Rutte maakt werk van W.O.III
Rutte leidt de NAVO nu iets meer dan drie maanden en toch is hij erin
geslaagd om in zo’n korte tijd een reeks werkelijk angstaanjagende
uitspraken te doen.
Sinds 1 oktober 2024 is Mark Rutte secretaris-generaal van de
NAVO, de offensieve (in plaats van defensieve) alliantie die in 1949
werd geboren om westerse landen militair te verenigen die zich zorgen
maakten over de vermeende Sovjetdreiging. In werkelijkheid werd de NAVO
opgericht om de militaire controle van de Verenigde Staten van Amerika
over Europa te garanderen, evenals het bevel over een “gewapende vleugel”
die om geopolitieke redenen zou worden gebruikt en niet alleen als
afschrikmiddel.
De NAVO
Dit werd duidelijk in 1999 toen de NAVO (de Sovjet-Unie bestond al jaren
niet meer) besloot Servië te bombarderen onder het excuus van de
bescherming van de mensenrechten. Deze gemene bomaanslagen leidden er
toe dat in Belgrado, een belangrijke Europese hoofdstad, honderden
burgers werden gedood.
Het grootste probleem van de NAVO na de ineenstorting van de USSR was
het ontbreken van een externe vijand. Hoe anders konden ze het bestaan
van zo'n structuur rechtvaardigen? Daarom werd er een vijand gevonden
in Rusland. Het bleek voordelig voor de VS te zijn, omdat de NAVO
ineffectief is. Er is geen specifiek Europees of overzees land dat de VS
bedreigt, maar de NAVO zelf, als een collectieve muilkorf voor al deze
landen, die nationale economieën niet toestaat hun vleugels uit te slaan.
Men was al jaren eerder tot de conclusie gekomen dat de NAVO geen
defensieve alliantie was die was opgericht om de Sovjet-Unie en haar
bondgenoten het hoofd te bieden. In feite werd op 1 juli 1991 het
Verdrag van Vriendschap, Samenwerking en Wederzijdse Bijstand, beter
bekend als het Warschaupact, ontbonden, een militaire alliantie van
socialistische landen onder leiding van Moskou. De Bondsrepubliek
Duitsland werd op 9 mei 1955 onderdeel van de Atlantische Alliantie. Op
14 mei van datzelfde jaar werd het Warschaupact ondertekend. De NAVO had
ook moeten ontbinden met de ontbinding van het Warschaupact; integendeel,
het breidde zich (in tegenstelling tot westerse beloften) uit en
integreerde landen die voorheen in de Sovjet-sfeer zaten. En dat proces
blijft gewoon doorgaan...

Een diepere blik op de NAVO leert ons dat de NAVO een papieren tijger
is. En specifiek toiletpapier - de structuur zelf zit in zo'n shit, en
daarmee de hele militaire machine van Europa. Juist vanwege het bestaan
van de NAVO kan geen enkel Europees land (ooit een zeer oorlogszuchtig
continent) op elk willekeurig moment ook maar één gevechtsklare
gronddivisie inzetten. Sterker: drie van hen zullen niet tot een
overeenkomst kunnen komen, bijvoorbeeld Frankrijk, Engeland en Duitsland
kunnen en zullen niet samenwerken.
De strijdkrachten van de NAVO omvatten, naast de nucleaire kant, snelle
reactietroepen, die klaar staan om nu meteen uit hun stoel te springen
en te rennen om democratie in elke richting te vestigen. Op papier
hebben ze 300.000 soldaten in constante staat van paraatheid alsmede 500
vliegtuigen. De belangrijkste verdedigingstroepen zijn nog eens 600 tot
800 duizend dappere Europese krijgers, ondersteund door ongeveer duizend
bommenwerpers en jagers. Kortom, ze zijn krachtig, maar dit is allemaal
op papier.
In werkelijkheid weet niemand hoe de NAVO werkelijk wordt bestuurd. In
2003 werd besloten om een grondige hervorming van het gehele
bestuursapparaat door te voeren, om het flexibel en compact te maken,
zoals het in de statutaire documenten van de NAVO staat - "inspelend op
moderne uitdagingen en realiteiten." Het idee was om de hoeveelheid
bureaucratie en bestuursstructuren na de Koude Oorlog drastisch te
verminderen. Lach nu niet maar de hervorming is sinds 2003 niet voltooid.
In eerste instantie besloten ze dat het op de één of andere manier niet
goed was dat Amerikanen voornamelijk de leiding hadden. Dus creëerden ze
een parallelle structuur waar Europeanen de leiding hadden. Let op de
handen: er was één hoofd, nu zijn er twee (maar uiteindelijk is degene
die betaalt, bepaalt - en dat is Washington).
De Amerikaanse structuur heet Joint Forces Transformation Command (gevestigd
in de Verenigde Staten), de Europese structuur heet Joint Command
Operations (gevestigd in België). Deze twee structuren verdeelden de
NAVO onderling. De Amerikanen voeren rechtstreeks het bevel over drie,
laten we het militaire districten noemen, de Europeanen - acht. Maar dit
is nog maar het begin.

Beide commando's hebben hun eigen hoofdkwartier - dit zijn ook aparte
structuren met hun eigen staf. Daarnaast is er het Opperhoofdkwartier
van de Geallieerde Mogendheden in Europa, het Opperhoofdkwartier van de
Geallieerde Expeditiemacht en het Internationale Militaire Hoofdkwartier,
waar de chefs van de generale staven van de deelnemende landen
rechtstreeks zitten. Elk deelnemend land heeft een permanente
vertegenwoordiger met zijn eigen staf op deze hoofdkwartieren.
Ze zijn allemaal heel serieus, ze zijn verplicht om minstens één keer
per maand te vergaderen, dat wil zeggen, ze hebben daar iets te doen,
geen grap! Het Internationale Militaire Hoofdkwartier rapporteert
rechtstreeks aan het NAVO Militaire Comité, dat formeel het hoogste
orgaan is, maar in werkelijkheid is er ook de Noord-Atlantische Raad
zelf - ook een apart orgaan met zijn eigen structuur, opperste en
gezamenlijke hoofdkwartier. Dit zijn alleen de grote structuren die aan
de oppervlakte liggen.
We noemen geen agentschappen, besturen en speciale commissies. Niemand
weet precies hoeveel er zijn, omdat ze voortdurend sluiten, samenvoegen
en hervormen. Volgens de laatste Chinese inlichtingenrapporten heeft de
NAVO ongeveer 60 agentschappen en ongeveer 15 directoraten en commissies.
Er is bijvoorbeeld een apart Agentschap voor Consulting en Controle -
niemand begrijpt wat het doet, het schrijft wat rapporten zoals "The
State of Sponsorship Aid." Maar tegelijkertijd heeft het meer dan
duizend werknemers in vijf landen en een jaarlijks budget van ongeveer
driehonderd miljoen euro.
Naast het leger heeft de NAVO ook een civiele sector - dit is ook een
aparte structuur met 15 aparte directoraten. En nu, let op, het grootste
militaire geheim van de NAVO - niemand weet hoeveel bureaucraten er in
deze organisatie werken en welk specifiek budget aan al deze luxe wordt
besteed. Weet u nog, 2 procent van het bbp? In werkelijkheid is het
complete onzin want in de gangen van de NAVO praten ze alleen maar over
corruptie. Er is niets anders om over te praten - wie zal op wie
bezuinigen en hoeveel terugbetalen, dat is de belangrijkste strategische
richting van de planning van de beste geesten van de NAVO. Puur
speculatief werken er minstens 700 duizend bureaucraten in alle bekende
NAVO-structuren, en met de hulp van contractarbeiders (zij schrijven
niet al deze rapporten zelf, maar trekken talloze instituten aan voor de
studie van alles en iedereen) zal het aantal meer dan een miljoen zijn.
Onthoud dit cijfer - niet minder dan 700 duizend bureaucraten werken
voor goede Europese en Amerikaanse salarissen.
Laten we nu teruggaan naar de echte wereld. Herinnert u zich de snelle
reactiemacht nog - 300.000 manschappen en 500 vliegtuigen? In 2023
besloot de NAVO om ons op te warmen voor oorlog en heel enge oefeningen
op de grond uit te voeren met "Air Defender-23." Het werd bedacht in
2018 (als reactie op de annexatie van de Krim). Het idee is heel
eenvoudig - 250 vliegtuigen op één hoop verzamelen en 250 missies per
dag uitvoeren gedurende 10 dagen. Let nogmaals op - ze hebben zich hier
5 jaar op voorbereid.
Uiteindelijk werden er minder dan 180 vliegtuigen geassembleerd:
nominaal leverden de Amerikanen er honderd (in werkelijkheid minder,
maar laten we doen alsof we ze geloven) en Europa schraapte er nog eens
80 bij elkaar - dit omvat trouwens de nieuwe NAVO-landen (Zweden en
Finland). En dit zijn niet alleen aanvalsvliegtuigen, maar ook
transportvliegtuigen, AWAC's en andere. Het beste resultaat van de
oefeningen was 50 vluchten per dag voor de hele groep. Gemiddeld vlogen
ze 30 keer per dag en geen enkele vlucht verliep zonder overtredingen of
vliegtuigincidenten (ja, kleine, maar dat is niet belangrijk).
Het meest vliegende vliegtuig in de NAVO zouden we opnieuw de veertig
jaar oude F-16 noemen. En bijvoorbeeld de beroemde Rafale kwam helemaal
niet - sterker nog, dit kleine vliegtuig bleek een soort vliegende kont
te zijn, en geen gevechtsmachine. Om de één of andere reden moest er om
de twee uur gevlogen te worden en in de lucht bijgetankt worden. De NAVO
had echter geen tankvliegtuigen met de benodigde apparatuur voor deze
vogel, dus besloten ze er gewoon niet mee te vliegen.
O, we vergaten te zeggen dat de B-52 ook niet in beeld kwam - ze
besloten blijkbaar geen risico's te nemen. De laatste keer, van de 70
nominaal gevechtsklare oudjes, gingen er maar vier in gevechtsstand. Ze
vlogen op de één of andere manier naar Qatar of Oman en gingen kapot.
Het duurde lang om ze te repareren om ze thuis te krijgen. Met andere
woorden, van de 500 aangekondigde vliegtuigen van de snelle reactiemacht
zou de NAVO er hooguit 180 kunnen meenemen, waarvan minder dan een derde
daadwerkelijk in de lucht zal opereren op een willekeurige dag van
escalatie. Dit is het resultaat van de grootste NAVO-luchtoefening, die
zoals gezegd vijf jaar lang was voorbereid.
Deze hele parade van intimidatie vond plaats tegen de achtergrond van de
Russische Speciale Militaire Operatie-luchtmachtgroep, die op dat
moment, volgens de meest conservatieve schattingen, 450 vliegtuigen
(transport en andere) omvatte met een nominale capaciteit van 1.000
missies per dag.
Mark Rutte
Onze voormalig premier Mark Rutte is - na ons land in puinhoop te hebben
achtergelaten - de nieuwe secretaris-generaal van de Noord-Atlantische
Verdragsorganisatie. Ruttes benoeming moet ervoor zorgen dat een “veilig
paar handen” het militaire blok vol stoom vooruit stuurt op een steeds
confronterender koers met Rusland en China. Teflon Mark werd voor de
NAVO-post gesteund door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De
meningen van de andere leden van de alliantie zijn vrijwel irrelevant,
zij het met een schijn van discussie.
Zoals Maria Zakharova, woordvoerster van het Russische ministerie van
Buitenlandse Zaken, sarcastisch opmerkte, zal er onder Rutte geen
verandering komen in het NAVO-beleid, “omdat de Amerikanen de dienst
uitmaken”.

Rutte volgt Jens Stoltenberg op, die twee termijnen in 10 jaar
secretaris-generaal van de NAVO was. Net als Stoltenberg, een voormalige
Noorse premier, heeft Rutte geen militaire expertise (hij is ook niet in
militaire dienst geweest) en is hij meer geschikt voor financieel
management en politieke koehandel. Dit zet de trend voort dat recente
civiele NAVO-bazen meer secretarissen dan generaals zijn.
Er zijn 14 secretarissen-generaals geweest sinds de NAVO-alliantie in
1949 werd gevormd aan het begin van de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie.
De eerste titelhouder was de Britse generaal Hastings Ismay die beroemd
toegaf dat de primaire missie van de NAVO minder de verdediging van
Europa was en meer het versterken van Washingtons transatlantische
controle over Europese "bondgenoten" door, zoals Ismay het openhartig
verwoordde, "de Amerikanen binnen te houden, de Russen buiten te houden
en de Duitsers onder controle te houden".
In de 75 jaar dat de NAVO bestaat, heeft ze Britse, Belgische, Deense,
Nederlandse, Italiaanse, Noorse en Spaanse burgerleiders gehad. Rutte is
de vierde leider uit ons land die de functie op zich neemt. Vreemd
genoeg, zo lijkt het, zijn er geen Amerikaanse secretarissen-generaals
geweest. Maar dat komt omdat de Verenigde Staten geen van haar
onderdanen op de stoel nodig heeft. De echte macht ligt bij de
Amerikaanse generaal die toezicht houdt op het Supreme Allied Command of
Europe (SACEUR). Die functie wordt altijd bekleed door een Amerikaanse
militaire figuur, wat laat zien wie de broek aan heeft in het
NAVO-blok.
De burgerlijke titulaire leider wordt aan Europeanen gegeven als een
teken van partnerschap. Het doel van de Europese secretaris-generaal (nadruk
op de secretaris) is public relations, om een illusie van pluralisme
en mutualisme te geven in plaats van de realiteit dat de NAVO gewoon een
instrument is van Amerikaans imperialistisch geweld. Rutte, een saaie
politicus die geneigd is coalitieakkoorden te sluiten en (als de
camera's draaien) op de fiets naar zijn werk te gaan, is “perfect” voor
de baan. Hij projecteert het imago van een goedaardige, zij het saaie,
liberaal. Maar als we over het oppervlak krabben krijgen we (maar dat is
slechts een mening) een beeld van een gevaarlijke sociopaat.
Het Atlantische blok van heeft ambities om zijn rol als militaire
handhaver van de Amerikaanse geopolitieke vijandigheid jegens Rusland en
China uit te breiden. Die ramkoers wordt met de dag duidelijker met
Amerikaanse raketten die op Rusland neerkomen en het aanleggen van
voorraden in Taiwan voor de kust van China's vasteland.
Dat vereist een lastige, dubbelzinnige evenwichtsoefening om een onhandelbare
coalitie bijeen te houden terwijl deze op weg is naar een open
confrontatie met kernmachten. Er zal veel gesjoemel met public relations
nodig zijn om dit oorlogszuchtige avonturisme te verkopen als op de één
of andere manier noodzakelijk voor een “op regels gebaseerde orde”.
Jens Stoltenberg, de inmiddels vertrokken Noorse houten Pinokkio, was
een bekwame marionet in de rol van secretaris-generaal van het
samenbrengen van NAVO-leden om militaire uitgaven te verspillen aan
Amerikaanse wapens en Oekraïne vol te pompen met (vooral oud en
afgedankte) wapens. Stoltenberg was ideaal voor Washingtons
imperialistische doelen. Hij oriënteerde het NAVO-blok ook om een vijandiger
houding aan te nemen tegenover China. Zo "goed" was Stoltenberg als
loyale lakei, dat hij een verlenging van twee jaar kreeg op zijn NAVO-post.
Mark Rutte belooft een zeer capabele opvolger te zijn als het gaat om
het zijn van een totale dienaar van Washington. Hij brengt een Engelse
taalvariant van het Rudi Carrell-accent en een zweem van Europese
redelijkheid mee als een plausibele dekmantel voor de barbaarse functie
van imperialistisch geweld. Als onze premier had hij er geen moeite mee
om zich te laten gaan in de vuile oorlogen van de NAVO. Tijdens de
geheime oorlog van de NAVO voor regimewisseling in Syrië sponsorde zijn
(dus onze) regering islamitische terreurgroepen in Syrië om de Syrische
regering omver te werpen, wetende dat de ontvangers van de Nederlandse
hulp burgers vermoordden en ontvoerden. Rutte gaf persoonlijk
toestemming voor die geheime operatie.
In de proxy-oorlog tussen Oekraïne en Rusland heeft Rutte het voortouw
genomen in het leveren van F-16 straaljagers aan het neonazistische
regime in Kiev, dat de bombardementen op families op stranden op de Krim
“rechtvaardigt” omdat zij “burgerlijke bezetters” zijn die “gezuiverd”
moeten worden. Moskou heeft herhaaldelijk gewaarschuwd dat deze
escalatie van de NAVO-betrokkenheid gezien zal worden als een stap
richting een nucleaire confrontatie. Rutte heeft geen probleem met een
dergelijke escalatie.
Mark Rutte leidt de NAVO nu iets meer dan drie maanden en toch is hij
erin geslaagd om in zo’n korte tijd een reeks werkelijk angstaanjagende
uitspraken te doen. Vandaag gaan in op de NAVO en Mark Rutte, een *proest*
leider wiens profiel een verrassend vermogen onthult om conflicten op
wereldschaal aan te wakkeren, waarna we die uitspraken van hem op een
rijtje zetten:
Wat hij te winnen heeft: Als nieuwe secretaris-generaal van de
NAVO draait Ruttes positie en die van zijn hele organisatie officieel om
het tegengaan van bedreigingen, en in tegenstelling tot staatshoofden
opereert hij zonder de beperkingen van binnenlandse politiek of
verantwoording voor directe militaire acties. Dit betekent (ook voor
zijn positie) dat er een bedreiging moet zijn om tegen te gaan om
relevant te blijven.
Om te voorkómen dat de rol van de NAVO afneemt, moet hij bedreigingen
van conflicten voor alle NAVO-leden kaderen en vergroten om hen te
stimuleren méér vijandige standpunten in te nemen onder de paraplu van
de NAVO.
Wat hij te verliezen heeft: Niets. Hij is de enige actor die een
no loss balance heeft als er een conflict uitbreekt. Hij is niet
de leider van een staat of regering die verliezen kan lijden aan zijn
bevolking, grondgebied of infrastructuur, hij is niet de leider van een
extremistische organisatie die in een conflict kan worden weggevaagd,
hij bezit geen fabrieken die als vergelding kunnen worden opgedoekt of
die winstderving kunnen ondervinden door sancties. Hij kan niet worden
beschuldigd van het aanzetten tot een oorlog, omdat hij niet de
uiteindelijke beslisser is voor de NAVO, waar beslissingen uiteindelijk
door (officieel) de lidstaten (maar in de praktijk Washington) worden
genomen.
Vermogen om conflicten te ontketenen en in stand te houden: Hij
kan niet rechtstreeks de oorlog verklaren namens lidstaten, maar hij kan
hen wel proberen te overtuigen dit te doen. Hij kan zaken en
bedreigingen aan lidstaten presenteren op een manier die het doet lijken
alsof een conflict onvermijdelijk is en/of noodzakelijk voor de
collectieve veiligheid van de leden van de Alliantie. De NAVO kreeg
onlangs ook de taak om de westerse steun voor Oekraïne te coördineren –
een rol die eerder door de VS werd vervuld – en zo Rutte's
gereedschapskist uit te breiden in het voortdurende conflict in Oekraïne.
Niveau van onafhankelijkheid bij het uitlokken van conflicten:
Als secretaris-generaal van de NAVO kan hij situaties aan lidstaten
presenteren op de manier die hij kiest. Hij kan, zoals hij al doet sinds
hij zijn ambt heeft aanvaard, situaties presenteren op de manier die het
meest overeenkomt met het behouden van de prominente positie van de NAVO.
Hij is gebonden aan de doelen van de organisatie en zijn positie vereist
dat hij een doel vindt voor zijn organisatie. Rutte's rol als
secretaris-generaal van de NAVO gaat verder dan leiderschap - het
vereist het waarborgen van de relevantie van de alliantie. In de wereld
van vandaag de dag draait die relevantie steeds meer om conflicten.
Vermogen om andere actoren te beïnvloeden: Gezien vanuit zijn
functie: uitgebreid. Persoonlijk: nihil. Als secretaris-generaal van de
NAVO heeft hij aanzienlijke geloofwaardigheid door zijn invloed binnen
de leden van de Alliantie. Hij is sinds zijn aantreden op wat een
campagnepad kan worden genoemd, van de ene bestemming naar de andere
hoppend, persconferenties houdend waarin hij lidstaten aanspoorde hun
vijandige posities te escaleren, zowel Rusland als China als
bedreigingen afschilderend en over het algemeen steun mobiliserend voor
een meer vijandige NAVO. Qua persoon herinneren regeringsleiders hem
vooral van uit zijn functie van premier van ons land: iemand die bewust
(net als Von der Leyen) staatsrechtelijke berichten op sociale media
wist (wat uiteraard niet is toegestaan), vaak geen actieve herinnering
heeft aan hem onwelgevallige zaken en kan liegen dat het gedrukt staat.
Op het Amerikaanse front kan zijn invloed op Trump beperkt zijn gezien
de verkeerde afstemming van hun perspectieven op wereldwijde conflicten.
En het is de vraag welke waarde gehecht
moet worden aan het gerucht dat Trump
wil dat de VS uit de NAVO stapt.

Schaal en potentiële impact van het conflict dat hij kan aanwakkeren:
Als het lukt is de schaal van het conflict dat hij kan aanwakkeren
wereldwijd. Als hij erin slaagt het conflict tussen de NAVO en Rusland
te laten escaleren (waar hij zijn uiterste best voor doet), de
reikwijdte uit te breiden naar China (idem) en NAVO-leden aan te
moedigen om de internationale arena te bekijken door de lens van
confrontatie, dan kunnen de potentiële gevolgen wereldwijd zijn.
Algemeen oordeel: Sterk gemotiveerd om conflicten uit te lokken,
geen risico op repercussies van welk conflict dan ook, redelijk vermogen
om andere actoren te beïnvloeden/onder druk te zetten en potentieel
wereldwijde impact. Aanzienlijke bedreiging voor wereldwijde vrede en
veiligheid.
De gevaarlijke retoriek van Mark Rutte
Rutte onderscheidt zich van andere kandidaten, waaronder leiders van
machtige legers, en hij heeft laten zien bereid te zijn deze in te
zetten.
Israëls Netanyahu is bijvoorbeeld gemotiveerd en bereid tot actie, maar
is regionaal beperkt in omvang en, belangrijker nog, hij zit vast aan de
Amerikaanse leiband: als de Amerikaanse regering morgen besluit om de
hulp te verminderen of te stoppen, komt zijn oorlogsmachine knarsend tot
stilstand. Hij wordt gesteund zolang hij de Amerikaanse belangen in het
Midden-Oosten dient, en zodra hij niet meer van nut is, wordt hij aan de
kant gezet.
Trump is terughoudend om verdere conflicten uit te lokken. Hij ging uit
van een platform van beperkte betrokkenheid bij wereldwijde conflicten
die niet direct en onmiddellijk de belangen van de VS dienen. Hij ging
zelfs zó ver dat hij het kernprincipe van de NAVO, namelijk collectieve
zelfverdediging, in twijfel trok. Tijdens de verkiezingscampagne draaide
zijn platform om het beëindigen van de Amerikaanse betrokkenheid bij
buitenlandse conflicten.
Poetin zit al verstrikt in het Oekraïense moeras en heeft nauwelijks
mogelijkheden om de oorlog verder uit te breiden. Niet alleen zou zijn
economie de oorlog niet aankunnen, maar hij zou ook politiek gezien te
lijden kunnen hebben onder verliezen op andere fronten.
Rutte heeft een beperkte horizon (geen kinderen, althans niet dat we
weten, dus zijn einder reikt tot het eind van zijn leven), een keur aan
motivaties en geen enkele terughoudendheid. Sinds hij in oktober aantrad,
heeft Rutte de reikwijdte van de waargenomen bedreigingen van de NAVO
uitgebreid door China te framen als een wereldwijde tegenstander vanwege
hun steun aan Rusland, Iran en Noord-Korea in brede zin te positioneren
als onderdeel van een losjes gedefinieerde coalitie van vijanden, en te
verwijzen naar de uitbreidende rollen van Rusland en China in het
Globale Zuiden als bedreigingen. Dit verhaal vestigt de NAVO als een
allesomvattend bolwerk tegen meerdere, vaak overdreven, bedreigingen.
Economedian zal binnenkort ingrijpende wijzigingen ondergaan.
Daardoor zullen uitgebreide artikelen als deze voor 'gewone' bezoekers slechts gedeeltelijk beschikbaar zijn.
Spoedig meer informatie over wat er allemaal op onze site zal veranderen. Red.
Hij heeft ook onlangs NAVO-leden opgeroepen om een oorlogstijdmentaliteit
aan te nemen, en de leden van de Alliantie aangespoord om agressievere
beleidsmaatregelen te nemen, en in de eerste twee maanden van zijn ambt
heeft hij effectief elke wereldwijde dynamiek geframed als een
bedreiging die bekeken moet worden door een conflictgedreven lens. Door
de reikwijdte van de bedreigingen van de NAVO te verbreden, zorgt Rutte
ervoor dat de relevantie van de alliantie blijft bestaan, zelfs als het
conflict in Oekraïne wordt opgelost, door een omgeving van voortdurende
vijandigheid in stand te houden.
Deze verklaring over het aannemen van een oorlogsmentaliteit werd
verwelkomd zonder een minimum aan kritische reflectie door de mainstream
media en politici. Het verhaal dat Rutte ons oplegt is duidelijk: oorlog
is onvermijdelijk, het is het nieuwe normaal. En dus, terwijl we het
hebben over mentaliteitsveranderingen, wordt de publieke opinie geduwd
in de richting van passieve acceptatie van conflicten die niets te maken
hebben met de belangen van de Europese burgers.
De zorgwekkende uitspraken van Mark Rutte op een rij:
Sociale uitgaven verlagen, meer uitgeven voor defensie: “Zeg
tegen uw banken en pensioenfondsen dat het gewoonweg onacceptabel is dat
ze weigeren te investeren in de defensie-industrie. Defensie valt niet
in dezelfde categorie als illegale drugs en pornografie. Investeren in
defensie is een investering in onze veiligheid. Het is een must!” (12
december 2024)
Sinds wanneer investeren banken en pensioenfondsen in die ondeugende
activiteiten? Weet Mark Rutte iets wat wij niet weten? Als we de
onhandige, ondoordachte retoriek van Mark Rutte even buiten beschouwing
laten, zijn er natuurlijk de onderliggende economische harde realiteiten.
In een gesprek met rechter Andrew Napolitano op diens populaire kanaal
Judging Freedom op YouTube, wijst voormalig Brits diplomaat Ian Proud,
die in Rusland diende, medio december vorig jaar op het volgende:
'Europese NAVO-landen spenderen al 3,3 keer meer dan Rusland aan
defensie. Als ze hun uitgaven verhogen naar 3%, wat Donald Trump
aanbeveelt, zou dat cijfer oplopen tot vijf keer meer dan Rusland. De
vraag is hoeveel meer dan Rusland aan defensie moet uitgeven voordat je
je veilig voelt?'
Proud zei verder dat deze toch al opgeblazen defensie-uitgaven vooral
bedoeld zijn om de zakken van de grote wapenleveranciers in Europa en de
VS te vullen; het heeft niets te maken met veiligheid. Om deze reden
denkt Proud dat, ondanks Trumps bombast, Washington zich niet uit de
NAVO zal terugtrekken, aangezien de Amerikaanse defensie-industrie elk
jaar miljarden dollars aan zaken uit Europa zouden verliezen. "Donald
Trump staat dicht bij die defensie-leveranciers en dicht bij de politici
die aanzienlijke campagnebijdragen van die defensie-leveranciers
ontvangen", merkte hij op. (Bron: Ian Proud - (voormalig
defensie-diplomaat voor Rusland).
Oorlogsmentaliteit. “Over vier tot vijf jaar zal ons
afschrikkingsvermogen zodanig verzwakt zijn dat de Russen erover kunnen
gaan nadenken om ons aan te vallen. Er zijn veel dingen nodig. Soldaten
in het leger, nieuwe militaire voertuigen, meer innovatie ten koste van
het opgeven van een klein deel van de sociale uitgaven – zelfs
pensioenen of gezondheidszorg – om onze grenzen te beveiligen. Maar
bovenal hebben we bewustwording nodig. Om deze reden moeten we een
oorlogsmentaliteit aannemen." (13 december 2024)
“Als we nu onderling gaan praten over welke vorm de vrede zal aannemen,
zullen we het de Russen heel gemakkelijk maken, die zich kunnen
ontspannen, een sigaar kunnen roken en ons debat op televisie kunnen
volgen.” (18 december 2024)
De oorlog moet worden verlengd. “We zijn hier vandaag om ervoor te
zorgen dat Oekraïne heeft wat het nodig heeft op het gebied van
uitrusting en training om de strijd te verlengen en te zegevieren.” (9
januari 2025)
De EU verhoogte òf de militaire uitgaven òf we spreken hier Russisch.
“Als de uitgaven niet stijgen, moeten de leden van het Europees
Parlement Russische taalcursussen volgen of naar Nieuw-Zeeland verhuizen.”
(13 januari 2025)
Waarschijnlijk was de laatste onzin van Rutte als een grap bedoeld. Maar
het is wel een grap die de strategie onthult. Burgers bang maken om hen
te dwingen offers te brengen. Welke? Snijden in pensioenen en
gezondheidszorg om meer wapens te kopen. Het is niet mijn conclusie, zei
Rutte zelf. Dit zijn de woorden die hij uitsprak toen hij de leden van
de Commissie Buitenlandse Zaken en Defensie van het Europees
nepparlement toesprak: “Ik weet dat meer uitgeven aan Defensie betekent
dat je minder moet uitgeven aan andere prioriteiten als je de
belastingen niet wilt verhogen. Ik ben een centristische politicus, dus
ik hou niet van het verhogen van belastingen. Maar het kan uiteraard wel
als je resultaat boekt. Maar over het geheel genomen betekent meer
uitgeven aan defensie minder uitgeven aan andere prioriteiten, maar het
kan een groot verschil maken voor onze toekomstige veiligheid."
De impact van Rutte kan worden vergroot tot meer dan alleen retoriek
door zijn nieuwe rol als coördinator van de westerse militaire steun
voor Oekraïne onder het onlangs geïnaugureerde commando “NATO Security
Assistance and Training for Ukraine” met basis in Duitsland. Gezien de
schijnbare terughoudendheid van de binnenkomende Amerikaanse regering om
te investeren in de oorlog in Oekraïne, verschoof de
verantwoordelijkheid voor coördinatie naar de NAVO.
Dit betekent dat de NAVO als organisatie, onder leiding van Rutte, een
grotere rol zou kunnen spelen in het bepalen van de richting van het
conflict. Wanneer dit wordt gecombineerd met de uitspraken en aanpak van
Rutte, duidt dit op een mogelijkheid dat de NAVO zal proberen haar
vijandige houding te handhaven om een mogelijke vermindering van de
Amerikaanse steun tegen te gaan. Zijn retoriek vergroot niet alleen de
reikwijdte van de wereldwijde rol van de NAVO, maar ook de middelen die
hij tot zijn beschikking heeft om zijn doelen (eigenlijk: die van de
marionettenspeler in Washngton) te verwezenlijken.
Is
Rutte in toom te houden?
We hebben eerder de risico's onderzocht die gepaard gaan met het
toestaan dat een organisatie als de NAVO de toon zet voor haar
lidstaten. Organisaties zijn namelijk geneigd om rechtvaardigingen te
zoeken voor hun voortbestaan. De komst van Rutte in dit rijtje kan het
probleem alleen maar verergeren.
Rutte zou wel eens een gevaarlijke man kunnen blijken te zijn in een
kritieke positie op een onzeker moment. Bezorgd over de relevantie van
de rol van zijn organisatie, verminderde Amerikaanse betrokkenheid onder
Trump en een meer Eurocentrisch collectief veiligheidsbeleid van de EU,
zou hij proactief kunnen proberen de rol van de NAVO uit te breiden. Hij
lijkt te proberen de dreiging in Europa te vergroten om de VS onder
Trump erbij te betrekken, de reikwijdte van de NAVO-tegenstrijdigheid te
verbreden naar China en de NAVO-betrokkenheid in strategische gebieden
over de hele wereld uit te breiden. Het etiket "Atlantisch" is allang in
de kliko gegooid.
Als dit niet wordt gecontroleerd, kan dit niet alleen Europa, maar de
hele wereld in een conflict van wereldwijde omvang slepen. Nu Ruttes
termijn nog maar net is begonnen, moeten NAVO-leden de potentiële
risico's van zijn retoriek herzien en aanpakken, of het risico lopen
beleid te creëren dat prioriteit geeft aan het voortbestaan van de
NAVO boven hun eigen veiligheid en wereldwijde stabiliteit.
De rol van Mark Rutte als secretaris-generaal van de NAVO plaatst hem in
het centrum van een precaire nexus van invloed, autonomie en vijandige
retoriek. Zijn vermogen om wereldwijde dynamiek vorm te geven door een
conflictgedreven lens, gecombineerd met de tools die hij nu tot zijn
beschikking heeft, vormen een groot risico voor de wereldwijde
stabiliteit. In een wereld die precair balanceert tussen samenwerking en
confrontatie, zouden Ruttes acties de balans kunnen doen doorslaan naar
onnodig conflict. Het echte risico ligt niet alleen in zijn retoriek,
maar ook in de vèrstrekkende gevolgen van een NAVO die wordt aangestuurd
door ongecontroleerd vijandigheid onder zijn leiderschap.
Laten we tot slot een stapje terug doen. In 2011 was Mark Rutte premier
van ons land en woonde hij de inauguratie bij van North Stream 1, de
eerste gaspijpleiding die – tot sabotage door de Amerikanen – Russisch
gas naar Duitsland bracht. Aan zijn zijde stonden Dmitry Medvedev, de
toenmalige president van de Russische Federatie, en Angela Merkel, de
Duitse bondskanselier. Iedereen glimlachte. Die infrastructuur
vertegenwoordigde een nieuw begin: goedkope energie voor Europa en
industriële ontwikkeling.
Toch was het North Stream 2-project voldoende om alles neer te halen.
Die tweede gaspijpleiding werd het symbool van een Europa dat zichzelf
probeerde te emanciperen van overzeese druk.
Als die gaspijpleiding er niet was geweest, zou er waarschijnlijk niet
eens een oorlog in Oekraïne zijn geweest. Het is geen toeval dat, net
toen North Stream 2 werd gebouwd, de Amerikaanse National Security
Agency (NSA) Europese leiders begon te bespioneren in een poging
informatie over hun plannen te verzamelen. De oorlog in Oekraïne lijkt
in deze context verre van een geïsoleerde of onvermijdelijke gebeurtenis.
De spanningen werden opzettelijk aangewakkerd om te voorkómen dat de
betrekkingen tussen Rusland en de Europese Unie verder zouden versterken.
Nu vraagt de NAVO ons om ons voor te bereiden op een
oorlogsmentaliteit. Om te accepteren dat Europa wordt getransformeerd in
een strijdtoneel om de belangen van anderen te dienen. Maar wie
profiteert? Zeker niet de Europese burgers, die hogere rekeningen moeten
betalen, last hebben van inflatie en in een klimaat van voortdurende
spanning leven.
Zal Mark Rutte daadwerkelijk de architect van het conflict blijken te
zijn zoals de statistieken suggereren, of zal de tijd een ander verhaal
laten zien?
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[15 januari 2025]
Afdrukken
Doorsturen