NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg lijkt niet in staat zichzelf van zijn gevaarlijke waanvoorstellingen te bevrijden
"We zien oorlogsdaden, aanvallen op burgers en verwoestingen die sinds
de Tweede Wereldoorlog niet meer zijn voorgekomen. Wij kunnen hier
niet onverschillig tegenover staan." "heeft een heel onschuldig
land en volk met militair geweld aangevallen om zijn politieke doelen
te bereiken. Wat hij werkelijk doet is het uitdagen van de wereldorde
waarin wij geloven. Waar alle landen, groot en klein, hun eigen pad
kunnen kiezen. Hij aanvaardt de soevereiniteit van andere landen niet." ondanks zijn retoriek werd de stelling dat
Muammar Gaddafi opdracht zou hebben gegeven tot het afslachten van
burgers in Benghazi niet ondersteund door het beschikbare
bewijsmateriaal. Het Gaddafi-regime had begin februari 2011 steden
heroverd op de rebellen zonder burgers aan te vallen. "Het was het verzet van Joegoslavië tegen de bredere tendensen van
politieke en economische hervormingen – en niet het lot van de
Kosovaarse Albanezen – dat de oorlog van de NAVO het beste verklaart.
Milošević was al zo lang een smet in de zijde van de transatlantische
gemeenschap dat de Verenigde Staten het gevoel hadden dat hij alleen
zou reageren op militaire druk. De herhaalde overtredingen van
Slobodan Milošević druisten lijnrecht in tegen de visie van een Europa
“heel en vrij”, en daagden de waarde van het voortbestaan van de NAVO
uit. Escalerend gebruik van geweld als enige optie... de NAVO trok ten
strijde in Kosovo omdat haar politieke en diplomatieke leiders genoeg
hadden van Milošević en zagen dat zijn acties de plannen verstoorden
om een bredere groep naties in de transatlantische gemeenschap te
brengen." Volgens Stoltenberg kwamen "op de NAVO-top in Madrid vorig jaar alle
NAVO-landen overeen dat wij hen [Oekraïne] zo lang als nodig zullen
steunen. Wij hebben een morele verantwoordelijkheid om hen te steunen.
Het is een onafhankelijk land, met meer dan 40 miljoen inwoners, die
ten onrechte het slachtoffer zijn van een meedogenloze agressieoorlog.
We zien oorlogsdaden, aanvallen op burgers en verwoestingen die sinds
de Tweede Wereldoorlog niet meer zijn voorgekomen. Wij kunnen hier
niet onverschillig tegenover staan." De NAVO, zo heeft Stoltenberg
keer op keer benadrukt,
bewapent en traint de strijdkrachten van Oekraïne al sinds 2014. Zonder Oekraïne is Rusland niet langer een Euraziatisch imperium.
Rusland zonder Oekraïne kan nog steeds streven naar een imperiale
status, maar het zou dan een overwegend Aziatische imperiale staat
worden, die waarschijnlijk verwikkeld raakt in slopende conflicten met
de opgewonden Centraal-Aziaten, die dan verontwaardigd zouden zijn
over het verlies van hun recente onafhankelijkheid en gesteund zouden
worden door hun mede-islamitische staten in het zuiden. China zou zich
waarschijnlijk ook tegen elk herstel van de Russische overheersing
over Centraal-Azië verzetten, gezien zijn toenemende belangstelling
voor de nieuwe onafhankelijke staten daar. Als Moskou echter de
controle over Oekraïne terug zou krijgen, met zijn 52 miljoen inwoners
en belangrijke hulpbronnen, evenals zijn toegang tot de Zwarte Zee,
zou Rusland automatisch opnieuw de middelen terugkrijgen om een
machtige imperiale staat te worden, die Europa en Azië omvat. Staten die etnische of externe territoriale geschillen hebben, met
inbegrip van irredentistische aanspraken, of interne
jurisdictiegeschillen, deze geschillen op vreedzame wijze beslechten,
in overeenstemming met de OVSE-beginselen. De oplossing van dergelijke
geschillen zou een factor zijn bij de beslissing of een staat moet
worden uitgenodigd om zich bij het Bondgenootschap aan te sluiten. hun internationale geschillen op vreedzame wijze te beslechten [en]
etnische geschillen of externe territoriale geschillen, met inbegrip
van irredentistische aanspraken of geschillen over interne
jurisdicties, op vreedzame wijze te beslechten, in overeenstemming met
de beginselen van de OVSE, en goede nabuurschapsbetrekkingen na te
streven. De tweede taak van de NAVO is het voorkómen dat de oorlog zich
verspreidt. Dat doen ze door geen partij te zijn in de oorlog – ze
komen Oekraïne (officieel) niet binnen met troepen. Ze doen dit ook
door duidelijk te laten zien dat een aanval op een NAVO-land een
reactie van de hele NAVO zal uitlokken. Dit alles maakt elke dag een verschil op het slagveld. En sinds de
invasie in februari 2022 hebben de Bondgenoten nog meer actie
ondernomen. Met miljarden euro’s aan militaire, financiële en
humanitaire hulp. De Partijen komen overeen dat een gewapende aanval tegen één of meer
van hen in Europa of Noord-Amerika zal worden beschouwd als een aanval
tegen hen allen, en bijgevolg komen zij overeen dat, indien een
dergelijke gewapende aanval plaatsvindt, ieder van hen, in uitoefening
van het recht van individuele of collectieve zelfverdediging erkend
door artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, de aldus
aangevallen partij of partijen helpen door onmiddellijk actie te
ondernemen. De partijen verbinden zich ertoe, zoals uiteengezet in het Handvest
van de Verenigde Naties, elk internationaal geschil waarbij zij
betrokken kunnen zijn met vreedzame middelen te beslechten, op
zodanige wijze dat de internationale vrede, veiligheid en
rechtvaardigheid niet in gevaar worden gebracht, en zich in hun
internationale geschillen te onthouden van betrekkingen te beschermen
tegen de dreiging met of het gebruik van geweld op enige wijze die
onverenigbaar is met de doelstellingen van de Verenigde Naties. Dit proces gaat consequent en volhardend door. Dit zal doorgaan zolang
het Westen, wanhopig om de situatie zoveel mogelijk te verergeren,
Oekraïne blijft overspoelen met steeds meer langeafstandswapens. Neem
de HIMARS. Oekraïne beweert dat ze al 300 kilometer munitie hebben
ontvangen. Dit betekent dat de westerse geografische doelstellingen
nog verder van de huidige lijn zullen afwijken. Ze kunnen niet
toestaan dat het deel van Oekraïne dat Volodomyr Zelensky, of wie hem
ook vervangt, zal beschikken over wapens die een directe bedreiging
vormen voor westers grondgebied of voor de republieken die zich
onafhankelijk hebben verklaard en hun eigen toekomst willen bepalen.
NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg sprak vorig jaar in het
zomerkamp van de Workers Youth League (AUF) in Utøya, Noorwegen. De
AUF is de grootste politieke jongerenorganisatie van Noorwegen en is
aangesloten bij de Noorse Arbeiderspartij. Het AUF-zomerkamp staat
natuurlijk bekend als het toneel van de gruwelijke terroristische
aanslag gepleegd door neonazi Anders Breivik in 2011.
Stoltenberg zei weinig noemenswaardigs. Niettemin was zijn toespraak
een opmerkelijke demonstratie van hoe weinig de NAVO heeft geleerd van
de dramatische recente gebeurtenissen. Er vindt een ernstig militair
conflict plaats op het Europese continent, een conflict waar de NAVO
een substantiële rol in heeft gespeeld door haar niet aflatende
aandrang om zoveel mogelijk landen in Europa, Centraal-Azië en
daarbuiten in haar militaire systeem op te nemen, zonder enige
aandacht voor de veiligheidsproblemen van anderen.
De oorlog in Oekraïne is bovendien het tweede grote conflict dat in de
afgelopen 25 jaar op het Europese continent uitbreekt. Beide
conflicten zijn onlosmakelijk verbonden met twee "verplichtingen" van
de NAVO (jegens de VS): ten eerste de grenzeloze expansie en ten
tweede de eliminatie van de Russische aanwezigheid en invloed uit
Europa voor eens en voor altijd. De oorlog in Oekraïne werd
veroorzaakt door de eerste toezegging; het bombardement op Joegoslavië
in 1999 met de tweede.
Het bombarderen van Joegoslavië in het vergeetboek
Stoltenberg is zich hier uiteraard vrolijk niet van bewust. Op een
gegeven moment tijdens zijn toespraak had hij zelfs de brutaliteit om
over de gevechten in Oekraïne het volgende te zeggen:
Niet "gezien sinds de Tweede Wereldoorlog"? Ook de führerin van de
Europese Commissie, Ursula von der Leyen, heeft zich
als zodanig uitgesproken maar
dan in relatie tot het conflict in Oekraïne. Ze zei dat Europa
“vernietiging en ontheemding zag die we sinds de donkerste dagen van
de vorige eeuw niet meer hadden gezien”.
Stoltenberg is, net als de meeste officiële topmensen van de NAVO (en
de westerse politiek) zijn klaarblijkelijk de elf weken durende
bombardementencampagne vergeten die de NAVO tegen Joegoslavië voerde,
de eerste bombardementen op grote Europese steden sinds Hitler. Enkele
wreedheden van de NAVO omvatten onder meer:
- een aanval overdag op een passagierstrein die de spoorbrug over de
rivier de Južna Morava bij de Grdelica-kloof overstak, waarbij
veertien doden vielen;
- de aanval op de colonne ontheemde burgers over een traject van 20
kilometer tussen Djakovica en Decani in het westen van Kosovo, waarbij
73 mensen om het leven kwamen;
- de aanval op het hoofdkantoor van Radio Televisie van Servië
in Belgrado, waarbij zestien doden vielen;
- de aanval op een woonwijk in de zuidelijke stad Surdulica in het
zuidoosten van Servië, waarbij zestien doden vielen;
- de vernieling van een passagiersbus op de Lužane-brug in Kosovo,
waarbij minstens 23 doden vielen;
- de clusterbomaanslag overdag op de markt in Niš, waarbij 15 mensen
om het leven kwamen;
- het bombardement op het Kosovo-Albanese dorp Koriša, waarbij 87
mensen omkwamen;
- de aanval op het Dragiša Mišović-ziekenhuis in Belgrado, waarbij
drie doden vielen;
- de aanval op de brug in Varvarin in zuid-centraal Servië, waarbij
ook drie doden vielen;
- het bombarderen van een sanatorium en een nabijgelegen
bejaardentehuis in Surdilica, waarbij zeventien doden vielen;
- en bij de aanval op een flatgebouw in Novi Pazar in het zuidwesten
van Servië vielen tien doden.
De lijst kan eenvoudig worden uitgebreid. Het punt is dat de NAVO in
haar eigen waanwereld blijft leven, waarin een uit dertig landen
bestaande militaire alliantie, bewapend met kernwapens, puur "defensief"
is en er in geen miljoen jaar van zou dromen een vlieg pijn te doen.
Landen “kunnen hun eigen weg kiezen”
President Poetin, zo beweerde Stoltenberg,
Het is gemakkelijk – en niet een beetje vervelend – om alles wat
verwerpelijk is aan die verklaring op te sommen. Oekraïne is bepaald
niet geheel "onschuldig": de huidige regering in Kiev kwam (na
tussentijdse "verkiezingen") in 2014 aan de macht via een gewelddadige
staatsgreep tegen een wettelijk democratisch gekozen regering; het
land heeft acht jaar lang oorlog gevoerd tegen zijn eigen burgers,
waarbij ongeveer 13.000 (misschien meer) mensen zijn omgekomen; het
heeft een blokkade ingesteld tegen de burgerbevolking van zijn eigen
land; het heeft geweigerd een vredesakkoord ten uitvoer te leggen dat
het had ondertekend en dat vervolgens door de VN-Veiligheidsraad werd
aangenomen in Resolutie 2202 (2015).
Wat het gebruik van militair geweld betreft om "politieke doelen te
bereiken", welnu, de NAVO heeft daar ontzettend veel van gedaan. De
NAVO bombardeerde de Serviërs van Bosnië in 1995 om de oprichting van
een kunstmatige staat op de Balkan veilig te stellen, die feitelijk
onder de controle van de NAVO zou komen te staan. Omdat de NAVO er
niet in slaagde het gewenste doel te bereiken, namelijk de oprichting
van een eenheidsstaat, probeert zij sindsdien de overeenkomst die een
einde maakte aan de oorlog te ondermijnen.
De Dayton-akkoorden van 1995 creëerden een logge staat Bosnië en
Herzegovina, bestaande uit twee losjes verbonden entiteiten: de
moslim-Kroatische federatie en de Republika Srpska. In het Dayton-akkoord
werd echter geen melding gemaakt van de oprichting van gezamenlijke
Bosnische staatsinstellingen zoals een nationaal leger, en nog minder
van een mogelijk NAVO-lidmaatschap. Toch zijn de NAVO-machten al meer
dan 25 jaar blijven doen alsof elke onwil van de kant van de burgers
van de staat (meestal de Serviërs) om door te gaan met de oprichting
van een nationaal leger en natuurlijk met het aanvragen van het
NAVO-lidmaatschap of het verwezenlijken van hun “Euro-lidmaatschap”.
"Atlantische ambities”, om het voorkeursjargon te gebruiken, is een
schending van de Dayton-akkoorden. “We zullen het secessionistische
beleid van de Republika Srpska niet tolereren, dat de toekomst van
Bosnië en Herzegovina en de stabiliteit in de regio in gevaar brengt”,
donderden de democratische ministers van Buitenlandse Zaken van de G-7
in een gezamenlijke verklaring van 14 mei vorig jaar.
De NAVO gebruikte ook militair geweld om politieke doelen veilig te
stellen toen zij Joegoslavië in 1999 bombardeerde. De NAVO probeerde
de regering van president Slobodan Milošević omver te werpen en de
provincie Kosovo op Servië te veroveren. Deze provincie is, net als
Bosnië en Herzegovina, onder effectieve NAVO-bezetting gebleven en
dient als thuisbasis voor een gigantische, gloednieuwe Amerikaanse
militaire basis in Europa, Camp Bondsteel.
De NAVO gebruikte in 2011 ook militair geweld toen zij een
“niet-uitgelokt” bombardement op Libië lanceerde om zich te ontdoen
van de onafhankelijk denkende Libische leider Muammar Kadhafi – lange
tijd een doorn in het oog van het Westen. Er werd destijds door de
NAVO en de NAVO-regeringen belachelijk gepraat dat alleen een
langdurige bombardementscampagne de inwoners van Benghazi zou kunnen
redden van "genocide". In een daaropvolgend rapport van de commissie
Buitenlandse Zaken van het Britse Lagerhuis, ‘Libya: Examination of
Intervention and Collapse and the UK’s Future Policy Options’,
werden de beweringen die de NAVO deed om haar aanval te rechtvaardigen
belachelijk gemaakt:
Stoltenberg, beschermd door een onderdanig NAVO-perskorps en
gedienstige westerse ainstream media, kan gerust zijn dat hij nooit
met zulke onaangename feiten zal worden geconfronteerd. De rest van
Stoltenbergs beweringen waren standaard westerse clichés. “Wereldorde
waarin we geloven”? Wie zijn de ‘wij’? Tot de ‘wij’ behoren uiteraard
niet de meeste landen van de wereld, degenen die nadrukkelijk hebben
geweigerd mee te doen aan de westerse sanctiecampagne tegen Rusland.
Wat betreft het recht van landen om "‘hun eigen pad" te kiezen, dat
geldt in NAVO-taalgebruik alleen voor landen die het door de NAVO
uitgestippelde pad kiezen. Servië genoot dat recht in de jaren
negentig zeker niet. De meest waarheidsgetrouwe verklaring voor de
buitengewone vijandigheid van de NAVO jegens Joegoslavië gedurende dat
decennium, een vijandigheid die culmineerde in een brute
bombardementscampagne, kwam regelrecht uit de mond van het paard. John
Norris, voormalig communicatiedirecteur van Strobe Talbott,
plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken tijdens de regering-Clinton,
schreef in zijn boek Collision Course: NATO, Russia, and Kosovo
(2005):
Dat was het: niets te maken met Kosovo, en alles te maken met verzet
tegen de NAVO/EU, overname van elk stukje onroerend goed in Europa.
Het Servië van vandaag heeft overigens evenmin het recht om zijn eigen
weg te kiezen als het Servië van de jaren negentig. Servische
politieke leiders, waaronder de Servische president Alexander Vučić,
hebben zich herhaaldelijk uitgesproken over de druk waaraan zij zijn
blootgesteld door de NAVO-machten om hen zover te krijgen dat zij
instemmen met het opleggen van sancties tegen hun oude vriend en
bondgenoot Rusland. Als Kadhafi niet was vermoord tijdens de
NAVO-bombardementencampagne van 2011, zou hij vandaag de dag
ongetwijfeld ook wat gedetailleerder kunnen ingaan op de kwestie van
het recht van Libië om zijn eigen weg te kiezen.
Hoe dan ook is een onvoorwaardelijk recht om lid te worden van de NAVO
– het recht om je eigen pad te kiezen – nooit als de fundamentele
bepalende factor voor de nationale soevereiniteit beschouwd. Er is
geen artikel in het VN-Handvest dat zegt dat elke VN-lidstaat het
recht heeft om zich aan te sluiten bij elke militaire alliantie die
hij wil, zonder rekening te houden met de veiligheidsproblemen van
andere VN-lidstaten. Het is zeker geen recht dat de Verenigde Staten
erkennen, zoals blijkt uit hun woedende reactie in 2022 op het nieuws
dat de Salomonseilanden (fysiek nergens dichtbij de Verenigde Staten)
een veiligheidsovereenkomst met China hadden ondertekend, wat ertoe
zou kunnen leiden dat China een militaire basis op de eilanden zouden
kunnen vestigen.
De gevaarlijke waanvoorstellingen van de NAVO
Wat vooral vervelend is aan Stoltenberg zijn niet zijn clichés, maar
zijn gevaarlijke waanvoorstellingen, om nog maar te zwijgen van zijn
bedrog. Denk nog eens aan zijn uitspraak over “aanvallen op burgers en
vernietiging die sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer is voorgekomen.”
Door deze verklaring klinkt het alsof de NAVO betrokken raakte bij
Oekraïne – haastig om Oekraïne te helpen – als reactie op de acties
van Rusland. De NAVO, zo wil Stoltenberg ons doen geloven, bemoeide
zich met haar eigen zaken toen Rusland zijn aanval lanceerde, en de
NAVO had, in overeenstemming met haar "waarden" en humanitaire
bedoelingen, geen andere keuze dan mee te doen en Oekraïne te helpen
zichzelf te verdedigen tegen een "niet-uitgelokte" – het
favoriete woord van NAVO-propagandisten – aanval.
Dit is niet alleen niet waar, maar Stoltenberg zelf heeft
ontelbare keren toegegeven dat
dit niet waar is.
“De NAVO-bondgenoten en de NAVO zijn daar sinds 2014 geweest en hebben de
Oekraïense strijdkrachten getraind, uitgerust en ondersteund”,
vertelde Stoltenberg op 13 juli 2022 aan het Europees nepparlement.
Het NAVO-Oekraïne-plan
Met andere woorden: Stoltenberg heeft zonder aandringen bevestigd wat
de Russen al jaren beweren. De NAVO maakte van Oekraïne een gewapende,
vijandige militaire basis aan de Russische grens, in een tijd waarin
niet alleen Oekraïne het akkoord van Minsk uit 2015 moest uitvoeren,
maar de belangrijkste NAVO-machten Duitsland en Frankrijk ervoor
moesten zorgen dat Oekraïne inderdaad ode overeenkomst zou nakomen. De
akkoorden van Minsk, ondertekend door de regering van Kiev en de
vertegenwoordigers van de bevolking van de Donbass, voorzagen in de
geleidelijke re-integratie van de Donbass in Oekraïne. Als onderdeel
van het stapsgewijze proces van re-integratie zou de grondwet van
Oekraïne worden gewijzigd om bepaalde gebieden van Donetsk en Loehansk
een "speciale status" te verlenen.
Niets daarvan heeft ooit plaatsgevonden, zoals de Russen herhaaldelijk
hebben benadrukt. De voormalige Oekraïense chocolade-miljardair en
president Petro Porosjenko, die de Minsk-overeenkomsten namens
Oekraïne ondertekende, heeft toegegeven dat hij nooit de geringste
intentie had om aan de voorwaarden van de Minsk-overeenkomsten te
voldoen. Zijn doel bij de ondertekening van de overeenkomst was tijd
te winnen om Oekraïne in staat te stellen een "machtig leger" op te
bouwen. “Wat is het resultaat van het akkoord van Minsk?” vroeg hij.
"We winnen acht jaar om een leger te creëren. We winnen acht jaar om
de economie te herstellen.”
De NAVO speelde, zoals Stoltenberg toegeeft, vrolijk mee met het plan
van de Oekraïense regering om te doen alsof ze geïnteresseerd was in
de implementatie van Minsk, terwijl ze zich in werkelijkheid
voorbereidde op een oorlog. Ook de NAVO-machten – Duitsland, Frankrijk
en de Verenigde Staten in het bijzonder – speelden met dit theater mee,
en speelden het spel vroom mee alsof ze graag Minsk wilden
implementeren, terwijl ze Rusland (dat geen partij was bij Minsk)
streng veroordeelden – net als Frankrijk en Duitsland zogenaamd garant
stonden voor het vermeende onvermogen om Minsk ten uitvoer te leggen.
Gedurende die acht jaar zijn dezelfde NAVO-machten Oekraïne blijven
bewapenen, terwijl ze het land stilzwijgend en niet zo stilzwijgend
aanmoedigden zich voor te bereiden om het probleem van de Donbass met
geweld op te lossen (in een duidelijke schending van Minsk). En zoals
de NAVO heel goed wist, bestond er geen enkele mogelijkheid dat
Rusland passief zou toezien in het geval van een gewapende aanval door
de regering in Kiev tegen de ethische Russen van de Donbass. Met
andere woorden: acht jaar lang bereidde de NAVO Oekraïne voor op de
oorlog tegen Rusland, waarvan zij wist dat die zou komen.
Niet alleen moedigde de NAVO Oekraïne aan om zijn Donbass-probleem met
geweld op te lossen, de NAVO probeerde Oekraïne ook bij het
bondgenootschap te krijgen. De NAVO streefde dit doel doelbewust na.
De vraag of Oekraïne wel in staat zou zijn NAVO-lid te worden, was van
ondergeschikt belang. Waar het om ging was de klap die de toetreding
van Oekraïne tot de NAVO zou toebrengen aan de pretenties van de
Russische Grote Macht. De NAVO had duidelijk de denkwijze overgenomen
van de voormalige Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Zbigniew
Brzezinski, die in zijn klassieker The Grand Chessboard: American
Primacy and Its Geostrategic Imperatives (1997) het belang van
Oekraïne had uitgelegd voor de hoop dat Rusland een Grote Macht zou
kunnen blijven:
Dat is precies de reden waarom Oekraïne zo belangrijk was voor de NAVO,
en waarom de NAVO op de top van Boekarest in 2008 beloofde dat
Oekraïne (en Georgië) lid zouden worden, en waarom de NAVO deze
belofte sindsdien heeft herhaald, zelfs op de top van Madrid in juni
vorig jaar. Het probleem was dat noch Oekraïne, noch Georgië zich ook
maar enigszins kwalificeerden voor het NAVO-lidmaatschap – en de NAVO
wist dat maar al te goed. Het probleem was niet de corruptie of het
gebrek aan democratie; de NAVO heeft door de jaren heen veel ervaring
opgedaan met het over het hoofd zien van dergelijke "nezwarem". Het
probleem was dat een aspirant-land, om in aanmerking te komen voor het
NAVO-lidmaatschap, alle openstaande conflicten op zijn grondgebied
moet hebben opgelost – en uitsluitend met vreedzame middelen. Volgens
het eigen onderzoek van de NAVO over de uitbreiding, gepubliceerd in
1995, moeten
Volgens het Lidmaatschapsactieplan van de NAVO moesten alle
NAVO-aspiranten zich verplichten
Dit waren de eigen regels van de NAVO, en deze sloten Georgië
uiteraard uit van lidmaatschap op het moment dat de NAVO in Boekarest
de noodlottige verklaring aflegde dat Oekraïne en Georgië “leden van
de NAVO zullen worden”. Georgië was op zijn grondgebied betrokken bij
twee ernstige conflicten: in Abchazië en Zuid-Ossetië. Binnen vier
maanden na de verklaring van de NAVO in Boekarest brak er oorlog uit
in Georgië, toen president Michail Saakasjvili, gesteund door de
belofte van de NAVO, probeerde zijn separatistische problemen met de
twee afgescheiden regio’s voor eens en voor altijd op te lossen.
Oekraïne had en heeft hetzelfde probleem. Vanaf 2014, en het begin van
de oorlog in Kiev tegen de afgescheiden republieken Donetsk en
Loehansk, kan onmogelijk worden gezegd dat Oekraïne heeft voldaan aan
de NAVO-vereiste dat aspirant-lidstaten alle territoriale en etnische
geschillen op vreedzame wijze moeten beslechten voordat hun
lidmaatschap kan worden overwogen. Niettemin bleef de NAVO jaar in,
jaar uit herhalen dat Oekraïne en Georgië lid zullen zijn van de NAVO,
ook al was geen van beide staten ook maar in de buurt van het voldoen
aan de door de NAVO zelf uitgeroepen eisen.
De spelregels van de NAVO
Stoltenberg is ervan overtuigd, net als waarschijnlijk de meeste
leiders van de NAVO-landen, dat de spelregels die de NAVO stelt,
regels zijn die alle anderen verplicht zijn te accepteren en te volgen.
Volgens de westerse leiders kan de NAVO elke hoeveelheid dodelijke
militaire hardware aan Oekraïne leveren, militaire training aan
Oekraïne geven, inlichtingen aan Oekraïne verstrekken met als doel
Russen en hun bondgenoten aan te vallen, actief betrokken te zijn bij
alle aspecten van de militaire doelwitbeslissingen van Oekraïne, en
toch op de een of andere manier geen partij zijn in het conflict. De
casuïstiek van de NAVO is even lachwekkend als dwaas.
Stoltenberg verklaarde: “In dit conflict heeft de NAVO twee taken.
Steun Oekraïne. En voorkòm dat het conflict zich uitbreidt tot een
grootschalige oorlog tussen de NAVO en Rusland.” Een eenvoudige
waarnemer zou kunnen concluderen dat de twee taken onderling
onverenigbaar zijn. Hoe meer het Oekraïne helpt, hoe waarschijnlijker
het wordt dat er “een grootschalige oorlog tussen de NAVO en Rusland”
ontstaat. Hoe meer de NAVO de zaak van Oekraïne als de zijne
identificeert, hoe waarschijnlijker het is dat Rusland de NAVO als
strijder zal aanvallen. Niet in de bizarre wereld waarin Stoltenberg
leeft:
Hier zien we dus de verwaandheid van de NAVO: de NAVO is geen “partij
in de oorlog” omdat de NAVO geen “troepen” heeft in Oekraïne. Ja, het
is waar dat de NAVO-landen Oekraïne hebben voorzien van buitengewone
hoeveelheden wapentuig ter waarde van miljarden dollars:
MANPAD-systemen die vanaf de schouder worden afgevuurd, Harpoon-antischipraketten,
luchtafweerraketten, Stinger-raketten, tanks, gepantserde
personeelsvoertuigen, aanvalshelikopters, houwitsers, raketsystemen
met meerdere lanceringen, High Mobility Artillery Rocket Systems,
drones en antitankraketten, om er maar een paar te noemen. Ja, het is
ook waar dat de NAVO-landen, met name de Verenigde Staten, Oekraïne
tactische inlichtingen hebben verstrekt, waardoor het land Russen kan
aanvallen en doden. Maar maak u geen zorgen, stelt Stoltenberg ons
gerust, want er zijn geen NAVO-‘troepen ter plaatse in Oekraïne. De
NAVO is dus in wezen een omstander, en helemaal geen strijder.
Stoltenbergs spitsvondigheid
Stoltenberg houdt zich nu al meer dan een jaar bezig met deze
bedrieglijke drogredenen en misleidt daarmee het publiek ernstig over
het ernstige risico dat de NAVO loopt om een gewapende confrontatie
met een nucleaire supermacht uit te lokken. De redenering van
Stoltenberg is op veel niveaus misleidend. In de eerste plaats moeten
we zijn woord geloven dat er geen NAVO-"troepen" in Oekraïne zijn. We
weten dat er militaire adviseurs en trainers van de NAVO in Oekraïne
zijn. We weten niet hoeveel, maar het aantal zal waarschijnlijk
behoorlijk substantieel zijn. De betrokkenheid van de Verenigde Staten
bij Vietnam begon ook met adviseurs en trainers – met andere woorden:
Amerikaans militair personeel. Het idee dat de VS geen partij waren
bij het conflict in Vietnam totdat toenmalig president Lyndon B.
Johnson opdracht gaf tot volledige militaire inzet, zou begin jaren
zestig als te absurd zijn beschouwd om met een strak gezicht te zeggen.
Stoltenberg verwacht kennelijk dat iedereen in de wereld – en vooral
de Russen – de spelregels accepteert zoals hij die heeft gedefinieerd:
Omdat er zogenaamd geen NAVO-"troepen"’ ter plaatse zijn in Oekraïne,
is de NAVO geen strijder in Oekraïne. Deze regel leidt volgens
Stoltenberg tot een tweede regel: aangezien de NAVO geen strijder is
in Oekraïne, zal elke aanval van Rusland op een NAVO-macht die –
vreedzaam en defensief natuurlijk – betrokken is bij de levering van
militair materieel aan Oekraïne, door de NAVO worden beschouwd als een
daad van niet-uitgelokte agressie tegen een lidstaat. En volgens de
zelfbenoemde regels van de NAVO is een daad van niet-uitgelokte
agressie tegen één persoon uiteraard een daad van niet-uitgelokte
agressie tegen allen. Een voor allen en allen voor een!
Dit is de beangstigende en misleidende logica die de NAVO naar de rand
van de afgrond drijft. Door Oekraïne te helpen in de strijd tegen
Rusland, zo betoogt de NAVO, helpt zij Oekraïne alleen maar zichzelf
te verdedigen. Dit is uiteraard volkomen onwaar. Zoals we hebben
gezien heeft Stoltenberg herhaaldelijk toegegeven dat de NAVO actief
betrokken is geweest bij de financiering, bewapening en training van
de Oekraïense strijdkrachten. Op de NAVO-top in Madrid prees hij de
levering door de NAVO van buitengewone hoeveelheden wapens aan
Oekraïne als een demonstratie van de al lang bestaande toewijding van
het bondgenootschap aan het land:
De NAVO was allesbehalve een belangeloze waarnemer die geschokt
reageerde met een wanhopig verlangen om iets te doen om een moedig
klein land te helpen. Toch moet de NAVO deze absurde fictie in stand
houden om publiekelijk de stelling te kunnen handhaven dat de
Russische aanval "niet uitgelokt" was. Zoals de NAVO wil, was de
lancering door Rusland van wat zij "speciale militaire operaties" in
Oekraïne noemde een daad van niet-uitgelokte agressie – waarbij
uiteraard de niet-implementatie van Minsk door Oekraïne en de
NAVO-machten Frankrijk en Duitsland werden genegeerd; net als de
herhaalde beloften van het lidmaatschap van de NAVO aan Oekraïne; de
wrede acht jaar durende oorlog van Oekraïne tegen zijn eigen burgers
in de Donbass; en de transformatie van Oekraïne door de NAVO in
feitelijk een bewapend vliegdekschip gericht op Rusland. Op vrijwel
dezelfde manier zal de NAVO volhouden dat een Russische aanval op een
NAVO-lidstaat die actief betrokken is bij de bewapening van Oekraïne
ook een daad van niet-uitgelokte agressie is.
Zoals we weten, komt volgens het Noord-Atlantisch Verdrag van 1949,
zodra een NAVO-lidstaat het slachtoffer is van een daad van
niet-uitgelokte agressie, de hele NAVO in actie: “Eén voor allen, en
allen voor één!” luidt de strijdkreet. Dus Rusland, zo waarschuwt
Stoltenberg dreigend, kan maar beter oppassen en niemand in de NAVO
aanvallen. Anders zal Rusland een grootschalige oorlog met alle dertig
NAVO-lidstaten te verduren krijgen.
Verkeerd interpreteren van het NAVO-handvest
De leiders van de NAVO en de NAVO-landen zouden zich tevreden kunnen
stellen met de gedachte dat zij Oekraïne naar hartenlust kunnen
bewapenen en financieren en dat Rusland te bang zou zijn om welk
stukje NAVO-eigendom dan ook aan te vallen, uit vrees dat een
dergelijke roekeloze daad de volledige toorn van de NAVO zou
aanwakkeren. Er is echter geen reden om te denken dat Rusland of China
of wie dan ook ter wereld de regels die de NAVO voor zichzelf heeft
uitgevonden, accepteert en bereid zou zijn deze te volgen. Voor
iedereen met het minste gezond verstand is het duidelijk dat de NAVO
partij is bij het conflict, en dat al heel lang is, en als zodanig een
legitiem doelwit is voor aanvallen als de militaire omstandigheden dit
rechtvaardigen.
Bovenal is het geroemde Artikel 5 van de NAVO niet de ijzersterke
garantie die ervoor zorgt dat alle NAVO-lidstaten namens één van haar
leden ten strijde zullen trekken tegen een potentiële aanvaller
waarvan de NAVO-propagandisten denken dat hij dat is. Dit is wat
artikel 5 zegt:
Met andere woorden, de NAVO-lidstaten die het erover eens zijn dat er
een aanval op een lidstaat heeft plaatsgevonden, zullen het er dan
ongetwijfeld over eens zijn dat deze aanval een aanval tegen iedereen
inhoudt, en zullen dan beslissen… ja, wat precies? Welnu, zij zullen
beslissen wat ze eraan kunnen of willen doen. Niemand is verplicht
meer te doen dan hij wil of kan. Omdat de NAVO grotendeels bestaat uit
nietsnutten en militair onbelangrijke machten, is de enige kwestie die
er toe doet wat de enige militair niet-onbelangrijke macht – de
Verenigde Staten – zal besluiten te doen.
Belangrijker nog is dat de naleving van Artikel 5, de leidraad van
Stoltenberg, veronderstelt dat de NAVO en alle NAVO-lidstaten Artikel
1 van het Noord-Atlantisch Verdrag hebben nageleefd:
Dit is volgens Stoltenbergs ontelbare bekentenissen de NAVO-landen
niet gelukt. Ze hebben hun uiterste best gedaan om te voorkómen dat
hun "internationale geschil" met Rusland "op vreedzame wijze" wordt
beslecht. Ze hebben hun uiterste best gedaan om een “internationaal
geschil” te verergeren dat nooit had mogen gebeuren. Dit
‘internationale dispuut’ speelde zich bovendien af op grondgebied dat
geen deel uitmaakte van het NAVO-vastgoed.
De flagrante schending van Artikel 1 door de NAVO staat het inroepen
van Artikel 5 in de weg. Een Russische aanval op NAVO-grondgebied zou,
hoewel vrijwel zeker onverstandig, geen daad van niet-uitgelokte
agressie zijn. Het zou niets zijn als het niet werd geprovoceerd. De
spelregels van Stoltenberg zijn een verzinsel van zijn verbeelding.
Hoewel hij ongetwijfeld onvermoeibaar zou uitroepen: "Eén voor allen,
en allen voor één", zou er van zijn kant geen wettelijke basis zijn om
te eisen dat de NAVO-landen zichzelf in de vuurlinie plaatsen alleen
maar omdat sommige lidstaten roekeloos hebben geprobeerd om Russen
ertoe aan te zetten een aanval op hen te lanceren.
Afgezien van artikel 5 en het denkbeeldige vangnet dat het zou moeten
bieden, is het bijzonder zielig – hoewel geheel in overeenstemming met
de NAVO-praktijk uit het verleden – dat noch Stoltenberg, noch de
leider van welke belangrijke NAVO-macht dan ook, zich veel lijkt te
bekommeren om het doel van hun bezorgdheid, namelijk Oekraïne zelf.
Het is al een tijdje duidelijk dat hoe meer de NAVO Oekraïne “helpt”,
hoe minder Oekraïne er zal zijn aan het einde van de gevechten. De
Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov legde onlangs
uit dat Rusland, in het licht van de Amerikaanse levering aan Kiev van
langeafstandswapens zoals de HIMARS, zijn doelstellingen zal moeten
uitbreiden en verder de Oekraïne in zal moeten gaan om de veiligheid
van de inwoners van de Donbass, en niet te vergeten die van Rusland,
te verzekeren:
Sinds de ondergang van de Sovjet-Unie en de ontbinding van het
Warschaupact heeft de NAVO minstens drie, misschien vier, oorlogen
gelanceerd. Zonder voortdurende expansie en zonder de creatie van
nieuwe vijanden onderweg door deze voortdurende expansie zou de NAVO
geen rechtvaardiging hebben voor haar voortbestaan. Het lijkt erop dat
de NAVO niet in staat is om van dit pad af te wijken, hoe gevaarlijk
zij ook is – zoals de oorlogen in Joegoslavië en Oekraïne hebben
aangetoond. Zoals de misleidende opmerkingen van Stoltenberg
illustreren zouden de zaken nog veel alarmerender kunnen worden – wat
binnenkort misschien ook staat te gebeuren.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[29 september 2023]
Afdrukken
Doorsturen