueerd zou moeten worden in de
context van Groenland dat mogelijk een
Amerikaanse staat zou worden. Dit
verdrag stond de VS toe om militaire
bases op Groenland te vestigen voor
defensiedoeleinden, waarbij de Deense
soevereiniteit werd erkend, maar de VS
exclusieve jurisdictie over deze
faciliteiten werd verleend. Als
Groenland deel zou gaan uitmaken van de
VS zou deze overeenkomst opnieuw
onderhandeld of aangepast moeten worden.
De VS zou moeten bepalen hoe haar
militaire aanwezigheid zou veranderen,
of deze bases onder directe Amerikaanse
controle zouden komen te staan als
onderdeel van een staat, of dat er
nieuwe overeenkomsten nodig zouden zijn
om de overgang van een bilateraal
verdrag naar een binnenlandse regeling
binnen de VS te beheren. Dit zou
complexe onderhandelingen kunnen
inhouden over de juridische status van
bestaande militaire installaties,
territoriale wateren en luchtruim.
De praktische stappen die nodig zijn om
Groenland een Amerikaanse staat te laten
worden, zijn ontmoedigend en zouden
verschillende fasen omvatten, te
beginnen met politieke wil in Groenland
en de VS. In eerste instantie zou
Groenland een referendum moeten houden
om de wil van zijn bevolking met
betrekking tot staatsvorming uit te
drukken. Ervan uitgaande dat een
meerderheid deze overgang steunt, zou
het proces zich vervolgens verplaatsen
naar de VS, waar:
- een wetsvoorstel dat
staatssoevereiniteit voorstelt, zou
moeten worden ingediend in het Huis van
Afgevaardigden of de Senaat van de VS.
Dit wetsvoorstel zou door beide kamers
moeten worden goedgekeurd, waar het
aanzienlijk kritisch zou kunnen worden
bekeken vanwege de unieke culturele en
geografische kenmerken van Groenland.
- het wetsvoorstel zou dan de
goedkeuring van de president nodig
hebben, die het in wet zou kunnen
ondertekenen of er een veto over zou
kunnen uitspreken. Een veto zou door een
tweederde meerderheid in beide kamers
kunnen worden overruled, maar dit is een
hoge drempel.
- als het voorstel wordt aangenomen, zal
het Congres waarschijnlijk een commissie
oprichten die de transitie moet
uitwerken. Hierbij wordt ook gekeken
naar de manier waarop Groenland in het
federale systeem van de VS wordt
geïntegreerd. Daarbij worden kwesties
als vertegenwoordiging, belastingen en
de toepassing van Amerikaanse wetten
behandeld.
- het proces zou ook
grondwetswijzigingen of nieuwe wetgeving
omvatten om de status, rechten en
plichten van Groenland als staat te
definiëren, rekening houdend met de
omvang van de bevolking, wat gevolgen
zou hebben voor de vertegenwoordiging
van Groenland in het Congres.
- ten slotte zou er een logistieke en
administratieve reorganisatie nodig zijn
om Groenland te integreren in het
Amerikaanse systeem, van stemrecht tot
federale financiering, rechtssystemen en
openbare diensten.
Dit proces is inherent traag en beladen
met politieke, juridische en culturele
hindernissen. De geschiedenis van de
Amerikaanse staat laat zien dat het
toevoegen van nieuwe staten vaak
omstreden is geweest, met voorbeelden
uit het verleden zoals de toelating van
Alaska en Hawaï die jaren van debat en
onderhandelingen in beslag namen. Voor
Groenland zouden de culturele,
taalkundige en geografische verschillen
lagen van complexiteit toevoegen aan
deze toch al moeizame reis, waardoor het
een langetermijn- en potentieel
verdeeldheid zaaiende onderneming in de
Amerikaanse politiek zou worden.
De waarschijnlijkheid van
staatssoevereiniteit voor Groenland
Het is zeer onwaarschijnlijk dat
Groenland de 51e staat van de Verenigde
Staten zal worden. Er zijn verschillende
dwingende redenen, die te maken hebben
met politieke, culturele, economische en
juridische aspecten.
Politiek gezien hebben zowel Groenland
als Denemarken weinig tot geen interesse
getoond in het verkopen of overdragen
van de soevereiniteit van Groenland aan
de VS. Het voorstel van toenmalig
president Donald Trump uit 2019 om
Groenland te kopen, werd door Denemarken
met een sterke afwijzing ontvangen, wat
de gevoeligheid rondom nationale
soevereiniteit en territoriale
integriteit benadrukte. Groenland is op
zijn beurt op weg naar meer autonomie en
onafhankelijkheid van Denemarken,
waarbij de overeenkomst over zelfbestuur
uit 2009 een belangrijke stap was. De
Groenlandse bevolking heeft een
verlangen naar zelfbeschikking
uitgesproken, waarbij peilingen steun
aangaven voor onafhankelijkheid boven
het deel uitmaken van een andere natie.
De politieke wil van Groenland om zich
als staat bij de VS aan te sluiten, zou
een dramatische verschuiving in het
publieke sentiment in Groenland vereisen,
dat momenteel gericht lijkt op het
behouden of versterken van zijn unieke
culturele en politieke identiteit.
Cultureel gezien zou Groenlands
overwegend Inuit-erfgoed te maken
krijgen met aanzienlijke uitdagingen bij
integratie in de VS. Het culturele
behoud van Inuit-tradities, taal en
levensstijl is een prioriteit voor veel
Groenlanders, en er zijn - terechte -
zorgen over mogelijke culturele
assimilatie of erosie onder Amerikaans
bestuur. De VS heeft een gemengde
repitatie op het gebied van inheemse
rechten en cultureel behoud, wat
Groenlanders mogelijk niet geruststelt
over het behoud van hun culturele
identiteit. Bovendien zouden de enorme
culturele en geografische verschillen
tussen Groenland en de Amerikaanse
staten op het vasteland integratie tot
een cultureel complex en mogelijk
omstreden proces maken, wat mogelijk tot
sociale wrijving zou leiden.
Economisch gezien zou Groenlands huidige
afhankelijkheid van Deense subsidies
vervangen of aangevuld moeten worden
door Amerikaanse federale steun, wat een
aanzienlijke financiële verplichting zou
zijn. De VS zou zwaar moeten investeren
in infrastructuur, sociale diensten en
economische ontwikkeling om Groenland op
Amerikaanse normen te brengen, en er is
geen garantie dat de economische
voordelen van Groenlands hulpbronnen
deze uitgaven op de korte tot
middellange termijn zouden
rechtvaardigen. Bovendien zou de
exploitatie van Groenlands natuurlijke
hulpbronnen kunnen leiden tot
milieuzorgen, zowel in Groenland als
wereldwijd, wat mogelijk het imago van
de VS als milieubeheerder (verder) zou
kunnen aantasten.
Juridisch en internationaal gezien zou
het principe van zelfbeschikking een
duidelijk, democratisch proces vereisen
waarbij de bevolking van Groenland
overweldigend staatsburgerschap steunt.
Dit zou een complexe juridische
onderneming zijn, die internationale
overeenkomsten vereist, mogelijk de
heronderhandeling van verdragen zoals
het defensiepact van 1951, en naleving
van het internationaal recht. De VS zou
ook te maken krijgen met interne
juridische uitdagingen, aangezien het
toevoegen van een nieuwe staat het
wijzigen of aannemen van belangrijke
wetgeving, het verkrijgen van
goedkeuring van het Congres en het
navigeren door het politieke landschap
vereist waar staatsburgerschap vaak een
omstreden kwestie is geweest.
Ten slotte zijn de administratieve en
logistieke uitdagingen van de integratie
van Groenland als staat vanuit een
praktisch standpunt immens. De afgelegen
ligging, het barre klimaat, de kleine
bevolking en de unieke culturele context
zouden het bestuur, de dienstverlening
en de politieke vertegenwoordiging
compliceren. Het proces om een Amerikaanse
staat te worden kent historische
precedenten zoals Alaska en Hawaï, maar
deze hebben jaren van debat gekost en de
zaak van Groenland introduceert nog meer
variabelen.
Concluderend, hoewel niet onmogelijk, is
de kans dat Groenland de 51e Amerikaanse
staat wordt laag vanwege een samenloop
van politieke, culturele, economische,
juridische en praktische obstakels. Het
huidige traject van Groenland neigt meer
naar onafhankelijkheid of voortdurende
autonomie binnen het kader van
Denemarken, in plaats van integratie in
het politieke en culturele systeem van
een ander land.
Trump is.... Trump
Trump is weer bezig... Wanneer zijn
stralende ster in de mainstream media
begint te vervagen, is hij terug met
zijn tirades en woedeaanvallen. Dit keer
vervaagt zijn ster vanwege een
uitgenodigde gast in zijn kring, Elon
Musk; die zijn best doet meer op de
echte verkozen president lijkt en de
voorpagina en belangrijkste verhalen van
alle nieuwskanalen overneemt. Een ego
ter grootte van een narcist hebben is
klote als je een andere man met een nog
groter ego en ook een grotere
portemonnee het podium laat delen. En
deze persoon steelt de show!
Maar Trump zorgt weer voor de headlines
in het nieuws, althans voorlopig. De man
die snel bekend is geworden als
'vice-president-elect' wil niet alleen 'Amerika
weer groot maken' ; hij wil het
uitbreiden... door het hele
Noord-Amerikaanse continent en een klein
deel van Centraal-Amerika in te nemen.
Onlangs heeft hij ideeën geopperd als
het heroveren van het Panamakanaal,
zoals hierboven beschreven het kopen van
Groenland en zelfs het annexeren van
Canada, wat wereldleiders met vragen
achter de oren deed krabben. 'Heeft een
vice-president in de VS zoveel macht?'
Als eerste dreigde Trump dat de VS het
Panamakanaal terug zou nemen, tenzij
Panama de tarieven voor Amerikaanse
schepen die door de sluizen varen zou
verlagen. Panama lachte om de dreiging
en verwierp het idee botweg, en zal
waarschijnlijk de prijzen voor het
Amerikaanse kanaal verdubbelen, wat alle
importtarieven kunnen dekken.
Trump verdubbelde echter zijn inzet door
een meme op Truth Social te plaatsen
waarin hij het tot het "Verenigde Staten
Kanaal" verklaarde. Blijkbaar is
diplomatie nu gewoon een lijst van eisen,
in plaats van een volwassen, diplomatiek
face-to-face gesprek...
Ook suggereerde Trump gekscherend dat
Canada de 51e staat van de VS zou worden.
Dit lijkt meer op een sneer naar premier
Justin Trudeau dan op echt beleid, maar
Trump heeft het duidelijk gemaakt: hij
is hier om de boel op te schudden. En
wie Puerto Rico of Washington DC de 51e
staat wil maken, Trump en zijn regering
hebben al duidelijk gemaakt dat Puerto
Rico een "eiland van afval" is in het
prachtige Caribisch gebied, en DC is
slechts een moeras dat moet worden
drooggelegd.
Trump heeft zijn obsessie met Groenland
uit 2019 nieuw leven ingeblazen en noemt
het "een absolute noodzaak" voor de
nationale veiligheid. Net als Panama
wees Groenland hem en de wens van de VS
om het land te kopen snel af. Trumps
transitieteam richt zich echter niet op
"Amerika intern weer groot maken", zoals
ze tijdens de campagne van 2024
beloofden, maar "onderzoekt" nog steeds
het belachelijke, vreemde idee van
landjepik. Misschien zijn de miljardairs
in de nieuwe regering gewoon op zoek
naar een koopje op onroerend goed in het
Noordpoolgebied?
Of het nu gaat om het heroveren van het
Panamakanaal, het kopen van Groenland of
het annexeren van Canada, Trumps
strategie is om chaos te veroorzaken, de
Amerikaanse belangen wereldwijd te
pushen en buitenlandse leiders uit
balans te brengen. Het gaat minder om
serieus beleid en meer om het maken van
gedurfde, onvoorspelbare uitspraken. We
weten allemaal dat hij gewoonweg van de
klank van zijn stem houdt als verkozen
vice-president, met Elon die de show
daadwerkelijk runt.
Het is voor de wereld duidelijk dat
Trumps buitenlandse beleid draait om het
creëren van lawaai en het zien wie het
eerst buigt. Of het nu gaat om een voorgestelde
landroof in Panama en/of Groenland of
een wilde suggestie door een 51e staat
te creëren genaamd Canada (waarmee hij
Puerto Rico en DC afkraakt), Trumps
onzinnige ideeën blijven sporadisch en
belachelijk en gaan veel minder over
serieuze diplomatie en
partnerschapsdiscussies — en hij zal
doorgaan met het gebruiken van veel
memes om zijn buitenlandse agenda te
sturen... en waarschijnlijk ook zijn
nationale agenda.
We hebben het hier over soevereine
naties met een eigen identiteit, cultuur
en politiek systeem. De suggestie van
annexatie is niet alleen beledigend,
maar ook een teken van Trumps volledige
minachting voor diplomatie. Wat nog
erger is, zijn retoriek bestendigt het
soort Amerikaanse exceptionalisme dat de
westerse bondgenoten vervreemdt en de
positie van de VS in de wereld
ondermijnt.
Trumps fixatie op Groenland onthult zijn
onvermogen om op een zinvolle manier met
mondiale uitdagingen om te gaan. In
plaats van samen te werken met
bondgenoten om de veiligheid in het
Noordpoolgebied aan te pakken, kiest hij
voor krantenkoppen halende stunts. Zijn
benadering van buitenlands beleid is
geworteld in chaos, eigenbelang en een
compleet gebrek aan strategische visie.
Zowel bondgenoten als tegenstanders zien
zijn uitspraken als een weerspiegeling
van een natie die haar morele kompas is
kwijtgeraakt.
Coke Junior has already left Greenland disappointed realizing all that white stuff is just snow. pic.twitter.com/gGc2TWssjS
— Meacham (@MeachamDr) January 7, 2025