Waarom Biden loog over de ziekenhuisaanval in
Gaza
Leugens om bestwil worden vaak geuit om iemand te beschermen of om de
verontrustende waarheden te ontkrachten. De leugen om bestwil van de
Amerikaanse president Joseph Biden verdoezelde de gruwelijke waarheid
over de Israëlische raketaanval op het ziekenhuis in Gaza dinsdagavond,
waarbij zo'n 500 mensen om het leven kwamen.
Biden voelde zich waarschijnlijk veilig omdat oorlogsmisdaden van
platinakwaliteit zelden worden onderzocht – Vietnam (bloedbad in My
Lai), Afghanistan (luchtaanval in het ziekenhuis van Kunduz) en Irak (Fallujah).
Niettemin zou er bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag een
proces tegen zijn eigen geweten moeten kunnen plaatsvinden.
Als en wanneer zo’n moment aanbreekt, hoeft hij alleen maar een
verbluffende blog te lezen, geschreven door Jonathan Cook, een
bekroonde Britse journalist en auteur van
Israel and the Clash of
Civilizations, die twintig jaar lang in Nazareth (Israël) woonde.
Dit is weer een
Iraaks massavernietigingswapenmoment.
We worden door gas verlicht (bij
gaslighting verdraait iemand
de waarheid om een ander aan zichzelf te laten twijfelen).
Cook schreef: “Het is niet alleen ‘onwaarschijnlijk’ dat een
Palestijnse raket het ziekenhuis in Gaza heeft getroffen. Het is
onmogelijk. De media weten dit, ze durven het alleen niet te zeggen.”
De "uitkomsten" van de "onderzoekers" van Bellingcat nemen wij met een
flinke korrel zout. Bellingcat wordt niet alleen gefinancierd door de
CIA (en
de postcodeloterij - LOL),
maar ook door de Israëlische lobby "Alfred Landecker Foundation",
wiens missie het is om "desinformatie tegen Israël te bestrijden" en
het een "terroristische staat" te noemen. Hun enige doel is om
genocidale propaganda een ‘factcheck’-glans te geven. Nauwelijks een 'onpartijdig'
onderzoekscollectief....
Biden weet het ook. Lees aandachtig zijn opmerking woensdag, bij
aankomst in Israël: “
Gebaseerd op wat ik heb gezien, lijkt het
erop dat het
door het andere team is gedaan,
en niet
door jou.
Maar er zijn veel mensen die het
niet zeker
weten.' [
Nadruk toegevoegd.]
De nationale veiligheidsadviseur van het Witte Huis, Jake Sullivan,
die deze woorden voor Biden opstelde, zorgde ervoor dat er
kanttekeningen bij de verklaring werden geplaatst. Een verklaring van
het Witte Huis door NSC-woordvoerder Adrienne Watson die een paar uur
later volgde, predikte ook: “Hoewel
we doorgaan met het verzamelen
van informatie, is
onze huidige inschatting, gebaseerd op
analyse van overheadbeelden, onderscheppingen en open source-informatie,
dat Israël niet verantwoordelijk is voor de explosie in het ziekenhuis
in Gaza gisteren.” [
Nadruk toegevoegd.]
De grote vraag is daarom: waarom heeft Biden zich overgegeven aan een
riskante leugen om bestwil? Hierbij spelen meerdere factoren een rol.
Het nieuws over de ontploffing in Gaza was dinsdagavond al beschikbaar
in Washington DC, toen Biden en zijn gevolg op de landingsbaan zaten
te wachten om naar Tel Aviv te vertrekken, met knagende bezorgdheid
over wat het bezoek zou kunnen bereiken.
Het bezoek was inderdaad een gok. Toch was het annuleren van de reis
een ‘non-optie’, omdat de verplichtingen van de binnenlandse politiek
en het buitenlands beleid tegen die tijd onafscheidelijk waren
samengesmolten. Je hoefde alleen maar de vernietigende kritiek van Fox
News op Biden te volgen en de groeiende eisen van de Republikeinen om
wraak te nemen op Iran vanwege het versterken van het Palestijnse
verzet.
Toch blijven wij zitten met het gevoel dat Israël het ziekenhuis in
Gaza opzettelijk heeft opgeblazen, vóór het bezoek van Biden. Ze
willen dat hij weet wie de macht heeft. Hij kan de bombardementen niet
veroordelen terwijl hij daar is om hun oorlog te steunen; het is een
manier om Biden te temmen, door hem spreekwoordelijk te laten knielen
bij hun ergste gedrag.
Biden was zich bewust van de puinhopen van de regionale tournee die
zijn minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken vorige week
ondernam. Blinken werd onderworpen aan scheldwoorden en
tongzweepslagen op een manier die geen van zijn voorgangers
waarschijnlijk ooit in de West-Aziatische hoofdsteden heeft meegemaakt.
De invloed van de VS in die regio bevindt zich op een dieptepunt.
Biden wist dat hij moest handelen – en dat hij ook als handelaar
gezien moest worden. Hij voelde ook dat de optica veel betekende voor
Israël (een belangrijke bondgenoot), voor Benjamin Netanyahu (een
intieme persoonlijke vriend van weleer wiens politieke carrière in
gevaar is), en natuurlijk voor Biden zelf (aangezien zijn
herverkiezing komend jaar staat op het spel.)
Biden haalde uit zijn gereedschapskist de Ruttiaanse-stijl van
“knuffeldiplomatie” tevoorschijn, op het asfalt van de luchthaven van
Tel Aviv. Terwijl hij Netanyahu omhelsde, doodde Biden drie vliegen in
één klap: ten eerste legde hij de kritiek van de Republikeinse Partij
op hem het zwijgen op omdat hij Iran zou hebben gerustgesteld en de
veiligheid van Israël had verwaarloosd. Ten tweede onderstreepte Biden
dat, hoewel het moeilijk wordt in de proxy-oorlog in Oekraïne, de VS
Israël resoluut zou blijven steunen. Het allerbelangrijkste is dat hij
ringen van betrokkenheid rond Netanyahu plantte, ook al is
laatstgenoemde aan het einde van zijn politieke carrière, aangezien
hij de beste keuze voor Washington is om ervoor te zorgen dat
toekomstig Israëlisch gedrag vatbaar blijft voor Amerikaanse
overreding.
Dit laatste punt is de sleutel. De VS zijn niet uit op een regionaal
conflict in West-Azië. Biden begrijpt Israëls verlangen naar
vergelding tegen Hamas, maar is wars van uitbreiding van het conflict.
De VS nemen de waarschuwing van Teheran over directe interventie
serieus als de Israëlische aanvallen voortduren. Maar Teheran is dan
ook niet uit op een conflict.
Vanuit een dergelijk perspectief bevestigde Biden opnieuw de krachtige
steun voor Netanyahu van Washington voor de zelfverdediging van Israël,
maar drong hij er ook bij Israël op aan “zich niet te laten verteren
door woede” in zijn reactie op de aanval van Hamas. Zoals hij het
verwoordde: "Er moet gerechtigheid geschieden. Maar ik waarschuw u
ervoor dat u, ook al voelt u die woede, er niet door verteerd wordt.
Na 11 september waren we woedend in de Verenigde Staten. Terwijl we
gerechtigheid zochten en kregen, hebben we ook fouten gemaakt.”
Er was beslist politieke moed voor nodig om eigen fouten toe te geven,
om gematigdheid aan te bevelen aan de huidige Israëlische regering,
die wordt gedomineerd door ultranationalistische krachten. De leider
van de Religieus Zionistische Partij, Bezalel Yoel Smotrich, is de
Israëlische minister van Financiën – een voorstander van de
uitbreiding van Israëlische nederzettingen op de Westelijke
Jordaanoever, die zich verzet tegen de Palestijnse staat en het
bestaan van het Palestijnse volk ontkent.
De leider van de Otzma Yehudit, Itamar Ben-Gvir, is Netanyahu's
minister van Nationale Veiligheid, de man die ooit werd veroordeeld
voor het steunen van de terroristische groepering Kach, die het
Kahanisme omarmde, een extremistische religieuze zionistische
ideologie. Hij werd door de krant Haaretz omschreven als de '
man to
be' voor Joodse extremisten en wier klantenlijst "leest als een 'Wie
is Wie' van verdachten in Joodse terreurzaken en haatmisdrijven in
Israël".
Toch maakte Biden, na urenlange gesprekken met Netanyahu en zijn
oorlogskabinet, bekend dat Israël ermee had ingestemd de grens tussen
Egypte en Gaza open te stellen voor de levering van broodnodig voedsel,
water en medische voorraden na de totale blokkade van elf dagen. “Het
Palestijnse volk lijdt ook enorm, en wij rouwen net als de hele wereld
om het verlies van onschuldige Palestijnse levens”, zei Biden. “De
bevolking van Gaza heeft voedsel, water, medicijnen en onderdak nodig.”
Later merkte Biden op tijdens een tankstop op de vliegbasis Ramstein
in Duitsland: “Israël is zwaar het slachtoffer geworden, maar de
waarheid is dat ze de kans hebben om het lijden te verlichten van
mensen die nergens heen kunnen – dat is wat ze zouden moeten doen.”
De krant
The Guardian schreef dat
“Amerikaanse functionarissen zouden hebben geprobeerd hun Israëlische
tegenhangers tijdens bijeenkomsten tijdens het presidentiële bezoek
ervan te overtuigen dat een reactie op de verschroeide aarde in Gaza
een humanitaire catastrofe zou veroorzaken, een verlies van mondiale
steun voor Israël en misschien wel een bredere oorlog, zonder Hamas
uit te roeien.”
In een ander artikel merkte The Guardian ook op: “Dat Biden emotioneel
en politiek toegewijd is aan Israël staat niet ter discussie. Zijn
carrière bevestigt dit, evenals zijn stemgedrag toen hij senator was;
hij heeft Israël vele malen bezocht, vanaf het tijdperk van Golda Meir
tot heden.
Zijn toespraak in Washington
vorige week na de Hamas-moorden was een uitzonderlijk krachtig moreel
statement van Israël waarmee hij zich identificeert. Maar Biden steunt
ook de Palestijnen… De meest voor de hand liggende reden voor dit
bezoek is dat Biden solidariteit betoont na de slachting op 7 oktober.
Empathie tonen is een van de sterke punten van Biden. Maar hij is ook
gereisd om aan te dringen op een strategisch geïnformeerde reactie van
Israël, waarbij overdreven reactie wordt vermeden. Escalatie is in
strijd met de belangen van de VS. Washington wil ook de mogelijkheid
openhouden dat de gijzelaars van Hamas, van wie sommigen Amerikanen
zijn, levend kunnen worden teruggestuurd."
De tijd zal leren in hoeverre Biden in zijn missie is geslaagd. Hij
had geen andere keus dan zijn toevlucht te nemen tot een leugentje om
bestwil voor een groter goed. De doorbraak komt naarmate de
gijzelaarscrisis voortduurt. Biden lijkt hoopvol te zijn dat de
inspanningen van Washington via bemiddeling door Qatar resultaten
zullen opleveren. Als dat gebeurt, zal dat een diepgaande impact
hebben op de Amerikaanse opinie.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[19 oktober 2023]
Afdrukken
Doorsturen
