Er kan zeker geen twijfel bestaan over de huidige toestand van onze wereld. De agressie bereikt een hoogtepunt. We leven in een tijd van nog groter gevaar dan die waarmee de mensheid tijdens de Koude Oorlog werd geconfronteerd.
Er is nog nooit een gevaarlijker tijd geweest voor de mensheid dan nu.
We staan op de drempel van een absolute nachtmerrie. Het is duidelijk
dat de entiteit die bekend staat als het collectieve Westen nu acteert
zoals de grootste schurkenstaten doen en er geen bezwaar tegen zal
hebben om op flagrante wijze inbreuk te maken op welke bestaande wet
dan ook. Of deze wetten nu gebaseerd zijn op ethisch gedrag, moreel
gedrag of gebaseerd zijn op overeengekomen internationaal recht. De
elites die in de hele westerse wereld de macht hebben gegrepen, samen
met degenen die óf vrijwillig in hun kamp zitten óf het gevoel hebben
dat ze niet in staat zijn zichzelf te bevrijden, zullen elke gepleegde
misdaad dekken, deze jegens hun bevolking rechtvaardigen met
duidelijke leugens en doorgaan met het plegen van nog meer van dit
soort misdaden.
Niemand in het Westen mag nog enig vertrouwen hebben in de eerlijkheid
van degenen die in deze tijden hun land besturen. Het is een
misselijkmakende gedachte om over na te denken, maar feit is dat het
criminelen zijn die voor niets zullen terugdeinzen om elk aspect van
hun macht te behouden, inclusief het gebruik van kernwapens als zij
dit nodig achten. Deze woorden kunnen door velen die sceptisch staan
tegenover dergelijke waarschuwingen worden gelezen als een veel
ongegronder alarm. Nou, we zullen zien. Kijk naar wat Israël nu doet:
het is volledig uit de hand gelopen en de regering van het land ziet
geen reden waarom het zich zorgen zou moeten maken over het overtreden
van welke wet dan ook. Het zal blijken dat deze houding iedereen die
het steunt ook besmet, vooral de Verenigde Staten en Groot-Brittannië,
terwijl velen in heel Europa dat ook doen.
Wat is, zo vraagt u zich misschien af, de reden voor deze onstuimige
drang naar oorlog? Waarom kunnen deze verdeeldheid tussen landen niet
worden verkleind door pogingen om begrip te kweken? Waarom is de
diplomatie uit onze wereld verdwenen? Was het niet DE manier waarop we
hier heelhuids zijn beland? De huidige leiders begrijpen dit
basisprincipe van geopolitiek niet - praat met je vijand. Je kunt met
je vrienden praten zoveel je wilt, er verandert niets. Praat met
degenen die u als uw vijand beschouwt als u werkelijk vrede zoekt. En
dáár ligt het probleem: de westerse mogendheden geven op geen enkele
wijze aan dat zij vrede willen. Ze willen duidelijk meer en steeds
meer oorlog.
Tot 9/11 bestond er een gebruikelijke manier waarop conflicten
eindigden als er geen uitzicht was op een beslissend resultaat. Als u
oud genoeg bent, herinnert u zich misschien de naam van deze
uitstervende kunst. De term daarvoor was 'diplomatie'. De wereld lijkt
tegenwoordig te worden bestuurd door nukkige kinderen. Het geschreeuw
dat plaatsvindt is het meest voorkomende communicatiemiddel geworden,
en duidelijk spreken op een kalme en overtuigende manier lijkt een
verloren kunst te zijn geworden, althans onder de overgrote
meerderheid van de westerse politici.
Diplomatie was vroeger het belangrijkste instrument om de gemoederen
te kalmeren en bruggen te bouwen tussen twee tegengestelde partijen.
Het is door de eeuwen heen gebruikt als een logische stap door degenen
die in staat waren de uitkomsten in te schatten die zich het meest
waarschijnlijk zouden voordoen als de zaken zouden doorgaan zoals ze
waren. Degenen met een hart dat niet verwikkeld was in de emotionele
onrust van degenen die zij probeerden samen te brengen, waren van
cruciaal belang. Zonder hen zou er nooit een oorlog zijn geëindigd.
Waar zijn zulke mensen nu? Ze vallen erg op door hun afwezigheid.
Misschien heeft u sinds de gebeurtenissen van 9/11 wel eens gehoord
van een ‘Forever War’. Wij denken dat de aanwijzing waarom de
diplomatie is gestorven, in die korte zin te vinden is. We worden door
onze 'volksvertegenwoordigers' in een oorlog gesleurd, zonder
toevlucht tot diplomatie. Een oorlog waarbij bruggen alleen worden
verbrand en niet worden gebouwd tussen tegengestelde partijen. Het is
een oorlog waarvan de hoofdrolspelers die deze uitdrukking gebruiken,
niet voorzien dat deze ooit zal eindigen. Ze blazen hun borstkas op
als krijgers die klaar staan om elke vijand te verslaan en daarbij
geen genade te betrachten. Ze zijn niet van plan om te vergeven, te
vergeten of ooit, zelfs maar voor het kleinste moment, de motivatie
van hun vijanden te proberen begrijpen. Ze moeten worden gedood,
verslagen, ondermijnd, vernederd, geëlimineerd, vernietigd… maar de
hemel verhoede dat ze ooit begrepen zullen worden.
De diplomatie stierf en werd in de uren na 9/11 al snel ter
onmiddellijke en onherstelbare crematie overgedragen. Het werd opgevat
als een onbetwistbare waarheid door degenen die de beslissing namen
dat het niet langer nodig was en dat het bovendien alleen maar een
tijdverspillende barrière zou zijn om een dringend noodzakelijk
resultaat te bereiken. Dat resultaat was de vernietiging van elke
potentiële vijand van de VS en hun 'bondgenoten', hun vazalstaten. Als
je de VS niet als leider van de vrije wereld accepteerde en je er snel
voor liet buigen, was je net zo slecht als degenen die er op 9/11
tegen optraden.
Rusland heeft alles overleefd wat de westerse mogendheden erop hebben
losgelaten. Elke aanval op de Russische industrie, financiële
instellingen, economie en sociale structuur is mislukt. Ze wilden
Rusland via Oekraïne op de knieën krijgen en blokkeerden elke weg naar
vrede die Vladimir Poetin probeerde te bewandelen, door hem in een
positie te manipuleren waar hij maar één weg doorheen had en dat was
door de speciale militaire operatie van Rusland op te zetten. Zelfs
toen probeerde Rusland binnen een maand een manier te vinden om de
gevechten te stoppen door middel van een onderhandelde oplossing. Dit
vond eerst plaats in Wit-Rusland en daarna in Turkije. Zoals één van
de belangrijkste Oekraïense onderhandelaars zei, was het voornaamste
doel van Rusland ervoor te zorgen dat Oekraïne niet tot de NAVO
toetrad, maar in plaats daarvan ermee instemde een neutrale
bufferstaat te zijn. De westerse mogendheden zorgden ervoor dat
Oekraïne hier niet mee instemde en haalden het regime in Kiev over om
in plaats daarvan te blijven vechten.
Zoals we in eerdere artikelen hebben opgemerkt, kwam Vladimir Poetin
al snel terecht in de Amerikaanse 'schurken-top 10'. Dit was in
februari 2007 in München, toen
hij de aanhangers van het eerdergenoemde
beleid toesprak en stoutmoedig en onomwonden verklaarde
dat Rusland geen buiging zou maken. U zult geen meldingen vinden over
alle bijnamen voor hem die nu heel bekend zijn in de mainstream media
tussen het jaar 2000, toen hij president werd, en zijn toespraak in
2007. In dat jaar, vanaf februari van dat jaar, werd hij een
uitgesproken mikpunt, zo niet op de hoogste positie van de lijst van
doelgroepen. Het was gewetenloos voor degenen aan de top van de
westerse politieke boom in die conferentiezaal om Poetin in negatieve
termen te horen spreken over de westerse oorlogen die tot doel hadden
regimes omver te werpen en waarin de VS en hun bondgenoten waren
verwikkeld. Het was voor hen toen en daar duidelijk dat zij van hem af
moesten.
Na 9/11 zou er geen diplomatie meer zijn. Dit is één van de redenen
waarom Trump van 2016 tot het einde van zijn ambtstermijn zo onwelkom
was als Amerikaanse president. Hij probeerde de kunst van de
diplomatie nieuw leven in te blazen. Hij ontmoette Poetin, die het
grootste deel van de rest van de wereld op dat moment als een
gereïncarneerde Hitler beschouwde. Hij ontmoette Kim Jong-un uit Noord-Korea.
Hier zat iemand die niet in de bus zat waar alle anderen binnen de
politieke hiërarchie van de VS en hun bondgenoten onmiddellijk na 9/11
met enthousiasme in waren gestapt. Waarom sprak hij met hun vijanden
in plaats van gebruik te maken van wat toen de standaard
aanspreekwijze was, en hen als kwaadaardige duivels lastig te vallen?
Met betrekking tot het Midden-Oosten op dit moment en ook in Oekraïne
zien we hetzelfde post-9/11 ‘geen diplomatie’-draaiboek in werking. De
Israëlische regering gebruikt elk mogelijk wapen tegen het Palestijnse
volk van Gaza. Het is duidelijk dat de VS elke suggestie vermijden dat
diplomatie een rol zou moeten spelen, en de bezoeken die leden van hun
regering aan dat land brengen zijn voor de bühne (terwijl de
wapenleveranties onverminderd doorgaan). Misschien kunnen één of twee
verklaringen die als een soort zelfbeschermend theater zijn gedaan,
worden aangezien voor diplomatie, maar in werkelijkheid wordt er geen
enkele echt bepleit of betrokken. De zaak in Oekraïne is zelfs nog
erger en biedt een nog groter potentieel voor escalatie dan die in
Gaza. Escalatie na escalatie is aan de orde van de dag, waarbij de
zaken steeds harder in de richting van een steeds destructievere
oorlog worden geduwd, en zich verdubbelt in de richting van een
onhaalbaar doel van de Oekraïense ‘overwinning’. Er bestaat geen
diplomatie en dit lijkt de meeste westerse machten prima te bevallen.
Met uitzondering van Hongarije en Slowakije vinden alle EU-lidstaten
kennelijk dat er méér oorlog in Oekraïne moet komen, om het zoals zij
zeggen "zolang als nodig is".
Bijna 500.000 Oekraïense troepen zijn volgens de recentste gegevens
omgekomen sinds die noodlottige momenten waarop de westerse
mogendheden het Oekraïense regime ervan overtuigden dat het met hun
onbeperkte steun moest blijven vechten. Bij gebrek aan mannen is het
Kiev-regime begonnen met het oproepen van vrouwen, om ook naar het
front te gaan (en te sterven voor de 'goede' zaak. Het doel van het Westen is
Rusland te verzwakken, wijdverbreide ontsteltenis te zaaien onder de
Russische bevolking met als doel een regimeverandering op gang te
brengen, om vervolgens krachten genoeg te mobiliseren om alle
gezagsstructuren in het land neer te halen en te vervangen, net zoals
ze dat deden in diverse andere landen waarop zij zich richtten. Net
zoals ze dat in 2014 in de Oekraïense hoofdstad Kiev deden. Zodra de
machtswisseling was gerealiseerd, zou Rusland worden gebalkaniseerd en
in talloze sectoren worden opgesplitst, zodat het zich nooit meer zou
durven verzetten tegen de Verenigde Staten en hun 'bondgenoten'. Het
pakte echter heel anders uit, en alle sancties tegen Rusland zijn voor
het Westen als een boemerang teruggekomen.
De mensen die staten besturen ter ondersteuning van de
neoconservatieve meerderheid, die sinds 19/11 de macht hebben,
zijn toegewijd aan het bovenstaande resultaat, ongeacht de kosten. En
die kosten zouden ook worden betaald in mensenlevens, misschien wel
miljoenen mensenlevens. Hun fanatieke toewijding aan het ondermijnen
en uiteenvallen van Rusland is totaal en standvastig. Degenen
hierachter hebben alle twijfel en rede achter zich gelaten, het zijn
fanatiekelingen die zichzelf er nooit toe zullen brengen anders te
denken of te handelen. Ze versterken hun krankzinnige ideeën en
plannen voortdurend in een geloofsbubbel van groepsdenken, waar er
geen alternatieve opties zijn voor een totale oorlog en de gevolgen
verdoemd zijn. Dit is de reden waarom wij denken dat het collectieve
Westen nu tot alles in staat is - zelfs een Derde Wereldoorlog.
De doorsnee-burger heeft een hekel aan het idee van oorlog (wie is er
niet tegen?). Dit staat in schril contrast met de meest prominente
politici die nu in de hele westerse wereld een functie bekleden. Om
opnieuw vrede te bewerkstelligen moeten ze ons inziens op een
democratische wijze van het wereldtoneel verdwijnen - en de hoop voor
iedereen is dat dat ook gaat gebeuren. Eén voor één zullen de
oorlogshitsers verdwijnen, niet-(her)gekozen worden of ontslagen, en
het platform ontzegd dat ze zo lang hebben bezoedeld.
Gisteren vertrok er zo iemand, Zuzana Čaputová, binnenkort
ex-president van NAVO-lid Slowakije. De man die haar vervangt, Peter
Pellegrini, heeft gezworen een einde te maken aan het aanwakkeren van
de oorlog in Oekraïne door Slowakije en hij zal vastberaden en
resoluut pleiten voor onderhandelingen die naar vrede leiden.
Vorig jaar werd de politieke collega van Peter Pellegrini, Robert
Fico, premier van Slowakije. Fico heeft dezelfde opvattingen als
Pellegrini over het conflict in Oekraïne. Er zullen geen wapens meer
naar het Oekraïense regime worden gestuurd. In plaats daarvan zal
Slowakije samen met Viktor Orbán van Hongarije een pleitbezorger zijn
voor onderhandelingen die tot een vaste vrede leiden.
De oorlogshitsers in Europa zijn naar het zich laat aanzien op weg
naar de uitgang, en binnenkort ook, naar wij hopen, ook in de
Verenigde Staten en Groot-Brittannië. Tijdens hun ambtsperioden is de
westerse wereld in heel Azië en het wereldwijde Zuiden in ongenade
gevallen. Hun gebruik van het Oekraïense volk in hun geopolitieke doel
om Rusland te verzwakken heeft ertoe geleid dat zij het meest cynische
instrument en de meest cynische strategie hebben gebruikt sinds hun
gezamenlijke inspanningen om Syrië ten val te brengen door het gebruik
van terroristische krachten.
In Duitsland zullen Scholtz, Baerbock en Hadek zeker binnenkort de
deur worden gewezen. Hun gezamenlijke inspanningen hebben wat ooit de
grootste economie van Europa was, op de knieën gebracht. Door de kant
van de neoconservatieve oorlogshitsers van de VS en Groot-Brittannië
te kiezen, hebben zij Duitsland de-ïndustrialisering gebracht en
Duitsers vernederd, die ernstig verraden zijn wat betreft hun
verwachtingen van degenen die zij verkozen hadden. Uit opiniepeilingen
en luidruchtige protesten op bijeenkomsten waar deze drie spreken
blijkt dat hun ambtsperiode duidelijk ten einde loopt.
In Frankrijk is Macron een nationale schande en onderhevig aan zowel
de woede van miljoenen mensen, vooral die in de landbouwsector, als
aan toenemende angst vanwege zijn schijnbare bereidheid om de Derde
Wereldoorlog tot stand te brengen door Franse troepen naar Oekraïne te
sturen. Macron lijdt al jaren min of meer voortdurend onder de toorn
van het Franse volk. Ook hem zal de deur worden gewezen om nooit meer
terug te worden gevraagd.
De Baltische staten huisvesten enkele van de meest oorlogszuchtige
politici ter wereld. Hun gehuil om oorlog tegen Rusland schaamt deze
naties. Letland, Litouwen en Estland hebben de beschamende erfenis van
voortdurende steun voor de resterende sporen van nazi’s. Met
jaarlijkse herdenkingen en ceremonies proberen ze daden van massale
nazi-gruwel en -haat te zuiveren. Het is dan ook geen wonder dat
poliyici uit deze landen oorlog willen ontketenen tegen de natie die
hun ‘helden’ heeft verslagen. Degenen die de misdaden van de nazi’s
uit het verleden prijzen en die van de moderne nazi’s in Oekraïne
prijzen, zouden zo snel mogelijk uit hun ambt moeten worden gezet.
Polen, een ander land dat de grieven tegen Rusland uit het verleden
nauw aan het hart draagt, heeft de Duitsers die het land veel meer
pijn hebben gedaan, al lang vergeven. Om de één of andere onbekende
reden blijft de russofobie springlevend onder de Poolse politieke
klasse en is de afgelopen jaren in grotere mate dan ooit tevoren aan
de oppervlakte gekomen. Polen lijkt een oorlog met Rusland te willen,
en voert volkomen blind en roekeloos een catastrofaal buitenlands
beleid jegens Rusland. Het Poolse volk is zich hopelijk inmiddels
bewust geworden van het catastrofale vooruitzicht van wat een oorlog
met Rusland zou betekenen en zal naar onze verwachting
dienovereenkomstig optreden tegen de politici die voor een dergelijke
oorlog pleiten.
We begonnen dit artikel ermee en besluiten ermee: diplomatie is
gestorven in de harten en geesten van veel politici. Ze drijven de
westerse wereld onverbiddelijk richting een ramp en lijken zich daar
totaal niet bewust van te zijn. Een dergelijke blindheid tegenover de
voor de hand liggende realiteit is onvergeeflijk en moet als zodanig
zeker de politieke ondergang betekenen van degenen die deze
krankzinnige oorlogsmoloch aanwakkeren. Als dat niet het geval is,
zijn de vooruitzichten voor iets dat in de buurt komt van een
hervatting van vrede en stabiliteit inderdaad somber. Het moet echter
zeker zo zijn dat de volkeren van Europa, van de VS en
Groot-Brittannië, te veel op het spel hebben staan om zich aan te
sluiten bij de roekeloze projecten die door hun leiders worden
nagestreefd en hen uit hun ambt zullen stemmen, waarbij zij degenen
zullen binnenhalen die pleiten voor een onderhandelde vrede, zoals
Robert Fico en Peter Pellegrini uit Slowakije.
[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]
[7 april 2024]
Afdrukken
Doorsturen