Ongewenst door God en de duivel
Henry Kissinger wordt nog steeds beschouwd als een bron van diepe
wijsheid en 'realpolitik' in westerse kringen van buitenlands beleid.
Hij mag niet in het zonnetje gezet worden - hij zou juist in de gevangenis moeten zitten. Henry Kissinger is vandaag 100 jaar geworden.
Kennelijk willen zowel God als de duivel hem niet.....
Henry Kissinger, die vandaag 100 jaar is geworden, wordt algemeen
beschouwd als een van de meest invloedrijke figuren in de
internationale betrekkingen van de 20e eeuw. De in Duitsland geboren
Amerikaanse diplomaat, geleerde en strateeg heeft een onuitwisbare
erfenis achtergelaten in de wereldpolitiek die nog steeds fungeert als
een bladwijzer voor wetenschappers op het gebied van internationale
betrekkingen, studenten en hedendaagse beoefenaars van staatsmanschap.
Henry Kissinger is dus een eeuw oud en zijn honderdjarig bestaan leidt
tot allerlei hosanna's over misschien wel de meest invloedrijke
Amerikaanse buitenlandse beleidsmaker van de 20e eeuw. Het lijfblad
van de Rothschild's, The Economist,
merkte op dat "zijn ideeën de
afgelopen kwart eeuw weer relevant zijn geworden." Het
Reformatorisch Dagblad
schrijft dat "100-jarige
Kissinger mengt zich nog altijd in het debat" en de
NRC had geschreven dat
"Kissinger laat zien hoe een leider de geschiedenis in de gewenste
richting kan duwen." Op de website van het Internationaal
Olympisch Comité
noemt IOC-voorzitter Thomas Bach
Kissinger een "groot staatsman" en "politiek genie" die ook een "groot
sportliefhebber" is en al lang betrokken is bij de Olympische Spelen.
Gezien zijn leeftijd en zijn lange invloed op mondiale aangelegenheden,
zijn er verschillende "anticiperende overlijdensberichten" geschreven.
Sommigen loven de rol van Kissinger bij het vormgeven van de
Oost-West-relaties terwijl hij in functie was als Amerikaanse minister
van Buitenlandse Zaken. En velen in hun commentaar op de decennia
daarna blijven hem een "staatsman" noemen.
Vanaf het einde van de jaren zestig speelde Kissinger een belangrijke
rol bij het vormgeven van het buitenlands beleid van de VS en het
navigeren door de complexe dynamiek van het tijdperk van de Koude
Oorlog. Zijn bijdragen aan de internationale betrekkingen hebben een
blijvende impact gehad en hebben hem erkenning opgeleverd als
visionair strateeg en diplomaat.
Weinigen zullen het er niet mee eens zijn dat de invloed van Kissinger
op het buitenlands beleid van de VS enorm is geweest, vooral als
denker en academicus. Maar zijn belangrijkste invloed had hij door
zijn werk als staatssecretaris en nationaal veiligheidsadviseur van de
Amerikaanse presidenten Richard Nixon en Gerald Ford. Een van zijn
belangrijkste bijdragen was zijn werk voor toenadering van de VS tot
de Volksrepubliek China, waarbij hij de historische reis van Nixon
naar China in 1972 plantte door middel van geheime onderhandelingen en
behendige diplomatie. Bewonderaars van Kissinger waarderen hem ook
voor het pionieren van het beleid van ontspanning met de voormalige
Sovjet-Unie en het creëren van de praktijk van "shuttle-diplomatie"
als middel om de Jom Kippoer-oorlog te beëindigen.
Ze zullen ook vertellen dat Kissinger onderhandelde over de
vredesakkoorden van Parijs, die uiteindelijk een einde maakten aan de
betrokkenheid van de VS bij de oorlog in Vietnam. Wat ze daar niet bij
vertellen is dat de oorlog in Vietnam vijf jaar – en vele miljoenen
levens – eerder, in 1968, had kunnen eindigen als stille diplomatie
van de Republikeinse Partij, waarin Kissinger een sleutelrol speelde,
de eerste bijna-ondertekening van de vredesakkoorden van Parijs door
de regering van Lyndon B. Johnson niet tot zinken had gebracht.
Kissinger en anderen maakten zich zorgen dat als Johnson vrede zou
bereiken in Vietnam en Amerikaanse jongens naar huis zou halen, dit
zou resulteren in een zekere verkiezingsoverwinning voor Hubert
Humphrey, Johnson's VP en Richard Nixon's rivaal voor de Amerikaanse
topbaan dat jaar. Dus saboteerden Republikeinse handlangers de
inspanningen van Johnson, in de hoop dat een gefrustreerd Amerikaans
electoraat zich tot hun partij en kandidaat zou wenden als de volgende
beste hoop om de oorlog te beëindigen.
Eenmaal in het Witte Huis breidde Nixon echter de oorlog in Vietnam
uit en gaf groen licht voor het geheime, vijf jaar durende
bombardement op Cambodja onder leiding van Henry Kissinger, zijn
nationale veiligheidsadviseur. Deze nooit verklaarde oorlog,
gekenmerkt door meedogenloze Amerikaanse vuurkracht die op een
weerloze en vreedzame bevolking regende, veroorzaakte zoveel trauma's
en zoveel ontheemding, dat het in feite geterroriseerde boeren in de
handen van de Rode Khmer dreef, wat leidde tot de brute afslachting
van drie miljoen mensen. Er zijn nog steeds
vele tientallen miljoenen
niet-ontplofte clusterbommen in Laos die nog steeds - elk jaar weer -
honderden mensen, vaak kinderen, verminken en doden.
Naast de bombardementen en genocide in
Cambodja zijn de vingerafdrukken van Kissinger overal te vinden waar
de "Vuile Oorlogen" van de Koude Oorlog werden uitgevochten -
conflicten die werden aangewakkerd en gefinancierd door de VS die dood
en verderf brachten in Pakistaanse, Chileense, Argentijnse en
Midden-Amerikaanse levens in de hele wereld gedurende de jaren '70 en
'80.
Een onderzoek door
The Intercept leverde bewijs
van niet eerder gerapporteerde aanvallen waarbij honderden
Cambodjaanse burgers om het leven kwamen of gewond raakten tijdens
Kissingers ambtstermijn in het Witte Huis. Toen hem werd gevraagd naar
zijn schuld voor deze sterfgevallen, reageerde Kissinger met grooty
sarcasme en weigerde hij antwoorden te geven.
Toen het Amerikaanse Congres een afzettingsprocedure tegen Nixon begon
wegens corruptie en belemmering van de rechtsgang, stelde de
Democratische vertegenwoordiger van Michigan, John Conyers, voor om
een artikel op te nemen over de illegale bombardementen op Cambodja -
dat aanvankelijk geheim was gehouden voor het Amerikaanse publiek. Het
voorstel werd met 26 tegen 12 verworpen. Zoals Conyers later dat jaar
in een artikel weergaf, gebeurde dat omdat het aan de orde stellen van
de kwestie van oorlogsmisdaden in Zuidoost-Azië "vorige regeringen" en
het eigen falen van het Congres om de macht van de president in te
perken, zou hebben betwist. Toen Nixon zijn ambt verliet, bleef
Kissinger aan en bleef hij zijn hoogst ongebruikelijke dubbele rol
vervullen als nationale veiligheidsadviseur en staatssecretaris voor
Nixon's opvolger Gerald Ford. En elke president tussen Ford en Joe
Biden – zowel Democraten als Republikeinen – heeft op een gegeven
moment Kissinger uitgenodigd om naar het Witte Huis te komen om
kwesties van oorlog en diplomatie te bespreken.
De belangrijkste historische rol van Kissinger was echter niet alleen
het mogelijk maken van genocide in de 20e eeuw. Het is onder hem dat
het Amerikaanse militair-industriële complex de voeten vond waarop het
nu over de hele wereld stampt en geweld toebrengt in eindeloze
openlijke en geheime gevechten. Het Amerikaanse militair-industriële
complex is bovendien onlosmakelijk verbonden met het wapengeweld dat
de VS al decennialang teistert en sinds het bloedbad in Uvalde tot 650
massale schietpartijen en 40.000 doden heeft geleid.
Niet alleen in Indochina, maar ook in Noord- en Zuid-Amerika, met name
in Chili, speelde Kissinger een belangrijke rol bij het organiseren en
heimelijk ondersteunen van het met geweld afzetten van de democratisch
gekozen regering van Allende, waar deze president werd vermoord bij
een gewapende aanval op het Palacio de la Moneda, het presidentiële
paleis van Chili, het equivalent van het Witte Huis, en het bloedige
regime van dictator Pinochet werd geïnstalleerd. Dit had te maken met
een andere door de CIA geïnspireerde grootschalige operatie,
Operatie Condor, die zich
uitstrekte van Peru tot Argentinië, van de Stille Oceaan tot de
Atlantische Oceaan en van de tropen tot de Straat van Magellan, en
resulteerde in het omverwerpen van gekozen regeringen en hun
vervanging. met moorddadige en langdurige tirannieën.
Maar ook zijn track record in vooral Afrika is somber. In 1974
was een vorm van pendeldiplomatie nodig in zuidelijk Afrika toen
duidelijk werd dat Kissinger de plaats van de regio in de
wereldaangelegenheden en haar politiek verkeerd had ingeschat. Dit
bleek uit een uitgelekt beleidsdocument uit 1969 waarin de Amerikaanse
benadering van regionale aangelegenheden was uiteengezet. Het beleid
adviseerde dat de VS "kantelen" naar de door blanken geregeerde en
koloniale regimes in de regio om de economische (en strategische)
belangen van de VS te beschermen.
Terwijl de mainstream media in het Westen vandaag Kissinger alle lof
toe zwaaien, moeten zijn interventies in Zuid-Afrika als een
mislukking worden beschouwd, aangezien hij destijds noch het
kolonialisme, noch de minderheidsregering in de regio heeft beëindigd.
Onvoorstelbaar dat Henry Kissinger prijzen als de Nobelprijs voor de
vrede (1973) heeft ontvangen; of wat te denken van de Presidentiële
Vrijheidsmedaille (1977); en de Vrijheidsmedaille (1986). En wat
moeten we vinden van het feit dat hij zijn eigen pagina op de website
van het World Economic Forum (WEF) heeft en al tientallen jaren de
beruchte, van het padje geraakte Klaus Schwab begeleidt. Op bijgaande foto maken Kissinger en Schwab openlijk plannen voor ons om "niets
te hebben" en "gelukkig te zijn".
De belangen van Kissinger hebben grote invloed gehad op de parasieten
die het in de wereld voor het zeggen hadden (ongeacht de politieke
partij). Al in 1974 schreef hij zijn
National Security Study Memorandum 200
over "gevolgen van wereldwijde bevolkingsgroei voor de Amerikaanse
veiligheid en overzeese belangen." In dat document mijmert de
Nobelprijswinnaar voor de vrede over "technologische innovaties" die
de wereldbevolking zouden kunnen verminderen.
Kissinger heeft ook verklaard: "Ontvolking zou de hoogste prioriteit
moeten zijn van het buitenlands beleid ten aanzien van de Derde Wereld,
omdat de Amerikaanse economie grote en toenemende hoeveelheden
mineralen uit het buitenland nodig zal hebben, vooral uit minder
ontwikkelde landen." Vervang het woord "Amerikaanse" door "westerse"
en veel puzzelstukjes in de hedendaagse politiek en economie vallen op
hun plaats.
Willen we in dit kader toch nog even doorschakelen naar Bill Gates -
nog zo'n psychopaat die grappen maakt en bedenkt met de moorddadige
Henry Kissinger en zijn WEF-trawanten. Gates zou zichzelf kunnen zien
als "The One" om Kissinger de "technologische innovaties" te bieden
die de wereldbevolking zouden kunnen verminderen:
Klik hier om Gates deze
woorden te zien en te horen zeggen, voor het geval u denkt dat het een
verkeerd citaat is.
We kunnen het niet laten om nog een voorbeeld te geven van het soort
man dat in de huidige samenleving een vredesprijs heeft gekregen.
Met een totale bevolking van bijna 30 miljoen zijn de Koerden de
grootste etnische groep ter wereld zonder eigen land en zijn ze vaak
gebruikt als geopolitieke pionnen. In 1975, midden in een grensgeschil
tussen Irak en de sjah van Iran (een bondgenoot van de VS), gaf de
toenmalige staatssecretaris Henry Kissinger in het geheim 16 miljoen
dollar aan militaire hulp aan Iraakse Koerden.
De Koerden gingen uit van de oprechtheid van Kissinger en geloofden
dat Washington eindelijk hun recht op zelfbeschikking steunde. In
werkelijkheid gebruikten de Verenigde Staten de Koerdische rebellen om
de middelen van het Iraakse regime uit te putten en hen tot een
regeling te dwingen. Die regeling kwam tot stand op de OPEC-top
van 1975, toen de Verenigde Staten Irak beloofden dat de steun aan de
Koerden onmiddellijk zou worden ingetrokken. Terwijl Irak de
Koerdische rebellen wegvaagde, stuurde de Koerdische leider Mustafa
Barzani een bericht naar Kissinger. Het luidde gedeeltelijk:
"Onze beweging en mensen worden op een ongelooflijke manier vernietigd,
terwijl iedereen zwijgt. Wij zijn van mening, excellentie, dat de
Verenigde Staten een morele en politieke verantwoordelijkheid hebben
ten opzichte van ons volk, dat zich heeft gecommitteerd aan het beleid
van uw land."
We kunnen ons voorstellen dat Kissinger er klaar voor was om "excellentie"'
genoemd te worden, terwijl hij wegdook bij het concept van "morele
verantwoordelijkheid", maar hij antwoordde niet rechtstreeks naar
Barzani. In plaats daarvan instrueerde hij een medewerker: "Beloof ze
alles, geef ze wat ze krijgen en neuk ze als ze niet tegen een grapje
kunnen." Toen hem werd gevraagd om de dubbelhartigheid van Amerika
jegens de Koerden uit te leggen, gaf Kissinger een oneliner die zijn
overtuigingen en het buitenlands beleid van de VS effectief samenvat:
"Geheime actie moet niet worden verward met zendingswerk."
Ondanks alle kritiek heeft Kissinger standgehouden en wordt hij tot op
de dag van vandaag door de mainstream media beschouwqd als een
gerespecteerde wetenschapper en adviseur op het gebied van
internationale betrekkingen. Nadat hij in 1977 de regering had
verlaten, keerde hij terug naar de academische wereld en diende hij
als professor aan de Harvard University. Dat hij ook dit jaar was
uitgenodigd om het World Economic Forum in Davos toe te spreken (wat
hij online deed), toont aan dat Henry Kissinger, hoewel verdeeld,
zelfs vandaag de dag nog steeds een zeer invloedrijke figuur is.
De bewijzen voor Kissinger's misdaden zijn nooit in twijfel getrokken.
Het is allemaal gedocumenteerd in openbare registers. Dus waarom heeft
"Dr. K" nooit de binnenkant van een gevangeniscel gezien? De lelijkste
waarheid over Kissinger is dat hij geen uniek monster is. Hij is een
ongewoon openhartige vertegenwoordiger van een monsterlijk systeem van
wereldwijde Amerikaanse hegemonie.
Dat hij als vrij man de leeftijd van honderd heeft bereikt, is geen
vergissing; het is een symptoom van een veel diepere pathologie. De
bereidheid om de wereldwijde regels te buigen – hier een moord te
bevelen, daar wat dorpelingen af te slachten, een of twee gekozen linkse
staatshoofden af te zetten in landen die er toch niet echt toe doen –
was een integraal onderdeel van hoe de Verenigde Staten hun
invloedssferen beheerden over de hele wereld lang voordat Henry
Kissinger op het toneel verscheen.
We moeten onszelf zoals gezegd niet voor de gek houden door te denken
dat hij uniek is. Je leidt niet zoveel decennia lang een wereldomvattend
imperium, waarbij je geopolitieke rivalen, boerenrevoluties, opstanden
in bezette landen en lastige kiezers in cruciale staten neerslaat,
zonder veel mensen die je imperiale apparaat bemannen die denken zoals
Henry Kissinger. Het kenmerkt de VS door de eeuwen heen.
Maar dat Kissinger nog steeds vrij rondloopt is een van de grootste
aanklachten tegen het westerse politieke systeem.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[27 mei 2023]
Afdrukken
Doorsturen
