Waarom de VS te weinig wapens en munitie hebben (en kunnen leveren)

Waarom kan het Pentagon wapenfabrikanten er niet toe brengen de productie op te voeren? Uit een Amerikaans overheidsrapport blijkt dat het leger in dat land niet bijhoudt wie de eigenaar is van zijn aannemers, en dat slechts twee mensen zich bezighouden met fusies in de defensie-industrie.


Hieronder een uitzonderlijk saaie grafiek waarin al het geld van de wereld is opgenomen. Welkom in het Pentagon.

Eén van de belangrijkste nevenverhalen van de recente oorlogen in Oekraïne en Israël, en de westerse concurrentie met China om Taiwan, is dat de industriële defensiesector van de VS, bestaande uit meer dan 200.000 bedrijven, gedwongen wordt om daadwerkelijk weer wapens te bouwen. Defensie is big business, en sinds het einde van de Koude Oorlog hebben opeenvolgende Amerikaanse regeringen Wall Street toegestaan te bepalen wie de defensie-uitgaven bezit, wie de wapens maakt en wie ervan profiteert.

De gevolgen zijn, net als bij veel van onze economische machines, voorspelbaar. Hogere prijzen, slechtere kwaliteit, lagere productie. Wall Street en private-equityfirma's geven eerst prioriteit aan het uitbetalen van geld, en dat betekent dat een ooit functionerende en wendbare industriële basis nu meer schuld produceert dan wat dan ook. De VS kunnen simpelweg niet de apparatuur bouwen of krijgen die ze nodig hebben.

Er komen op dit moment een hele reeks interessante rapporten uit het Pentagon. Uit één van de recentste bleek dat, in tegenstelling tot de defensie-industriële basis uit het midden van de 20e eeuw, in deze sector (en daarbuiten ook) het geld van de overheid - de Amerikaanse belasingbetaler, dus - tegenwoordig steeds meer naar de terugkoop van aandelen gaat in plaats van naar daadwerkelijke bewapening. En nu, met een dramatische toename van de behoefte aan alles, van raketten tot artilleriegranaten tot kogels, beginnen we scheuren te zien in het eens zo geroemde Amerikaanse leger.

De tekenen zijn onmiskenbaar. In Oekraïne rantsoeneren strijders granaten. Taiwan kan geen wapens krijgen die het jaren geleden heeft besteld. Het Pentagon heeft een geheim team samengesteld om voorraden te doorzoeken om zeer nauwkeurige wapens te vinden waar op elk slagveld en potentieel slagveld veel vraag naar is. Maar het probleem gaat voor de VS verder dan de nationale defensie. In Lake City, Missouri, heeft de grootste munitiefabriek voor handvuurwapens ter wereld besloten dat alle munitieproductie naar het leger gaat, wat betekent dat er een binnenlands tekort zal ontstaan voor jagers, sporters en misschien zelfs de politie. Dit tekort lijkt misschien een verhaal van een plotselinge stijging van de vraag, maar het is eigenlijk een verhaal van consolidatie en de-industrialisatie.

Vraag naar meer wapens en munitie als gevolg van oorlogen is niet nieuw, en er zit altijd enige tijd tussen de productie en de levering. Maar vandaag de dag is de tussenliggende tijdsduur vreemd lang. Het leger gunt bijvoorbeeld contracten aan RTX en Lockheed Martin om nieuwe Stinger-raketten te bouwen, wat logisch is. Maar het proces zal... vijf jaar duren.
Waarom?
Wat nieuw is, is de rol van Wall Street op het gebied van wapens. Vroeger was er een tekort aan productiecapaciteit, maar toen kwamen private equity en fusies. En nu doen ze dat in de VS niet. De overheid kan voor de meeste grote wapensystemen niet daadwerkelijk biedingen van meerdere spelers vragen, omdat er maar één of twee mogelijke bieders zijn. Dat betekent dus dat er weinig prikkels zijn voor bedrijven om hun productie uit te breiden, ook al zijn er meer uitgaven. Waarom niet gewoon de prijs verhogen?

U hoeft ons niet te geloven, maar ga dan uit van wat het Pentagon meedeelt. In 2022 meldde het Amerikaanse ministerie van Defensie (DOD) dat “die consolidatie van de industriële basis de concurrentie om DOD-contracten vermindert en ertoe leidt dat DOD afhankelijk is van een beperkter aantal leveranciers. Dit gebrek aan concurrentie kan op zijn beurt het risico op hiaten in de toeleveringsketen, prijsstijgingen, verminderde innovatie en andere negatieve effecten vergroten.” En dat is de reden dat, ruim twee jaar na het begin van het conflict in Oekraïne, het opvoeren van de leveringen nog steeds niet is waar deze zou moeten zijn - althans gezien door de westerse bril.

Medio oktober vorig jaar legde het Government Accountability Office (GAO), een instelling van het Amerikaanse Congres dat belast is met het onderzoeken van problemen bij de overheid en het bedrijfsleven, uit waarom. De GAO kwam met een rapport over hoe het Pentagon vrijwel geen toezicht houdt op de overnames van defensiebedrijven door Wall Street. De titel ('DOD heeft beter inzicht nodig in de risico's van fusies en overnames') is net zo saai als je zou verwachten, bedoeld om weinig mensen op te laten letten, maar het rapport geeft een rood alarm aan inkoopfunctionarissen.

Het rapport is simpelweg verbijsterend. Ondanks al het gepraat over consolidatie op hoog niveau binnen het Pentagon en in het Congres heeft de bureaucratie feitelijk geen enkele vooruitgang geboekt. Er is bijvoorbeeld een defensiebudget van een biljoen dollar, maar er zijn slechts twee mensen op het Amerikaanse ministerie van Defensie die naar fusies in de defensiesector kijken. Daarmee zou je de ochtendploeg van een klein koffietentje niet kunnen bemannen, en toch moeten twee mensen kijken naar de naar schatting vierhonderd fusies die elk jaar plaatsvinden tussen defensie-aannemers en onderaannemers.

Vierhonderd fusies per jaar is veel, maar dat is uiteraard slechts een - voorzichtige - schatting. Waarom weet men niet hoeveel overnames er plaatsvinden in de defensiesector? Het blijkt dat het een schatting is omdat het Pentagon defensie-fusies niet meer volgt. Om het in saaie GAO-taal te zeggen: ‘functionarissen van het Pentagon konden niet met zekerheid zeggen hoeveel defensiegerelateerde fusies en overnames er nu jaarlijks plaatsvinden, omdat ze niet langer gegevens bijhouden over alle fusies en overnames in de industriële defensiesector.’ Het Amerikaanse ministerie van Defensie is dus bijna volledig blind voor de bedrijfseigenaren van aannemers en onderaannemers, wat één van de redenen zou kunnen zijn dat bijvoorbeeld Chinese legeringen worden ontdekt in gevoelige wapensystemen zoals de ultramoderne F-35.

Het wordt nog erger. Er is geen beleid of begeleiding op het gebied van fusies, en de Amerikaanse Defensie vereist niet eens van aannemers of onderaannemers dat ze hen vertellen dat er een nieuwe eigenaar is wanneer er een overname plaatsvindt. In feite vertrouwt het Pentagon op publiek nieuws om op de hoogte te zijn van fusies. Ze weten vaak niet dat er fusies gaande zijn, of dat de Federal Trade Commission ze aan het herzien is. Als er grote fusies plaatsvinden, zelfs als het het Pentagon betreft, houdt niemand bij wat er na de sluiting gebeurt. Ze maken geen analyses van industriële sectoren, omdat hun “M&A-kantoor geen robuuste gegevens verzamelt of terugkerende trendanalyses uitvoert die hen zouden kunnen helpen fusies en overnames te identificeren in risicovolle consolidatiegebieden onder defensieleveranciers.”

De kop-in-het-zand-aanpak van het Pentagon is de reden waarom Lockheed nu een wurggreep heeft op de modernisering van nucleaire raketten, omdat het de belangrijkste leverancier van raketmotoren heeft gekocht en die motoren heeft ontzegd aan rivalen die bieden op het contract voor het upgraden van wat bekend staat als de nucleaire triade.

Hoe gaat de Amerikaanse overheid om met fusies in de defensie-industrie? Welnu, het Pentagon laat de antitrustagentschappen uitsluitend naar de concurrentie kijken. “Hoewel het DOD-beleid het Industrial Base Policy en DOD-stakeholders opdracht geeft andere soorten risico’s te beoordelen, zoals nationale veiligheids- en innovatierisico’s”, schreef de GAO, “hebben ze dat niet routinematig gedaan.” Kortom, het omgaan met hun eigen verdedigings-industrie is de taak van iemand anders.

Wat we het nuttigst vonden aan het GAO-rapport is de reactie van het Pentagon, een klassiek bureaucratisch handgebaar. De DOD was het eens met alle conclusies van de GAO. Het zou fusies moeten volgen en wat er daarna gebeurt, het zou meer personeel moeten hebben dat dit doet, het zou de nationale veiligheidsaspecten van bedrijfscombinaties moeten overwegen, en het zou een duidelijk beleid moeten hebben inzake fusies. Maar dat is niet het geval. De DOD zegt dat het tegen 2024 een betere strategie zal hebben om fusies aan te pakken. Eigenlijk zeggen ze: in principe heeft u [GAO] gelijk, maar het is niet ons probleem.

Elke dag lijkt het alsof politieke leiders en adviseurs zeggen dat het tijd is om dat arsenaal aan democratie echt op gang te brengen en echt te herindustrialiseren. Het is heel goed mogelijk om veel gedaan te krijgen. De FTC en ht Amerikaanse ministerie van Justitie beschikken nu over aanzienlijke hoeveelheden nationale veiligheidsgerelateerde informatie over fusies als gevolg van een wijziging door het Congres in de wetgeving inzake kennisgeving vóór de fusie in 2022, zodat de DOD gemakkelijk beter zou kunnen volgen wat er in de defensiesector gebeurt.

Sterker nog: het Pentagon is een zeer krachtige organisatie. De plaatsvervangend minister van Defensie, Kathleen Hicks, zou simpelweg de concurrentie de kop in kunnen drukken en aannemers gaan vertellen dat als ze niets doen, zij een interne oorlog tegen hen zal beginnen. Of het hoofd van de Armed Services Committees zou met de zachte cashflow kunnen dreigen die leidt tot recordaankopen van aandelen onder aannemers als de productietoename niet op gang komt. Of ze zouden antitrustautoriteiten kunnen toewijzen aan het Ministerie van Defensie, dat zich zou baseren op een nationale veiligheidsnorm die wijdverbreide bedrijfsherstructureringen mogelijk maakt zonder het voeren van voortslepende rechtszaken. Er zijn veel wegen die naar de planeetvernietiging leiden.

Maar als we daadwerkelijk naar het lef van de Amerikaanse bureaucratie kijken gebeurt er niets, want iets doen aan deze industriële sector betekent het dwarsbomen van Wall Street, en dat is over het algemeen niet iets dat bij de beleidsmakers op tafel ligt. Gigantische bureaucratieën zijn moeilijk te veranderen, maar ze zijn niet onwrikbaar. Eén van de manieren waarop je weet dat een voorheen niet-functionele bureaucratie op de goede weg is, is, ironisch genoeg, als er bittere machtsstrijd en woede ontstaat onder het personeel, dat de opdracht krijgt de dingen anders te doen. Maar zoals de GAO liet zien, gebeurt dat gewoon niet in het Pentagon, of in ieder geval lang niet snel genoeg.

En dat is één van de onverwachte redenen waarom Amerika (en het Westen) steeds meer zonder munitie zit.

 

 

Lees ook ons artikel van vandaag getiteld: "Westerse defensie-industrie afhankelijk van Chinees katoen".









[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[10 april 2024]

 

Afdrukken Doorsturen