De situatie rond Oekraïne nadert een hoogtepunt. Niet alleen voor Oekraïne en Rusland, ook niet voor de VS, het gaat om ons allemaal. Als de onderhandelingen mislukken - en daar stuurt het Westen kennelijk op aan - dan wordt de wereld in chaos gestort. De westerse mogendheden zijn de lessen uit het verleden vergeten.
NU.nl schrijft vanmorgen het
volgende:
"Premier Mark Rutte en minister van Buitenlandse Zaken Wopke Hoekstra
reizen binnenkort naar Oekraïne vanwege de opgelopen spanningen langs
de Russisch-Oekraïense grens. Dat zei Rutte woensdag tijdens het debat
over de regeringsverklaring."
Het is veelzeggend dat er vanuit de Tweede Kamer geen enkele vraag
hierover is gesteld. Niets over Nederlandse steun aan Oekraïne,
eventuele wapenleveranties, de problemen ten aanzien van Nordstream2
of aan welke sancties de regering denkt mee te werken.
Misschien dat beide heren in navolging van de inmiddels overleden
VVD-coryfee Hans van Baalen naar het Maidanplein in Kiev gaan om de
bevolking opnieuw op te hitsen, maar we zouden niet weten wat ze er
anders moeten doen - behalve de "nodige" miljarden euro's uit
Nederland overhandigen, want o o o wat zijn we toch voor vrede in dat
land (terwijl de Duitsers en Amerikanen er een lucratieve handel mee
hebben wat wapenverkopen betreft). Of misschien willen ze nog even
kijken of het inlegvelletje nog op
Rutte's geitenpaadje van het
Oekraïne-referendum ligt....
Nooit eerder in de afgelopen 30 jaar is Europa zo dicht bij oorlog
geweest, waarschuwde de Poolse minister van Buitenlandse Zaken
Zbigniew Rau, die momenteel aan het hoofd staat van de OVSE. Diverse
gespreksrondes moeten voor ontspanning zorgen. Er was een bilaterale
bijeenkomst tussen de VS en Rusland, de NAVO-Rusland Raad (waarover we
eerder schreven), een OVSE-bijeenkomst en een informele bijeenkomst
van de EU-ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken in Brest (Frankrijk).
Maar de diplomaten herhaalden gewoon dezelfde inconsistente berichten.
Moskou eist een einde aan de oostelijke uitbreiding van de NAVO en
uitgebreide veiligheidsgaranties, terwijl het Westen nee blijft zeggen.
Om dit nee niet te hard over te laten komen, is het verfraaid met
verhullend taalgebruik, zoals o.a. "nuttige dialoog".
“Zorgwekkend en onvoorspelbaar” zegt onze minister van Defensie, ijzervreetster
Kajsa Ollongren, die de seniele president van de VS napapegaait door
te dreigen met "strenge EU-sancties die op de loer liggen als Rusland
besluit tot een inval". Maar het
blijft een westers nee - en dan ook nog een nee zonder alternatieven. Terwijl
Moskou een ontwerpverdrag presenteerde, kwamen er alleen warme woorden
uit de VS, de NAVO en de EU.
Het slechtste optreden in deze crisis komt vanuit Brussel, die alleen
maar een toegevoegde rol speelt in de grootste Europese crisis sinds
het einde van de Koude Oorlog. Ze krijgt afgepaste informatie van de
VS en de NAVO, meer niet. EU-buitenlandchef Borrell verklaart zijn
passiviteit door te zeggen niet onder druk te willen onderhandelen. In
werkelijkheid zijn West- en Oost-Europeanen het daar niet mee eens.
Duitsland en Frankrijk willen rechtstreeks met Moskou praten, terwijl
Polen en de Baltische staten tegen zijn. Uiteindelijk keurden de
ministers in Brest een tienpuntenplan goed dat voor elk wat wils bevat
- maar geen nieuwe ideeën en zeker geen voorstellen voor een nieuw
Europees veiligheidsbeleid.
Ondertussen lopen de spanningen op. Oekraïne beschuldigt Rusland ervan
achter een grootschalige cyberaanval te zitten. Volgens Kiev was de
aanval bedoeld als voorbereiding op een militaire invasie. In Moskou
daarentegen lijken de mensen hun geduld – en, wat gevaarlijker is: hun
zenuwen, te verliezen. Een schriftelijk antwoord wordt deze week
verwacht, had minister van Buitenlandse Zaken Lavrov vorige week
gezegd. Zijn plaatsvervangers schetsen zelfs een beeld van het
plaatsen van troepen op het Amerikaanse continent. Vice-minister van
Buitenlandse Zaken Sergei Ryabkov zei dat hij de mogelijkheid niet kon
bevestigen of uitsluiten dat Rusland militaire installaties in Cuba en
Venezuela stationeerde. Het klinkt als een Cuba-crisis 2.0.
In Washington zegt men dat ze op alle eventualiteiten zijn voorbereid.
Bij een Russische invasie zou men volgens de New York Times zelfs het
Oekraïense verzet kunnen steunen. Dat klinkt niet alsof de diplomaten
in de "Week van de Waarheid" hebben gesproken - maar alsof iedereen
zich voorbereidt op een grote oorlog, en niet alleen in Oekraïne.
Henry Kissinger wist al dat NAVO-lidmaatschap uitgesloten was voor
Oekraïne. Hij adviseerde een neutrale status naar het voorbeeld van
Finland. Dat valt te lezen in een
artikel in Die Welt uit 2014. Maar de EU, die zichzelf
ooit definieerde als een vredesmacht, wil er niets meer mee te maken
hebben. Hoewel Duitsland en Frankrijk tegen toetreding tot de NAVO
zijn, durven ze dat niet openlijk te zeggen. De EUropeanen behandelen
Oekraïne als een protectoraat - en laten zich door niets afschrikken.
Niemand in Brussel kan het wat schelen dat voormalig president
Porosjenko wordt geconfronteerd met arrestatie wegens hoogverraad.
En alzo geschiedde: de “Week van de Waarheid” eindigde in een
doodlopende straat. Na de "vredesbesprekingen" dreigt de oorlog - de
Koude Oorlog 2.0 is er al, vooral in de mainstream media. Het
oorverdovende zwaardengekletter overstemde zelfs de dood van
parlementsvoorzitter Sassoli afgelopen week. De Italiaanse
sociaaldemocraat lag nog niet eens onder de grond toen hij werd
vervangen door zijn grootste rivaal. De aartsconservatieve Maltese
Matsola heeft zijn plaats ingenomen; gisteren heeft ze ook formeel de
plek van Sassoli overgenomen. De EVP wilde een sancties-vrouw, de
europeanen hebben die gekregen. En bijna iedereen in Brussel speelt
het oorlogsspel mee...
De EU-top markeerde een zorgwekkende ommekeer in het buitenlands
beleid. Voor het eerst dreigt de EU met preventieve sancties – en
openlijker dan ooit volgt ze slaafs wat de VS (en in haar kielzog de
NAVO) dicteert. "Elke verdere militaire agressie tegen Oekraïne zal
enorme gevolgen hebben en aanzienlijke kosten met zich meebrengen",
aldus de verklaring die de Duitse bondskanselier Olaf Scholz op zijn
eerste EU-top ondertekende. "Beperkende maatregelen die zullen worden
afgestemd met onze partners" zijn ook gepland. Deze toevoeging is
nieuw. Blijkbaar is het toegevoegd op aandringen van Oost-Europeanen -
en betekent dat de EU coördineert met de VS en het Verenigd Koninkrijk.
Brussel kan dus niet langer beslissen over Nord Stream 2 of toegang
tot de financiële dienstverlener Swift - en bepalen of en hoe deze
worden gebruikt als wapens tegen Rusland. De Duits-Russische
pijpleiding en het Europese bedrijf Swift zijn met deze passage de
facto onderworpen aan buitenlandse controle. Washington en Londen
vertellen wat er moet gebeuren - en dat kort na de Brexit!
Maar het wordt nog gekker. De resolutie van de top bevat ook een
passage over de NAVO. Het leest alsof de eens burgerlijke vredesunie
werd omgevormd tot een onderafdeling van de Atlantische Alliantie. In
het licht van het anti-Rusland beleid is dit volkomen logisch. Omdat
de NAVO geen sancties kan opleggen, kan alleen de EU dat (in "overleg"
met de VS en het Verenigd Koninkrijk uiteraard). Omgekeerd kan de EU
geen oorlog voeren, dat kan alleen de NAVO.
De resoluties laten zien wat wordt bedoeld met "strategische autonomie"
en "Europese soevereiniteit": beide modewoorden zijn alleen geldig
zolang het tegen Rusland of China is. Verder hebben ze geen enkele
betekenis.
Het is ons een raadsel waarom deze resoluties zijn ondertekend.
Alvorens met sancties te dreigen, had men in ieder geval de Amerikaanse
informatie over de inzet van troepen in Rusland kunnen controleren en
inspecties kunnen eisen. Het minste zou echter zijn geweest om vooraf
de mogelijke bijwerkingen van strafmaatregelen te controleren. Voordat
je dreigt, moet je in ieder geval weten of de dreiging niet op jezelf
terug slaat.
De westerse mogendheden moeten goed beseffen waar zij aan beginnen als
ze het aan de stok krijgen met de Russen. Het is zeer waarschijnlijk
dat Rusland zijn strategie met China heeft afgestemd en van daaruit
steun krijgt. De verklaring hiervoor is eenvoudig: aangezien China het
doelwit was van het geostrategische beleid van de VS vóór Rusland,
betekent elke verzwakking van Rusland ook een mogelijke verzwakking
van China – en vice versa van Rusland. Peking zou de Taiwanese kaart
kunnen "spelen", en Washington in een "hete" wereldwijde confrontatie
op twee fronten duwen. China is economisch de belangrijkste factor,
militair is het Rusland. Je zou zeggen dat elke Amerikaanse politicus
die bij zijn volle verstand is, rekening zal houden met deze
combinatie van krachten. Normaal gesproken, dan....
De huidige generatie Russische leiders is opgevoed met het idee dat
imperialistische en kapitalistische systemen zoals de
Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) en de Verenigde Staten
rationele en voorspelbare berekeningen maken van hun eigenbelang; en
dat ze de kosten en slachtoffers van oorlogsvoering kunnen berekenen;
vooral wanneer kernwapens worden gelanceerd met wederzijds verzekerde
vernietiging van de tegenstanders.
Maar Russische leiders vinden het moeilijk te accepteren dat het
huidige Amerikaanse leiderschap, met name minister van Buitenlandse
Zaken Antony Blinken en zijn vice-minister, Victoria "Fuck
the EU" Nuland, Rusland-hatende racisten zijn die
zich inzetten voor een politiek van genocide tegen de Russische staat
en tegen de Russen - waar ze zich ook bevinden op het grondgebied van
het oude Russische rijk of de Sovjet-Unie, vooral in de Donbass-regio
in het oosten van Oekraïne.
"De cultuur van diplomatie en compromis is bijna verdwenen", gaf de
Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov vorige week
toe. “De Amerikaanse lijn in de internationale arena wordt gedicteerd
door het bewustzijn van zijn eigen uitzonderlijkheid. Dit wordt niet
eens ontkend.” "Schuim op de mond" is wat in Lavrov opkwam om Blinken
persoonlijk te karakteriseren. De nieuwe dreiging met sancties, voegde
hij eraan toe, is “een soort zenuwinzinking. In de eindeloze bewering
van hun eigen grootsheid hebben deze mensen een psychologische
toestand bereikt die moeilijk te bevatten is.”
Amerikaanse uitzonderlijkheid is de diplomatieke Russische term
voor het plan van Amerikaans racisme om de Russische etnische groep,
taal, cultuur en hulpbronnen in de Oekraïne te liquideren.
Sinds de overwinning van Rusland van de Duitse poging om dit tussen
1941 en 1945 te doen, en vervolgens de nederlaag van het plan van de
VS en de NAVO om de overlevende Oekraïense bondgenoten van de
Wehrmacht te mobiliseren, duikt het genocideplan steeds weer op in
Kiev en Washington (hoewel ook in Londen maar niet in Berlijn). Dat
het dat zou doen, gereanimeerd en herbewapend nadat de
onafhankelijkheid van Oekraïne in 1991 was uitgeroepen, stond vast. De
door de VS gefinancierde en geleide putsch in Kiev in februari 2014
heeft toen het genocideplan nieuw leven ingeblazen in de meeste van
zijn oudere Duitse bijzonderheden.
Deze genocide is niet de misdaad van genocide zoals het Amerikaanse
wetboek van strafrecht het definieert en vervolgt wanneer Amerikanen
het misdrijf plegen. Dat komt omdat het Amerikaanse Congres in 1987 de
universele definitie van genocide, die in 1948 door alle leden van de
Verenigde Naties (VN) werd aangenomen, veranderde, waardoor voor
Amerikanen twee zeer grote mazen in de wet werden geopend. De senator
die deze destijds heeft opgesteld en in wet heeft omgezet, was.....
Joseph Biden.
In 1948 definieerde het VN-Verdrag ter voorkoming en bestraffing van
genocide in artikel II dat genocide "de bedoeling is om, geheel of
gedeeltelijk, een nationale, etnische, raciale of religieuze
groepering te vernietigen". De term was voor het eerst bedacht in 1944
en werd vervolgens opgenomen in de conventie na de processen van
Neurenberg tegen het Duitse leiderschap in oorlogstijd.
In 1987, dertig jaar later, voegde het Amerikaanse Congres twee
kwalificaties toe aan de bepaling in de Amerikaanse code die genocide
definieert als een misdaad die moet worden vervolgd wanneer Amerikanen
deze begaan. Deze nieuwe Amerikaanse wet verklaarde dat genocide “de
specifieke bedoeling is om een nationale, etnische, raciale of
religieuze groepering, geheel of gedeeltelijk, te vernietigen”. "Gedeeltelijk",
staat nu in de statuten, wat betekent "een deel van een groep van zo'n
numerieke betekenis dat de vernietiging of het verlies van dat deel de
vernietiging van de groep zou veroorzaken als een levensvatbare
entiteit binnen de natie waarvan die groep deel uitmaakt.”
Achteraf gezien lieten deze mazen de Duitsers hangen na hun processen
in Neurenberg. Zolang de genocidale Amerikaanse en Oekraïense planners
voor de Russen in Oost-Oekraïne niet zo specifiek zijn als de Duitsers
waren in hun openbare verklaringen en hun geheime orders, komen ze
niet in de problemen.
Veel problematischer is de oorlogsmisdaad die wordt gepleegd wanneer
Blinken, Nuland, de Oekraïense president Vladimir Zelensky en hun staf
en generaals een oorlog plannen tegen Rusland, waarbij ze de
burgerbevolking van de Donbass als schild gebruiken.
En de Europese Unie? Ach..... Brussel....
De EU heeft in de wandelgangen al laten weten de eisen van het
Russische veiligheidsbeleid af te wijzzen. Ze betoogt net als de NAVO:
elk land kan zelf beslissen over zijn allianties - inclusief Oekraïne.
Formeel is dat correct, maar in termen van veiligheid en geopolitiek
is het fundamenteel verkeerd. Het gaat tenslotte niet om zomaar een
lidmaatschap - het gaat om het aansluiten bij de machtigste militaire
alliantie ter wereld, de NAVO. Daarnaast is het de vraag of je een
door en door corrupt land in je gelederen wilt hebben.
Inmiddels is de VS er inderdaad in geslaagd Rusland in een situatie te
brengen waarin Poetin alleen slechte opties heeft om uit te kiezen.
Rusland zou kunnen buigen voor het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne, wat
zou betekenen dat er aan de ene kant wordt ingestemd met de plaatsing
van Amerikaanse kernraketten, die Moskou in ongeveer vijf minuten
zouden kunnen bereiken, aan de andere kant zou dit een uitnodiging van
de NAVO zijn om verder uit te breiden - zeg maar naar Georgië ,
Kazachstan enz.
Deze optie is absoluut het worstcasescenario voor Rusland, omdat het
gewoon zijn voortbestaan bedreigt. Zelfs als Poetin akkoord zou gaan,
zou het Russische leger de macht overnemen - een vooruitzicht dat ook
verre van wenselijk lijkt voor het Westen. Omgekeerd zou het voorkómen
van deze optie vanuit Russisch oogpunt onvermijdelijk betekenen dat
Oekraïne – op welke manier dan ook – wordt uitgesloten als
NAVO-inzetgebied. De prijs voor deze optie zou voor Rusland nog steeds
erg hoog zijn (vanwege westerse tegenreacties - sancties enz.), hoewel
het in relatie tot de eerste optie het bestaan ervan niet zou
bedreigen, nog afgezien van de vraag of - vooral na het smadelijk
einde van de westerse missie in Afghanistan - Amerikaanse strategen
zouden besluiten om in te grijpen op Oekraïens grondgebied.
De beslissende vraag is hoe het Westen als geheel en de VS in het
bijzonder op deze situatie zullen reageren. Men zou eindeloze meningen
van deskundigen kunnen produceren, maar waar het in de kern allemaal
om draait: de wereld bevindt zich in de overgang van een door de VS
gedomineerde eenzijdige orde naar een multipolaire orde met
verschillende centra, waarvan sommige even belangrijk zijn.
Het vastgeroeste denken van politici in het Westen wordt nog steeds
gevormd door de overmoed na de overwinning in het Oost-West-conflict,
waardoor het idee van een historisch keerpunt nog steeds wordt ontkend
door westerse functionele elites (inclusief de mainstream media). De
opkomst van China en Rusland's vastberadenheid en hun vermogen om hun
eigen belangen te behartigen (bijvoorbeeld het voorkómen van
regimewisselingen in Venezuela, Kazachstan, Syrië) stellen het Westen
echter voor een nieuwe situatie die niet langer in zijn voordeel kan
worden gevormd met traditionele zekerheden of middelen.
De conclusie: men kan alleen maar hopen dat het aantal en het belang
van de besluitvormers van Washington tot Brussel die deze realiteit
onder ogen zien, groter is dan degenen die de mislukte staat onder
Jeltsin in het huidige Rusland en het landelijke China van Mao Tse
Tung in het huidige China zien.
Ondertussen gaat dit alles het Europees nepparlement allemaal niet ver genoeg.
Vooral de Groenen pleiten voor nog ingrijpender maatregelen. Naast het
einde van Nord Stream 2 roepen ze op tot gerichte sancties tegen
Russische olie- en gasbedrijven. We moeten er niet aan denken dat het
allemaal gaat leiden tot een oorlog in Oekraïne (hoewel we er beslist
rekening mee houden) - en als dat het geval is zal dat ook en vooral
grote gevolgen hebben voor de financiële markten in de hele wereld.
Dit kon wel eens een ijskoude winter worden...
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[19 januari 2022]
Afdrukken
Doorsturen
