Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van president Poetin acht jaar te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde hem jarenlang voordat ze eindelijk eerlijk was over haar verraad, wat de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van zijn westerse collega's kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden, vooral de Indiase premier Modi, die zijn grootse strategische visie van een multipolaire toekomst deelt.
De voormalige Duitse bondskanselier komt eindelijk in het reine.
Angela Merkel zei in een interview dat de akkoorden van Minsk bedoeld
waren om Oekraïne de broodnodige tijd te geven om sterker te worden
tegenover de agressie van Rusland. Merkel vertelde de Duitse krant Die
Zeit dat Kiev de tijd gebruikte om sterker te worden, "zoals u vandaag
kunt zien". Zie het artikel van RT.com aan het eind van deze bijdrage
(afdruk van hun website die door de Europese Unie vanwege censuur
niet moeilijk toegankelijk is).
Angela Merkel heeft verklaard dat ze in 2014, toen ze hielp bij de
ondertekening van de overeenkomst van Minsk, in werkelijkheid
5D-schaak speelde tegen Poetin. ”Zoals we konden zien in de gevechten
bij Debaltsevo in 2015, had Rusland toen gemakkelijk kunnen winnen. En
ik betwijfel ten zeerste of de NAVO-landen toen net zoveel hadden
kunnen doen als nu om Oekraïne te helpen. Het was voor ons allemaal
duidelijk dat dit een bevroren conflict was, dat het probleem niet was
opgelost, maar dat gaf Oekraïne kostbare tijd."
Nu blijken de Minsk-akkoorden allemaal gewoon een hoax te zijn. Merkel wilde
geen vrede en ontwapening, ze wilde Kiev de tijd geven om een slagvaardig
leger op te bouwen. En dat Kiev de 'volksrepublieken' militair wilde heroveren,
was ook het plan onder Zelenski - een jaar nadat hij was gekozen (met de belofte
te streven naar een duurzame vrede met Rusland).
In dit kader is het belangrijk te weten (en RT merkt dat ook op) dat
Pjotr Porosjenko, die president van Oekraïne werd na de door de VS
gesteunde en gefinancierde staatsgreep in Kiev in 2014, het
binnenlandse publiek in augustus 2015 al vertelde dat Minsk een list
was om tijd te kopen voor een militaire opbouw. Dat gaf hij in juli
2022 toe aan het Westen, in een interview met Duitse media.
Na de door de VS geleide staatsgreep die de Oekraïense president
Victor Janoekovitsj begin 2014 ten val bracht, werd er op de Krim een
referendum onder de bevolking gehouden waarin zij zich uitspraken om
zich af te scheiden van Oekraïne en zich aan te sluiten bij de
Russische Federatie. In 2014 gingen Oekraïne en deze
separatisten akkoord met de 12-puntenovereenkomst van Minsk waarin
werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren in de regio, maar beide
partijen schonden de deal. In februari 2015 riep de Minsk II-overeenkomst,
opgesteld door Frankrijk en Duitsland, ook op tot een staakt-het-vuren,
wat Oekraïne vervolgens schond.
Vanaf de zomer van 2014 wist Moskou de heethoofden uit de "Volksrepublieken"
onder controle te krijgen. Nadat in februari 2015 de Minsk-2-akkoorden waren
ondertekend, kregen de "Volksrepublieken" het advies niet terug te schieten
wanneer Oekraïense troepen zouden vuren. Moskou zette zich voor 100 procent in
voor de uitvoering van het akkoord van Minsk. De onwil van Rusland wordt
genegeerd door de westerse mainstream media. In plaats daarvan wordt er
gesproken over "Russisch expansionisme".
Niemand kan vol vertrouwen beweren te weten hoe de laatste fase van
het Oekraïense conflict, die werd veroorzaakt door de speciale
operatie die Rusland begon om de integriteit van zijn nationale
veiligheidsrode lijnen daar te verdedigen nadat de NAVO ze had
overschreden, uiteindelijk zal eindigen. Immers, de wendingen tot nu
toe hebben iedereen overrompeld, van Novorossiya's hereniging met
Rusland tot Kiev's twee drone-aanvallen eerder diep in het achterland
van zijn buren.
Dat gezegd hebbende, kan met vertrouwen worden voorspeld dat het
conflict de komende jaren vrijwel zeker zal aanslepen, waarbij deze
voorspelling is gebaseerd op de openhartige erkenning van de
voormalige Duitse bondskanselier Merkel dat het vredesproces van Minsk
slechts een list was om de offensieve militaire capaciteiten van Kiev
te versterken. Haar woorden weerspiegelden die van de voormalige
Oekraïense president Porosjenko die eerder dit jaar precies hetzelfde
zei, maar het verschil is dat hij nooit werd beschouwd als de vriend
van president Poetin, in tegenstelling tot Merkel.
Merkel en Poetin
Merkel en Poetin spreken elkaars taal vloeiend, brachten hun vormende
professionele jaren door in het voormalige Oost-Duitsland,
verteenwoordigen historische grootmachten, en hun respectieve
economieën vullen elkaar duidelijk aan, vandaar dat tot voor kort nauw
samenwerkten aan een breed scala van kwesties. Na verloop van tijd
begon Poetin zichzelf en zijn grootse strategische visie van een "Europa
van Lissabon tot Vladivostok " op haar te projecteren, waar ze mee
speelde door retorisch na te denken om zijn voorkeur voor bevestiging
te voeden.
De hele tijd bleek dat ze hem gewoon voor de gek hield door de
Russische leider te vertellen wat hij maar wilde horen, waarbij haar
oppervlakkige steun aan het vredesproces van Minsk de belichaming was
van haar manipulatieve benadering van Poetin. Ze beoordeelde
nauwkeurig hoe hartstochtelijk hij vrede wilde laten heersen in
Oekraïne om de veelbelovende geostrategische rol van dat land als brug
tussen zijn Euraziatische Economische Unie (EAEU) en haar EU te
ontsluiten volgens zijn eerder genoemde langetermijnvisie.
Desalniettemin had ze geen zin om dit te verwezenlijken, ondanks het
feit dat ze meespeelde met zijn wederzijds voordelige voorstel,
aangezien Merkels eigen grootse strategische visie was om (het
eeuwenlange complot van Duitsland om) de controle over Europa over te
nemen zonder een schot te lossen. Daartoe moest ze Rusland gunstig
stemmen door de percepties van zijn leider te manipuleren, zodat hij
haar ten onrechte beschouwde als de leider van een bevriende staat en
het blok dus niet onder druk zou zetten op een manier die haar doel om
de Duitse invloed erop uit te breiden, zou kunnen belemmeren.
Omdat Merkel zo meesterlijk inspeelde op de wishful thinking-verwachtingen
van Poetin door zichzelf ten onrechte voor te doen als dezelfde
pragmatische, economisch gedreven visionair als hij was - in plaats
van de "ideoloog" die ze de hele tijd echt was - werd hij met succes
misleid door haar te vertrouwen. Het eindresultaat was dat de
Russische leider zijn grootmacht bijna acht jaar lang geduldig in
bedwang hield, ondanks talloze provocaties tegen zijn co-ethiek in het
voormalige Oost-Oekraïne.
Zijn mentaliteit was dat "het doel de middelen heiligt", wat in dit
verband verwees naar zijn kosten-batenberekening dat de kosten die
door het Russische volk van Donbass zouden worden betaald uiteindelijk
de moeite waard zouden zijn als zijn geduld genoeg tijd zou kopen voor
Duitsland om succesvol te overtuigen dat Kiev de akkoorden van Minsk
zou uitvoeren en zo uiteindelijk een "Europa van Lissabon tot
Vladivostok" op te bouwen waar iedereen baat bij zou hebben. Achteraf
gezien was het probleem dat Poetin de enige leider was die dit echt
wilde.
Hij werd bijna acht jaar lang misleid door Merkel, met wie hij tijdens
haar vele jaren in functie een hechte band had vanwege hun
persoonlijke overeenkomsten en haar succesvolle manipulatie van zijn
percepties, om hem ten onrechte te laten denken dat ze zijn grootse
strategische visie deelde, zoals eerder werd uitgelegd. Als een
bonafide staatsman ging hij ervan uit dat zijn collega's - vooral
degenen die grote mogendheden vertegenwoordigden zoals Merkel deed -
van hetzelfde professionele kaliber waren, vandaar dat hij ervan
uitging dat ze allemaal rationele actoren waren.
De realiteit was echter totaal anders, aangezien Poetin de laatste
echte westerse staatsman bleek te zijn, wat betekent dat hij de enige
was die op rationele basis opereerde terwijl alle anderen ideologisch
gedreven doelen nastreefden. Hij besefte dit pas jaren later, nadat
hij in plaats daarvan onder de valse perceptie was gevallen dat ze
allemaal min of meer pragmatische, economisch gedreven visionairs
waren, zoals hij.
Haar uitgebreide schertsvertoning waarin ze deed alsof ze zijn grootse
strategische visie deelde, was overtuigend genoeg voor Poetin om zijn
waakzaamheid te laten verslappen, haar woorden als vanzelfsprekend te
beschouwen en aan te nemen dat ze ervoor zou zorgen dat Duitsland Kiev
er uiteindelijk toe zou brengen de akkoorden van Minsk volledig uit te
voeren. Als hij haar van oneerlijkheid had verdacht, dan zou hij deze
aanpak zeker veel eerder hebben opgegeven, maar hij viel volledig voor
haar handelen omdat het in overeenstemming was met zijn bevestigende
vooroordeel van haar als de rationele leider van een grote mogendheid.
Dit verklaart waarom hij zo lang heeft gewacht met het opstarten van
de speciale operatie, omdat hij er oprecht op vertrouwde dat zij zijn
grootse strategische visie deelde van een "Europa van Lissabon tot
Vladivostok", waarvoor een duurzame vrede in Oekraïne nodig was om te
worden verwezenlijkt. In plaats daarvan probeerde Merkel meedogenloos
haar eigen Duitsland de controle over Europa over te nemen zonder een
schot te lossen, wat haar opvolger Scholz zo goed als toegaf (dat hij
ernaar streeft) in het manifest dat hij publiceerde in het tijdschrift
Foreign Affairs.
Merkel's bedrog
Het is geen toeval dat Merkel kort daarna haar ware bedoelingen om mee
te spelen met het vredesproces van Minsk duidelijk maakte, aangezien
er geen reden meer was om daar terughoudend over te blijven. Scholz
stak de lont in het kruitvat aan door op te scheppen over de
hegemonische agenda van Duitsland, die hij openlijk beschreef als
gedreven door de wens om te reageren op bedreigingen waarvan hij
beweerde dat ze "onmiddellijk" uit Rusland kwamen. Met niets te
verliezen liet Merkel haar masker vallen en liet zij Poetin eindelijk
haar ware gezicht zien.
Het lijdt geen twijfel dat hij ergens voordat hij aan de speciale
operatie van zijn land begon, besefte dat ze hem jarenlang had
bedrogen, vandaar dat hij eind februari die noodlottige stap ondernam,
maar nu is het ook volledig te zien voor de hele wereld- althans voor
hen die zich niet voor de gek laten houden door westerse propaganda.
Merkel was de enige westerse politicus die Poetin oprecht vertrouwde,
wat één van de redenen was waarom hij bijna acht jaar wachtte met het
instellen van de bovengenoemde operatie vanwege zijn uiteindelijk
valse hoop dat ze zou helpen de vrede in Oekraïne te verzekeren.
Nu ze zo brutaal toegaf dat ze zijn vertrouwen had beschaamd door op
te scheppen dat "Poetin destijds gemakkelijk [Oekraïne] onder de voet
had kunnen lopen" als ze niet had meegewerkt aan het vredesproces van
Minsk en hem er zo toe had gebracht dit bijna een volledig decennium
uit te stellen, is het onwaarschijnlijk dat de Russische leider ooit
nog iemand in het Westen zal vertrouwen. Dit psychologische inzicht
voegt een cruciale context toe aan het feit dat hij toevallig op
dezelfde dag verklaarde dat het Oekraïense conflict "een langdurig
proces zou kunnen zijn".
Het is duidelijk dat hij nu beseft dat dit echt een langdurige strijd
is over de toekomst van de wereldwijde systeemtransitie, hoewel
Rusland nog steeds strategisch kan winnen, zelfs in het scenario van
een militaire patstelling in Oekraïne. Dat komt omdat deze uitkomst
zou leiden tot door India aangestuurde multipolaire processen die zich
blijven vermenigvuldigen en zo de loop van de internationale
betrekkingen onomkeerbaar veranderen. Op dit punt van de Nieuwe Koude
Oorlog voert Rusland een defensief conflict, maar de tijd pakt voor
een keer in zijn voordeel uit.
President Poetin weet nu dat elke pauze in de strijd slechts een kans
is voor beide partijen om zich te hergroeperen, te herbewapenen en
onvermijdelijk de offensieve operaties te hervatten, wat betekent dat
het strategische speelveld nu gelijk is, aangezien hij eindelijk
opereert volgens dezelfde mentaliteit als zijn tegenstanders. Dit zal
zijn vastberadenheid versterken om al het mogelijke te blijven doen om
multipolaire processen te versnellen, wat in de eerste plaats het
vasthouden van de Line of Control (LOC) vereist.
Bij het nastreven van dat meest directe doel zou Rusland inderdaad de
deelname aan het voorheen gesaboteerde vredesproces hervatten, zolang
bepaalde voorwaarden tenminste oppervlakkig vervuld zijn, maar niemand
mag die potentiële ontwikkeling interpreteren als een signaal van
strategische zwakte van zijn kant, in tegenstelling tot vroeger. Het
verschil tussen toen en nu is dat Poetin veel pijnlijke lessen heeft
geleerd, dus zal hij er wel voor waken dat er geen misbruik meer wordt
gemaakt van zijn gebaren van goede wil.
Terwijl het vredesproces van Minsk achteraf gezien niets anders was
dan een middel om de percepties van Poetin te manipuleren om hem te
bewegen terughoudendheid te betrachten en zo Kiev tijd te geven om
zich voor te bereiden op een eindoffensief in Donbass, zal welk proces
dan ook een middel voor de Russische leider zijn om tijd te kopen voor
multipolaire processen, om zich te blijven verspreiden ten koste van
de door de VS geleide "Golden Billion" van het Westen en hun
unipolaire hegemonische belangen.
Het grote strategische doel van Poetin is niet langer een "Europa van
Lissabon tot Vladivostok", maar om de internationale betrekkingen te
hervormen in volledige samenwerking met de landen van het gezamenlijk
door de BRICS & SCO, waarvan Rusland deel uitmaakt, zodat de
wereldorde democratischer, gelijker en rechtvaardiger wordt. Dit komt
overeen met de visie die hij naar voren bracht in zijn Global
Revolutionary Manifesto waarop hij de afgelopen twee seizoenen
voortbouwde, wat tegenwoordig kan worden omschreven als de onofficiële
ideologie van zijn Grote Macht.
Critici zouden kunnen beweren dat de nieuwe visie van Poetin acht jaar
te laat kwam, maar laat is altijd beter dan nooit. Merkel manipuleerde
hem jarenlang voordat ze eindelijk eerlijk was over haar verraad, wat
de Russische leider de pijnlijke les leerde dat hij nooit meer een van
zijn westerse collega's kan vertrouwen. In plaats daarvan omarmt hij
nu enthousiast zijn tegenhangers van de grote mogendheden, zoals
eerder gezegd vooral de Indiase premier Modi , die zijn grootse
strategische visie van een multipolaire toekomst deelt.
De wereldwijde systeemtransitie verloopt momenteel langs die weg, maar
het heeft nog tijd nodig om onomkeerbaar te worden, wat op zijn beurt
Rusland nodig heeft om de LOC vast te houden. Of het nu door militaire,
politieke of een combinatie van die twee bovengenoemde middelen is,
van Poetin wordt verwacht dat hij er alles aan doet om tijd te kopen
zodat deze door India aangestuurde multipolaire processen zich daartoe
kunnen blijven verspreiden, wat garandeert dat het Oekraïense conflict
zal blijven bestaan - ongeacht wat de zogenaamde "deskundigen" beweren.
Tot slot
Van het aandringen op de akkoorden van Minsk tot het aanhoudende
conflict tussen Moskou en Kiev, het Westen probeert een land dat zij
als een rivaal beschouwen uit te putten en in bedwang te houden door
langdurige inspanningen, of deze nu expliciet of onuitgesproken zijn.
Het Westen heeft Rusland nooit echt als dialoogpartner beschouwd.
Hierboven hebben we aangegeven wat de ware bedoeling van het Westen
was achter de onderhandelingen met Rusland en Oekraïne om een staakt-het-vuren
in 2014 te bevorderen. Merkel gaf toe dat de akkoorden van Minsk een "poging
waren om Oekraïne tijd te geven". en dat Kiev het had gebruikt "om
sterker te worden".
Als reactie hierop zei de Russische president Vladimir Poetin dat de
opmerkingen van Merkel "totaal onverwacht en teleurstellend" waren.
Zoals de Amerikaanse media New York Post opmerkte voelde Poetin zich
verraden door het Westen na de akkoorden van Minsk. "Het is gebleken
dat niemand de afspraken gaat uitvoeren", merkte de Russische leider
op.
De akkoorden van Minsk waren bedoeld om de crisis in Oekraïne te
beheersen en escalatie van het conflict te voorkómen. Merkel bekende
eigenlijk iets wat westerse politici niet willen toegeven over de
akkoorden van Minsk: ze waren slechts een noodoplossing om tijd te
winnen voor Oekraïne en het Westen, en westerse landen hebben nooit
echt moeite gedaan om de meningsverschillen met Rusland over de
Oekraïne-crisis op te lossen (zie onze artikelen hierover eind vorig
jaar).
Wat de voormalige Duitse leider zei vernietigt het laatste stukje van
het "vriendelijke" masker dat sommige westerse landen tegenover
Rusland opzetten. In hun ogen is Rusland slechts een diplomatieke en
politieke "vreemdeling". Bovendien zien de westerse landen, onder
invloed van Washington, Moskou als een zogenaamde bedreiging vanwege
zijn enorme militaire macht en hun politiek systeem dat niet voldoet
aan de "westerse standaard". Als gevolg hiervan zijn deze landen sinds
de ineenstorting van de Sovjet-Unie nooit gestopt met het onderdrukken
van Rusland.
Aan de andere kant heeft Rusland zichzelf altijd als een Europees land
beschouwd, in de verwachting vertrouwen op te bouwen met het Westen.
Het is dus begrijpelijk dat Poetin zijn teleurstelling en een gevoel
van verraad uit de woorden van Merkel kenbaar maakte.
Het vertrouwen van Rusland in het Westen is al tot een nieuw
dieptepunt gedaald. En de hypocrisie van het Westen heeft de wil van
Moskou om een effectieve dialoog met het Westen aan te gaan,
uitgeput, merkten sommige experts op. "Nu staat er een kwestie van
vertrouwen op de agenda, en die is al bijna nul", zei Poetin.
Merkels bekentenis over de akkoorden van Minsk toonde ook aan dat
sommige westerse landen, en dan vooral de VS, contractuele
verplichtingen helemaal niet nakomen (voor de Amerikanen is het bijna
traditie). Ze kunnen zo gemakkelijk op hun woorden terugkomen.
De overeenkomst die de VS willen, gaat nooit over geloofwaardigheid;
het gaat allemaal om belangen. Een overeenkomst wordt door de VS als
nuttig beschouwd wanneer het de belangen van het land kan bevorderen;
anders is Washington altijd bereid het te ontkennen. Dit wordt
geïllustreerd door de terugtrekking van de VS uit het Antiballistische
Raketverdrag en het Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag.
Washington hanteert ook een dubbele standaard om de belangen van zijn
bondgenoten te behartigen bij de uitvoering van de overeenkomst.
De VS en haar westerse vazalstaten zijn "wanbetalers" geworden in de
internationale gemeenschap. Ze durven hun beloften te breken omdat ze
worden beschermd door de westerse hegemonie met de VS als kern.
Washington heeft al veel andere westerse landen gekaapt om zich aan te
sluiten bij zo'n hegemonie, waardoor een verstoorde internationale
orde is ontstaan en in stand wordt gehouden.
Verwacht wordt dat sommige door de VS geleide westerse landen
zogenaamde waarden zullen blijven gebruiken als excuus om hun
collectieve hegemonie te verdedigen en anderen (vooral in Afrika)
onder internationale heerschappij en orde in hun voordeel zullen
blijven pesten en uitpersen. Zolang een dergelijke overheersing
bestaat, zal de wereld nog steeds het slachtoffer zijn van
machtspolitiek in plaats van een plek vol rechtvaardigheid en
eerlijkheid. Maar vooral dat laatste is een eigenschap waarover
westerse politici niet beschikken.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[22 december 2022]
Afdrukken
Doorsturen
