Bankencrisis 3.0

Met de aanvankelijke ineenstorting van de Silvergate-bank en de daaropvolgende overname door de Amerikaanse regering van Silicon Valley Bank (SVB), en vervolgens ook nog de Signature-bank beginnen spaarders bij banken te twijfelen aan de activa van hun bank en het vermogen om te voldoen aan de eisen van klanten om hun geld op te nemen. De bank-run sneeuwbal blijft de berg afrollen en wordt met het verstrijken van de dagen groter en rolt sneller. Een artikel over het falen van banken en toezichthouders en de problemen bij Credit Suisse.

In de VS was Silvergate bank de eerste die failliet ging.De onderneming bood bedrijven binnen het crypto-ecosysteem de mogelijkheid om te bankieren bij een "crypto-vriendelijke" bank. Omdat FTX één van hun grootste klanten was, leidde de ineenstorting van FTX ertoe dat spaarders zich zorgen maakten over het besmettingsrisico en hun geld bij Silvergate weghaalden. Hoewel dit niet de oorzaak was van de ineenstorting van Silvergate, hebben toezicht door de regelgevende instanties en onderzoek door de SEC de publieke perceptie van de bank aanzienlijk veranderd en meer klanten ertoe gezet geld op te nemen dat zij (de bank) niet kon dekken.

Evenzo kwamen de problemen van Silicon Valley Bank (SVB) voort uit hun overmatige blootstelling aan tech-startups in Silicon Valley, die een ellendig jaar hebben gehad. Door een daling van de financieringsinkomsten moesten de bedrijven die bankieren bij de SVB een beroep doen op hun geld om hun ondernemingen te blijven financieren, wat leidde tot grote uitstromen van geld bij de bank. De poging van het bedrijf om 2,5 miljard dollar aan noodfinanciering op te halen, mislukte en maakte aandeelhouders en spaarders bang, die de liquiditeit van de bank in twijfel begonnen te trekken. Een bankrun was het gevolg.

De vraag is: hoe kunnen twee beursgenoteerde Amerikaanse banken niet genoeg activa hebben om hun verplichtingen te dekken? De Federal Reserve machtigt dit namelijk en de SEC dwingt het af, dus hoe zijn we in deze situatie terechtgekomen?

Beide banken ondergingen een vergelijkbaar lot. Hun activa waren niet voldoende om hun verplichtingen op korte tot middellange termijn te dekken. Op het eerste gezicht lijken beide banken sterke balansen te hebben met voldoende activa om de verplichtingen te dekken. Laten we kijken naar het laatste jaarverslag van de SVB dat eind februari is uitgebracht:



We zien dat de bank een ruime activa/passiva ratio heeft (>1:1). Het probleem doet zich voor als we kijken naar de vriendelijke boekhoudnormen van de SEC.

Allereerst moeten we begrijpen wat het verschil is tussen effectenclassificatie op een balans (bijvoorbeeld een staatsobligatie, bedrijfsobligatie of Mortgage-Backed Security [MBS]) en hoe ze worden verantwoord:
1. Held to Maturity Securities (effecten aangehouden tot einde looptijd): effecten die bedoeld zijn om te worden aangehouden tot de vervaldatum.
- Mag worden gekapitaliseerd op een balans in principe tegen nominale waarde (de hoofdsom ontvangen op de vervaldag).
2. Available for Sale Securities (voor verkoop beschikbare effecten): effecten die bedoeld zijn om te worden verkocht voordat ze vervallen.
- Moet worden gekapitaliseerd op een balans tegen de huidige marktwaarde (marked-to-market).

Hier kwamen deze instellingen in de problemen. Aangezien de waarde van obligaties een omgekeerd evenredige correlatie heeft met de rente, hebben effecten die werden verworven toen de rente op hun dieptepunt was (2020 en 2021) nu aanzienlijke waarde verloren wanneer ze markt-naar-markt worden gewaardeerd, aangezien we getuige zijn geweest van een van de snelste rentestijgingen in de geschiedenis.

Als we naar de bovenstaande tabel kijken, kunnen we in de boeken zien dat effecten tot het einde van de looptijd worden aangehouden voor $ 91,321 miljard van hun totale activa - hoewel als u naar links leest - hun marktwaarde (reële waarde) $ 76,169 miljard is. Dit resulteert in  een verlies van ongeveer $ 15 miljard op hun effectenbezit. Hoewel dit gat hen in theorie nog steeds in staat zou stellen om alle spaargelden van klanten te dekken, doen zich problemen voor bij de verkoop van illiquide activa zoals obligaties en door hypotheken gedekte effekten, MBS, waardoor de effectenprijs verder wordt gedrukt en verkopen tegen lagere prijzen wordt gedwongen. Toen investeerders zich dit realiseerden en SVB's poging zagen om 2,5 miljard dollar aan noodfinanciering op te halen, vond er in hoog tempo kapitaalvlucht plaats, waardoor er in slechts één dag voor 42 miljard dollar aan opnameverzoeken binnenkwamen.

Het blijkt dus dat de verliezen die de SVB heeft geleden vooral te wijten zijn aan gebrekkig risicomanagement door haar afdelingen. Het is een gegeven dat langlopende obligaties gevoeliger zijn voor koersveranderingen dan kortlopende effecten in verhouding tot de prijs. De tot einde looptijd aangehouden effecten van SVB bestonden voornamelijk uit langlopende MBS om te helpen bij het onderpand van kortetermijnliquiditeitsbehoeften, wat achteraf gezien een behoorlijk incompetente zet was.

Nu vraagt u zich misschien af waarom spaarders in paniek raakten en hun geld opnamen terwijl in de VS alle spaargelden bij een gereguleerde bank gedekt zijn door een FDIC-verzekering. Hier is het addertje onder het gras: de garantie van de overheid is alleen van toepassing op stortingen tot $250.000. Aangezien de meeste klanten van SVB ofwel rijke tech-ondernemers uit Silicon Valley waren, ofwel startups die grote bedragen ontvingen, was ongeveer 97% van de spaarders bij SVB onverzekerd (> $ 250.000 saldo) en liepen ze het risico veel geld te verliezen als de bank failliet zou gaan.

Het is geen wonder dat spaarders er de voorkeur aan gaven om 100% van hun geld onmiddellijk op te nemen, in plaats van later genoegen te nemen met x-aantal centen op de dollar. Dit besef zorgde er op zijn beurt voor dat anderen met onverzekerde spaargelden bij andere banken in paniek raakten en ook hun geld opnamen, waardoor een toch al kwetsbaar bankensysteem nog kwetsbaarder werd. Er moest iemand komen om te hulp te schieten, of het nu een andere financiële instelling was die SVB overnam of overheidsingrijpen.

Afgelopen zondagavond ondernam de Federal Reserve snel actie om verdere schade door het faillissement van de SVB op maandagochtend, wanneer de markt openging, te voorkómen. De Fed introduceerde een programma genaamd het "Bank Term Funding Program" (BTFP), waarmee SVB geld kan lenen van de Fed dat wordt gedekt door hun activa/effecten. Zoals gezegd hebben de effecten die de SVB aanhoudt aanzienlijk aan waarde ingeboet en zouden daarom de hoeveelheid kapitaal die zij normaal gesproken zouden kunnen ontvangen, beperken. Maar dit Fed-programma stelt SVB in staat om hun leningen te "verzilveren" tegen de nominale waarde van de activa (volledige waarde). Deze actie heeft er effectief voor gezorgd dat alle spaargelden (verzekerd en onverzekerd) worden terugbetaald aan de betreffende klanten.

Janet Yellen, de Amerikaanse minister van Financiën, noemde het eerder een 'backstop' dan een bailout-operatie om politieke onenigheid over de beslissing te voorkómen, maar het is in wezen een bailout (reddingsoperatie) van de Federal Reserve. De vraag is echter of de Fed had moeten ingrijpen of gewoon de natuurlijke marktdynamiek haar werk had moeten laten doen. Over haar en de volgende bom die afgaat aan het eind van het artikel meer.

Onze lezers zullen zich ongetwijfeld herinneren hoe lang en op hoeveel verschillende manieren we hebben geprobeerd te waarschuwen dat het Amerikaanse bankensysteem incompetent gestructureerd is en was en het risico liep op systemische besmetting. We hebben ook herhaaldelijk gewaarschuwd dat de cenrale bank, de Federal Reserve, de slechtst denkbare bankentoezichthouder is en was en dat die zijn bankregulerende bevoegdheden moest worden ontnomen en dat de Fed zich moest beperken tot het bepalen van het monetaire beleid. We hebben herhaaldelijk gewaarschuwd, onder verwijzing naar experts in het veld, dat de stresstests van de Federal Reserve (en de ECB trouwens ook) weinig meer waren dan een placebo en de volgende bankencrisis niet zouden voorkómen.

Nu dan de onzekerheid over Credit Suisse - iets wat voor ons niet als een verrassing komt. Lees bijvoorbeeld ons artikel "Paniek op de beurzen aangaande Credit Suisse" van 3 oktober vorig jaar. Voor degenen die het nog niet hebben gelezen: de grootste aandeelhouder van de noodlijdende bank, Saudi National Bank, die voor 37% eigendom is van het soevereine vermogensfonds van het koninkrijk, heeft publiekelijk verdere investeringen voor de bank uitgesloten. Dat is iets wat je niet wilt lezen in een tijd waarin de markten al nerveus zijn na verschillende bankruns en de daaruit voortvloeiende sluitingen van banken.

De ceo van Credit Suisse verdedigde vandaag de bank en haar kapitaalratio's, maar dat betekent niet veel in een investeringsomgeving waar de kleinste vonk van slecht nieuws onmiddellijk kan uitbarsten in een staatsbrede bosbrand in Spaanse stijl. Na de paniek kan het bijna een bijzaak worden die meer kwaad dan goed doet, of gewoon een grafsteen op het graf van de entiteit voordat deze zelfs dood wordt verklaard. "Ik zou iedereen willen vragen kalm te blijven en ons te steunen, net zoals we jullie hebben gesteund in deze moeilijke tijden", zei de ceo van Silicon Valley Bank enkele dagen voordat de bank werd overgenomen door het FDIC. “Signature Bank, een in New York gevestigde, full-service commerciële bank, heeft vandaag bijgewerkte financiële cijfers per 8 maart 2023 aangekondigd en herhaalde haar sterke, goed gediversifieerde financiële positie en beperkte digitale-activagerelateerde deposito's in de nasleep van de industrie ontwikkelingen”, schreef Signature Bank in een verklaring, slechts 3 dagen voordat het ook werd overgenomen door toezichthouders. En nu, vandaag: "We hebben sterke kapitaalratio's, een sterke balans", aldus Credit Suisse-voorzitter Axel Lehmann.

NU.nl meldde vandaag het volgende:
"Credit Suisse gaat maximaal 50 miljard Zwitserse frank (50,6 miljard euro) lenen van de Zwitserse centrale bank. Het geld is nodig om de bank te versterken, terwijl die zich omvormt tot een simpelere organisatie. Credit Suisse wil zich naar eigen zeggen meer richten op de belangen van klanten."



Op 29 juli van vorig jaar schreven we dat de blunders van de mega-banken van Wall Street blunders suggereren dat monetaire controles net zo goed zijn als die van de Europese Commissie (not) en vatten onze analyse samen met: “Dit is het spul van bananenrepublieken – geen financieel systeem dat past bij een supermacht."

Afgelopen maandag aan het eind van de dag (in de VS) verlaagde kredietbeoordelaar Moody's de vooruitzichten voor het hele Amerikaanse bankensysteem van stabiel naar negatief. Laat dat even indalen - een downgrade van het hele Amerikaanse bankensysteem. Het nieuws over de downgrade van Moody's werkte pas gisteren goed door, wat de meest kwetsbare bankaandelen had moeten doen instorten. In plaats daarvan was er op de beurs van New York een zeer verdachte short squeeze die leidde tot een grote rally in de koersen van beursgenoteerde banken.

Dat ongerechtvaardigde optimisme is inmiddels omgedraaid met opnieuw dalende bankenkoersen; grote banken in Europa stopten tijdelijk met handelen na de sterke uitverkoop; en de in moeilijkheden verkerende Zwitserse kolossale bank Credit Suisse daalde 24% naar een nieuw dieptepunt ooit in de ochtendhandel in Europa na meerdere handelsstops. Credit Suisse is meer dan 90% van zijn marktwaarde kwijtgeraakt sinds 2007.

We zeggen in onze kop hierboven dat dit Bankencrisis 3.0 is, omdat dit de derde keer is (exclusief de noodmaatregelen die in 2020 zijn genomen als gevolg van de Covid-pandemie) dat de Federal Reserve noodmaatregelen heeft genomen om het Amerikaanse bankensysteem te redden in de afgelopen 15 jaar. (Voorafgaand aan de intrekking van de Glass-Steagall Act in 1999, die de combinatie van Wall Street-handelshuizen met federaal verzekerde banken verhinderde, waren er gedurende 66 jaar geen grote reddingsoperaties van de Federal Reserve geweest.)

De bankencrisis van 2008 kreeg veel aandacht in de media, die zelfs naar de rechtbank stapten om de Federal Reserve te dwingen informatie te verstrekken over de dollarbedragen en de namen van de banken die biljoenen (!)dollars aan geheime, cumulatieve leningen van de Federal Reserve ontvingen. Maar omdat het Amerikaanse Congres er niet in slaagde de Glass-Steagall Act te herstellen na de financiële crash van 2008 – de ergste sinds de Grote Depressie – begon de Fed in september 2019 weer in het geheim met het redden van de trading-eenheden van de kolossale spaarbanken. De mainstream media – over de hele linie – censureerde kritische verhalen.

Die censuur stelde het Amerikaanse Congres in staat "to kick the can down the road", wat leidde tot deze nog grotere Bankencrisis 3.0.

De stress bij Credit Suisse baart ons om twee redenen zorgen. Ten eerste is het een systeemrelevantere bank dan de eerder genoemde SVB. Ten tweede betekent dit dat het vertrouwensverlies in het bankensysteem zich over de Atlantische Oceaan naar Europa heeft verspreid. Het is niet langer beperkt tot Amerikaanse regionale banken.

Het probleem is niet dat Credit Suisse (nog) niet insolvent is. Het probleem is dat spaarders massaal hun vermogen opeisen (ze verloren $ 100 miljard aan spaargelden in het vierde kwartaal) en zonder geld van klanten kan een bank geen inkomsten genereren. Eindelijk dringt het bij mensen nu door dat je geld op een bank zetten niet zo'n goede deal is als ze dachten dat het was. Stortingspercentages liggen ver onder wat er op een geldmarktrekening of schatkistpapier te krijgen is, en zoals recente gebeurtenissen hebben bewezen, weet je als klant niet eens of je geld veilig is.

Als gevolg van dit "ontwaken" ondergaan we een proces waarbij activa en spaargelden van zwakke naar sterke banken gaan. Van onverzekerde spaargelden tot die die in de VS door het FDIC zijn verzekerd. Er is hier één probleem mee. Fractioneel bankieren betekent dat geen enkele bank, zelfs niet de sterkste, bestand is tegen een serieuze bankrun. Wat gebeurt er in een situatie waarin alle spaargelden terechtkomen in FDIC-verzekerde deposito's of GSIB's (Global Systematically Important Banks, wereldwijd belangrijke systeembanken, ook bekend als Too Big To Fail)? Waar is de steun dan nog?

Hier wat cijfers:
- omvang van het FDIC-verzekeringsfonds: $ 128 miljard
- alle FDIC-verzekerde spaargelden: $ 262 miljard
- alle onverzekerde spaargelden in de VS: $ 1.000 miljard.

Het FDIC heeft minder dan de helft van de middelen om de deposito's te dekken die ze hebben beloofd te verzekeren. De Amerikaanse overheid heeft niet genoeg geld om zelfs maar een fractie van de $ 1.000 miljard aan onverzekerde spaargelden te dekken. Als de onvervulde verplichtingen van het bankensysteem de capaciteit van het FDIC en de Amerikaanse regering om ze overeind te houden te boven gaan, zou de enige manier om een ineenstorting van het financiële systeem te voorkómen, zijn om geld te drukken, net zoals ze deden tijdens de Grote Financiële Crisis.

We beweren niet dat dit van de ene op de andere dag zal gebeuren. Het kan jaren duren voordat dit uitgespeeld is. Het verschil tussen vandaag en de Grote Financiële Crisis is dat het epicentrum van de Grote Financiële Crisis de investeringsbanken betrof die al die risicovolle hypotheekobligatieportefeuilles en derivaten aanhielden. Het grootste deel van het verloren geld behoorde toe aan instellingen. Niemand met zijn spaargeld bij een bank maakte zich zorgen over het verlies van hun geld.

Dit keer is het anders. De doorsnee spaarder/belegger kijkt waar hij of zij het geld zal bewaren en probeert erachter te komen of het veilig is. De angst is viraal en verspreidt zich in een snel tempo. Vorige week was dat SVB, vandaag Credit Suisse en morgen kan het een grote bank in Canada of Japan zijn. Banken zijn ook bang. Bankkredieten vielen al van een klif voordat de SVB ten onder ging, en nu zullen banken nog banger zijn om leningen te verstrekken omdat ze niet weten of hun spaarders er over een jaar nog zullen zijn. Een diepere contractie zit al in de pijplijn en zal het begin van een recessie versnellen, wat kan resulteren in een vicieuze terugkoppeling die meer banken ten val brengt.

Van mensen die een privébankrekening bij bijvoorbeeld JP Morgan hebben is hun geld waarschijnlijk veilig. Maar dollars bij JPM zijn echter niet veilig voor de enorme hoeveelheid geld die nodig zou zijn om de spaarders te redden van alle àndere banken die mogelijk failliet gaan. Alle deelnemers aan het fiat-bankensysteem zullen de prijs betalen, sommige zwaarder dan andere. De enige plek om je te verstoppen is o.a. in harde activa, zoals goud.

We beloofden nog terug te komen op Janet Yellen, de voormalige voorzitster van de Fed en nu de minister van Financiën van de VS.

Janet Yellen bevindt zich in een zeer twijfelachtige positie. Onder de Dodd-Frank financiële hervormingswetgeving van 2010 kreeg de Amerikaanse minister van Financiën meer bevoegdheden om toezicht te houden op de financiële stabiliteit in het Amerikaanse bankensysteem. Deze toename van de macht kwam als reactie op de financiële crisis van 2008 - de ergste financiële ineenstorting sinds de Grote Depressie. De wetgeving maakte de minister van Financiën tot voorzitter van de nieuw opgerichte Financial Stability Oversight Council (F-SOC), wiens vergaderingen de hoofden van alle federale agentschappen omvatten die toezicht houden op banken en de handel op Wall Street. De wetgeving vereiste ook de goedkeuring van de minister van Financiën voordat de Federal Reserve nog meer van die $ 29 biljoen noodhulpprogramma's (waarover we herhaaldelijk schreven) kon creëren voor de megabanken - die zich sinds de intrekking van de Glass-Steagall Act in 1999 schuldig hadden gemaakt aan casinohandel op Wall Street.

Gisteren, nadat de Zwitserse bankreus Credit Suisse had gehandeld op een historisch dieptepunt van minder dan twee dollar, bereikten credit default swaps ongekende niveaus en verloor de Dow Jones Industrial Average meer dan 700 punten in de loop van de dag, terwijl  Bloomberg News om 12:54 uur meldde: "US Treasury Reviewing US Banks' Exposure to Credit Suisse." Met "blootstelling" bedoelt de Amerikaanse Schatkist eigenlijk voor hoeveel miljarden dollars aan onderwaterderivaten de Amerikaanse banken het schip in gaan als tegenpartij van Credit Suisse. De Treasury moet zich ook zorgen maken over de blootstelling van Amerikaanse banken aan de andere grote tegenpartijen van Credit Suisse waarmee Amerikaanse banken zaken doen, zelfs als de banken geen directe tegenpartij zijn van Credit Suisse zelf.

Als de Amerikaanse minister van Financiën en haar medewerkers van F-SOC er gisteren nog aan toe gekomen waren om uit te zoeken welke Amerikaanse banken tegenpartijblootstelling hadden aan de derivaten van Credit Suisse, en dat in het openbaar meldden dan verkeren veel marktpartijen allemaal in grote problemen. De ernstige problemen bij Credit Suisse halen al twee jaar de krantenkoppen, ook op ons blog van Economedian.

In juli 2021 bracht het advocatenkantoor Paul, Weiss, Rifkind, Wharton & Garrison een 165 pagina's tellend rapport uit over het interne onderzoek dat het had uitgevoerd voor de Board of Credit Suisse naar hoe de bank $ 5,5 miljard verloor door het uitvoeren van zeer leveraged en onbetrouwbare handel in derivaten voor het family office hedgefonds, Archegos Capital Management, dat in maart 2021 failliet ging. De advocaten van Paul, Weiss schreven:
“De Archegos-gerelateerde verliezen geleden door CS zijn het resultaat van een fundamenteel falen van het management en de controles in de Investment Bank van CS en in het bijzonder in haar Prime Services-activiteiten. Het bedrijf was gefocust op het maximaliseren van kortetermijnwinsten en slaagde er niet in om risico's in toom te houden en maakte zelfs het vraatzuchtige nemen van risico's door Archegos mogelijk. Er waren tal van waarschuwingssignalen - waaronder grote, aanhoudende limietoverschrijdingen - die erop wezen dat de geconcentreerde, volatiele en ernstig ondergemargede swapposities van Archegos een potentieel catastrofaal risico vormden voor CS. Toch sloeg het bedrijf, van de interne risicomanagers tot de Global Head of Equities, evenals de risicofunctie, geen acht op deze signalen, ondanks bewijs dat sommige personen hun zorgen op gepaste wijze hadden geuit.”

De reputatie van Credit Suisse heeft meer klappen gekregen door zijn betrokkenheid bij het Greensill Capital-schandaal en het beruchte spionageschandaal in 2019, waarbij de bank verschillende werknemers bespioneerde en volgde.

De nervositeit over Credit Suisse bereikte in de herfst van vorig jaar een omslagpunt. Op 30 november blies de 5-jaars Credit Default Swaps (CDS) op tot 446 basispunten. Dat was een stijging ten opzichte van 55 basispunten in januari 2022 en meer dan vijf keer zoveel als CDS waarop zijn Zwitserse collega-bank, UBS, handelde. De prijs van een Credit Default Swap weerspiegelt de kosten voor handelaren, of beleggers met blootstelling, om zich te verzekeren tegen een schuldensanering bij de bank.

Als dit alles secretaris Yellen niet uit haar slaap had gewekt over de besmettingsrisico's van een verslechterende Credit Suisse, had ze op 5 december vorig jaar met een schok overeind moeten komen toen onderzoekers van de Bank for International Settlement (Claudio Borio, Robert McCauley en Patrick McGuire) een verbazingwekkend rapport uitbrachten waarin werd vastgesteld dat buitenlandse banken geheime derivatenschulden hadden die "10 keer hun kapitaal" waren. Het rapport concentreerde zich op het bedrag aan derivatenschuld dat niet werd vastgelegd via reguliere statistische rapportage omdat het buiten de balansen van de banken wordt gehouden. De onderzoekers noemen deze blootstelling "onthutsend" en wijzen op het potentieel voor verstoringen van dollarswaplijnen om deze op tijd af te wikkelen.

Het rapport laat hiermee nog meer alarmbellen af gaan: "Voor banken met een hoofdkantoor buiten de Verenigde Staten wordt de dollarschuld van deze instrumenten geschat op $ 39 biljoen, meer dan het dubbele van hun dollarschuld op de balans en meer dan 10 keer hun kapitaal." Hun dollarschuld op de balans is $ 15 biljoen. U weet toch dat een biljoen duizend miljard is?

Uit het meest recente driemaandelijkse derivatenrapport van de Amerikaanse toezichthouder van nationale banken, het Office of the Comptroller of the Currency (OCC), bleek dat op 30 september 2022 vier Amerikaanse megabanken 88,6% (!) van alle nominale bedragen aan derivaten in het Amerikaanse bankensysteem in handen hadden. banksysteem. Het totale nominale bedrag voor alle banken was $ 195 biljoen. JPMorgan Chase had daarvan $ 54,3 biljoen; Goldman Sachs had $ 50,97 biljoen; de Citibank van Citigroup had $ 46 biljoen; en Bank of America had $ 21,6 biljoen in handen. Hoewel de Dodd-Frank-wetgeving vereiste dat de meeste van deze derivatentransacties naar centrale clearing zouden verhuizen, ontdekte het OCC-rapport op 30 september 2022 dat 58,3% van deze derivaten niet centraal werd gecleard, wat betekent dat ze over-the-counter waren. OTC zijn onderhandse contracten tussen tegenpartijen, waardoor een extra ondoorzichtige laag wordt toegevoegd aan een systeem dat geen verantwoording aflegt.



[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[16 maart 2023]

 

Afdrukken Doorsturen