Oorlog in Midden-Oosten lijkt onvermijdelijk

Voor het eerst sinds het begin van de Gaza-crisis had generaal Mohammad Baqeri, de stafchef van de Iraanse strijdkrachten, op 19 oktober 2023 een gesprek met de Russische minister van Defensie Sergei Shoigu. De somberheid overheerst.

Er bestaat geen twijfel over dat 'slimme macht' het buitenlands beleid verbetert. Sinds het begrip ‘slimme macht’ zo’n twintig jaar geleden zijn intrede deed in de internationale diplomatie, past een grote regionale macht, Iran, het toe op een daadwerkelijke conflictsituatie. Slimme macht gaat over het strategische gebruik van diplomatie, overtuigingskracht, capaciteitsopbouw en de projectie van macht en invloed, gecombineerd op manieren die kosteneffectief zijn en politieke en sociale legitimiteit hebben.

Zeker, Teheran investeert zwaar in zijn investeringen in allianties, partnerschappen en instellingen (en niet-statelijke actoren) op alle niveaus om zijn invloed en capaciteit uit te breiden en de legitimiteit van zijn optreden in de ontwikkelingssituatie rond Gaza vast te stellen.

De opmerkingen van de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian tijdens een televisie-interview afgelopen maandag na een regionale tournee die hem naar Irak, Libanon, Syrië en Qatar bracht en waar hij achter gesloten deuren ontmoetingen had met de leiders van de verzetsgroepen, vallen op als een gedurfde vertoning van slimme macht die erop gericht is de situatie op de grond in de richting van het diplomatieke spoor te duwen op een cruciaal moment waarop dialoog en diplomatie van groot belang zijn.

De topdiplomaat van Iran, een carrièrediplomaat van beroep voordat hij de politiek inging vanuit de positie van vice-minister van Buitenlandse Zaken, waarschuwde dat de verzetsleiders “niet zullen toestaan ​​dat het zionistische regime wat dan ook in de regio doet” en “de komende uren preventieve maatregelen kunnen nemen. ”

Amir-Abdollahian zei dat zij tijdens zijn ontmoetingen met leiders van het verzetsfront geloofden dat “een kans moet worden geboden voor politieke oplossingen” om een ​​einde te maken aan Israëls brute aanvallen op de volledig geblokkeerde Gazastrook. Alle scenario’s liggen echter open voor de verzetsgroepen, vooral de Libanese Hezbollah-beweging, en ook zij hebben minutieuze berekeningen gemaakt.

Deze behendigheid om harde en zachte macht te combineren in een succesvolle strategie plaatst Iran in een invloedrijke positie op een beslissend moment in de geopolitiek van West-Azië. De voorzichtige houding van het Westen tegenover Iran sinds de crisis op 7 oktober uitbrak, getuigt van deze realiteit.

Vanaf het begin zeiden topfunctionarissen van de VS (en Israël) dat Iran medeplichtig was aan de Hamas-aanval van 7 oktober, maar hun inlichtingendiensten konden geen directe Iraanse betrokkenheid identificeren. Noch de CIA, noch de Mossad verzamelden informatie over een door Iran gesteund complot vóór de aanval van Hamas.

De Amerikaanse generaal Charles Q. Brown, voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, waarschuwde Iran er niet bij betrokken te raken. “We willen een behoorlijk krachtige boodschap afgeven. We willen niet dat dit zich uitbreidt en het idee is dat Iran die boodschap luid en duidelijk overbrengt”, zei hij op 10 oktober tegen verslaggevers. President Biden herhaalde die waarschuwing.

Woensdag vermeden de verklaringen van Biden tijdens zijn bezoek aan Israël ook elke retoriek tegen Iran. Terwijl hij herhaalde dat Israël moet handelen onder het internationaal recht en dat hij Netanyahu aanspoorde om terughoudendheid te betrachten, bracht Biden impliciet het cruciale belang van het vermijden van een conflict met Iran naar voren.

Dat was inderdaad het geval tijdens Biden’s toespraak tot de natie sinds zijn terugkeer naar het Witte Huis op 19 oktober. Gedurende de afgelopen vier decennia van wederzijdse vijandigheid hebben de VS en Iran de beheersing verworven over een ongeschreven gedragscode om zacht te handelen, zodra er wrijvingspunten ontstaan zodat die niet leiden tot confrontatie en conflict. Ze zijn er grotendeels in geslaagd de zaken zo te houden. Het is heel goed denkbaar dat Washington en Teheran in de huidige veranderlijke situatie met elkaar communiceren, vooral omdat geen van beiden nu een regionale oorlog wil. (Zie ons artikel: Waarom Biden loog over de ziekenhuisaanval in Gaza )

Deze matrix moet worden begrepen ondanks de realiteit dat er geen daglicht is tussen Teheran en Hezbollah – en Hezbollah is veruit de sterkste en machtigste van de groepen in de door Iran geleide ‘as van verzet’ in West-Azië.

Zeker, als het om harde macht gaat, is Iran geen opschepper. Toevallig kwam op 18 oktober Resolutie 2231 van de VN-Veiligheidsraad onvoorwaardelijk te vervallen, de resolutie die de beperkingen voor Iran opheft van het ondernemen van activiteiten in verband met ballistische raketten die zijn ontworpen om kernwapens te kunnen overbrengen. Het Iraanse ministerie van Defensie heeft sindsdien in een verklaring beweerd dat het plannen heeft om de raket- en wapencapaciteiten uit te breiden, deel te nemen aan wapenhandel en “te voldoen aan de behoeften van de veiligheid van het land, en actiever deel te nemen aan internationale aangelegenheden dan in het verleden.”

Zonder twijfel zal dit niet alleen de “harde macht” van Iran versterken, maar ook de militaire samenwerking met Rusland en China verdiepen en uitbreiden. Dit heeft enorme gevolgen, aangezien Iran vandaag de dag de belangrijkste ‘beïnvloeder’ is om een ​​regionale oorlog te voorkómen. Het is geen verrassing dat de stafchef van de Iraanse strijdkrachten, generaal Mohammad Baqeri, voor het eerst nadat de Gaza-crisis begon, eergisteren een telefoongesprek voerde met de Russische minister van Defensie Sergei Shuigo en erop aandrong dat Israëls ‘woeste, onderdrukkende gedrag niet zal worden getolereerd en dat onafhankelijke regeringen een serieuze reactie moeten tonen.”

Baqeri voegde eraan toe: “De voortzetting van de misdaden van het zionistische regime en de directe steun en hulp die sommige landen eraan verlenen, hebben de situatie verder gecompliceerd en kunnen leiden tot de betrokkenheid van andere spelers.”

Ook op het gebied van de zachte macht is Teheran met succes uit zijn regionale isolement gebroken. In wezen is de toenadering tussen Iran en Saoedi-Arabië, bemiddeld door China, een game-changer in de geopolitiek van de regio en een krachtvermenigvuldiger voor de uitoefening van slimme macht door Teheran. Afgelopen woensdag was het met een telefoontje van president Ebrahim Raisi naar de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman dat Teheran op diplomatiek vlak een versnelling hoger schakelde.

Dat was een diepgaand gebaar van de kant van Iran. Abdollahian had eergisteren ook een ontmoeting met de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken Prins Faisal bin Farhan Al Saud in Jeddah, in de marge van de bijeenkomst van de OIC-ministers van Buitenlandse Zaken op 19 oktober.

Zoals de Saoedische acties getuigen, betrad Riyadh snel het middelpunt van de belangstelling om met Peking in gesprek te gaan (Zie ons artikel. Israëls sterke man is de zwakste schakel in een vredesproces.)

Het Saoedische standpunt verandert inderdaad de regionale stemming en maakt het voor Washington zeer uitdagend om de oude strategie van ‘verdeel-en-heers’ na te streven, zoals blijkt uit de Saoedische afwijzing aan het adres van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken. Regionale staten die traditioneel afstand namen van de verzetsgroepen hebben opgeroepen tot een staakt-het-vuren en de-escalatie, en weigeren Hamas te veroordelen.

De grote vraag blijft echter: hoe zit het met het Israëlische besluit om Hamas te onthoofden en Gaza te bezetten? Israël staat nog steeds op de rand van een militaire aanval in de Gazastrook. Het is veelbetekenend dat de Russische prognose op dit front tamelijk somber is. De Russische vice-minister van Buitenlandse Zaken Sergej Rjabkov zei maandag tijdens een ontmoeting in het Kremlin met Poetin dat de situatie “de neiging heeft om steeds erger te worden. De operaties van het Israëlische leger zijn willekeurig. Er blijft de dreigende dreiging bestaan ​​van een grondoperatie die een inval in Gaza omvat... De diplomatieke inspanningen op verschillende fronten worden steeds intensiever. In principe is het risico dat dit conflict uit de hand loopt aanzienlijk.”

De paradox is dat, ook al zijn er geen serieuze voorstanders van een West-Aziatische oorlog, dat alleen misschien niet voldoende is om een ​​oorlog te voorkómen als de aangekondigde aanval van het Israëlische leger in Gaza niet voldoet aan zijn doel om Hamas te vernietigen en/of Netanyahu besluit de oorlog uit te breiden (voor geopolitieke doeleinden en/of om zijn ploeterende politieke carrière, die op een dood spoor zit, te verlengen)









[Alle links, bronnen, documenten en meer informatie uitsluitend voor abonnee's]



[21 oktober 2023]

 

Afdrukken Doorsturen