Derivaten: de volgende bom die tijdens de bankencrisis zal ontploffen

Vijf banken op Wall Street bezitten voor $223 biljoen (223 duizend miljard dollar) aan derivaten – 83% van alle derivaten bij 4.600 banken in de VS.



We hebben de talloze excuses besproken die de extraordinaire Amerikaanse dollarvernietiger Jerome Powell zo vaak heeft gemaakt voor zijn financiële 'beleid' dat we ons vandaag liever simpelweg concentreren op de èchte reden waarom hij biljoenen dollars naar de banken van Wall Street door blijft sluizen.

We hebben daar vaker analyses over geschreven. Maar gezien de enorme omvang van wat het inhoudt, is het de moeite waard om het te blijven herhalen. De volgende paragrafen zijn de èchte reden waarom de Federal Reserve doet wat zij doet, ongeacht wat een ander mediakanaal, boek, beleggingsexpert of goeroe je ook vertelt.

De Amerikaanse centrale bank drukt geld en sluist het door naar de banken van Wall Street, om maar één reden. Die reden is: derivaten.

Ter verduidelijking: derivaten zijn feitelijk slechts weddenschappen, die worden verkocht als “verzekering” – bescherming tegen veranderingen in rentetarieven of wisselkoersen, wanbetalingen op leningen en dergelijke. Wanneer één van de partijen bij de weddenschap een reëel economisch belang heeft dat moet worden beschermd – b.v. een boer die de waarde van zijn herfstoogsten verzekert tegen verlies – wordt de weddenschap beschouwd als sociaal waardevolle ‘afdekking’. Maar de meeste weddenschappen op derivaten zijn tegenwoordig eenvoudigweg bedoeld om geld te verdienen aan andere handelaars, en ontaarden in wat wel ‘casinokapitalisme’ wordt genoemd.

Volgens de Financial Crisis Inquiry Commission (FCIC) speelden in de Verenigde Staten derivaten een belangrijke rol bij de financiële crash van 2007 tot 2010, de ergste financiële crisis in de VS sinds de Grote Depressie van de jaren dertig. De FCIC schreef in haar eindrapport: “…het bestaan van miljoenen derivatencontracten van alle soorten tussen systeemrelevante financiële instellingen – ongezien en onbekend in deze ongereguleerde markt – droeg bij aan de onzekerheid en escaleerde paniek….”

Amerikanen geloofden dat de Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële hervormingen van 2010 de belofte zou waarmaken om geconcentreerde risico's zoals derivaten in bedwang te houden. Dat gebeurde niet.

Volgens gegevens van het Office of the Comptroller of the Currency (OCC), de toezichthouder van nationale banken, hadden op 31 maart 2009 vijf bankholdings $277,57 biljoen (!) aan derivaten in bezit (notioneel/nominaal bedrag). Volgens de FDIC waren er destijds 8.249 federaal verzekerde commerciële banken en spaarinstellingen in de VS, maar hadden slechts vijf bankholdings 95%t van alle derivaten bij alle Amerikaanse banken in handen. Die financiële instellingen waren: JPMorgan Chase, Bank of America, Goldman Sachs Group, Morgan Stanley en Citigroup.



We pakken nu het meest recente rapport van de OCC voor het kwartaal eindigend op 30 september 2023 er bij. Volgens dat rapport bezitten diezelfde vijf bankholdings $223 biljoen van de $268 biljoen aan derivaten die alle banken in de VS in handen hebben, of 83%.


Even alarmerend is dat diezelfde vijf bankholdings 96% van de gevaarlijkste vorm van derivaten in handen hebben: kredietderivaten. De vijf bankholdings zijn goed voor $5,8 biljoen aan kredietderivaten, tegenover $6 biljoen aan kredietderivaten voor alle banken in de VS.
Als we het krankzinnige niveau van risicoblootstelling hier in ogenschouw nemen kunnen we zien waarom de biljoenen die de Federal Reserve naar deze instellingen door heeft gesluisd er niet in zijn geslaagd ze zelfs maar op het niveau van vóór het faillissement van Lehman te brengen.



In 2008 bracht de derivatenhandel investeringsbank Bear Stearns en de internationale verzekeraar AIG ten val. Het kon niet worden toegestaan dat beide instellingen failliet gingen, omdat de biljoenen dollars aan credit default swaps in hun boeken zouden zijn weggevaagd, waardoor de banken en financiële instellingen van hun tegenpartijen gedwongen zouden zijn de waarde van hun eigen risicovolle en nu ‘niet-afgedekte’ leningen af te schrijven. Bear en AIG werden door de belastingbetalers van de ondergang gered; maar het Amerikaanse ministerie van Financiën trok de grens bij Lehman Brothers en de markt stortte daarop in.

De Federal Reserve heeft van december 2007 tot en met juni 2010 in het geheim 16 biljoen dollar aan cumulatieve leningen verstrekt tegen extreem lage rentetarieven om de casinobanken van Wall Street te ondersteunen, niet in de laatste plaats vanwege de systemische besmetting die zich verspreidde vanuit hun geconcentreerde posities in derivaten.

Onder de noemer ‘geen bailout-operaties meer’ zou de Dodd Frank Act van 2010 het probleem oplossen door derivaten speciale privileges te geven. De meeste crediteuren worden ‘uitgehouden’ van het uitoefenen van hun rechten terwijl een bedrijf failliet is, maar veel derivatencontracten zijn van deze uitstel vrijgesteld. Tegenpartijen die onderpand verschuldigd zijn, kunnen dit onmiddellijk en zonder rechterlijke toetsing in beslag nemen, nog voordat de faillissementsprocedure zelfs maar is begonnen. Deposanten worden ‘concurrente crediteuren’ die hun geld alleen kunnen terugkrijgen na derivaten-, repo- en andere gedekte claims, ervan uitgaande dat er nog iets te recupereren valt, wat in het geval van een grote derivatencrisis onwaarschijnlijk zou zijn. We zagen dit ‘bail-in’-beleid in Cyprus in 2013 plaatsvinden.

Om een herhaling te voorkómen van hoe de megabanken van Wall Street zichzelf opbliezen in 2008 brachten de federale banktoezichthouders in juli vorig jaar een voorstel uit dat strengere kapitaalregels zou opleggen aan slechts 37 banken (van de 4.600 banken in de VS). De voorgestelde nieuwe kapitaalregels zouden alleen gevolgen hebben voor die banken die zich in belangrijke mate bezighouden met derivaten en andere risicovolle handelsstrategieën. De tegenreactie van de megabanken van Wall Street was hevig, waarbij de banken zelfs televisiereclame vertoonden die een vals en vertekend beeld schetsten van wat de kapitaalverhogingen zouden doen.

Een ander belangrijk punt van zorg is wie er aan de andere kant staat van deze derivatentransacties met de megabanken – hun zogenaamde ‘tegenpartij’. Volgens federale onderzoekers zijn er zowel tegenpartijen van megabanken als ‘niet-bancaire financiële tegenpartijen’ – zoals verzekeringsmaatschappijen, beursvennootschappen, vermogensbeheerders of hedgefondsen. Er zijn ook “tegenpartijen van niet-financiële bedrijven” – dit kan vrijwel elk binnenlands of buitenlands bedrijf zijn. Met andere woorden: het Amerikaanse volk heeft er geen idee van of het gewone aandelen bezit in een beursgenoteerd bedrijf dat elke dag kan ontploffen als gevolg van roekeloze transacties in derivaten met mondiale banken.

Wall Street heeft een geschiedenis van het opblazen van zaken met derivaten. Merrill Lynch heeft Orange County, Californië opgeblazen met derivaten. Enkele van de grootste handelshuizen op Wall Street hebben de gigantische verzekeraar AIG in 2008 opgeblazen met derivaten, waardoor de Amerikaanse regering gedwongen werd AIG over te nemen met een enorme bailout-operatie.

Volgens documenten die zijn vrijgegeven door de Financial Crisis Inquiry Commission had Lehman Brothers ten tijde van hun faillissement op 15 september 2008 meer dan 900.000 uitstaande derivatencontracten en had zij bij veel van deze transacties de grootste banken op Wall Street als tegenpartij gebruikt. Uit de FCIC-gegevens blijkt dat Lehman meer dan 53.000 derivatencontracten had met JPMorgan Chase; meer dan 40.000 met Morgan Stanley; ruim 24.000 met Citigroup’s Citibank; ruim 23.000 met Bank of America; en bijna 19.000 met Goldman Sachs.

Powell is een stroman voor de heersende elite en een fraudeur, maar hij is op zijn minst gedeeltelijk eerlijk in zijn uitleg waarom hij geld wil blijven drukken. De reden is om te proberen de rente laag te houden. Toegegeven, hij faalt hierin jammerlijk, maar hij begrijpt tenminste het doel. Hij vertelt het grote publiek en het Amerikaanse Congres uiteraard dat de reden dat het land lage rentetarieven nodig heeft, is om voora; de huizenprijzen te ondersteunen.

De alom bekende Alan Greenspan, eerder voorzitter van de Federal Reserve, wist in 1999 al dat de derivatenmarkt, als deze in de openbaarheid zou worden gebracht en via een openbaar verrekenkantoor, ertoe zou leiden dat de markt ‘implodeert’. We verzinnen dit niet - het is gedocumenteerd. En we kunnen er gerust van uit gaan dat Greenspan dit aan zijn opvolger Bernanke heeft verteld - die dat op zijn beurt weer aan zijn opvolg(st)ers heeft doorgebriefd.

In dit licht zijn al het monetaire beleid en de inspanningen van de Federal Reserve erop gericht op het doen van maar één ding: proberen de overbelaste, door derivaten bezaaide balansen van de Too Big to Fails, de grootste banken van de VS, te ondersteunen. Het feit dat de bankdirecteuren dit geld aannemen en gebruiken om zichzelf en hun werknemers te betalen, bevestigt alleen maar dat deze mensen géén interesse hebben in het zorgen voor aandeelhouders of hun bedrijven. Ze pakken gewoon het geld en genieten ervan zolang dit plan werkt.

Op 24 december 2023 zei Catherine Herridge, een senior onderzoekscorrespondent voor CBS News over nationale veiligheid en inlichtingen, in het programma ‘Face the Nation’: ‘Ik ben gewoon erg bezorgd dat 2024 het jaar zou kunnen zijn van een zwarte zwaan, een Black Swan. Dit is een nationale veiligheidsgebeurtenis met een grote impact die heel moeilijk te voorspellen is.”

Wat voor soort gebeurtenis zei ze niet maar er wordt gespeculeerd over een grote cyberaanval; een bankencrisis als gevolg van een golf van wanbetalingen als gevolg van hoge rentetarieven, vooral op het gebied van commercieel onroerend goed; een olie-embargo vanwege oorlog. Elke grote zwarte zwaan zou de enorme derivatenzeepbel kunnen doorprikken, die de Bank for International Settlements al in 2008 op meer dan een biljard (1.000 biljoen !) dollar schatte. Nu het mondiale bbp slechts 100 biljoen dollar bedraagt, is er niet genoeg geld in de wereld om te voldoen aan al deze afgeleide claims. Zoals we eerder schreven heeft een derivatencrisis bijgedragen tot de ineenstorting van de banken in 2008, en dat zou opnieuw kunnen gebeuren.

De gevaren van derivaten zijn al tientallen jaren bekend. Warren Buffett schreef in 2002 dat het ‘financiële massavernietigingswapens’ waren. James Rickards schreef in 2012 in US News & World Report dat ze verboden moesten worden. Toch heeft het Amerikaanse Congres niet gehandeld.

We weten niet wanneer de derivatenzeepbel wordt doorgeprikt. Maar het zàl gebeuren. Op een gegeven moment zal de derivatenmarkt van meer dan $600 biljoen opnieuw imploderen. Als dat gebeurt, zal geen enkele hoeveelheid geld bijdrukken de balansen van de Too Big To Fail-banken kunnen redden. Op dat moment is het game over voor Wall Street en de Federal Reserve.

De grote truc is om vóór de crash te cashen en fysiek goud te kopen. Het is duidelijk dat er meer derivaten worden uitgegeven dan de totale hoeveelheid fiatgeld op aarde. Dit is hoe de bankiers de beleggingen en pensioenrekeningen van buitenstaanders afpakken. Als u fiatgeld, futures, opties, aandelen, obligaties of ander ponzi-zwendelpapier aanhoudt wanneer de Grote Crash zich voordoet... zal het waardeloos zijn. Dan zal alles wat u nog over heeft, in de vorm van rente, belastingen, CO2-kosten, enz., worden afgepakt.


PS. Al in 2019 schreven we over de risicovolle derivatenhandel in ons artikel "De derivatenbom".





[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[18 februuari 2024]

 

Afdrukken Doorsturen