Cameron tilt oorlog Oekraïne naar hoger niveau
(en lager dieptepunt)
De Britse minister van Buitenlandse Zaken David Cameron heeft de
gelederen gebroken met het ‘rode lijn’-beleid van Joe Biden, dat
aanvallen door Oekraïne op doelen in Rusland verbiedt met wapens
geleverd door NAVO-landen. Ligt een escalatie op de loer?
Toen de Russische Speciale Militaire Operatie begon, spotten westerse
media-experts en critici van Rusland in het algemeen met het idee van
een Russische overwinning. Ze verwachtten dat de “technologisch
geavanceerde” NAVO-wapens Rusland zouden tegenhouden. Na twee jaar van
gestage Russische vooruitgang en mislukte Oekraïense tegenoffensieven
heeft Rusland nu grote delen van Oost-Oekraïne in handen. Hoewel de
Verenigde Staten onlangs nog eens 61 miljard dollar aan Oekraïne
hebben toegewezen, vrezen de Europese leiders dat hun landen
binnenkort de rekening van dat conflict zullen moeten betalen zonder
nog meer Amerikaanse bijdragen.
De Duitse bondskanselier Olaf Scholz heeft er onlangs voor gekozen
Oekraïne niet van bepaalde wapens te voorzien, zoals de Taurus-langeafstandsraketten.
Zijn terughoudendheid is redelijk, gezien de aanzienlijke economische
gevolgen van Duitsland door de averechtse sancties en het verlies van
goedkope Russische energie via de Nordstream-pijpleidingen, die door
de Amerikanen werden gesaboteerd. Hoewel Groot-Brittannië, na
Duitsland, de grootste Europese contribuant aan Oekraïne is, is Rishi
Sunak ook niet het gezicht van Europa's anti-Poetin-standpunt.
In februari manoevreerde de Franse president Emmanuel Macron zichzelf
in de positie om de aanklacht tegen Rusland te leiden, wat suggereerde
dat Frankrijk bereid was troepen naar Oekraïne te sturen. Tijdens een
persconferentie op 26 februari zei Macron: “Er bestaat vandaag geen
consensus om op een officiële, goedgekeurde manier troepen ter plaatse
te sturen. Maar qua dynamiek valt niets uit te sluiten.” Macrons
nieuwe oorlogszucht stond in contrast met zijn voorheen lage profiel
met betrekking tot het conflict in Oekraïne. Iedere wereldleider in de
NAVO uitte zijn woede over de Russische “invasie” en beloofde Oekraïne
te steunen “zo lang als nodig is”; dat was het absolute minimum en
Frankrijk deed het goed. Maar in februari ging Macron zelfs verder dan
de Verenigde Staten in zijn escalerende retoriek, door openlijk te
zeggen wat we al weten: dat er westerse troepen in Oekraïne actief
zijn.
Maar om de zaak verder te laten escaleren hebben we ook nog iemand als
David Cameron.
Patrick Wintour van de
Guardian meldt het volgende:
"Groot-Brittannië heeft £3 miljard per jaar beloofd “zolang het nodig
is” om Oekraïne te helpen, zei David Cameron donderdag toen hij zijn
tweede bezoek aan Kiev bracht sinds hij de Britse minister van
Buitenlandse Zaken werd. Hij zei ook dat hij er geen bezwaar tegen had
als door Groot-Brittannië geleverde wapens zouden worden gebruikt om
binnen Rusland aan te vallen.
…
Cameron zei in een interview met Reuters: “Oekraïne heeft het recht om
binnen Rusland aan te vallen, omdat Rusland binnen Oekraïne aanvalt. U
kunt begrijpen waarom Oekraïne de behoefte voelt om zichzelf te
verdedigen.”
…
Cameron zei: “Oekraïne verdedigt zichzelf fel tegen de illegale
invasie van Rusland, waardoor een oorlog, waarvan Poetin dacht dat die
dagen zou duren, jaren zou duren. Maar deze oorlog is de uitdaging van
onze generatie en Oekraïne kan die niet alleen voeren.
We moeten allemaal een stap verder gaan om ervoor te zorgen dat
Oekraïne krijgt wat het nodig heeft om te winnen. Door onze meerjarige
militaire financiering, wapenvoorziening en essentiële steun om de
Oekraïense energie-infrastructuur te beschermen en te herstellen,
staat Groot-Brittannië achter Oekraïne en zullen wij Oekraïne steunen
zo lang als nodig is.”
Belangrijk is dat Cameron duidelijkheid gaf over het doel van de
oorlog.
Belangrijke uitspraken die we nog even willen samenvatten.
1. Deze oorlog is de uitdaging van onze generatie en Oekraïne kan die
niet alleen voeren.
2. We moeten allemaal een stap verder gaan om ervoor te zorgen dat
Oekraïne krijgt wat het nodig heeft om te winnen. Door onze meerjarige
militaire financiering, wapenvoorziening en essentiële steun om de
energie-infrastructuur van Oekraïne te beschermen en te herstellen,
staat Groot-Brittannië achter Oekraïne en zullen wij Oekraïne steunen
zo lang als nodig is.
De mantra van de leiders van de NAVO-landen is geweest dat hun landen
Oekraïne zullen steunen ‘zo lang als nodig is’, waarbij de vraag open
blijft of het doel een overwinning is of simpelweg het vermijden van
een nederlaag.
Cameron heeft nu expliciet het doel van de overwinning onderschreven.
Anderen zullen volgen. Anderen zullen ook het Britse voorbeeld volgen
en wapens aan Oekraïne leveren zonder het gebruik ervan tegen doelen
in Rusland te verbieden.
We herinneren we ons nog hoe David Cameron opschepte dat hij 'de
erfgenaam van Blair' was en er van had genoten om de Conservatieven te
veranderen in een uitgeholde partij dat in schril contrast stond met
de partij die ze ooit waren geweest. Hij was waarschijnlijk het
gelukkigst toen hij in een coalitie zat met de LibDems onder leiding
van de ultrawakkere Nick Clegg. Opmerkelijk genoeg haalde de huidige
Britse premier en grootkapitaal-vertegenwoordiger Rishi Sunak Cameron
terug uit de wildernis om minister van Buitenlandse Zaken te worden (nadat
William Hague zijn functie had afgewezen) en hij heeft vervolgens
laten zien dat hij nog steeds de liegende globalist is die we altijd
al vermoedden.
Dit is zo raar op veel niveaus!
Om te beginnen liegt hij als hij zegt dat er geen westerse troepen in
Oekraïne zijn. We weten allemaal dat Amerikaanse en Britse speciale
troepen daar al een tijdje actief zijn, maar ze kunnen dit alleen niet
openlijk toegeven. De reden dat hij officieel ‘uitsluit’ dat westerse
troepen Oekraïne binnenkomen, is omdat zelfs hij accepteert dat dit de
derde wereldoorlog zou veroorzaken. Hij is boos, maar niet dom.
Althans, dat dachten we.....
Het andere bizarre element hier is dat Cameron “aan beleid” werkt voor
de Amerikaanse verkiezingen in november! Hij is de Britse minister van
Buitenlandse Zaken en zijn partij wordt hoogstwaarschijnlijk
geconfronteerd met algemene verkiezingen daarvóór – op welk punt die
zal worden verpletterd en hij zijn baan zal verliezen. Waarom “werkt”
hij niet aan beleid voor het Britse belang? Het antwoord ligt voor de
hand: hij is een mondialistische puppet.
Cameron bedient zich van alle gebruikelijke argumenten: de rationele,
de emotionele en de ronduit cynische. Hij zei dat als Rusland niet
verslagen wordt in Oekraïne het land zich gesterkt zal voelen om
andere landen binnen te vallen; en dat de westerse steun aan Oekraïne
“een extreem goede prijs-kwaliteitverhouding” heeft, aangezien het
Rusland heeft verzwakt, banen in zijn eigen land heeft gecreëerd en de
NAVO heeft versterkt “zonder het verlies van een enkel Amerikaans
leven”. Hij gaf zelfs een emotioneel optreden waarin hij de
Amerikaanse steun voor de heroïsche strijd van Oekraïne vergeleek met
zijn “grootvader die op de stranden van Normandië landde onder dekking
van een Amerikaans oorlogsschip”.
Cameron demonstreert een probleem dat indicatief is voor een breder
probleem binnen het Britse politieke establishment: hun opgeblazen
zelfgevoel, dat op zijn beurt geworteld is in nationale
waanvoorstellingen over de "speciale relatie" tussen de VS en
Groot-Brittannië. Bijna 80 jaar sinds Churchill de term bedacht,
blijft het idee dat Groot-Brittannië een bevoorrechte “subimperiale”
positie geniet onder de westerse bondgenoten van Amerika bepalend voor
de eigen identiteit van het land als één van de grootmachten van de
wereld.
De realiteit is echter dat deze ‘speciale relatie’ lange tijd alleen
in de hoofden van de Britse elites heeft bestaan. Wat de Amerikanen
betreft, in de jaren zeventig vergeleken ze Groot-Brittannië al met
een ‘vlinder die zielig aan de rand van de wereld fladdert’.
Amerikaanse functionarissen zijn lippendienst blijven bewijzen aan het
idee van de ‘speciale relatie’, maar, zoals een hoge adviseur van
Obama later toegaf, de Amerikaans-Britse obligatie ‘was nooit echt
iets dat heel belangrijk was voor de Verenigde Staten’. Hij voegde
eraan toe: “Vanuit mijn perspectief was het heel belangrijk voor ons
om de speciale relatie te vermelden op elke persconferentie die we
hadden toen de Britten hier waren… maar eigenlijk lachten we er achter
de schermen om”.
Op dezelfde manier had Blinkens verwijzing naar de “beruchte speciale
relatie” tijdens een gezamenlijke persconferentie met Cameron in
december vorig jaar ook een sardonisch tintje. En tijdens het laatste
bezoek van Cameron kunnen we ons voorstellen dat er achter gesloten
deuren soortgelijke vrolijke taferelen plaatsvonden, nadat de minister
van Buitenlandse Zaken op grootse Churchilliaanse toon had gesproken
over de gemeenschappelijke verantwoordelijkheid van Groot-Brittannië
en de VS om op te komen voor vrijheid en democratie in Oekraïne.
Gelooft Cameron wèrkelijk dat hij Washingtons eigen propaganda moet
uitdragen? Of was dit eenvoudigweg de zoveelste kans voor hem om de
krantenkoppen te halen in wat ongetwijfeld de laatste maanden van zijn
gezombificeerde politieke carrière moeten zijn? Hoe het ook zij, we
moeten ervan uitgaan dat Cameron zich er volkomen van bewust is dat de
VS al een tijdje bezig zijn om de oorlog te ‘europeaniseren’ – dat wil
zeggen om de Europeanen de last van het steunen van Oekraïne te laten
dragen. Ze hebben waarschijnlijk ook vrede gesloten in kringen van de
nationale veiligheid, met de toenemende waarschijnlijkheid dat een
soort van onderhandelde oplossing de enige manier is om het conflict
te beëindigen – zelfs al is het niet vóór de volgende verkiezingen. In
die zin geniet het vredesplan van Trump “om de oorlog in Oekraïne
binnen 24 uur te beëindigen” - door Oekraïne de provincies Donbas en
de Krim af te staann in ruil voor het einde van de oorlog,
waarschijnlijk veel grotere steun van beide partijen in de VS dan de
meesten bereid zijn toe te geven.
In realistische zin bekeken kan men immers zeggen dat Washington uit
dit conflict heeft gehaald wat het wilde, in termen van het drijven
van een wig tussen Europa (en Duitsland in het bijzonder) en Rusland,
het voorkómen van de opkomst van een Euraziatische geopolitieke
realiteit (althans, dat denkt men) en het herstel van de economische
en militaire invloed van Amerika op Europa. Deze realiteit zal
onveranderd blijven, zelfs als de oorlog ten einde zou komen. Over het
geheel genomen had Cameron dus gelijk toen hij erkende dat de belangen
van de VS behoorlijk goed zijn gediend door de proxy-oorlog in
Oekraïne – voor hen was het werkelijk “een goede
prijs-kwaliteitverhouding”. Hetzelfde kan echter niet worden gezegd
van Groot-Brittannië – of van Europa als geheel, dat een enorme
economische terugslag heeft geleden door het conflict en nu wordt
geconfronteerd met de dreiging van een totale oorlog met Rusland.
De vraag is waarom Groot-Brittannië dan de betrokkenheid van het
Westen in Oekraïne verder laat escaleren, waarbij het verhaal van een
militaire overwinning tegen elke prijs wordt verdubbeld? Ongeacht of
men dit laatste nu opvat als de krachtige terugkeer naar de grenzen
van vóór 2022 of naar die van vóór 2014, er bestaat ruime
overeenstemming in de wereld dat beide onmogelijk te verwezenlijken
zijn zonder een directe oorlog tussen de NAVO en Rusland. Wat moet er
gebeuren? En hoe moeten we de luchthartige manier verklaren waarop
Britse leiders praten over hoe we zijn overgegaan “van een naoorlogse
naar een vooroorlogse wereld”?
Eén factor die aantoonbaar een rol speelt, is al genoemd: de
vertekende perceptie van het Britse establishment over de macht van
Groot-Brittannië. Dit verklaart in grote mate de steeds agressievere
houding van Groot-Brittannië tegenover Rusland, een land dat, militair
gezien, Groot-Brittannië in alle mogelijke opzichten in de schaduw
stelt: mankracht, tanks, marinemiddelen en vliegtuigen. Bovendien
heeft de oorlog in Oekraïne de Britse voorraden zó ver uitgeput dat
Groot-Brittannië geen defensiematerieel meer heeft om aan Oekraïne te
doneren, terwijl de door de Britten geleverde artillerie geen granaten
meer heeft. Zoals luitenant-generaal Sir Rob Magowan tijdens een
recente vergadering van het Britse Defensiecomité toegaf zou
Groot-Brittannië een conventionele oorlog met Rusland niet langer dan
een paar maanden kunnen doorstáán.
Critici zouden kunnen stellen dat Groot-Brittannië in het geval van
een dergelijke oorlog deel zou uitmaken van een multinationale, door
de NAVO geleide coalitie. Maar andere Europese landen worden met
soortgelijke problemen geconfronteerd. Zoals het er nu voorstaat, is
het Westen nu al niet in staat om te voldoen aan de
artilleriebehoeften van een geografisch beperkt conflict zoals dat
zich in Oekraïne afspeelt. Volgens een recente schatting in de
Financial Times is de jaarlijkse productie van artilleriemunitie in
Rusland gestegen van 800.000 voor de oorlog naar nu naar schatting 2,5
miljoen, of 4 miljoen inclusief gerenoveerde granaten. De
productiecapaciteit in de EU en de VS bedraagt daarentegen
respectievelijk ongeveer 700.000 en 400.000, hoewel ze ernaar streven
om tegen het einde van dit jaar de 1,4 en 1,2 miljoen te bereiken.
Meer in het algemeen wordt inmiddels goed begrepen dat de legers van
de NAVO niet voorbereid zijn – zowel in psychologisch als in militair
opzicht – op een langlopende, symmetrische conventionele oorlog zoals
die in Oekraïne wordt uitgevochten, die voor totaal andere scenario’s
is ontwikkeld. Dus waarom flirt het Westen überhaupt met deze
mogelijkheid?
Misschien zou de echte vraag moeten zijn: hoe zijn westerse politici
ertoe gekomen de mogelijkheid van een grootschalige oorlog met Rusland
te legitimeren en zelfs te normaliseren, terwijl we diep van binnen
allemaal weten dat dit tot een catastrofe zou leiden, zelfs als deze
beperkt zou blijven tot puur conventionele maatregelen? Onze politieke
en militaire leiders zouden waarschijnlijk antwoorden dat we geen
keuze hebben: dat we worden geconfronteerd met een kwaadaardige vijand
die erop uit is ons te vernietigen, ongeacht wat we doen. De
implicatie is dat we niets kunnen doen om deze uitkomst te voorkómen;
we kunnen ons er alleen maar op voorbereiden (een veel gehoorde (drog)reden
van de gepensioneerde leunstoel-generaals die menige talkshow bezoeken).
Dit deterministische verhaal staat niet alleen los van de realiteit;
het is ook ongelooflijk gevaarlijk. Zoals Nina L. Chroesjtsjeva, een
Russisch-Amerikaanse hoogleraar internationale zaken aan The New
School in New York, onlangs zei : “Poetin heeft geen enkel verlangen
getoond om oorlog te voeren tegen de NAVO. Maar door de angst aan te
wakkeren dat hij dat wel zou doen, riskeert de NAVO een soort
self-fulfilling prophecy te creëren. Zelfs ik – een consistente
criticus van Poetin – vind dit door en door provocerend en dwaas.”.
De impliciete boodschap mag niet worden onderschat: of de westerse
leiders hun eigen propaganda wel of niet geloven, doet er niet toe –
waar het om gaat is hoe dit in Rusland wordt ervaren. Als
laatstgenoemde gelooft dat de westerse landen de onvermijdelijkheid
van oorlog menen, is het gemakkelijk in te zien hoe zij tot de
conclusie zou kunnen komen dat de NAVO op een gegeven moment zou
kunnen besluiten om als eerste toe te slaan, en er daarom voor zou
kunnen kiezen om op een dergelijke aanval vooruit te lopen door de
eerste aanval uit te voeren – zoals in Oekraïne, maar op veel grotere
schaal.
Dit wordt des te angstaanjagender als we bedenken dat we te maken
hebben met een land dat bewapend is met duizenden kernwapens. In het
publieke debat wordt het risico van een kernoorlog doorgaans als een
onmogelijk scenario beschouwd. Sommigen beweren zelfs nog steeds dat
kernwapens een krachtig afschrikmiddel vormen tegen escalatie.
Toch waarschuwde niemand minder dan generaal Cristopher Cavoli, de
geallieerde opperbevelhebber van de NAVO en hoofd van het Amerikaanse
Europese Commando, onlangs tegen het gevaar van het denken in deze
termen. Hij merkte onder meer op dat de VS en Rusland vrijwel geen
actieve nucleaire hotline hebben, zoals tijdens de Koude Oorlog,
waardoor het risico op het per ongeluk veroorzaken van een nucleair
conflict enorm toeneemt, vooral gezien de aanhoudende escalatie-acties
en retoriek aan beide kanten. “Hoe,” vroeg hij, “gaan we door met dit
alles en het herstellen van onze collectieve defensiecapaciteit zonder
bedreigend te zijn en per ongeluk het effect te hebben dat we niet
willen?” De implicatie was dat we, door de oorlogsdreiging op te
blazen, ook het risico lopen deze tevoorschijn te toveren. En toch
werd pas in januari gemeld dat de VS voor het eerst in vijftien jaar
van plan waren kernwapens in Groot-Brittannië te stationeren.
De strategische betekenis van de opmerkingen van Cameron die hij
vandaag gedaan heeft is enorm.
De wereld wordt geregeerd door idioten, en behalve Cameron hebben we
op het Europese vasteland er nog één. We lazen in de
Britse Guardian het volgende:
"Emmanuel Macron heeft gezegd dat de kwestie van het sturen van
westerse troepen naar Oekraïne “legitiem” zou zijn als Rusland door de
Oekraïense frontlinies zou breken en Kiev een dergelijk verzoek zou
doen. In een interview met The Economist handhaafde de Franse
president zijn standpunt van strategische dubbelzinnigheid en zei: “Ik
sluit niets uit, omdat we te maken hebben met iemand die niets
uitsluit.”
Hoewel de sclerotische besluitvorming die kenmerkend is voor de
regering-Biden geen beweging vertoont, lijkt het erop dat
Groot-Brittannië en Frankrijk de nijpende situatie zien waarmee
Oekraïne wordt geconfronteerd en over de mentale behendigheid
beschikken om gepast te reageren.
Macron spreekt over een potentiële ontwikkeling die zeer binnenkort
zou kunnen plaatsvinden. Cameron en Macron begrijpen blijkbaar dat dit
niet alleen de oorlog in Oekraïne is, maar “onze oorlog”. En met het
vooruitzicht dat onze eigen Mark Rutte de toppositie van de NAVO
krijgt kunnen we gerust stellen dat de wereld op dat moment wordt
aangestuurd door de eigentijdse versie van de Marx Brothers.
Macrons woorden over Vladimir Poetin van twee jaar geleden moeten hem
kennelijk nog steeds achtervolgen: “Ik denk, en ik heb hem verteld,
dat hij een historische en fundamentele fout heeft gemaakt voor zijn
volk, voor zichzelf en voor de geschiedenis”, zei Macron. ‘Ik denk dat
hij zichzelf isoleerde. Toevlucht zoeken in isolement is één ding,
maar een uitweg vinden is moeilijk.” Terwijl Europa en de Verenigde
Staten zich steeds meer isoleren van de rest van de wereld, komen ze
tot de conclusie dat zij het zijn die een uitweg uit hun
wanhopige situatie moeten vinden.
Hoewel hij ongelijk had over de nederlaag van Rusland, klonk Macron
destijds in ieder geval redelijker; hij vond dat Rusland gerespecteerd
moest worden en niet vernederd. Dit staat in schril contrast met de
recente opmerkingen van Macron, na twee jaar van westerse mislukkingen
en Russische overwinningen: “Ons Europa is vandaag de dag sterfelijk”,
zei Macron. “Het kan doodgaan en dat hangt uitsluitend af van onze
keuzes,” voegde hij eraan toe. “Het is vandaag de dag dat Europa zich
tussen oorlog en vrede bevindt… ons vermogen om onze veiligheid te
garanderen staat op het spel; Rusland mag niet winnen.”
De waanvoorstellingen van Groot-Brittannië en Frankrijk over Rusland
worden steeds vaker geopenbaard. Zo hebben de ministers van
Buitenlandse Zaken van Frankrijk en Groot-Brittannië de oprichting
aangekondigd van een “geactualiseerde entente” om te proberen de
verslechterende positie van het Westen in zijn proxy-oorlog met
Rusland in Oekraïne te versterken. In april van dit jaar herdachten
Groot-Brittannië en Frankrijk de oorspronkelijke Entente Cordiale-overeenkomsten,
waarbij zij de wisseling van de wacht van hun respectievelijke troepen
in hun hoofdsteden lieten zien.
Op 8 april 1904 sloten Groot-Brittannië en Frankrijk een bilaterale
overeenkomst, de Entente Cordiale. De overeenkomst maakte een einde
aan de duizend jaar oude rivaliteit tussen de twee landen om de
opkomst van Duitsland tegen te gaan. De Entente Cordiale-overeenkomsten
leidden tot de wederzijdse steun van de twee machten tijdens WO I en
WO II. De Entente Cordiale omvat vier overeenkomsten die bedoeld zijn
om de betrekkingen tussen de twee imperiale Europese machten te
verbeteren. Ironisch genoeg zou Rusland in 1907 een alliantie met hen
aangaan, waarna het de Triple Entente werd.
Groot-Brittannië en Frankrijk behoorden lange tijd tot de ergste
imperialistische overtreders. Zelfs vandaag de dag is het buitenlandse
beleid van het collectieve Westen niet verbeterd. Tijdens de chaos van
de Russische Burgeroorlog viel de Entente de USSR binnen namens
tsaristische loyalisten. Nadat Rusland in februari 2022 zijn speciale
militaire operatie lanceerde, promootte het Westen zijn plannen om
Rusland te ‘dekoloniseren’. Ze willen Rusland aanpakken door het op te
delen in verschillende kleinere landen en er proxy-regimes van te
maken die ze vrijelijk kunnen laten plunderen (waardevolle
grondstoffen) en uitbuiten.
Onlangs hield de NAVO een bijeenkomst in Helsinki om de volledige
vernietiging en fragmentatie van Rusland te bespreken. Ze noemen het ‘dekolonisatie’,
net zoals ‘er geen NAVO-agressie tegen Rusland is’... Zowel Frankrijk
als Groot-Brittannië ondertekenden defensieve overeenkomsten
met Oekraïne om “Europa te redden”, maar het is onduidelijk hoe een
anti-Russische coalitie van twee tanende koloniale machten eruit zou
moeten zien.
De respectievelijke ministers van Buitenlandse Zaken Sebastion Loqonu
en David Cameron schreven onlangs een artikel waarin werd geëist dat
er troepen naar Oekraïne zouden worden gestuurd om Rusland te verslaan,
waardoor de spanningen verder escaleerden. Ze bespraken meerdere
scenario's voor het sturen van Franse troepen naar verschillende delen
van Oekraïne en Moldavië. In navolging van het krijsende artikel van
Loqonu en Cameron verklaarde de voormalige Britse premier Boris
Johnson openlijk dat het verlies van Oekraïne het einde van de
westerse hegemonie zou betekenen. De Franse premier Sebastion Loqonu
had eerder tijdens een telefoongesprek met Shoigu voorgesteld het
conflict te bevriezen, om het Westen tijd te kopen om de
wapenproductie op te voeren. Zijn absurde ultimatum aan Rusland was:
óf het conflict bevriezen om ons de kans te geven de achterstand in te
halen, óf anders worden Franse troepen naar Oekraïne gestuurd.
Macron's toespraak over het niet ‘uitsluiten’ van troepen in Oekraïne
kwam nadat Rusland zich daar op Franse huurlingen had gericht. In
Oekraïne strijdende westerse personen die worden gedood worden door de
mainstream media verzwegen...
De afgelopen maanden hebben zowel de agressieve minister van
Buitenlandse Zaken David Cameron als de Franse president Emmanuel
Macron opgeroepen tot het zenden van troepen in Oekraïne. De Russische
president Vladimir Poetin reageerde hard op de woorden van Macron.
Ironisch genoeg beschuldigde Macron president Poetin ervan
bedreigingen te uiten.
Nu ze hun nieuwe entente gebruiken om de “Russische agressie” tegen te
gaan, lijkt het erop dat Groot-Brittannië en Frankrijk zelf hun
toevlucht zullen nemen tot interventies in Oekraïne. De NAVO-landen
zijn bezorgd dat een potentieel presidentschap van Trump het einde zou
kunnen betekenen van de ruime Amerikaanse hulp die de
NAVO-oorlogsmachine aanwakkert. Zoals geopolitiek analist Alexander
Mercouris onlangs opmerkte, heeft Duitsland op zijn beurt de oproepen
voor NAVO-troepen in Oekraïne afgewezen.
Groot-Brittannië en Frankrijk hebben schijnbaar afstand genomen van
het groeiende scepticisme van de Amerikanen door op eigen kracht een
anti-Russische coalitie te vormen. Maar gezien de enorme steun van de
VS aan het regime in Kiev tot nu toe lijken zij te wedden op een
Amerikaanse interventie om hen te redden, mocht het misgaan – net
zoals Israël volkomen straffeloos opereert, aangezien de VS hen zullen
steunen met, nee, maakt niet uit wat. Macron gaf echter ook toe dat
Artikel Vijf van de NAVO niet zou worden geactiveerd door een
Russische aanval op Franse troepen in Oekraïne, dat nog steeds geen
deel uitmaakt van de NAVO.
Het is allemaal wel leuk en aardig dat Cameron gezegd heeft dat de
oorlog in Oekraïne een “goede prijs-kwaliteitverhouding” biedt – maar
hopelijk beginnen westerse politici zich te realiseren dat de kosten
van een nucleaire oorlog dat zeker niet zijn - maar wat zal het, als
er niemand meer overblijft om daar de gevolgen van te ondervinden.
Update: we willen u de volgende tweet
niet onthouden:
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[3 mei 2024]
Afdrukken
Doorsturen
