De lofprijzing van de Europese Centrale Bank en de Federal Reserve voor de schaal en creativiteit van hun monetair beleid sinds 2012 is steeds meer misplaatst. Het is eerder een feit dat sinds Draghi's beroemde "Whatever it takes"-speech in 2012 de eurozone nauwelijks is gegroeid, maar de slechtste arbeidsmarktontwikkeling heeft gehad van alle grote geïndustrialiseerde landen, met onhoudbare schuldenquotes en een lage inflatie die inmiddels ver achter ons ligt. De argumenten voor ingrijpen door de centrale banken worden zwakker en zwakker, en de negatieve gevolgen overheersen nu. Dit artikel gaat in op de duistere kanten van het huidige monetaire beleid - en wat ons te wachten staat. Spoiler Alert: tref uw maatregelen!
We beginnen met het noemen van vijf duistere kanten van het monetair
beleid.
1. De eerste duistere kant betreft het feit dat het ingrijpen van de
ECB paradoxaal genoeg het hervormingsmomentum verstikt heeft dat het
eigenlijk mogelijk zou moeten maken. Tot juli 2012 werden regeringen
gedwongen door te gaan met serieuze hervormingen als gevolg van hoge
rentetarieven en een gebrek aan herfinanciering. In feite werden vóór
2012 meer dan de helft van de door de OESO aanbevolen
groei-initiatieven uitgevoerd in het eurogebied. Het ingrijpen van de
ECB heeft de facto de verwoeste vooruitzichten voor ingrijpende
hervormingen van de arbeidsmarkten en juridische, sociale en
belastingstelsels in de eurozone teniet gedaan.
2. De tweede schaduwzijde betreft het feit dat obligatiekoersen hun
signaalfunctie voor de markten hebben verloren. Sinds beleggers eind
2014 begonnen te anticiperen op de aankoop van obligaties door de
centrale banken, zijn de spreads op staatsobligaties in bijvoorbeeld
het hele eurogebied nauw met elkaar verbonden. Rendementen op
staatsobligaties die geen betekenis hebben verstoorden het hele
beleggingsuniversum waarvan de koersen zijn afgeleid.
3. Misschien wel de donkerste kant van het monetaire beleid van de ECB
is de toenemende risicoconcentratie op de balans van het eurosysteem -
die staat inmiddels op zo'n 8.630 miljard euro (zie grafiek). We zijn
inmiddels in een situatie beland waar een EMU-land zijn schuld
herstructureert, de schuld van de centrale bank van dat land deels
wordt gedragen door belastingbetalers in andere landen van het
eurogebied. Dit noemen we schuldmutualisering. Anderen spreken van de
EU als transferunie.
4. Het vierde punt is de schade die het ingrijpen van de ECB
toegebracht heeft aan spaarders in het eurogebied. De hoge en stabiele
herwaarderingswinsten die de afgelopen jaren zijn behaald worden niet
herhaald. Nu eisen stijgende energieprijzen, de doorgaans lage rente
en uiteindelijk het mean reversion-effect hun tol.
5. De laatste duistere kant is de door de ECB veroorzaakte verkeerde
toewijzing van kapitaal dat het proces van creatieve vernietiging
voorkòmt en zeepbellen in de activaprijzen creëert. De toegenomen
kredietverlening is voornamelijk leners met een slechte
kredietwaardigheid ten goede gekomen en heeft banken behoed voor het
afschrijven van leningen. Zonder creatieve vernietiging in
noodlijdende industrieën hebben investeerders in landen met een hoge
spaarquote de prijs van gezonde activa omhoog gejaagd.
Eén van de meest ingrijpende en desastreuze beleidsbeslissingen van de
centrale banken is (geweest) het invoeren van Quantative Easing,
afgekort als QE. Kwantitatieve versoepeling of vrijer vertaald
kwantitatieve geldverruiming is een vorm van directe geldschepping
door een centrale bank waarbij de bank effecten (zoals
staatsobligaties) aankoopt met geld dat daartoe uit het niets
gecreëerd wordt. Kwantitatieve versoepeling wordt door politici en
beleidsmakers nog steeds beschouwd als een noodmaatregel om
prijsstabiliteit te bewerkstelligen - hoewel dat al vele jaren aan de
gang is: hoezo noodmaatregel? In de nasleep van de kredietcrisis
en de eurocrisis is ze door diverse centrale banken toegepast, met op
het laatst gebruikte nep-argument dat het in het kader van de
coronacrisis gebeurde. In diverse artikelen hebben wij eerder al
aangetoond dat met name dat laatste argument nergens op slaat - het
diende slechts tot het oprekken en uitstellen van de niet te vermijden
aanstaande financiële (en economische) crash.
De fundamenten van kwantitatieve versoepeling kunnen alleen voor
onbepaalde tijd standhouden in een omgeving met lage inflatie. In deze
context moet het experiment van de Bank of Japan, dat al 30 jaar loopt,
in herinnering worden gebracht. Echter, naarmate de inflatie (te veel)
stijgt, zal de levensduur van QE drastisch verkort (moeten) worden.
Als monetaire en financiële autoriteiten deze kunstmatig gecreëerde
prijsinflatie niet kunnen of weigeren te beteugelen, zal QE een
beperkte “overleving” hebben, aangezien zelfs de meest hardcore
investeerders het vertrouwen beginnen te verliezen in het vermogen van
centrale banken om de grote kloof tussen rente/obligatierendementen en
prijsinflatie te verkleinen.
We berichten al jarenlang over het proces dat tot deze inflatoire
chaos heeft geleid, wat niet te wijten is aan wanbeheer of toeval,
maar eerder deel uitmaakt van een goed doordacht plan dat lang geleden
is bedacht. Dus als QE faalt, zullen regeringen hun toevlucht moeten
nemen tot andere middelen (bijvoorbeeld inbeslagname van vermogens/activa
of hoge belastingen) om hun begrotingstekorten te financieren.
In dit artikel willen wij dit stapsgewijze proces van het opzettelijk
vernietigen van QE uitleggen. Voordat we echter de confiscatie van
activa bespreken, moeten we eerst analyseren hoe het huidige
inflatiedilemma is ontworpen onder het mom van een gestuurde plandemie.
We noemen dan bijvoorbeeld een bijkomend effect van het roekeloze
monetaire buitenlands beleid van de Federal Reserve in combinatie met
de roekeloze uitgaven van Sleepy Joe Biden/Congres. De VS exporteert
namelijk inflatie over de hele wereld. Volgens bijgaande grafiek
bedraagt de exportprijs van de VS op jaarbasis 15,1%. De VS importeren
minder inflatie, namelijk 10,8% op jaarbasis.
De "Covid-19"-stimulerings- en uitgavenpakketten verschilden van alle
andere eerdere vormen van dit soort uitgaven omdat het geld met opzet
rechtstreeks aan de eindconsument werd uitgegeven. Het geld werd niet
"gesteriliseerd" en uitgewisseld zoals in eerdere gevallen, maar was
bedoeld om een sterke toename van de totale vraag te creëren, ook
wel "demand pull" genoemd. Vergelijk de QE-maatregelen van vóór 2020,
die voornamelijk ten goede kwamen aan de grote bedrijven, die het
gebruikten om hun aandeleninkoopprogramma's te "voeden", wat op zijn
beurt NIET de officiële inflatie aanwakkerde, maar de aandelenkoers
alleen maar hoger duwde (waarbij vooral de ceo's van de grote
ondernemingen op een exorbitante wijze wisten te profiteren).
Tegelijkertijd heeft de kunstmatige "Covid-19" verzorgingsschok
opzettelijk de macro-economische toeleveringsketens versmald. Door
gebruik te maken van QE als een mechanisme voor welvaartsconsolidatie
beheersen de internationalisten/globalisten/elites (IGE) nu alle
primaire factoren van de wereldwijde productie en distributie. Het is
daarom zinvol ook de vraag te stellen in hoeverre de protesten van
vrachtwagenkonvooien deel uitmaken van het plan, aangezien ze ook
bijdragen aan het verhogen van de huidige druk aan de aanbodzijde.
De centrale banken doen weinig moeite als het gaat om het vinden van
een echt antwoord op de massale op hol geslagen inflatie. Hoe langer
ze aarzelen, hoe moeilijker het zal zijn om het inflatieprobleem op te
lossen zonder markten op te blazen en regeringen failliet te laten
gaan. Ook hier moet de vraag worden gesteld of het “doel van de
oefening” niet juist daarin te vinden is.
Centrale banken hebben bewust de ordelijke behandeling of afwikkeling
van slechte leningen versoepeld om de echte verrottingsgevallen op de
kredietmarkten te verbergen. We hoeven dan maar alleen het begrip "zombiebedrijven"
of "zombiebanken" te noemen. Willekeurig getimede oorlogen en
militaire "verplichtingen" blijven de toeleveringsketens bedreigen.
Oorlog is vaak een goed excuus voor regeringen en de centrale banken.
De QE-maatregelen en dus QE zelf zal over een paar maanden
uiteenspatten. Waarom? Om het mondiale inflatiedilemma aan te pakken,
zou een scenario kunnen ontstaan dat vergelijkbaar is met wat de
door Paul Volcker geleide Federal Reserve eind jaren zeventig en begin
jaren tachtig deed. Op dat moment verhoogde de Federal Reserve de
Federal Funds-rente tot maar liefst 20%. Hoewel Volcker de inflatie
kon beteugelen, had de wereld toen veel minder schulden dan nu.
En hoe lang kan het rendement op tienjarige Amerikaanse
staatsobligaties vijf procentpunten onder de voortschrijdende
12-maands CPI (consumentenprijsindex) blijven? Hoe langer dit aanhoudt,
hoe groter de kans dat obligatiebeleggers de handdoek in de ring
gooien.
Maar hoe denken regeringen en hoe willen de centrale banken bereiken
zelf buiten schot te blijven? Wanneer QE wordt uitgefaseerd, hoe
zullen regeringen dan hun begrotingstekorten financieren en niet
omvallen? De meest waarschijnlijke uitkomst zal een vorm van
confiscatie van activa en bestraffende ad-valorembelasting (invoerrechten
die worden geheven als een percentage van de waarde van een bepaald
goed) zijn.
Herinnert u zich de situatie in 2008-2010 nog? In die tijd werd in de
politiek serieus gesproken over de confiscatie van pensioenen en de
redding van banken door de rekeninghouders/spaarders en werd het
overeenkomstige precedent geschapen met Cyprus. Op een paar
uitzonderingen na is daar nooit iets van gekomen omdat QE werd
afgekondigd, waardoor al die discussies (toen) achterhaald waren. In
wezen was het niet nodig om pensioenen of bankdeposito's in beslag te
nemen in ruil voor staatsobligaties of bankaandelen. QE heeft het
dilemma van de tekortuitgaven "opgelost". Wel geeft mogelijke
confiscatie aan dat een cashloze samenleving voor met name de burgers
dus een slecht toekomstbeeld is, omdat zij zelf dan geen volledige
grip meer hebben op hun bezit.
Vandaag de dag lijkt het erop dat een gepland einde aan QE wordt
voorbereid. Als dat het geval is, hoe zullen soevereine staten dan
niet omvallen?
Het is allereerst van belang te weten dat, met haar exorbitante
schulden, de EU zich duidelijk voorbereidt om de zakken van haar
burgers te plunderen. Onder de titel "Haalbaarheidsstudie voor een
Europees vermogensregister met betrekking tot de bestrijding van
witwassen en belastingontduiking" stelt de Europese Commissie de
instelling tot een vermogensregister voor..... voor alle burgers van
de eurozone. Als we dit plaatsen in de context van andere maatregelen
zoals de steeds toenemende initiatieven om het gebruik van contant
geld te beperken en de nu al in EU-lidstaten bestaande
overheidsregistratie van alle goudaankopen boven de € 2000, is het
doel van deze maatregelen glashelder. Het gaat om het geheel of ten
minste gedeeltelijk onteigenen van de burgers. Hiervoor moet de burger
volledig transparant worden gemaakt en moet ervoor worden gezorgd dat
zijn portemonnee ook transparant is. Waarom zouden zij anders al die
moeite willen doen?
Hoe praktisch zal dat binnenkort zijn voor de Europese Commissie. Ze
kijken gewoon naar het perfecte register van activa dat ze zo mooi aan
het creëren zijn. Er is nog steeds veel geld onder de bevolking en de
bedrijven voor gekke en stomme voordelen voor de hele wereld,
zonnepanelen op - we noemen maar wat - moskeeën in Tunesië,
ontwikkelingshulp aan China, het "vechten tegen rechts",
honderdduizenden nutteloze "commissarissen voor ... ", en.. en.. en...
Politici en hun lobbyisten die de hele wereld wil redden als de
belichaming van goedheid in zichzelf, van het klimaat tot de bevers,
de bijna-uitgestorven-kever, veiligelanders die van ons sociale
systeem willen profiteren ten koste van echte asielzoekers, tot aan
het financieren van menstruerende mannen, ja, dan kan je natuurlijk
voor zulke banale dingen als het onderhouden van bijvoorbeeld
vervallen autosnelwegbruggen geen geld uittrekken. En ach, burgers
laten zich graag misleiden en zijn weinig kritisch met wat overheden
in werkelijkheid aan het uitspoken zijn. Voor het onteigenen van
boerenbedrijven - uitsluitend alleen maar voor een "Beter Klimaat" -
zijn al de eerste stappen gezet.
Op basis van eerdere politieke discussies zal de komende onteigening
beginnen met de inbeslagnames van activa, te beginnen met de meest
liquide, verhandelbare of beslagbare activa (bijv. bank-/spaarrekeningen
en pensioengelden). Daarna kunnen overheden de getaxeerde waarde van
effectenrekeningen zwaar(der) gaan belasten. Al dit soort fondsen zijn
het gemakkelijkst te kwantificeren en worden daarom als eerste
overwogen. De staat zou een jaarlijkse extra belasting kunnen heffen
op effectenrekeningen of op het bezit van individuele aandelen.
De volgende soorten activa in het vizier zijn de minder liquide, zoals
onroerend goed en bedrijven. Regeringen willen misschien ook de
banksector nationaliseren om over de rijke cashflow en activabasis te
kunnen beschikken. Regeringen zouden ervoor kunnen kiezen om veel
productie-industrieën te nationaliseren en hun winsten en kasstromen
te krijgen om de tekorten te financieren. Opgemerkt moet worden dat
kan worden aangenomen dat deze genationaliseerde bedrijven dan na de
sanering tegen dumpprijzen aan de grote spelers zullen worden "weggegeven".
Het zal voor overheden moeilijker en minder praktisch zijn om
illiquide activa, zoals onroerend goed, in beslag te nemen. We nemen
echter aan dat regeringen allerlei speciale nationale belastingen op
veel van dit soort activa zouden kunnen opleggen in plaats van ze
simpelweg te confisqueren. Ad-valorembelastingen worden doorgaans
geheven door lokale overheden op onroerend goed of persoonlijke
eigendommen, maar federale instanties kunnen zich daar ook aan
tegoeddoen.
Met andere woorden, u kunt uw huis houden, maar de belastingen kunnen
exorbitant hoog worden, waardoor u gedwongen wordt het te verkopen of
anderszins (extra) te financieren. En daarmee zijn we uitgekomen op
het World Economic Forum en haar "u zult niets bezitten en toch
gelukkig zijn."
[Alle links, bronnen,
documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[16 februari 2022]
Afdrukken
Doorsturen
