Interview Tucker Carlson met Poetin (II)
In ons drieluik over het interview van Tucker Carlson met de Russische
president Vladimir Poetin vandaag deel 2, waarin wij zeggen dat er
niets mis is met dat interview. De actie van Carlson noemen we
namelijk journalistiek.
Gisteren schreven we over het nieuws dat de Amerikaanse
televisiepersoonlijkheid en journalist Tucker Carlson de Russische
president Vladimir Poetin zou interviewen tijdens zijn eerste bezoek
aan het land. Ook meldden we het plan van leden van het Europees
nepparlement om hem, Carlson, vanwege dat interview op een
sanctielijst te plaatsen. Typische reactie van de reactionairen in
Brussel, maar we geven het weinig kans omdat de Hongaarse premier
Orbàn dwars ligt.
Zoals te verwachten was, werd het nieuws met verontwaardiging
ontvangen in de mainstream media en de zogenaamde deskundigen. Carlson
wordt weggezet als een 'gevallen presentator' (Volkskrant) - hoewel
hij
verderop in het artikel een
'journalist' wordt genoemd.Het Algemeen Dagblad
opent een artikel met "Omstreden
Tucker Carlson zorgt voor herrie met exclusief interview Vladimir
Poetin: ‘Het is absurd’". De hakken worden alvast in het zand
gezet.
In de VS bespotte Erin Burnett van CNN Tucker Carlson als ‘één van de
leiders van de 'Make America Great Again'-partij’ en zei dat hij
‘erheen was gegaan als een beroemdheid die Poetin steunde’. Een andere
presentator op de zender, Abby Phillip, noemde Carlson die Poetin
interviewde een ‘Russische trekpop’, waardoor haar gast, voormalig
Obama-vertrouweling David Axelrod, grapte dat toen hij voor het eerst
‘hoorde dat hij daar was, hij aannam dat hij daar was om een
onderscheiding te krijgen. "Er is geen Amerikaan die meer voor
Vladimir Poetin heeft gedaan dan Tucker Carlson.”
Adam Kinzinger, die ooit als Republikein in het Amerikaanse Congres
diende maar tegenwoordig als medewerker voor CNN werkt, ging zelfs nog
verder en noemde Carlson een ‘verrader’. De neoconservatieve 'expert'
Bill Kristol pleitte voor een verbod om hem de toegang tot de
Verenigde Staten te ontzeggen.
Tucker Carlson, bekend om zijn conservatieve houding en geschiedenis
van het uitzenden van controversieel ‘nieuws’, beweerde dat prominente
Amerikaanse kranten en televisiekanalen sinds de invasie van Oekraïne
sterk anti-Poetin gericht zijn en het Russische perspectief negeren.
Zijn bewering dat Amerikaanse journalisten weigeren Poetin te
interviewen werd snel weerlegd door Kremlin-woordvoerder Dmitry Peskov,
die benadrukte dat het Kremlin, in tegenstelling tot Carlsons
beweringen, talloze interviewverzoeken ontvangt van westerse media.
Peskovs reactie benadrukt een genuanceerde realiteit, waarbij hij
wijst op de selectieve strategie van het Kremlin met westerse
journalisten, waarbij stemmen als die van Carlson, die afwijken van
het reguliere verhaal, de voorkeur krijgen.
In een tijdperk waarin de mainstream media vaak op gespannen voet
staan met alternatieve stemmen, heeft de aankondiging – gedaan op 6
februari – van Tucker Carlsons interview met de Russische president
Vladimir Poetin een mix van intriges, scepticisme en onmiskenbare
afgunst teweeggebracht onder westerse (en vooral Amerikaanse)
mediakringen. De voormalige Fox News-ster, die te midden van
controverses werd ontslagen, lijkt een nieuw perspectief te hebben
gevonden op zijn journalistieke bezigheden en is begonnen aan een
onderneming die velen in het westerse medialandschap met een gevoel
van verbazing en jaloezie bekijken.
De westerse mainstream media zijn eigenlijk helemaal niet zo happig om
Poetins kant van het verhaal te horen. Carlson vertelde afgelopen
herfst aan het Zwitserse tijdschrift Weltwoche dat de regering-Biden
hem ervan weerhield Poetin te interviewen. Carlson zei: "Ik probeerde
Vladimir Poetin te interviewen, maar de Amerikaanse regering hield me
tegen. Trouwens, niemand verdedigde mij. Ik denk niet dat er iemand in
de nieuwsmedia was die zei: ‘Wacht even. Ik mag deze man misschien
niet, maar hij heeft het recht om iedereen te interviewen die hij wil,
en wij hebben het recht om te horen wat Poetin zegt.’ ‘Je mag de
mening van Poetin niet horen. En waarom niet? Er werd niet over
gestemd. Niemand heeft het mij gevraagd. Ik ben 54 jaar oud. Ik heb
mijn belastingen betaald en de wet nageleefd.”
Het besluit van het Kremlin om Carlson een interview te verlenen
weerspiegelt een strategische manoeuvre gericht op het bevorderen van
banden met de MAGA-factie binnen de Republikeinse Partij, loyaal aan
Donald Trump. Deze stap wordt gezien als een poging om het Amerikaanse
beleid te beïnvloeden, met name de stroom militaire hulp aan Oekraïne,
die cruciaal is voor de strijd van het Oost-Europese land tegen
Rusland. Het interview onderstreept het complexe samenspel van de
internationale politiek, de media en de publieke perceptie, en roept
vragen op over de rol van de journalistiek bij het vormgeven van de
geopolitieke dynamiek.
Poetins portret van zichzelf als bewaker van traditionele
conservatieve waarden, gecombineerd met zijn minachting voor het
westerse liberalisme - vooral als het gaat om kwesties als
transgenderrechten - komt overeen met de gevoelens van velen in de
Amerikaanse MAGA-beweging. Deze afstemming versterkt niet alleen de
aantrekkingskracht van Poetin onder bepaalde segmenten van de
Amerikaanse bevolking, maar illustreert ook de langetermijnstrategie
van het Kremlin om de maatschappelijke verdeeldheid binnen de VS uit
te buiten.
Critici beweren dat Carlsons betrokkenheid bij Poetin dient als kanaal
voor propaganda van het Kremlin, waardoor de regering-Biden wordt
ondermijnd en pro-Trump-verhalen worden versterkt. De observatie van
Janis Kluge dat “Carlson slim is en zijn agenda duidelijk is. Hij en
Poetin zullen op briljante wijze samenwerken om het valse verhaal over
Oekraïne te versterken, Biden te verzwakken en Trump te versterken”
vat de Democratische zorgen in de VS rond dit interview samen. Het
benadrukt de krachtige mix van media-invloed en politieke agenda’s,
wat duidt op een berekende poging om de Amerikaanse publieke opinie te
beïnvloeden.
De afgunst van de westerse mainstream media op Carlsons interview met
Poetin weerspiegelt een diepere ironie binnen de journalistieke
beroepsgroep. Hoewel veel media (zeggen te) streven naar
onpartijdigheid en uitgebreide berichtgeving, blijft de
aantrekkingskracht van exclusiviteit en toegang tot controversiële
figuren een felbegeerde prijs. Het feit dat het Kremlin de voorkeur
geeft aan contacten met figuren als Carlson, die zijn verhalen vaak
herhalen, boven de mainstream media, onderstreept de uitdagingen
waarmee de pers wordt geconfronteerd bij het navigeren op het complexe
terrein van de internationale politiek en propaganda. Te vaak wordt
relevante informatie te lang onder de pet gehouden - wat dat betreft
heeft Carlson een punt.
Het is volkomen eerlijk om Carlson te bekritiseren vanwege de vragen
die hij tijdens het interview aan Poetin stelt – of niet stelt. Maar
het is oneerlijk en zelfs in strijd met de principes van de
journalistiek om Carlson te belasteren omdat hij überhaupt het lef
heeft Poetin te interviewen.
Poetin is één van de meest invloedrijke mensen ter wereld, een
wereldleider die betrokken is aan de ene kant van een conflict waarin
de Verenigde Staten en hun westerse marionettenstaten vele tientallen
miljarden dollars hebben uitgegeven. Als er iets is, zouden meer
journalisten moeten proberen Poetin en andere wereldleiders te
interviewen die dat wel doen en ons moeten informeren over de andere
kant van belangrijke kwesties, Burgers hebben er recht op geïnformeerd
te worden van de standpunten van andere landen.
De controverse rond het interview van Tucker Carlson met Vladimir
Poetin roept fundamentele vragen op over de beginselen van de vrijheid
van meningsuiting en de verantwoordelijkheden van journalisten. In een
wereld waar toegang tot diverse perspectieven zowel een recht als een
uitdaging is, ligt het aan de media, beleidsmakers en het publiek om
waarheid van propaganda te onderscheiden. Terwijl het Westen met deze
kwesties worstelt, herinnert de afgunst die Carlsons interview oproept
aan de voortdurende strijd om narratieve controle in het digitale
tijdperk, waarbij de ingewikkelde dans tussen mediavrijheid, politieke
agenda's en de zoektocht naar authenticiteit in de journalistiek wordt
benadrukt.
De aankondiging van het interview en vooral de vele negatieve reacties
daarop laten zien hoeveel invloed Tucker momenteel heeft. En de mensen
die hem hebben gebracht waar hij nu is, beseffen nú pas wat ze
zichzelf hebben aangedaan. Op de Amerikaanse tv heeft de ene na de
andere talkshowgast het vol afgrijzen en machteloze verontwaardiging
over het feit dat ze Tucker Carlson er niet van kunnen weerhouden
Poetin te interviewen, noch kunnen voorkómen dat miljarden mensen naar
het interview kunnen kijken zodra het online komt op de sociale media
en
de website van Tucker.
Dit zou wel eens voor altijd het grootste nadeel zijn van het
verdrijven van Tucker uit hun midden bij Fox News. Terwijl hij daar in
dienst was, hadden ze tenminste enige controle over zijn inhoud. Hij
zou een interview kunnen afnemen, en dan zouden de rechtszaken van
Murdoch, Inc. kunnen bevelen dat het niet in de ether zou worden
uitgezonden. Nu hebben ze helemaal geen controle over Tucker of zijn
inhoud.Ze dachten dat ze, door Carlson in ballingschap te sturen, een
probleem aan het oplossen waren. Ze bevestigden opnieuw hun volledige
narratieve controle.
Ze hadden het mis. Het ‘probleem’ dat Tucker hen veroorzaakte, is nu
ruim duizend keer groter dan toen hij het meest bekeken
nieuwsprogramma van de VS had op het Fox News-netwerk. Carlson dook
een jaar geleden weer op na zijn veelbesproken vertrek uit Fox News
door op Twitter [nu ‘X’ genoemd] aan te kondigen dat hij zijn
nieuwsshow op het sociale mediaplatform zou beginnen. Aanvankelijk
wezen dezelfde machtsspelers in de mainstream media, die er allemaal
enorm van genoten hadden om Carlsons vertrek uit Fox te verslaan, deze
aankondiging spottend af.
ABC, NBC, CBS, CNN en Fox zijn op honderden stations in het hele land
aanwezig, met grote, indrukwekkende hoofdkwartieren gevuld met
duizenden werknemers, uitzendfaciliteiten met camera's en satellieten,
enzovoort. En deze arrogante sukkel met grootheidswaanzin zou daarmee
‘concurreren’? Door ergens in een kantoor video's van zichzelf op te
nemen met een kleine crew?
Zeker, ze lachten hem eerst uit. Maar ze lachen nu niet. Omdat hij het
wèl doet - hij concurreert niet alleen met hen, hij schopt ze
ook onder hun kont. Ze hebben de afgelopen tien maanden met toenemende
afschuw toegekeken hoe Tucker interviews aflegde die honderden
miljoenen views opleverden. De afgelopen elf maanden heeft Tucker op X
een uitgebreide reeks interviews gedaan die veel van de conventionele
verhalen van de Fake News-propagandakanalen direct weerleggen. En de
kijkcijfers van veel van die video-interviews waren verbazingwekkend.
Het is duidelijk dat meer mensen dan ooit de journalistiek van Tucker
op Fox zien.
Hij heeft hun meest gekoesterde valse verhalen rechtstreeks
blootgelegd en bestreden, en nu is hij rechtstreeks naar The Big One
gegaan.
En bedenk dat - terwijl we wachten op het Tucker Carlson-interview met
Poetin 2.0, Carlson nog steeds dat interview in zijn achterzak
heeft dat hij maanden geleden deed met Julian Assange in de
Belmarsh-gevangenis. Tucker heeft dat interview op dit moment al
maanden achterwege gelaten om één of andere mysterieuze reden die nog
niet duidelijk is. Heeft Assange hem iets verteld dat ertoe leidde dat
hij de Russische president eerst op beeld wilde krijgen voordat hij
het Assange-interview vrijgaf? Wij vermoeden dat Assange iets
tegen Carlson kan hebben gezegd, wat hem ertoe bracht te wachten met
het vrijgeven van het interview in de BelMarsh-gevangenis totdat
Carlson de kans had gehad om een aantal dingen door de Russische
president te laten bevestigen.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[8 februuari 2024]
Afdrukken
Doorsturen
