Het rapport van de inspecteur-generaal van de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve, over de London Whale-affaire van JPMorgan is een gids voor wat we kunnen verwachten van het onderzoek naar het tradingschandaal van diezelfde Federal Reserve.
Het Office of Inspector General (OIG) van de Amerikaanse
centrale bank, de Federal Reserve, voert een onderzoek uit naar de
trading-activiteiten die hebben geleid tot het aftreden van de
president van de Dallas Fed Robert Kaplan en die van de Boston Fed
Eric Rosengren op 27 september. De handelsactiviteiten van andere Fed-functionarissen
worden ook onder de microscoop gelegd.
De OIG-onderzoeken worden uitgevoerd door federale rechercheurs die de
bevoegdheid hebben om "vuurwapens te dragen, huiszoekings- en
arrestatiebevelen uit te vaardigen, en onder bepaalde omstandigheden
arrestaties te verrichten zonder een bevelschrift." De
onderzoeksresultaten kunnen indien nodig worden doorverwezen naar het
Amerikaanse ministerie van Justitie voor strafrechtelijke of civiele
vervolging.
In het geval van Kaplan zou de zaak nu al in handen moeten zijn van
het Amerikaanse ministerie van Justitie. Ondanks dat Kaplan in 2020
voortdurend toegang had tot marktbewegingen, handelde hij in en uit
S&P 500-futures in individuele transacties van "meer dan $ 1 miljoen".
S&P 500-futures worden gebruikt om weddenschappen op markt-timing te
doen, iets wat geen enkele functionaris van de Federal Reserve ooit
zou moeten (kunnen) doen.
De Amerikaanse aandelenmarkt is open van 9.30 uur tot 16.00 uur (ET)
van maandag tot en met vrijdag. Maar S&P 500-futures worden
doordeweeks de klok rond verhandeld. Het E-mini S&P
500-futurescontract is het populairste en meest liquide S&P
500-futurescontract. Het kan tot 95 procent worden benut. De E-mini
handelt continu vanaf 18.00 uur op zondagavond tot 17.00 uur op
vrijdagavond (EDT), waardoor iemand die misschien in voorkennis wil
handelen, een veel grotere kans krijgt om dit te doen dan bij het
handelen in aandelen.
Kaplan bleek een handelsrelatie te hebben met Goldman Sachs, een
entiteit die onder toezicht staat van de Federal Reserve. Kaplan
werkte eerder 22 jaar bij Goldman Sachs en klom op tot vice-voorzitter.
Wij vermoeden dat Kaplan zijn S&P 500-transacties en/of zijn
individuele aandelentransacties van "meer dan $ 1 miljoen" bij hun
bedrijf uitvoerde, maar Goldman Sachs wil inhoudelijk niet op deze
materie ingaan.
Als de OIG-onderzoekers hun werk goed doen, zullen ze ongetwijfeld
melden dat compliance-functionarissen bij de broker die Kaplan
gebruikte om zijn transacties te plaatsen, waarschuwingen gaven aan
superieuren over de aard van zijn handel terwijl hij een Fed-insider
was. Het is ook waarschijnlijk dat de OIG zal melden dat hun klachten
bij hun superieuren aan dovemansoren gericht waren.
Waarom vermoeden we dat dit de meest waarschijnlijke uitkomst zal zijn?
Dat is namelijk precies wat er gebeurde toen de OIG van de Federal
Reserve onderzoek deed naar het London Whale-handelsschandaal
van JPMorgan Chase.
Op 21 oktober 2014 bracht de OIG van de Federal Reserve een rapport
uit over het toezicht van de New York Fed op het Chief Investment
Office (CIO) van JPMorgan Chase. Die eenheid van de bank had meer dan
$ 100 miljard aan deposito's van de federaal verzekerde bank gebruikt
om exotische derivatentransacties in Londen te doen. Het had daardoor
ten minste $ 6,2 miljard aan handelsverliezen geleden.
Het rapport van de OIG in de London Whale-zaak onthulde dat het
personeel van de New York Fed drie onderzoeken van het Chief
Investment Office had aanbevolen - in 2008, 2009 en 2010. Maar, zoals
typisch is wanneer er machtige belangen bij betrokken zijn, kwamen de
onderzoeken nooit van de grond.
Het OIG-rapport biedt drie verklaringen waarom er geen uitgebreid
onderzoek is gedaan naar wat er gaande was in het Chief Investment
Office door de New York Fed:
“De Federal Reserve Bank van New York heeft de geplande of aanbevolen
onderzoeken niet uitgevoerd omdat
(1) de Reserve Bank heeft de prioritering van de aanvankelijk geplande
activiteiten met betrekking tot de CIO opnieuw beoordeeld vanwege de
vele toezichteisen en een gebrek aan toezichtmiddelen,
(2) er waren tekortkomingen in de controles rond het
toezichtplanningsproces, en
(3) de reorganisatie van het toezichtteam in 2011 bij JPMC [JPMorgan
Chase] resulteerde in een aanzienlijk verlies van institutionele
kennis over de CIO.”
We kunnen een veel plausibeler verklaring bedenken waarom er in 2008
tot en met 2010 geen onderzoek is uitgevoerd: Jamie Dimon, de
voorzitter en CEO van JPMorgan Chase, zat in de raad van bestuur van
de New York Fed – de toezichthouder van zijn eigen bank – van 2007 tot
en met 2012.
Hoe grondig was het rapport van de OIG over de London Whale-zaak? Het
omvatte 77 pagina's, wat 223 pagina's korter was dan het
onderzoeksrapport van dezelfde zaak uitgevoerd door de Permanente
Subcommissie voor Onderzoek van de Amerikaanse Senaat. Daarnaast heeft
de OIG belangrijke delen van zijn rapport geredigeerd.
In november 2014 dook de Senaatssubcommissie voor financiële
instellingen en consumentenbescherming in de vriendjespolitiek tussen
de Federal Reserve Banken en de commerciële banken die ze zouden
moeten controleren. De titel van de hoorzitting zei het al: "Examining
and Addressing Regulatory Capture."
Een van de getuigen die verklaringen aflegde was wijlen David O. Beim,
destijds hoogleraar beroepspraktijk aan de Columbia Business School.
Professor Beim was de auteur van een rapport uit 2009, in opdracht van
de New York Fed, dat zeer kritisch was over hoe eerbiedig de
toezichthouder was jegens de banken waarop hij toezicht moest houden.
Beim getuigde als volgt:
“In het late voorjaar van 2009 kreeg ik een telefoontje van Bill
Dudley, president van de NY Fed, die me uitnodigde om een nieuw
adviesproject uit te voeren, dit keer over systeemrisico. De Verenigde
Staten hebben, net als alle andere landen, gedurende vele jaren
talloze bankfaillissementen gekend. Maar de gebeurtenissen van 2008
waren anders dan gewone bankfaillissementen - ze vertegenwoordigden
een systemische financiële ineenstorting, waarbij het kapitaal van
bijna alle grote financiële instellingen tegelijkertijd werd uitgeput.
We hebben sinds 1931 geen systemische financiële ineenstorting meer
gehad in de Verenigde Staten, en de meeste mensen dachten dat we er
nooit meer een zouden krijgen...
...
De Federal Reserve had deze gebeurtenissen niet zien aankomen...
...
We ontdekten dat NY Fed-functionarissen buitensporig respectvol waren
naar hun superieuren en dat de hele organisatie overdreven respectvol
was naar de banken die onder toezicht stonden. Er was een grote nadruk
op consensus. Dit staat in schril contrast met bijvoorbeeld de
academische cultuur waar onenigheid en heftig debat hoog in het
vaandel staan. Een van onze aanbevelingen was er een die officieren
meer prikkels gaf voor onenigheid en tegendraads denken."
In plaats van dit advies uit 2009 ter harte te nemen, werd het bij de
New York Fed nog erger. In september 2014 brachten ProPublica en de
publieke radiozender This American Life interne bandopnamen uit,
gemaakt door Carmen Segarra, een voormalig bankexaminator bij de New
York Fed, die zegt dat ze als vergelding werd ontslagen omdat ze
weigerde haar negatief onderzoek naar Goldman Sachs te wijzigen. De
bandopnames onthulden een schoothondje dat bang was om een machtige
onderneming van Wall Street aan te pakken.
Door dit trading-schandaal heeft de centrale bank van de Verenigde
Staten haar geloofwaardigheid bij andere centrale banken over de hele
wereld verloren. Maar het schandaal is slechts een symptoom van een
veel kwaadaardiger ziekte: de structuur van het Federal Reserve
Systeem. Alle 12 regionale Federal Reserve Banken zijn eigendom van de
banken waarop zij toezicht houden. Deze commerciële banken kiezen
tweederde van de negenkoppige raad van bestuur. De Federal Reserve
Board of Governors in Washington, D.C. kiest de andere drie leden.
In het geval van de New York Fed heeft de Federal Reserve Board of
Governors in Washington het grootste deel van zijn geldscheppingsrol
aan die centrale bank uitbesteed; haar toezicht op de megabanken op
Wall Street; en de rol van ultieme geldschiete, die de door de banken
gegijzelde New Yorkse Fed opnieuw heeft geïnterpreteerd als een open
geldkraan, elke keer dat een speculerend handelshuis op Wall Street
ontploft.
Als gevolg van deze arrogantie staan de verplichtingen van de Federal
Reserve nu op $ 8,5 biljoen – met een B - waarbij de Amerikaanse
belastingbetaler op kan draaien voor 98% van dat bedrag. Vóór de
intrekking van de Glass-Steagall Act in 1999, waardoor federaal
verzekerde banken trading-casino's konden worden die onder toezicht
van de Federal Reserve stonden, bedroegen de verplichtingen van de
Federal Reserve op 30 december 1998 slechts $ 534 miljard.
Gezien deze realiteit zal het OIG-rapport over dit trading-schandaal
niet veel meer zijn dan een pleister op een kwaadaardige kanker die
zowel de financiële stabiliteit in de wereld als de democratie in de
VS verder aantast.
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[2 november 2021]
Afdrukken
Doorsturen
